ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

"I'm driving your girlfriend home..."

 "I'm driving your girlfriend home..." Facebook Twitter
0

ΝΤΟΡΙΑΝ 1

Η πατρική βιβλιοθήκη, ευχή και κατάρα μαζί. Ποτέ τακτοποιημένη, πάντα σε πύργους, λες κι έτοιμη για μετακόμιση. Δεν υπήρχαν απαγορευμένα ούτε και προτεινόμενα. Ούτε καν για την ηλικία των 12. Μόνο ακατανόητοι τίτλοι, μπερδεψούρικοι, ατάκτως ερριμμένοι. «Η δίκη της Νυρεμβέργης», «Ρουμπαγιάτ», «Νόθες εκλογές στην Ελλάδα» και κάπου μέσα στο γιουσουρούμ των ετερόκλητων τίτλων, ένα παλιακό, κόκκινο βιβλίο με γραμματοσειρά – παίδεμα για το μάτι: «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι».

Στη σελίδα 147, εκεί που ο Ντόριαν έχει ήδη επιτεθεί θανάσιμα στον Μπάζιλ Χόλγουορντ, πατικωμένα μικροσκοπικά λουλουδάκια και ένα ξενόγλωσσο σημείωμα στη μαμά. Για δες! Υπήρξε, λοιπόν εποχή που ο μπαμπάς ήταν ρομαντικός. Τέλος της ανάμνησης.

Χρόνια μετά, ξεπακετάρισμα και τακτοποίηση, η πατρική βιβλιοθήκη κληρονομικώ δικαιώματι, ξεμπουκάρει απ’ όλες τις κούτες κι όλες τις σακούλες, στενεύει τα σελοφάν και ζορίζει τα σελοτέιπ της όπως – όπως ομαδοποίησης, πάνω πάνω το παλιακό βιβλίο, με το ξεθυμασμένο πια ροδακινί εξώφυλλο και στο ράδιο ο Moz να συμφωνεί. “Everyday is like Sunday/ Everyday is silent and grey /Trudging back over pebbles and sand/ And a strange dust lands on your hands/ and on your face... / on your face ...”.

Περιέργως Κυριακή, μέρα ορόσημο των περισσότερων μετακομίσεων, αναμνήσεις από παντού και απ’ όλα, ξεκαπίστρωτες στο πάτωμα και μέσα στο βιβλίο, ακόμη εκεί, τα εδώ και χρόνια ημιζώντανα λουλουδάκια και οι στίχοι στη μαμά, με καμιά δεκαριά ελληνικές κουβέντες. «Για ‘σένα λέει ο Morissey:   «I'm driving your girlfriend home / And she's saying / How she never chose you /"Turn left", she says / I turn left /And she says /"So how did I end up / So deeply involved in / The very existence /I planned on avoiding?"/And I can't answer”. Σ’ αγαπώ – Ο οδηγός».

«Ληστής», λοιπόν, ο μπαμπάς. Κι ο πρώτος της οικογενειακής «συμμορίας» που εγκατέλειψε. The first of the gang to die… Συμπτώσεις;

Μπα. Απλώς, κοίτα να δεις, τι μαθαίνεις από κάποιον που δεν φαντάζεται ότι υπάρχεις, για κάποιον που δεν υπάρχει πια...

ΝΤΟΡΙΑΝ 2

-------------------------------------

Μουσική
0

ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

 Φεστιβάλ Ελάτειας: Κι αν έβρεξε μια μέρα, ποιος σταματάει τη μουσική;

Μουσική / Φεστιβάλ Ελάτειας: Κι αν έβρεξε μια μέρα, ποιος σταματάει τη μουσική;

Παρά την ακύρωση της πρώτης βραδιάς λόγω έντονης κακοκαιρίας, το 12ο Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας επέστρεψε δυναμικά, με τριήμερο ζωντανών εμφανίσεων, γεμάτο ενέργεια, συγκίνηση και αυθεντικές στιγμές κάτω από τα δέντρα του Αλωνιού.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Deadly Festivals

Μουσική / 9 φορές που το πάρτι μετατράπηκε σε εφιάλτη

Πάμε σε συναυλίες και φεστιβάλ για να περάσουμε καλά - δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Πράξεις βίας που έχουν σημειωθεί σε διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο αποδεικνύουν πως η ασφάλεια των συμμετεχόντων δεν μπορεί να είναι μια τεχνική υποσημείωση αλλά το θεμέλιο κάθε πολιτιστικής συγκέντρωσης.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι απολιτίκ - ή τουλάχιστον δεν ήταν

Μουσική / Η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι απολιτίκ - ή τουλάχιστον δεν ήταν

Μέσα σε ένα παγκόσμιο σκηνικό βίας, πολέμων και γενοκτονιών, η ηλεκτρονική μουσική καλείται να ξαναβρεί τη χαμένη της τιμή, ανακτώντας τον άμεσο, ενωτικό και απελευθερωτικό της χαρακτήρα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
«Έπαθα νευρολογική διαταραχή, είχα αυτοκτονικές σκέψεις» - Κι εκεί γεννήθηκε ο Ivy Robins

Μουσική / Πέτρος Βεντουρής: «Έγραψα τραγούδια για να μην πεθάνω»

Όταν ο Πέτρος Βεντουρής βυθίστηκε στη σιωπή της κατάθλιψης λόγω μιας νευρολογικής ασθένειας, γεννήθηκε ένας άλλος εαυτός, ο Ivy Robins. Περνώντας μέσα από το σκοτάδι, την απώλεια και την ψυχοθεραπεία, βρήκε στη μουσική τον τρόπο να ξανασταθεί στα πόδια του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Φεστιβάλ Ελάτειας: Εκεί που η μουσική στήνει φωλιά κάτω απ’ τα πλατάνια εδώ και 12 χρόνια

Φεστιβαλ Ελάτειας / «Δεν ήταν φεστιβάλ, δεν υπήρχε σκηνή, ούτε πρόγραμμα»

Ξεκίνησε ως ένα πάρτι στο δάσος. Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, το Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας έχει γίνει σημείο αναφοράς για όσους πιστεύουν στη δύναμη της κοινότητας, της αυθεντικότητας και της μουσικής που ενώνει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ