Το Netflix «έπεσε» κατά τη διάρκεια της πρεμιέρας της πέμπτης σεζόν του «Stranger Things», το βράδυ της Τετάρτης 26 Νοεμβρίου. Ακόμα κι αν η διεθνής πλατφόρμα αύξησε το εύρος ζώνης κατά 30% για να αποφύγει μια γενικευμένη διακοπή, σύμφωνα με έναν από τους δημιουργούς της σειράς, αυτό δεν στάθηκε αρκετό για να αντιμετωπίσει τον τεράστιο όγκο θεατών που συντονίστηκαν για να παρακολουθήσουν τα τέσσερα πρώτα επεισόδια της τελευταίας σεζόν. Τα υπόλοιπα τρία θα προβληθούν ανήμερα των Χριστουγέννων, ενώ το μεγάλο φινάλε έχει προγραμματιστεί για τις 31 Ιανουαρίου.
Παίζουν με τον πόνο μας εκεί πέρα στο Netflix για ακόμη μια φορά, θα σκέφτεται ο καημένος ο θεατής μετά το cliffhanger του τέταρτου επεισοδίου, και όχι άδικα. Είναι άλλωστε μια τακτική που τη γνωρίζουμε καλά: μέχρι να ολοκληρωθεί, για παράδειγμα, το «Squid Game», είχαμε ήδη κουραστεί να περιμένουμε τη δεύτερη σεζόν, μόνο και μόνο για να μας ανακοινώσουν πως υπάρχει και τρίτη. Ευτυχώς, δεν φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο με την αγαπημένη σειρά των αδελφών Duffer.
Το θετικό για τους φαν της σειράς είναι ότι δεν χρειάζεται να τη δουν από την αρχή για να θυμηθούν τι ακριβώς συμβαίνει – παρότι αρκετοί μπήκαν στον πειρασμό να το κάνουν.
Μπορεί να χρειάστηκαν περίπου τριάμισι χρόνια για να φτάσουμε επιτέλους στην πέμπτη και τελευταία σεζόν, ωστόσο από αυτά τα τέσσερα επεισόδια γίνεται ξεκάθαρο ότι η αναμονή άξιζε. Οι ήρωες έχουν μεγαλώσει: τα συμπαθέστατα πιτσιρίκια είναι πλέον έφηβοι και όσοι ήταν έφηβοι στις παλιότερες σεζόν έχουν πια ενηλικιωθεί – πάντα εντός της σειράς, γιατί στην πραγματικότητα όλοι οι ηθοποιοί έχουν πλέον ξεπεράσει τα 20. Παρ’ όλα αυτά, οι περιπέτειές τους δεν έχουν χάσει καθόλου τη γοητεία που έκανε τόσο κόσμο να συνδεθεί στην πλατφόρμα το 2016.
Είναι, άλλωστε, κάπως άδικο να γκρινιάζουμε για το γεγονός ότι «μεγάλωσαν», όταν οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε με σειρές όπως το «Beverly Hills 90210» ή το «21 Jump Street», στις οποίες η ηλικία των πρωταγωνιστών έβγαζε μάτι, κι ας έπαιζαν τους 16χρονους. Ακόμα και η Buffy δεν κατάφερε ποτέ να πείσει απόλυτα ότι ήταν μια έφηβη κυνηγός βρικολάκων. Ποιος είπε ότι χρειάζονται ρεαλιστικά στοιχεία σε ένα έργο του είδους του φανταστικού;
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως το «Stranger Things» δεν έκανε κοιλιά σε ορισμένα σημεία. Η τρίτη σεζόν θεωρείται γενικά ο πιο αδύναμος κρίκος. Η τέταρτη, όμως, αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον, παρουσιάζοντας επιτέλους έναν κεντρικό ανταγωνιστή με σάρκα και «κλαδιά»: τον τρομακτικά παραμορφωμένο Vecna – τον «άνθρωπο-δέντρο», όπως τον χαρακτήρισε ένας αρθρογράφος της «Guardian». Ο Vecna αποδείχθηκε ένας πραγματικά ενδιαφέρων και επικίνδυνος κακός, λες και ξεπήδησε από εφιάλτη. Είναι τρομακτικός και μπορεί να μοιάζει με ανθρωπόμορφο δέντρο, αλλά ενσαρκώνει ιδανικά –μέσα από τις διαφορετικές εκφάνσεις του– τους φόβους, τα άγχη και τα τραύματα της παιδικής ηλικίας. Και μια και αναφέρθηκε η μορφή του, αντλεί έμπνευση από το «Dungeons and Dragons», όπως συνέβη και με τα Demogorgons και τον Mind Flayer.
Η υπόθεση της πέμπτης σεζόν ξεκινά αμέσως μετά τα γεγονότα της τέταρτης, το φθινόπωρο του 1987. Η παρέα προσπαθεί να εντοπίσει και να σκοτώσει τον Vecna, μετά το άνοιγμα των Ρηγμάτων στο Hawkins. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο στρατός καταφθάνει στην πόλη και αρχίζει να καταδιώκει την Eleven. Καθώς πλησιάζει η επέτειος της εξαφάνισης του Will, η ομάδα καλείται να δώσει μια τελευταία, καθοριστική μάχη απέναντι σε μια θανάσιμη απειλή.
Το θετικό για τους φαν της σειράς είναι ότι δεν χρειάζεται να τη δουν από την αρχή για να θυμηθούν τι ακριβώς συμβαίνει – παρότι αρκετοί μπήκαν στον πειρασμό να το κάνουν. Μάλλον είμαστε τόσο δεμένοι με τους χαρακτήρες, που αυτά τα τριάμισι χρόνια μοιάζουν να μην πέρασαν ποτέ, πράγμα που συνειδητοποιεί κανείς από τα πρώτα κιόλας λεπτά της νέας σεζόν.
Τα τέσσερα πρώτα επεισόδια είναι καταιγιστικά: γεμάτα αδρεναλίνη, με γρήγορο ρυθμό και χωρίς να σπαταλούν χρόνο σε περιττές εξηγήσεις ή φλύαρες αναλύσεις χαρακτήρων. Μοναδική –και ευπρόσδεκτη– εξαίρεση αποτελεί ο Will, η αποδοχή της σεξουαλικότητας του οποίου εξελίσσεται ίσως στο πιο δυνατό και ανθρώπινο σημείο αυτής της σεζόν.
Αν κάτι λείπει, είναι η αίσθηση του ίδιου του Hawkins που μοιάζει να περνά μια φάση πανδημίας. Παρότι όλα διαδραματίζονται θεωρητικά στη μικρή αμερικανική πόλη, το Hawkins μοιάζει σχεδόν απόν από τον χάρτη, δημιουργώντας μια σκόπιμη αλλά έντονη κλειστοφοβία. Παρ’ όλα αυτά, η σειρά εξακολουθεί να μεταπηδά με άνεση από το horror στο rom-com, από το coming of age στην καθαρή περιπέτεια, πάντα με έμφαση στα ’80s.
Αν η αναβίωση του «Running up that hill» της Kate Bush στην προηγούμενη σεζόν ήταν μια ευχάριστη και ουσιαστική έκπληξη που συνδέθηκε οργανικά με την εξέλιξη της Max ως χαρακτήρα – αυτήν τη φορά η υπερβολική και σχεδόν εμμονική επανάληψή του σε κάθε σκηνή που την αφορά καταλήγει ένα από τα πιο ενοχλητικά στοιχεία των τελευταίων επεισοδίων. Λείπει, επομένως, μια ανάλογη μουσική στιγμή, αν και το επιχειρούν με το «I think we’re alone now» της Tiffany.
Οι αποχωρισμοί είναι πάντα δύσκολοι, ειδικά όταν μιλάμε για σειρές που έχουν αγαπηθεί τόσο πολύ. Το φινάλε μπορεί να αποδειχθεί τεράστια επιτυχία ή τρελή απογοήτευση – άλλωστε, πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα τέλος άφησε τους πάντες απόλυτα ικανοποιημένους; Το «Game of Thrones», π.χ., δεν είναι ένα καλό παράδειγμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είχαμε καιρό να δούμε τηλεοπτικό παροξυσμό τέτοιας έντασης. Το «Stranger Things» πάντοτε πόνταρε στο fun και στη νοσταλγία που δημιουργούσε στον θεατή και όχι τόσο στα υψηλά και βαρύγδουπα νοήματα. Ας ελπίσουμε μόνο ότι δεν θα το ματιάσουμε αυτήν τη φορά.
«Stranger Things 5» | Official Teaser | Netflix
