Η κριτική της Λούσι Μάνγκαν στον Guardian για τη νέα σειρά του Disney+, «All’s Fair», με πρωταγωνίστρια την Κιμ Καρντάσιαν, ήταν κάτι σπάνιο. Όχι επειδή απλώς δεν της άρεσε, αλλά επειδή της έβαλε μηδέν αστέρια.
Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα, το «All’s Fair» είναι ένα έργο που στερείται κάθε ορατής αξίας.
Σε ολόκληρη την 204ετή ιστορία του Guardian, έχουν γραφτεί μόλις 15 κριτικές με μηδέν αστέρια. Ακολουθούν οι άλλες 14, παρουσιασμένες εδώ ως το «Όρος Ράσμορ της σαβούρας» του Guardian.
Boat Trip — Κριτική ταινίας, 2002
Η περιβόητη κωμωδία με τον Cuba Gooding Jr, η πρώτη που έλαβε ποτέ μηδέν αστέρια στην ιστορία της εφημερίδας.
Ο κριτικός Πίτερ Μπράντσοου είχε γράψει: «Ακόμη και οι πιο άθλιες εφηβικές ταινίες με χοντροκομμένο χιούμορ έχουν μια κουταβίσια ενέργεια και διάθεση να διασκεδάσουν. Αλλά αυτό; Με τα ξεπερασμένα, αμήχανα και αθέλητα προσβλητικά αστεία του για τις Σουηδέζες μοιάζει με σκηνή από το The Producers, μόνο που λείπουν τα γέλια. Είναι απλώς ένας κινηματογραφικός θάνατος εν ζωή».
Πέντε χρόνια νωρίτερα, ο Gooding είχε κερδίσει Όσκαρ για τον ρόλο του στο «Jerry Maguire». Το «Boat Trip» προτάθηκε για δύο Χρυσά Βατόμουρα (Razzie Awards) και θεωρείται ευρέως ότι έπληξε σοβαρά την καριέρα του.
Fame Academy Live — Κριτική συναυλίας, 2003
Η ζωντανή περιοδεία του τηλεοπτικού ριάλιτι Fame Academy αποδείχθηκε ένα από τα πιο «επώδυνα» θεάματα που έχουν ποτέ βαθμολογηθεί από τον Guardian.
Ο Έλληνας κριτικός Αλέξης Πετρίδης είχε γράψει: «Αυτή η συναυλία δεν θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματική στο να αποσπά χρήματα από τους γονείς, ακόμη κι αν οι μαθητές του Fame Academy πηδούσαν από τη σκηνή και άρπαζαν πορτοφόλια με την απειλή μαχαιριού».
Το Fame Academy διαλύθηκε μέσα σε δύο σεζόν, ενώ η περιοδεία χαρακτηρίστηκε ως καλλιτεχνική καταστροφή — ο Guardian το περιέγραψε ως «τη στιγμή που η βρετανική ποπ κουλτούρα έπιασε πάτο».
The Vines — Κριτική συναυλίας, 2003
Μόλις μία εβδομάδα μετά το Fame Academy Live, ο Guardian δημοσίευσε την τρίτη κριτική με μηδέν αστέρια, αυτή τη φορά για μια εμφάνιση των Αυστραλών ροκάδων The Vines στο Astoria του Λονδίνου.
Ο κριτικός Ντέιβιντ Πέσεκ είχε γράψει: «Ο [τραγουδιστής Κρεγκ] Νίκολς παρουσιάζεται ως ο βασανισμένος εκφραστής του πόνου μιας ολόκληρης γενιάς, γι’ αυτό και σωριάζεται στο πάτωμα και ουρλιάζει στο μικρόφωνο σχεδόν συνεχώς. Όμως αυτό δεν είναι πόνος - είναι μια απομίμηση του πόνου, που δεν προσφέρει ούτε συγκίνηση, ούτε διορατικότητα, ούτε ποίηση, ούτε κάθαρση. Είναι σαν να παρακολουθείς ένα παιδικό ξέσπασμα θυμού.»
Από το ντεμπούτο τους το 2002, το συγκρότημα κυκλοφόρησε άλλα έξι άλμπουμ, κανένα όμως δεν κατάφερε να συγκινήσει το κοινό ή να ξαναζωντανέψει τη φήμη τους από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Big and Rich – Horse of a Different Color — Κριτική άλμπουμ, 2004
Ένα country άλμπουμ από το ντουέτο Big Kenny και John Rich (μπασίστας των Lonestar), με τραγούδια όπως Kick My Ass και Save a Horse (Ride a Cowboy). Πρόκειται για το μοναδικό άλμπουμ στην ιστορία του Guardian που έλαβε μηδέν αστέρια.
Ο κριτικός Ντέιβιντ Πέσεκ (ξανά) έγραψε: «Όπως οι δίδυμες κόρες του Μπους στα βραβεία MTV, έτσι κι αυτό το άλμπουμ είναι ένα δείγμα άκαρδου συντηρητισμού σε μια αμήχανη αναζήτηση για coolness. Big; Πιθανότατα. Και, κατά συνέπεια, μάλλον και Rich. Έξυπνο; Σε καμία περίπτωση.»
Την ίδια χρονιά οι Big and Rich κέρδισαν βραβείο Billboard Music Award, ενώ στη συνέχεια προτάθηκαν για τρεις Grammy και 17 βραβεία της Academy of Country Music.
Martin Creed - Κριτική συναυλίας, 2004
Μια συναυλία του Βρετανού καλλιτέχνη Martin Creed, ο οποίος είχε κερδίσει το βραβείο Turner τρία χρόνια νωρίτερα.
Ο κριτικός Αλέξης Πετρίδης (και πάλι) είχε γράψει: «Αυτή η παράσταση είναι προκλητική μόνο με την έννοια ότι μοιάζει περισσότερο με πείραμα: να δούμε πόσο αντιπαθητικός και αυτάρεσκος μπορεί να φανεί ένας άνθρωπος πριν το κοινό ανέβει στη σκηνή και τον χτυπήσει.»
Το 2017, η κριτικός Λιν Γκάρντνερ του Guardian αξιολόγησε μια άλλη συναυλία του Κριντ, δίνοντάς της τέσσερα αστέρια και περιγράφοντάς την ως «γοητευτική, αποκαλυπτική, παιχνιδιάρικη και τόσο αφοπλιστικά απλή, που δύσκολα μπορείς να της αντισταθείς».
Oscar Wilde – Θεατρική παράσταση, 2004
Μία εβδομάδα αργότερα, ο Guardian δημοσίευσε ακόμη μία κριτική με μηδέν αστέρια, αυτή τη φορά για το θεατρικό έργο Oscar Wilde, γραμμένο από τον πρώην ραδιοφωνικό παραγωγό του BBC Radio 1, Μάικ Ριντ.
Η κριτικός Ελίζαμπεθ Μαχόνι έγραψε: «Τα μικρόφωνα των ηθοποιών –ιδίως εκείνο του Πίτερ Μπλέικ, που υποδύεται τον Όσκαρ– παράγουν ήχο φριχτά διακεκομμένο. Ακούμε τους ηθοποιούς να μιλούν εκτός σκηνής, ενώ αναγκαζόμαστε να υπομείνουμε ντουέτα όπου ο ένας τραγουδιστής ακούγεται εκκωφαντικά και ο άλλος καθόλου. Καθώς αυτή η ζοφερή βραδιά συνεχίζεται, αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν το ηχητικό σύστημα έχει επηρεαστεί από το δυνατό βουητό του Όσκαρ Ουάιλντ που στριφογυρίζει στον τάφο του.»
Η παράσταση «κατέβηκε» αμέσως μετά την πρεμιέρα του, κάνοντάς το ακόμη λιγότερο επιτυχημένο από το μιούζικαλ του Ριντ Cliff (2003), εμπνευσμένο από τον Κλιφ Ρίτσαρντ, το οποίο παίχτηκε για τρεις ολόκληρους μήνες.
X Factor Live – Κριτική συναυλίας, 2005
Την επόμενη χρονιά, ο Guardian βαθμολόγησε με μηδέν αστέρια τη ζωντανή περιοδεία της πρώτης σεζόν του talent show, «The X Factor».
Η κριτικός Χέλεν Πιντ έγραψε: «Υπάρχουν ελάχιστες εμπειρίες στην πολιτιστική ζωή που μπορούν να κλονίσουν την πίστη σου στην εγγενή καλοσύνη της ανθρωπότητας, αλλά το να κάθεσαι ανάμεσα σε 10.000 ελεύθερους πολίτες που πλήρωσαν 23,50 λίρες για να παρακολουθήσουν καραόκε που σου στραγγίζει το αίμα και σου σταματά τον παλμό, είναι μία από αυτές.»
Η τηλεοπτική εκπομπή The X Factor έφτασε στο αποκορύφωμα της δημοτικότητάς της το 2010, προσελκύοντας 19,4 εκατομμύρια τηλεθεατές, προτού αρχίσει η πτώση της, μέχρι τη διακοπή του προγράμματος το 2018.
Menopause: The Musical – Θεατρική παράσταση, 2007
Η λονδρέζικη παραγωγή του μουσικοθεατρικού έργου της Jeanie Linders (2001), βασισμένου στην εμπειρία της εμμηνόπαυσης, ήταν γεμάτη παρωδίες γνωστών pop τραγουδιών και πρωταγωνίστρια τη Su Pollard.
Η κριτικός Λιν Γκάρντνερ έγραψε: «Αντί να προσφέρει μια ροζ λάμψη αισιοδοξίας, το Menopause: The Musical μοιάζει περισσότερο με ένα παρατεταμένο, παγωμένο ντους για την ψυχή. Είναι το πιο πρόχειρο και πιο κυνικό θεατρικό έργο που έχει παρουσιαστεί στο Λονδίνο από την εποχή του Blue Man Group.»
Η ερμηνεία της Pollard κατακεραυνώθηκε από τον βρετανικό Τύπο — ακόμη και η Telegraph δημοσίευσε επικριτικό πρωτοσέλιδο. Ωστόσο, την ίδια περίοδο, η Chella Quint υπερασπίστηκε παθιασμένα την παράσταση.
Παρά τις κακές κριτικές, το έργο συνεχίζει να παίζεται παγκοσμίως, έχοντας προσελκύσει πάνω από 17 εκατομμύρια θεατές, ενώ το σίκουελ του (Menopause: The Musical – Cruising Through Menopause!) ολοκλήρωσε πρόσφατα περιοδεία 55 παραστάσεων σε Βρετανία και Ιρλανδία.
The Bicycle Men – Θεατρική παράσταση, 2007
Η λονδρέζικη εκδοχή μιας μουσικοθεατρικής κωμωδίας για έναν Αμερικανό ποδηλάτη που μένει αποκλεισμένος στη Γαλλία, με πρωταγωνιστή τον Νταν Καστελανέτα, γνωστό ως τη φωνή του Homer Simpson.
Η κριτικός Λιν Γκάρντνερ έγραψε: «Έχει πάει άραγε κανείς από τους συντελεστές ποτέ στη Γαλλία; Ίσως, όπως και ο πρόεδρος Μπους, να δυσκολεύονται να εντοπίσουν άλλες χώρες στον χάρτη. Είναι ένα είδος θεατρικού Tour de France, αλλά εγώ ένιωσα πόνο στη σέλα μετά τα πρώτα δέκα λεπτά και απεγνωσμένα χρειαζόμουν απαγορευμένες ουσίες για να αντέξω το ανελέητο χυδαίο χιούμορ.»
Οι New York Times χαρακτήρισαν το έργο «υπερήφανα ανόητο», ενώ ο κριτικός της Telegraph έγραψε ότι «με έκανε να γελάω μέχρι δακρύων». Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του, το έργο έχει μάλιστα κερδίσει βραβεία.
Peter Pan: El Musical – Θεατρική παράσταση, 2008
Ύστερα από τρία χρόνια χωρίς καμία κριτική με μηδέν αστέρια, ο Guardian επανήλθε με το ισπανόφωνο μιούζικαλ βασισμένο στο κλασικό έργο του J. M. Barrie, το οποίο παρουσιαζόταν στο Λονδίνο με αγγλικούς υπότιτλους.
Η κριτικός Λιν Γκάρντνερ έγραψε: «Η διαφήμιση του έργου ανακοινώνει με περηφάνια ότι ένα εκατομμύριο Ισπανοί έχουν δει την παράσταση, πράγμα που αποδεικνύει απλώς πως οι στατιστικές δεν έχουν πάντα εξήγηση.»
Το μιούζικαλ παίχτηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο μόλις για 36 παραστάσεις, ενώ καμία από τις βρετανικές κριτικές δεν ήταν θετική.
Με πληροφορίες από Guardian
