Το σπίτι της Ήρας και του Γιώργου, εικαστικού και κατασκευαστή custom επίπλων, είναι τόσο ιδιαίτερο, που δεύτερο δεν υπάρχει. Είναι απρόβλεπτο, ψηλοτάβανο και μοναδικό. Ένα σπίτι με έξυπνο σχεδιασμό, γεμάτο συναισθηματικούς θησαυρούς που μοιάζουν να αποτελούν το φυσικό τοπίο δυο ανθρώπων που τολμούν να πειραματίζονται.
Η «τέχνη του ζην» είναι αποτυπωμένη σε κάθε γωνιά του σπιτιού. Το βλέμμα μου πέφτει κάθε τόσο σε μια καινούργια πληροφορία που με εντυπωσιάζει, όπως η συλλογή από πέτρες της θάλασσας και πετρώματα που τα έχουν τοποθετήσει στοιχισμένα. Το σχολιάζω. «Δεν τις έχω βάλει εγώ», λέει η Ήρα, «αλλά τα παιδιά».
«Πώς βρήκατε αυτόν τον εντυπωσιακό χώρο;» είναι το πρώτο πράγμα που ρωτάω, με αληθινή έκπληξη. Τον βρήκε η Ήρα σε μια αγγελία το 2004 και μόλις τον είδε από κοντά δεν πίστευε στην καλή της τύχη. Ήταν ένα μπαρ που είχε κλείσει. Είχε μόνο τρεις κολόνες, ένα πατάρι με μπιλιάρδο και βιδωμένα τραπέζια, όμως η Ήρα είδε αμέσως τις αρετές του. «Είπα “το θέλω” χωρίς δεύτερη σκέψη, κι ας έμοιαζε ακατάλληλο για κατοίκηση».
Η Ήρα έχει αληθινό κέφι για τη ζωή, που σ' το μεταδίδει. Τη ρωτάω αν έρχονται φίλοι στο σπίτι και γουρλώνει τα μάτια: «Να ρωτάς αν υπάρχει μέρα που δεν ήρθε κάποιος», λέει.
Και πότε πήρε την τελική του μορφή; Πέρασε καιρός, τουλάχιστον τρία χρόνια. Στην αρχή μπήκαν, μου διηγείται, κάνοντας μόνο τα απαραίτητα για να γίνει λειτουργικό και το έφτιαχναν λίγο-λίγο, με τις οικονομίες τους. «Ήταν πράγματι μπαρ;» ρωτάω σαν να θέλω να επιβεβαιώσω ότι πράγματι άκουσα σωστά. «Ναι, ήταν. Μια φορά, τα πρώτα χρόνια, ήρθαν θαμώνες και μας χτύπαγαν την πόρτα μέσα στη νύχτα και μας ρωτούσαν γιατί είμαστε κλειστά!» μου απαντάει. Όταν έκαναν πάρτι τον πρώτο καιρό, πάλι έρχονταν κάποιοι γιατί νόμιζαν ότι άνοιξε ξανά το μπαρ!
Άραγε ποιος το σχεδίασε, το ανέθεσαν σε κάποιον αρχιτέκτονα; Μαθαίνω ότι το έκανε ο πρώτος της σύζυγος, που ήταν γραφίστας. Η Ήρα είχε μόνο μια εικόνα για το πώς ήθελε να μοιάζει, την ενδιέφερε να παραμείνει όσο γίνεται ανοιχτό και ο Κώστας τα πέρασε όλα αυτά σε μια κάτοψη και έφτιαξε όλο τον σχεδιασμό, μέχρι και το τελευταίο πλακάκι.
«Το είχε πολύ και με το interior. Είχε μεράκι και πρόσεξε και την πιο μικρή λεπτομέρεια», λέει και μου δείχνει το «έξυπνο» μπάνιο στον κάτω όροφο, όπου μπορεί κάποιος να κάνει ντους και κάποιος άλλος να χρησιμοποιεί την τουαλέτα με πολύ πρακτικό τρόπο. Μετά από χρόνια όμως χώρισαν και αργότερα η Ήρα γνώρισε τον Γιώργο, που σχεδιάζει και κατασκευάζει έπιπλα. «Βλέπω, οι σύντροφοί σου το έχουν όλοι με το interior», αστειεύομαι. «Μα με αυτό το κριτήριο τους επιλέγω», λέει γελώντας.
«Πώς διάλεξες να μείνεις στα Πετράλωνα;» «Γιατί ήταν καλός μας φίλος ο γραφίστας Γιάννης Καρλόπουλος που είχε βρει ένα ωραίο σπίτι στην περιοχή και καθώς κάναμε πολλή παρέα είπαμε να γειτονέψουμε», λέει με απέραντη φυσικότητα. «Πιστεύεις στην τύχη;» τη ρωτάω και μου απαντάει ότι πιστεύει, αλλά ακόμα περισσότερο πιστεύει στο ένστικτο.
Το σπίτι είναι πλέον είκοσι ενός ετών, παρατηρώ, αλλά δείχνει φρέσκο και σύγχρονο. Η Ήρα έχει αληθινό κέφι για τη ζωή, που σ΄το μεταδίδει. Τη ρωτάω αν έρχονται φίλοι στο σπίτι και γουρλώνει τα μάτια: «Να ρωτάς αν υπάρχει μέρα που δεν ήρθε κάποιος», λέει. «Συνέχεια έρχονται φίλοι».
Κάποτε ήρθε ένας κολλητός της για λίγες μέρες, επειδή χώρισε, και έμεινε τρία χρόνια. «Οι περισσότεροι δεν τηλεφωνούν καν», παρατηρεί. «Άλλοι έχουν και κλειδιά». Της αρέσουν τα μεγάλα τραπέζια, τα πάρτι, το μοίρασμα. Παρατηρώ ότι έχει και παιχνίδια στο καθιστικό. Μου εξηγεί ότι δεν θέλει τα παιδιά να είναι αποκλεισμένα σε ένα δωμάτιο, της αρέσει η συμμετοχή, το μαζί, η συνύπαρξη. Έχει και παιχνίδια παλιά της γιαγιάς της που την αγαπούσε πολύ, λέει και μου τα δείχνει.
Αναρωτιέμαι αν το σπίτι έχει αλλάξει πολλές φορές μορφή. Μου απαντάει ότι αλλάζει συνεχώς. Έχει κάνει εκθέσεις φίλων, γυρίσματα, μπαζάρ με vintage ρούχα. Και τώρα, λέει, είναι πάλι το σπίτι σε μετάβαση. «Δίνω κάποια έπιπλα σε φίλους» εξηγεί και μου δείχνει ένα γαλάζιο επιπλάκι χάρμα οφθαλμών. Θα φέρει κάποια άλλα, καινούργια. «Όλο αυτό γίνεται», παρατηρεί.
«Ο καναπές», τη ρωτάω, «τι είναι;». Απαντάει προς έκπληξή μου ότι είναι από το ΙΚΕΑ. «Από τους παλιούς, τους πολύ αγαπημένους». Της άρεσε ο σκελετός, του άλλαξε τα μαξιλάρια, et voilà. «Μοιάζει να είναι design», παρατηρώ. Της ζητάω να μου μιλήσει για την τέχνη που υπάρχει στο σπίτι. Τα περισσότερα είναι έργα φίλων της. «Αυτό είναι μεταξοτυπία του Σπυρόπουλου, το είχαν οι γονείς μου, αυτό είναι έργο του Δημήτρη Ντοκατζή, που μου το χάρισε πριν πεθάνει, αυτά τα τρία μου τα έχει κάνει δώρο ο Αλέξανδρος Ψυχούλης και, βέβαια, ένα είναι του Κωνσταντίνου Πάτσιου. Μέχρι και ένα κολάζ του Γιάννη Καρλόπουλου έχω. Επίσης, έχω ένα αγαπημένο που δεν έχει βρει ακόμα τη θέση του, της Τόνιας Νικολαΐδη, και άλλα που τα αλλάζω κατά διαστήματα, φίλων αγαπημένων, προσώπων της ζωής μου, όπως οι φωτογραφίες της Αναστασίας Βουτυροπούλου, και άλλα».
Τη ρωτάω για διάφορα έπιπλα που μου κάνουν εντύπωση. Βρίσκει έπιπλα παντού: κάποια παρατημένα στα σκουπίδια, κάποια της τα δίνουν γνωστοί της που δεν τα θέλουν. Η εντυπωσιακή τραπεζαρία, μαθαίνω, είναι δανέζικη. Τη βρήκε σε μια μετακόμιση – την έδιναν για τριακόσια ευρώ. Βγάζω επιφώνημα ενθουσιασμού.
Το σπίτι διαθέτει πολλά και εντυπωσιακά φυτά εσωτερικού χώρου που έχουν θεριέψει μέσα στα χρόνια. «Πώς δημιουργήθηκε αυτή η ζούγκλα εσωτερικού χώρου;» «Τα φυτά τα φροντίζει ο Γιώργος, έχει μεράκι. Είναι σαν κήπος εντός. Το σπίτι, άλλωστε, μπορεί να το δεις και σαν μια πλατεία» λέει και μου δείχνει το σχέδιο που έχει φτιάξει με αυτοκόλλητες πολύχρωμες ταινίες ο εικαστικός Βασίλης Μπαλατσός. «Είδε το σπίτι σαν μια πλατεία σε μια χώρα δικής μας προέλευσης».
Τη ρωτάω για το «Three dots», τον χώρο που δημιούργησαν εκείνη, ο Γιάννης και ο Γιώργος που κατασκευάζει τα έπιπλα. Ο Γιάννης ήταν συμφοιτητής της Ήρας στη Σχολή Καλών Τεχνών και έφτιαξαν αυτόν τον δημιουργικό χώρο με σκοπό να σχεδιάζουν έπιπλα και design αντικείμενα. Έχουν φτιάξει πολλά για το Μουσείο Μπενάκη, για μουσεία γενικά και για workshops. Τώρα άλλαξαν χώρο και έχουν σχεδιάσει μια καινούργια σειρά. Υπόσχομαι να τους επισκεφτώ γιατί θέλω οπωσδήποτε κάτι δικό τους. «Να, σαν αυτή την καρέκλα», της δείχνω μια καρέκλα που έχει φτιάξει ο Γιώργος.
Η Ήρα χαμογελάει. «Το σπίτι λειτουργεί, άθελά μας, και ως showroom. Τέσσερις τραπεζαρίες δικές μας δώσαμε σε φίλους που τις ήθελαν ακριβώς έτσι. Τώρα βρήκαμε αυτή που είναι πολύ μεγάλη και κάπως άβολη για άλλους χώρους και μάλλον δεν θα μας την πάρουν», λέει και μου κλείνει το μάτι. Φεύγω απ’ το σπίτι της Ήρας γεμάτη αισιοδοξία και χαρά, με την αίσθηση ότι τελικά, ενώ ξέρω αρκετό κόσμο, δεν έχω γνωρίσει ακόμα όλους τους φανταστικούς τύπους που ζουν στην Αθήνα, ούτε έχω δει όλα τα ξεχωριστά σπίτια στα οποία κατοικούν. Τι καλά!
