Ωσαννά. Το πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε, τα οικονομικά μεγέθη της χώρας δείχνουν να έχουν μπει σε μια τροχιά πρωτογενών πλεονασμάτων και φαίνεται ότι σιγά σιγά διαμορφώνονται οι συνθήκες που θα επιτρέψουν μια νέα διαπραγμάτευση και ένα μεγάλο κούρεμα χρέους στον επίσημο τομέα. Με τη θερμοκρασία να ξεπερνά τους 30 βαθμούς κάτι λίγο τα μπάνια του λαού, κάτι η θερινή ραστώνη ούτε που θα καταλάβουμε πότε θα έρθει ο Σεπτέμβριος. Θα ψηφίσουν οι Γερμανοί, θα βγει η Μέρκελ και θα κάνουμε και νέο Μάαστριχτ και οικονομική ένωση.
Αν υποθέσουμε πως αυτή θα είναι η πορεία των πραγμάτων –με τις όποιες αποκλίσεις και τα απρόβλεπτα που θα παρουσιαστούν- τα πράγματα μοιάζουν να δρομολογούνται για το οικονομικό μέλλον της πατρίδας. Τι θα σημάνει όμως αυτό για τα ελληνικά κόμματα;
Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν πολλές αθόρυβες διεργασίες σχετικά με το μελλοντικό πολιτικό σκηνικό. Πολλά στελέχη αναμένουν τεκτονικές αλλαγές ενώ πολλά είναι τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για δύο μεγάλες παρατάξεις- μια της Κεντροδεξιάς υπό μορφή «Συναγερμού» και μια της Κεντροαριστεράς που θα ξεκινά από τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ και θα τελειώνει στον μεταρρυθμιστικό-φιλελεύθερο χώρο. Αυτή ήταν και η πρόβλεψη την οποία έκανε κορυφαίος υπουργός πριν μερικές ημέρες σε μια κατ' ιδίαν συνομιλία κατά την οποία ζήτησε την εκτίμησή μου για το τι θα επιφυλάσσει η επόμενη μέρα για την Ελλάδα.
Αυτό που προσπάθησα να εξηγήσω είναι ότι αυτοί οι δύο μεγάλοι πολιτικοί συνασπισμοί θα έχουν ένα ζωτικό πρόβλημα να αντιμετωπίσουν- τον κοινό τους ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Το να είσαι «ευρωπαϊστής» δεν συνιστά ιδεολογία, τουλάχιστον με τον τρόπο που αυτή γίνεται αντιληπτή στην Ελλάδα. Δεν λέει τίποτα το να επικαλείσαι την Ευρώπη αν δεν εξειδικεύσεις τι εννοείς, πως οραματίζεσαι την πορεία της χώρας μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
Πού θα παιχτεί λοιπόν η παρτίδα; Με την οικονομική πορεία της χώρας να είναι δρομολογημένη για το επόμενο διάστημα είναι αντιληπτό ότι σε αυτό το επίπεδο η όποια κυβέρνηση προκύψει θα έχει ως επί το πλείστον διαχειριστικό ρόλο. Συνεπώς εκεί που μπορεί –και νομίζω πρέπει – να υπάρξει ουσιαστική αντιπαράθεση είναι στο πολιτικό πεδίο. Ο τρόπος με τον οποίο διαχειριστήκαμε την κρίση κατέδειξε τις θεσμικές αδυναμίες που έχει η χώρα- αυτές λοιπόν πρέπει να διορθωθούν και για να γίνει αυτό χρειάζεται μια σαρωτική πολιτική ατζέντα. Το ζητούμενο βεβαίως είναι ποιος θα την φέρει πρώτος.
Εδώ και δεκαετίες με κάθε αφορμή λέμε πως η Μεταπολίτευση τελείωσε. Ωστόσο η πορεία των γεγονότων «μεταφέρει» αυτό το τέλος κάθε φορά και λίγο παρακάτω. Το πολιτικό σύστημα έχει μια ιστορική ευκαιρία – να μας αιφνιδιάσει και να προχωρήσει σε μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση και να ψηφίσει νέο Σύνταγμα. Ξέρω ότι οι νομικοί θα τραβάνε τα μαλλιά τους με κάτι τέτοιο όμως δυστυχώς η νομική δεν έχει τους ίδιους χρόνους αντίδρασης με την πολιτική. Ολοένα και περισσότεροι θεωρούν ότι το υπάρχον Σύνταγμα έχει κάνει τον κύκλο του και δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας μας στον 21ο αιώνα ούτε θεσμικά ούτε σημειολογικά. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τις πολιτικές δυνάμεις για να καταθέσουν τις προτάσεις τους. Χρειαζόμαστε επειγόντως ουσιαστική διάκριση των εξουσιών, θεσμικά αντίβαρα που θα ελέγχουν την κυβέρνηση και καλύτερη λειτουργία της Βουλής.
Πάνω από όλα όμως χρειαζόμαστε μια συμβολική επανεκκίνηση.
σχόλια