Το Τρεβίζο της Ιταλίας διεκδικεί την πατρότητα του τιραμισού

Το Τρεβίζο της Ιταλίας διεκδικεί την πατρότητα του τιραμισού Facebook Twitter
0

[Λ.Φ.]

Το Τρεβίζο, κοντά στη Βενετία, απαιτεί να αναγνωριστεί ως πατρίδα του δημοφιλούς γλυκού, λέγοντας ότι δημιουργήθηκε εκεί για πρώτη φορά τη δεκαετία του '70.


Όλο και περισσότερες περιοχές και χώρες διεκδικούν γνωστές συνταγές και δημοφιλή ποτά: η Νάπολη διαφημίζεται ως η πατρίδα της πίτσας, η Γαλλία προστατεύει τη σαμπάνια και η Ε.Ε. δηλώνει στην Κροατία ότι δε μπορεί πλέον να χρησιμοποιεί τη λέξη prosek για ένα από τα κρασιά της λόγω της ομοιότητας με το prosecco της Ιταλίας.

Η περιφερειακή κυβέρνηση του Veneto θα καταθέσει φάκελο για την προέλευση του τιραμισού στις Βρυξέλλες, επιδιώκοντας να πιστοποιηθεί ως Προϊόν Ονομασίας Προέλευση, όπως έγινε για την ναπολιτάνικη πίτσα το 2010.

Η εκστρατεία για την επίσημη αναγνώριση του γλυκού είναι υπό την ηγεσία του Luca Zaia, προέδρου της περιοχής Veneto, η οποία περιλαμβάνει και το Τρεβίζο.

Στην παραδοσιακή συνταγή του τιραμισού υπάρχει και γλυκό κρασί Μαρσάλα αλλά η συνταγή έχει τροποποιηθεί σε διάφορες περιοχές του κόσμου– το κρασί έχει αντικατασταθεί από μπράντι, ρούμι, μαδέρα ή ακόμη και Bailey's.

Το Τρεβίζο ισχυρίζεται ότι το γλυκό φτιάχτηκε πρώτη φορά από την Ada Campoel, ιδιοκτήτρια ενός εστιατορίου, η οποία ήθελε να φτιάξει ένα γλυκό που θα της έδινε ενέργεια μετά τη γέννηση του πρώτου της παιδιού.

Όμως η ακριβής προέλευση δεν αποδείχτηκε ποτέ πέραν πάσης αμφιβολίας, και υπάρχουν ισχυρισμοί ότι επινοήθηκε τον 17ο αιώνα προς τιμήν του Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης, ή στο Τορίνο, ως δώρο για τον Camillo Cavour, τον 19ο αιώνα, ή ακόμα και ως «σφηνάκι ενέργειας» για τις πόρνες που δούλευαν στους οίκους ανοχής τη δεκαετία του '50.

Ο κύριος Zaia, ο οποίος διετέλεσε Υπουργός Γεωργίας κατά τη διάρκεια της τελευταίας κυβέρνησης του Σίλβιο Μπερλουσκόνι είναι σίγουρος. Πιστεύει ότι «υπάρχει άφθονη τεκμηρίωση» να αποδειχτεί ο ισχυρισμός του Τρεβίζο και με την πρωτοβουλία αυτή, είπε, «θα αποτίσουμε φόρο τιμής σε μια λιχουδιά που έχει κατακτήσει τον κόσμο.»

[via]

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Aspasia: Πώς η Σταυριανή Ζερβακάκου έστησε ένα εστιατόριο-προορισμό

Γεύση / Aspasia: Ένα εστιατόριο που ανταμείβει κάθε στροφή του δρόμου προς τη Μάνη

Στο απόγειο της φήμης της, η Σταυριανή Ζερβακάκου αποφάσισε να επιστρέψει σε έναν τραχύ τόπο και να στήσει ένα εστιατόριο-προορισμό σε έναν μικρό ορεινό οικισμό, αξιοποιώντας στην κουζίνα της όσα άγρια της δίνει το μέρος.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η άνοιξη και το καλοκαίρι της ρίγανης

Γεύση / H ρίγανη που δίνει γεύση στα καλοκαίρια μας

Είναι το πιο δημοφιλές μυριστικό της Aνατολικής Μεσογείου και δίνει ιδέες για μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά καλοκαιρινά εδέσματα, όπως η ριγανάδα, ο ντάκος, η χωριάτικη σαλάτα και οι ριγανάτες σαρδέλες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ