Χρόνης Μπότσογλου: «Δεν έπαψα ποτέ να είμαι ανοιχτός σε γνώσεις, ιδέες, αναζητήσεις, εμπειρίες»

Χρόνης Μπότσογλου Facebook Twitter
Νιώθω ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος και τυχερός, αφού κατάφερα τα περισσότερα από όσα επιθυμούσα. Δεν έπαψα ποτέ να είμαι ανοιχτός σε γνώσεις, ιδέες, αναζητήσεις, εμπειρίες. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LiFO
0

Ήξερα πως θα γίνω καλλιτέχνης ήδη από το δημοτικό. Ζωγράφο και ποιητή, έτσι με οραματιζόμουν αφότου θυμάμαι τον εαυτό μου. Το δεύτερο, βέβαια, δεν το κατόρθωσα, αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας! Όμως το σχέδιο το κατείχα από πολύ νωρίς. Ήταν κάτι σαν χάρισμα. Το πρώτο μου βραβείο το πήρα σε έναν σχολικό διαγωνισμό όπου παρουσίασα δύο βιβλία, ένα με ζωγραφισμένα ποιηματάκια κι ένα άλλο με εικόνες αντιγραμμένες από περιοδικά. Το βραβείο συνόδευε χρηματικό έπαθλο με το οποίο ο πατέρας μού αγόρασε ένα καφετί κοστουμάκι και μαζί τα Άπαντα των Κρυστάλλη, Βαλαωρίτη και Παπαδιαμάντη. Ευτυχία!

  • Ήρθα Αθήνα στα 19 μου, όταν έγινα δεκτός στην Καλών Τεχνών. Στη γενέτειρά μου, τη Θεσσαλονίκη, δεν υπήρχε βλέπεις αντίστοιχη σχολή. Αρχικά σκόπευα να φύγω στο εξωτερικό, όμως φίλοι ζωγράφοι, όπως ο Κώστας Λούστας, με έπεισαν να μείνω. Από τους πιο αγαπημένους δασκάλους στην ΑΣΚΤ ήταν ο Γιώργος Σαραφιανός, που μάλιστα με άφηνε να κοιμάμαι τα βράδια στο φροντιστήριο που είχε στην Ιθάκης. Αυτό ήταν κιόλας το πρώτο μου σπίτι στην πρωτεύουσα. Έκτοτε, άλλαξα πολλές γειτονιές, πάντοτε όμως κοντά στο κέντρο, ώστε να νιώθω τον ρυθμό της πόλης αλλά και να μπορώ να πηγαίνω σε όλες μου τις δουλειές περπατώντας.
  • Αρχές δεκαετίας του ’70 βρίσκομαι στο Παρίσι για σπουδές, στην École Superieure des Beaux Arts. Διευρύνω τους καλλιτεχνικούς μου ορίζοντες, δραστηριοποιούμαι περισσότερο πολιτικά – ήταν το κλίμα της εποχής, ήταν βέβαια και η χούντα που είχαμε πίσω στην Ελλάδα. Επιστρέφοντας, οργανώθηκα, φαντάσου, στο ΕΚΚΕ. Διατηρώ το ενδιαφέρον μου για την πολιτική, ποτέ όμως δεν έκανα «στρατευμένη» τέχνη με τη στενή έννοια. Το 2001 με ξαναβρίσκει στην ΑΣΚΤ ως πρύτανη, θέση που διατήρησα ως το 2006, οπότε σιχάθηκα και τα παράτησα. Δεν είχα φιλοδοξίες αφενός, δεν με άφηναν κιόλας να κάνω τη δουλειά μου. Μόνη «κληρονομιά» για την οποία αισθάνομαι περήφανος το Τμήμα Θεωρίας. Η άλλη μου ιδέα, το Εργαστήρι Νέων Τεχνολογιών, δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Ας είναι!
Χρόνης Μπότσογλου Facebook Twitter
Είναι αφάνταστα αρτηριοσκληρωτικό το σύστημα με την τέχνη στην Ελλάδα. Καταρχάς, πουθενά στον κόσμο, εδώ και δύο αιώνες τουλάχιστον, δεν ζητούν από τους υποψηφίους να παραδώσουν στις εισαγωγικές εξετάσεις ακριβώς το ίδιο πράγμα, στο όνομα μιας δήθεν ισότητας. Αν είναι δυνατόν! Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LiFO
 
  • Αναζητώντας χώρο για σπίτι κι εργαστήριο ταυτόχρονα, κατέληξα ψηλά στου Γκύζη, όπου αγόρασα οικόπεδο κι έχτισα με τη βοήθεια συγγενών και φίλων και συγγενών. Ανεκτίμητη ήταν η συνδρομή του Βλάση Φρυσίρα. Τη χαίρομαι τη γειτονιά μου, είναι ήσυχη, ζεστή, ανθρώπινη. Γνωριζόμαστε, ξέρεις, μεταξύ μας οι περισσότεροι, αλληλοβοηθιόμαστε, συνδράμουμε σιωπηρά τους πιο αδύναμους, αν χρειαστεί. Πότε-πότε οργανώνουμε τσιμπούσια όπου καθένας συμβάλλει όπως δύναται, με κρασιά, τσίπουρα, μεζέδες, γλυκίσματα, κέφι προπάντων. Μακάρι να ήταν έτσι όλες οι γειτονιές, μονιασμένες στα εύκολα και στα δύσκολα.
  • Είναι αφάνταστα αρτηριοσκληρωτικό το σύστημα με την τέχνη στην Ελλάδα. Καταρχάς, πουθενά στον κόσμο, εδώ και δύο αιώνες τουλάχιστον, δεν ζητούν από τους υποψηφίους να παραδώσουν στις εισαγωγικές εξετάσεις ακριβώς το ίδιο πράγμα, στο όνομα μιας δήθεν ισότητας. Αν είναι δυνατόν! Κι ενώ έχουμε σπουδαίους καλλιτέχνες, απουσιάζουν οι θεσμοί που θα στήριζαν τους ίδιους και την καλλιτεχνική δημιουργία εν γένει, από την εκπαίδευση μέχρι τους χώρους που θα την υποδεχτούν. Δείτε τι μπέρδεμα έχει γίνει με το ΕΜΣΤ, το οποίο από το ’96 περιμένουμε να ολοκληρωθεί ως πρότζεκτ. Το είχε ξεκινήσει ο Σταύρος Μπένος ως υπουργός Πολιτισμού, ζητώντας τη συνδρομή μου στο εικαστικό κομμάτι.
  • Απευθύνθηκα με τη σειρά μου στην Άννα Καφέτση, μετέπειτα πρόεδρο, και στον Σάββα Κονταράτο, που αρχικά αρνήθηκαν, όμως ο σπουδαίος αυτός πολιτικός τους έπεισε να συμμετέχουν. Ήμασταν ο πυρήνας μιας επιτροπής που εντέλει έφτασε τα 25 άτομα, ορισμένα από τα οποία είχαν έρθει, μάλιστα, αυτόκλητα! Έκανα προσωπικά τη διαπραγμάτευση να αποκτήσει το ΕΜΣΤ τη συλλογή Κωστάκη, ώστε να μη βρεθεί να κάνει εγκαίνια με το Φιξ «άδειο». Όμως, στο μεταξύ έφυγε ο Μπένος και ήρθε ο «Μπένυ», οπότε η συλλογή κατέληξε στη Θεσσαλονίκη, εφόσον εκεί ήταν η εκλογική του περιφέρεια. Δεν άργησαν οι καθυστερήσεις στην εκτέλεση του έργου και οι παρεμβάσεις στη διοίκηση. Πολύ κουραστικά, πολύ ελληνικά, βέβαια, όλα αυτά.
  • Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας οι τέχνες αλληλοσυμπλέκονται, αλληλοεπηρεάζονται, αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι λάθος να ακολουθούμε ρεύματα και μόδες. Δεν υπάρχει καμία γραμμική συνέχεια στην τέχνη. Ένας ταλαντούχος δημιουργός μπορεί να παίρνει στοιχεία από πολλές διαφορετικές χρονικές περιόδους και τεχνοτροπίες, δίχως να παύει να είναι ο εαυτός του. Οι εποχές είναι που αλλάζουν και, βέβαια, τα μέσα. Από την πέτρα, το ξύλο και τον καμβά περάσαμε στον κινηματογράφο, στο βίντεο, στην ψηφιακή τέχνη… Σήμερα, πια, υπάρχει πληθώρα δυνατοτήτων κι εκφραστικών μέσων που θέτουν διαρκώς νέες προκλήσεις. Έχω δουλέψει με μελάνι, τέμπερα, ακουαρέλα, κηρομπογιά, μέταλλο, ακουαρέλα… Σκέψου ότι υπολογιστή έμαθα στα 70 μου κι έχω ενθουσιαστεί με τα χαρακτικά που μπορώ να κάνω εκεί! Ήδη πειραματίζομαι με πορτρέτα μεγάλων ζωγράφων. Να, δες εδώ, έχω ήδη κάνει Βαν Γκογκ, Τζακομέτι, Μπέικον…
Χρόνης Μπότσογλου Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LiFO
 
  • Η τέχνη συνδιαλέγεται διαρκώς με τις εφευρέσεις, τις επιστήμες, τις ιστορικές εξελίξεις, τα κοινωνικά κινήματα. Η Αναγέννηση συνδέεται με το μπαρόκ, ο Ελ Γκρέκο με την Αντιμεταρρύθμιση. Οι χώροι που ζωγραφίζει ο Τέρνερ στη Βρετανία τη δεκαετία του ’20 υπακούουν στη μη ευκλείδεια γεωμετρία, ο κυβισμός του Πικάσο εμπνέεται από τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Το ίδιο συμβαίνει με τη λογοτεχνία, την ποίηση κ.λπ. Από τους καλλιτέχνες που αγαπώ ξεχωρίζω τον Γιώργο Μπουζιάνη και τον Chaim Soutine, πίνακα του οποίου μου είχαν δωρίσει όταν ήμουν στο γυμνάσιο.
  • Με την Ελένη, τη γυναίκα μου, γνωριστήκαμε το ’62 στη γιορτή του Χρήστου του Βαλαβανίδη. Την είδα, μου γυάλισε, είχα πιει και 1-2 ποτηράκια, την πλεύρισα, ανταποκρίθηκε και το κακό δεν άργησε! Από διαβολεμένη σύμπτωση, την ίδια μέρα είχα ζωγραφίσει έναν άγγελο που κρατούσε έναν κρίνο. Άλλη σύμπτωση, το διδακτορικό που έκανε στη Γαλλία πάνω στον Παπαδιαμάντη, συγγραφέα που από παιδί επίσης λάτρεψα. Περάσαμε λύπες και χαρές, αποκτήσαμε τρεις κόρες και, ναι, τόσα χρόνια μετά παραμένουμε ευτυχισμένοι που είμαστε μαζί. Εκείνη, να σου πω, θα ήθελε κι έναν γιο, εμένα πάλι δεν μου έλειψε, πάντα μου άρεσαν τα κοριτσάκια.
  • Είμαι αθεράπευτα εργασιομανής. Σαν τον καρχαρία ένα πράμα, που άμα σταματήσει να κινείται, πεθαίνει. Αν με δεις να κάθομαι, σίγουρα κάτι δεν πάει καλά! Καταγίνομαι διαρκώς με κάτι. Αν δεν έχω κάποια καινούργια δουλειά στα σκαριά, χαλάω τα παλιά μου έργα και τα ξαναφτιάχνω. Όταν χρειάζομαι χαλάρωση ασχολούμαι με τον κήπο – δεν είναι μεγάλος, αλλά είναι το καμάρι μου. Διαβάζω, επίσης, πολύ – ποίηση, λογοτεχνία καθώς και φιλοσοφία, ειδικά το τελευταίο διάστημα. Τελείωσα πρόσφατα την Ελληνική Ιδιαιτερότητα του Κορνήλιου Καστοριάδη και την Κριτική στη Μεταφυσική του Παναγιώτη Κονδύλη, που πολύ απόλαυσα. Μικρός ήμουν, ξέρεις, δυσλεκτικός και αυτός είναι ο κύριος λόγος που δεν κατάφερα να μάθω να μιλάω ποτέ μια ξένη γλώσσα. Το ξεπέρασα στη Μεταπολίτευση, όταν χρειάστηκε να εκφωνήσω λόγο σε συγκέντρωση του ΕΚΚΕ στη θέση ενός άλλου συντρόφου. Φοβούμενος το χειρότερο, μιλούσα αργά, τάχα αποφασιστικά και με τέτοιο στόμφο, που ενθουσίασα τους ακροατές! Παθαίνω ακόμα καμιά φορά τέτοιες κρίσεις. Κάποτε, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή με τον Μανόλη Αναγνωστάκη, έκανα τέσσερις ώρες να διαβάσω ένα κείμενο λίγων σελίδων.
  • Νιώθω ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος και τυχερός, αφού κατάφερα τα περισσότερα από όσα επιθυμούσα. Δεν έπαψα ποτέ να είμαι ανοιχτός σε γνώσεις, ιδέες, αναζητήσεις, εμπειρίες. Μεγαλώνοντας κανείς, βέβαια, εμφανίζει και προβλήματα υγείας. Ου γαρ έρχεται μόνον, που λένε. Έχω μια αρθρίτιδα που με ταλαιπωρεί καιρό τώρα, τιμόνι στο χέρι δεν μπορώ να πιάσω. Δεν το χρειάζομαι πια, όμως. Ούτε να ξαναγινόμουν νέος, ούτε να ζούσα πάλι απ’ την αρχή θα ήθελα. Φτάνει τόσο. Ζωή κι αυτή, ε;

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO τον Απρίλιο του 2014

Εικαστικά
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Χάρις Επαμεινώνδα: Η γλώσσα μου δεν είναι οι λέξεις

Εικαστικά / Χάρις Επαμεινώνδα: «Η γλώσσα μου δεν είναι οι λέξεις»

Η βραβευμένη με Αργυρό Λέοντα Κύπρια εικαστικός συνθέτει έναν κόσμο θραυσμάτων, αποκομμάτων της εσωτερικότητας, με ελλειπτικές εικόνες, τον οποίο μας προκαλεί να ανακατασκευάσουμε μέσα από τη σταδιακή του αποκάλυψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Μαρία Λοϊζίδου και Πέτρος Μώρης στη 13η Μπιενάλε του Λίβερπουλ

Εικαστικά / Μαρία Λοϊζίδου και Πέτρος Μώρης στη 13η Μπιενάλε του Λίβερπουλ

Οι δύο καλλιτέχνες με καταγωγή από Κύπρο και Ελλάδα αντίστοιχα, παρουσιάζουν νέα έργα τους σε μια από τις σημαντικότερες εικαστικές διοργανώσεις της Βρετανίας που φιλοξενεί 30 καλλιτέχνες και συλλογικότητες, με αναθέσεις και θεματικές που έχουν να κάνουν με τη γεωγραφία και τις αξίες που διαπερνούν την πόλη αυτή: καταγωγή και μνήμη.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μια έκθεση για την πολύχρωμη, πολύπλοκη Αθήνα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Εικαστικά / Μια έκθεση για την πολύχρωμη και πολύπλοκη Αθήνα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Ο Τόνι Μιλάκης καταγράφει μια πόλη που η πραγματικότητα προσφέρει τις καλύτερες ζωγραφικές λύσεις, που ακόμη και το πιο ευφάνταστο μυαλό ενός καλλιτέχνη δεν μπορεί να τις επινοήσει.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Ο Ζαν Φρανσουά Μιλέ και η ατέρμονη γοητεία της φύσης και των εργατών της γης

Εικαστικά / Ζαν Φρανσουά Μιλέ: ο ζωγράφος που ο Βαν Γκογκ αποκαλούσε «πρωτοπόρο»

«Όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο νομίζω ότι ο Μιλέ πίστευε σε κάτι ανώτερο» έγραφε ο Βαν Γκογκ για τον «ζωγράφο των χωρικών» αλλά και έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του γαλλικού ρεαλισμού. Η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου τον τιμά με μια μεγάλη έκθεση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το Μοναστήρι του Καρόλου: Το μουσείο του «κομμωτή των σταρ»

Εικαστικά / Κάρολος: O «κομμωτής των σταρ» έχει πλέον δικό του μουσείο στα Χανιά

Το «Μοναστήρι του Καρόλου», ένα ενετικό κτίσμα του 1583 και κατοικία του αυτοδίδακτου δημιουργού από το 1991, έχει μετατραπεί σε ένα μοναδικό καταφύγιο όπου συνυπάρχουν η ιστορία της κομμωτικής, έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών μαζί με μνήμες της Μαρίας Κάλλας, της Μπριζίτ Μπαρντό αλλά και της Μαντάμ Ορτάνς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιγάντιοι φαλλοί, το σεξ ως ζωτική δύναμη: Τα «ερωτικά» του Takis αναστατώνουν ακόμα

Εικαστικά / Γιγάντιοι φαλλοί, το σεξ ως ζωτική δύναμη: Τα «ερωτικά» του Takis αναστατώνουν ακόμα

«Τα έργα του αποθεώνουν την ικανότητα του έρωτα να μας αποσπά από την ιδέα του θανάτου». Και έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε στην αναδρομική έκθεση του Ιδρύματος Γουλανδρή στην Άνδρο, και στην Αθήνα. Όλα σχεδόν, εκτός από το πιο γνωστό του, το οποίο οι επιμελητές απέρριψαν ως «κραυγαλέο»...
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το Fondation Louis Vuitton υποδέχεται 270 έργα του Gerhard Richter σε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση

Εικαστικά / Gerhard Richter: «Τώρα που δεν απέμειναν ιερείς ή φιλόσοφοι, οι καλλιτέχνες είναι οι σημαντικότεροι άνθρωποι στον κόσμο»

270 έργα ενός από τους σημαντικότερους εν ζωή ζωγράφους θα εκτεθούν το φθινόπωρο στο Fondation Louis Vuitton σε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια αθέατη ως τώρα πλευρά της Φρίντα Κάλο στη Θεσσαλονίκη

Εικαστικά / Μια αθέατη ως τώρα πλευρά της Φρίντα Κάλο στη Θεσσαλονίκη

Μια διεθνής έκθεση με 241 φωτογραφίες, που μέχρι πρόσφατα δεν είχαν δει το φως δημοσιότητας και αποκαλύπτουν άγνωστες πτυχές της ζωής της πιο διάσημης ζωγράφου του 20ού αιώνα, κάνει στάση το φθινόπωρο στη συμπρωτεύουσα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Έκθεση αφισών στην Ύδρα μιας Ελλάδας ανόθευτης και ταπεινής

Εικαστικά / Πώς διαφήμιζε η Ελλάδα τον εαυτό της στο εξωτερικό από το ’30 έως το ’60;

Μια σειρά αφισών του ΕΟΤ, σε μια έκθεση που φιλοξενείται στην οικία Λαζάρου Κουντουριώτη, αποκαλύπτει τις πρώτες απόπειρες και τα αρχικά βήματα του ελληνικού τουρισμού, με την υπογραφή σημαντικών Ελλήνων καλλιτεχνών.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Τρανός: «Η τέχνη είναι ένα πολύ αποτελεσματικό αντικαταθλιπτικό» 

Εικαστικά / Νίκος Τρανός: «Η τέχνη είναι ένα πολύ αποτελεσματικό αντικαταθλιπτικό» 

Έχει βοσκήσει πρόβατα, έχει πουλήσει κουλούρια και έχει δουλέψει στην οικοδομή, μέχρι που αποφάσισε ότι το μόνο που ήθελε να γίνει είναι καλλιτέχνης. Τελικά, εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους και διεθνώς αναγνωρισμένους Έλληνες δημιουργούς. Ο πρώην πρύτανης της ΑΣΚΤ είναι άνθρωπος από σπάνια πάστα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Οι πρώτοι ομοφυλόφιλοι» και η γέννηση μιας νέας ταυτότητας

Εικαστικά / «Οι πρώτοι ομοφυλόφιλοι» και η γέννηση μιας νέας ταυτότητας

Μια μεγάλη έκθεση στο Σικάγο εξετάζει την γκέι ταυτότητα ως ιστορικό φαινόμενο μέσα από 300 έργα που δημιουργήθηκαν κυρίως στην περίοδο μεταξύ του 1869, όταν δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά η λέξη «ομοφυλόφιλος», και του 1939
THE LIFO TEAM
Η Χίλμα αφ Κλιντ έβρισκε γαλήνη ζωγραφίζοντας λουλούδια

Εικαστικά / Η Χίλμα αφ Κλιντ έβρισκε γαλήνη ζωγραφίζοντας λουλούδια

Σε μια σειρά έργων που παρουσιάζει το θαύμα της ανθοφορίας των λουλουδιών και των φυτών, μια από τις πιο αξιοσέβαστες καλλιτέχνιδες της Σουηδίας στρέφεται σε έναν κόσμο ομορφιάς, γαλήνης και ισορροπίας για να αποκαλύψει αλήθειες για την ανθρώπινη κατάσταση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το «Πλέγμα των Κυκλάδων» και μια έκθεση που μας ταξιδεύει στις διαχρονικές του συνδέσεις

Εικαστικά / Το «Πλέγμα των Κυκλάδων» και μια έκθεση για τις διαχρονικές του συνδέσεις

Μπορεί η σύγχρονη τέχνη να συνομιλήσει δημιουργικά με την αρχαία πολιτιστική κληρονομιά; Στην ΕΦΑ Κυκλάδων πίστεψαν στο «στοίχημα» και έτσι προέκυψε μια έκθεση με ξεχωριστό ενδιαφέρον στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ίου.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Από τον Περικλή Βυζάντιο και τον Jean Tinguely μέχρι τον Robert McCabe

Εικαστικά / «Νήματα επιλογής»: Μια αθηναϊκή έκθεση δένει φωνές και γενιές

Μια ομαδική έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, με έργα των Περικλή Βυζάντιου, Robert McCabe και Jean Tinguely, μεταξύ άλλων, φέρνει σε διάλογο Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες διαφορετικών αναφορών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο «Ένοικος» του Παντελή Μάκκα: Μια γιορταστική βιντεοεγκατάσταση

Εικαστικά / Ο «Ένοικος» του Παντελή Μάκκα: Μια γιορταστική βιντεοεγκατάσταση

Μια ρετροσπεκτίβα δεκαπέντε χρόνων η οποία αποτελείται από έναν καταιγισμό εικόνων που δημιούργησε με την κάμερά του ο γνωστός video artist για μια σειρά σημαντικών παραστάσεων, οι οποίες παρουσιάζονται αποδεσμευμένες από τη θεατρική τους υπόσταση.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ