Το 1979 η ιρανική επανάσταση έριξε τον Σάχη Παχλαβί και έφερε απο το Παρίσι τον εξόριστο Αγιατολάχ Χομεϊνί. Όμως η επιστροφή του Χομεϊνί, οδήγησε πέντε εκατομμύρια Ιρανούς στην ξενιτιά. Ανάμεσα τους στρατιωτικοί, πιστοί στον Σαχή καθώς και υποστηρικτές του που φοβόντουσαν ότι θα γίνουν στόχος επιθέσεων. Πολιτικές και θρησκευτικές ομάδες, είδαν στην πτώση του Σάχη το τέλος μιας δικτατορίας και στην άφιξη του Χομεϊνί την αρχή μιας νέας εποχής. Αλλά αυτό το κλίμα αισιοδοξίας δεν κράτησε για πολύ.
Σύντομα, αριστερές ή φιλελεύθερες ομάδες διαλύθηκαν και πνίγηκαν στο αίμα. Χιλιάδες εκτελέστηκαν και πολλοί διέφυγαν στο εξωτερικό. Η ιρανική μετανάστευση τροφοδοτήθηκε από την πολιτική καταστολής καθώς και από νόμους που περιορίζουν τις γυναίκες, όπως η υποχρεωτική χρήση του πέπλου. Το 2005, η εκλογή του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, γι' αυτό και δεκάδες χιλιάδες Ιρανοί εγκατέλειψαν την χώρα.
Το μεταναστευτικό ρεύμα αυξήθηκε μετά την αμφισβητούμενη επανεκλογή του Αχμαντινετζάντ το 2009. Στους δρόμους οι διαδηλωτές ζητούσαν δημοκρατία, μα η αστυνομία απαντούσε με δακρυγόνα.
Ο Μπαϊχμαν Αμινί διευθύνει τον εκδοτικό οίκο «Khavaran» στο Παρίσι. Έφυγε από το Ιράν τη δεκαετία του '80. Από τότε έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία με θέμα τις ζωές πολιτικών κρατουμένων και προσφύγων. Ο Αμίνι υποστηρίζει πως πολλοί Ιρανοί σκοτώθηκαν, ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν από τη χώρα. «Πολλοί φυγάδες ή μάλλον πρόσφυγες, έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να εγκαταλείψουν το Ιράν, κυρίως μέσω Τουρκίας και Πακιστάν. Κάτω από εξαιρετικά σκληρές συνθήκες ταξίδευαν μέσα στη νύχτα, στο κρύο και στο χιόνι.
Κάποιοι περπάταγαν για μέρες, άλλοι σταθήκαν πιο τυχεροί και είχαν ένα άλογο. Πολλοί από αυτούς δεν τα κατάφεραν, πιάστηκαν και εκτελέστηκαν. Έχουμε τα ονόματά τους, ξέρουμε ποιοι είναι. Μερικές φορές οι πρόσφυγες έχουν επιστρέψει με τη βια στο Ιράν» υποστηρίζει ο Μπαϊχμάν Αμινί διευθυντής του εκδοτικό οίκου «Khavaran».
Η μετανάστευση δεν ήταν ποτέ μια εύκολη υπόθεση. Για πολλά χρόνια, όποιος έφευγε έχανε κάθε επαφή με την πατρίδα. Όμως, χάρη στις νέες τεχνολογίες οι εξόριστοι κρατούν ζωντανή τη σχέση τους με το Ιράν. Επικοινωνούν μεταξύ τους και με τους δικούς τους ανθρώπους, ανταλλάσουν απόψεις και συζητούν για το μέλλον της χώρας τους.
Ο Μανά Νεγιεστάνι είναι εξόριστος, Ιρανός σκιτσογράφος και δημοσιογράφος. Ζει στη Γαλλία από το 2011 και έχει δημοσιεύσει δύο βιβλία. «Η πρώτη και η δεύτερη γενιά των Ιρανών μεταναστών αισθάνονταν απομονωμένοι στο εξωτερικό. Σήμερα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει σημαντικά την ζωή μας. Το πεδίο μου είναι το διαδίκτυο.Σύντομα θα μπορείτε να κατεβάσετε την δουλειά μου. Θέλω να πω ότι μόλις με ένα κλικ, βρίσκομαι στο σπίτι σας. Είμαι περισσότερο στο διαδίκτυο από ό,τι στο Παρίσι ή ακόμη και στο Ιράν» λέει ο Μανά Νεγιεστάνι.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν πλέον ισχυρές γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ της ιρανικής διασποράς και των Ιρανών που ζουν εντός των συνόρων. Ότι συμβαίνει στο εσωτερικό της χώρας, έχει άμεσο αντίκτυπο στις κοινότητες του εξωτερικού, ειδικά όταν οι Ιρανοί αισθάνονται πως κινδυνεύουν οι δικοί τους άνθρωποι.
«Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του 2009, ήταν η Πράσινη Διαμαρτυρία στο Παρίσι. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Ιρανοί από 200 πόλεις σε όλο τον κόσμο έλαβαν μέρος. Από το Τατζικιστάν μέχρι την Ινδία... Χιλιάδες Ιρανοί έγραψαν μια απλή φράση: «Ο Αχμαντινετζάντ δεν είναι o πρόεδρος μας», και το έστειλαν στο Παρίσι. Εμείς γράψαμε αυτή τη φράση σε ένα πράσινο πανί μήκους πολλών χιλιομέτρων και βγήκαμε στους δρόμους. Διαμαρτυρηθήκαμε κοντά στον πύργο του Άιφελ» λέει ο Μπαϊχμάν Αμινί.
Εξαιτίας της πολιτικής αστάθειας, της καταπίεσης και της φτώχειας χιλιάδες μορφωμένοι Ιρανοί εγκαταλείπουν τη χώρα. Σε έκθεση του, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υποστηρίζει πως το Ιράν κατέχει τη θλιβερή, παγκόσμια πρωτιά διαρροής εγκεφάλων. Το Ιράν χάνει πάνω από 100.000 επιστήμονες υψηλής ειδίκευσης κάθε χρόνο, δηλαδή 400 την ημέρα.
Η φυγή αυτή μεταφράζεται σε οικονομική ζημιά, ύψους 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων. «Τα καλύτερα μυαλά εγκαταλείπουν το Ίραν. Φεύγουν γιατί δεν μπορούν να ζήσουν και να εργαστούν εκεί. Νομίζω πως όλοι θα προτιμούσαν να ζήσουν στη χώρα που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει. Αλλά νιώθουν ανεπιθύμητοι και κανείς δεν εκτιμάει τη δουλειά τους. Αν βέβαια έχουν δουλειά. Επιλέγουν να φύγουν και να ζήσουν σε μια χώρα που τους εκτιμούν και τους σέβονται. Η φυγή των μορφωμένων Ιρανών, αποτελεί μεγάλη πληγή για τη χώρα» σύμφωνα με τον δημοσιογράφο και σκιτσογράφο, Μανά Νεγιεστάνι.
Πηγή: Euronews
σχόλια