"Ο Μπομπ είναι μια παρακαταθήκη εξαιρετικά αφιερωμένη στον γιο μου"

Από τον Αλέξανδρο Διακοσάββα

Ο Μπομπ είναι το πρώτο σας βιβλίο. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να το γράψετε και τι νιώθετε ότι κερδίσατε από τη διαδικασία συγγραφής του;

Όταν γέννησα τον γιο μου ήταν η περίοδος που τα έντυπα άρχιζαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οπότε αποφάσισα να αφοσιωθώ σε αυτόν. Είχα ικανοποιήσει και το εγώ μου, τη ματαιοδοξία μου στη Vogue και στο Symbol.

Περνάμε όλοι δύσκολα και ακούμε συνέχεια δυσάρεστα. Ένα βράδυ άκουσα για μια μαμά, συνομήλική μου, που πέθανε και άφησε πίσω τρία μικρά παιδιά. Έφαγα φλας μες στη νύχτα και είπα: «Αν αύριο κάτι γίνει, τι θα θυμάται ο μικρός από σένα; Τις συνεντεύξεις σου;». Και αποφάσισα να κάτσω να του γράψω ένα βιβλίο, χωρίς καμία αρχική προσδοκία να το εκδώσω. Έγραφα τις νύχτες, όταν ο Γιάννος κοιμόταν χωρίς να το έχω πει ούτε στον άντρα μου. Δεν ήξερα καν αν θα το τελειώσω, ήθελα απλά να έχει δικό του, από τη μαμά. Ήθελα να του περάσω ότι δεν πρέπει να κλεινόμαστε ποτέ στον εαυτό μας, αλλά να αφήνουμε ανοιχτή την πόρτα στην αγάπη. Ότι αν δεν σε πάρει ο άλλος αγκαλιά, δεν μαλακώνεις. Το κίνητρο ήταν να το διαβάσει σε μεγαλύτερη ηλικία. Έτσι προέκυψε ο Μπομπ.

Είναι βιβλίο με ατέλειες, αλλά πιστεύω ότι σου μιλάει κατευθείαν με την αλήθεια του. Όταν το τελείωσα και το διάβασα, γιατί ως τότε δεν έκανα διορθώσεις, σκέφτηκα ότι μπορεί να αφορά κι άλλους. Το έστειλα λοιπόν στην Όλια (σ.σ. Λαζαρίδου, αδερφή της συγγραφέα) και σε έναν φίλο μου, τον συγγραφέα Γιώργο Ψάλτη και μου είπαν «Goforit»! Το είδε και ο ο Χρήστος Ζαμπούνης και θεώρησε ότι είναι βιβλίο της κρίσης, ότι ήταν η κατάλληλη περίοδος για να εκδοθεί. 

Ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, ο Μπόμπ, είναι ένας σκύλος που περιγράφει τη ζωή του με δύο ανθρώπους. Λέει αυτά που σκέφτεται και αισθάνεται, αλλά και όσα θεωρεί υποχρέωση του να κάνει γι’ αυτούς - να τους κρατήσει συντροφιά, να τους κάνει να χαμογελούν. Πιστεύετε ότι όντως οι σκύλοι βλέπουν τους ανθρώπους με αυτό τον τρόπο;

Ο Μπομπ δεν είναι αμιγώς σκύλος. Είναι η ενέργεια του καλού που ήθελα να περάσω στον γιο μου, η έννοια της άδολης αγάπης. Για να το καταλάβει ένα παιδί θεώρησα ότι το βιβλίο έπρεπε να γραφτεί με αυτόν τον τρόπο. Ο Γιώργος Χαδούλης που έκανε το εξώφυλλο θεώρησε ότι ο πρωταγωνιστής είναι στην ουσία άγγελος, γι’ αυτό και του έβαλε φτερά.

Είμαι σκυλομάνα, έχουν περάσει πολλά σκυλιά από τα χέρια μου και με έχουν βοηθήσει κατά καιρούς. Αρκεί μόνο να σε κοιτάξουν στα μάτια. Θυμάμαι μια φορά που έκλαιγα, ο σκύλος μου πήδηξε πάνω στον καναπέ και άρχισε να με γλείφει. Αυτό για μένα ήταν μια αγκαλιά. Αυτό θα έκανε και ο Μπομπ. Αν είσαι σε κακό mood και ρίξεις μια κλωτσιά στον σκύλο σου, εκείνος θα γυρίσει και θα σε γλείψει. Τα καταλαβαίνουν όλα ανά πάσα στιγμή και είναι έτοιμοι να συγχωρήσουν. Δεν υπάρχει άλλο ζώο που να συμπεριφέρεται έτσι και σίγουρα δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.

«Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για πίστη, τρυφερότητα και καλοσύνη. Οι σκύλοι έχουν ασύγκριτη υπεροχή: είναι φτιαγμένοι απ' αυτά τα υλικά. Έτσι, όταν ψάχνω να βρω έναν τρόπο να ζω, θυμάμαι πάντα αυτό: “Θέλω να γίνω ο άνθρωπος που ο σκύλος μου νομίζει ότι είμαι”.» Με αυτή την παράγραφο ολοκληρώνει το σημείωμα του στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Το πιστεύετε αυτό; Δηλαδή πως η επαφή μας με τα ζώα μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους;

Αν μπορούσαμε να παρατηρήσουμε πώς συμπεριφέρονται αυτά τα ζώα θα μαθαίναμε πολλά. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρότερη, είχα φύγει για ένα τριήμερο και είχα αφήσει τον σκύλο μου σπίτι. Γύρισα και εκείνος δεν είχε λερώσει πουθενά. Με το που τον έβγαλα βόλτα, φάνηκε πόσο ανακουφίστηκε και εγώ ένιωσα τόσο άσχημα… Είχε το βλέμμα του «υπάρχω κι εγώ εδώ». Από εκείνη τη μέρα πήρα φοβερό μάθημα και κατάλαβα ότι δεν μπορώ να είμαι τόσο ανεύθυνη και εγωκεντρική, ότι ο σκύλος μου με σέβεται και είναι πιο σωστός από εμένα.

Θα κάνει την εμφάνιση του ο Μπομπ και σε κάποιο επόμενο βιβλίο σας;

Αυτό μου θυμίζει τα σχόλια που μου έλεγαν μόλις γέννησα. «Να σου ζήσει, άντε και το κοριτσάκι τώρα». Δεν έχω ιδέα! Δεν είχα καμία προσδοκία από τον Μπομπ. Προς το παρόν ξαναγυρνάω στον γιο μου. Πιθανόν να συνεχίσει η έμπνευση. Ας μένουμε όμως καλύτερα σε αυτά που κάνουμε τώρα.