H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον Facebook Twitter
Ο Νίκος Καραθάνος αρνούμενος την αυστηρή εσωτερικότητα της τραγωδίας, παίζει μελόδραμα, προικίζοντάς το όσο μπορεί με το παραπονιάρικο «ράγισμα» της φωνής του. Ετούτο το ακατάσχετο, επιδεικτικό συναίσθημα καταστρατηγεί τον εαυτό του: είναι θεατράλε και όχι θεατρικό. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
0

Μεγάλη κινητικότητα παρατηρείται ξάφνου σε τούτο το νεκροταφείο που βρίσκεται ενώπιόν μας, καταλαμβάνοντας τον χώρο της ορχήστρας. Πέντε νεανικές φιγούρες εισέρχονται και αρχίζουν να συγυρίζουν, να καθαρίζουν τους τάφους με σκουπάκια, να τοποθετούν αντικείμενα επάνω στις επιφάνειες, όλα ενδείξεις μιας προετοιμασίας για κάτι που θα συμβεί οσονούπω, άγνωστο ακόμη τι. Κατανυκτική μουσική, προερχόμενη από το παλιό εκκλησιαστικό όργανο στο βάθος, πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα. Σιγά-σιγά καταφθάνουν και τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου, ακολουθώντας ένα φορείο-σαρκοφάγο με τον Οιδίποδα σε «κώμα»: μια οικογενειακή πομπή που καταλήγει στην εναπόθεση του νεκρού στην προδιαγεγραμμένη κατοικία του, υποθέτουμε.

«Είναι μια ώρα προσευχής για τους θνητούς/του δειλινού η ώρα», ανακοινώνει ο Αρχαιοφύλακας (Νίκος Χατζόπουλος), ο οποίος υπόσχεται να παρακολουθεί «από διακριτική απόσταση» τα δρώμενα. Η αίσθηση ενός υπό εξέλιξη αλλόκοτου ταφικού τελετουργικού προκαλεί την περιέργεια του θεατή: τα βικτοριανής έμπνευσης κοστούμια των ηθοποιών, οι μακριές πορτοκαλί πλεξούδες των κοριτσιών του Χορού, τα ροζ σατέν φορέματά τους με τους δαντελωτούς γιακάδες συνδυάζονται απρόσμενα με μουσική που παραπέμπει στο λατρευτικό τυπικό των Καθολικών, αλλά και με οικεία ήθη των Ορθοδόξων (το κομποσκοίνι του Αρχαιοφύλακα, τα κόλλυβα που μοιράζει αργότερα ο Κρέων κ.ά.).

Τα αλληλοσυγκρουόμενα ύφη των ερμηνευτών σε συνδυασμό με τα αλληλοσυγκρουόμενα ύφη των θεατρικών ειδών ωθούν τον θεατή σε σύγχυση: από το ένα χέρι τον τραβούν στην τραγωδία, από το άλλο στο θρησκευτικό δράμα, από τα πόδια τον σέρνουν στο μιούζικαλ, ενώ η αίσθηση μιας ιστορίας μυστηρίου με βικτοριανή gothic αισθητική τον διαπερνά και αυτή διαρκώς.

Ταυτόχρονα, όλα μοιάζουν να εκτυλίσσονται σε μια άλλη επικράτεια, εκείνη του γοτθικού μυθιστορήματος (και των κινηματογραφικών μεταφορών του), έτσι όπως διαρκώς επιστρατεύεται η σημειολογία του είδους, οι κεραυνοί, τα σκυλιά που αλυχτούν, οι vintage λάμπες αερίου που φωτίζουν τα πρόσωπα, οι τάφοι που ανοιγοκλείνουν, οι νεκροζώντανοι που αναδύονται κ.ο.κ.

H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον Facebook Twitter
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ένας αρσενικοθήλυκος Κρέων, υιοθετεί μια άγρια, επιθετική περσόνα, κάτι μεταξύ κακιάς μάγισσας και φανατισμένου ιερέα, με μαύρα «ράσα» και χρυσό σταυρό, που εκτοξεύει «κατάρες» ή μαγειρεύει στο καζάνι της, με τα μακριά κορακί μαλλιά της ν’ ανεμίζουν ξέπλεκα. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Βρισκόμαστε, συνεπώς, εξαρχής σ’ ένα σύνθετο, «τεχνητό» σύμπαν, πλασμένο από το υλικό περασμένων αιώνων, ξένων χωρών και θρησκειών, ποικίλων αισθητικών αναφορών που ξενίζουν, εκ πρώτης όψεως, τον θεατή: τι σχέση έχει ο Οιδίποδας με τον καθολικισμό, τους βικτοριανούς, τον κόσμο του Δράκουλα και του Φρανκενστάιν; 

Αναμένουμε καλοπροαίρετα να το ανακαλύψουμε... Ξαφνικά, ο Οιδίπους βγάζει έναν (επιθανάτιο) ρόγχο, το σώμα του συσπάται, αρχίζει να μιλά: «Βλέπω το τέλος μου / βλέπω / Και τίποτα / πια / δεν μπορεί / Ναι / και τίποτα / δεν το αποτρέπει». Κρέμονται όλοι από τα χείλη του, οι κόρες του τον ρωτούν αν είδε κάποιο σημάδι, ο Χορός ακούει τον Θεό να πλησιάζει, λέει. Ο Οιδίπους καλεί επίμονα δίπλα του την Ιοκάστη, που τη συγχέει, στο παραλήρημά του, με τον βασιλιά Θησέα: θα τους οδηγήσει στον Τόπο όπου «όλα τα απόκρυφα θα εμφανιστούν / και τα μυστήρια όλα θ’ αποκαλυφθούν». Ένα εναγώνιο ερώτημα ηλεκτρίζει το ταλαιπωρημένο σώμα του: Γιατί; «Πώς και γιατί / όλα έγιναν λάθος;/ Γιατί υποφέραμε όλοι;». 

Ένας μόνο τρόπος υπάρχει να μάθουν την απάντηση: «Πρέπει όλοι ξανά απ’ την αρχή / να υποφέρουμε / Όλοι μαζί». Η αναβίωση και η δραματοποίηση του παλαιού τραύματος θα επιφέρει τη σωτηρία. Ο Οιδίπους ανασηκώνεται με δυσκολία. Αφού περιπλανηθεί για λίγο με τη συνδρομή των οικείων του, θα εισέλθει τελικά σ’ ένα ορθογώνιο κτίσμα, στο πίσω μέρος της ορχήστρας και ως διά μαγείας θα εξαφανιστεί. 

H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον Facebook Twitter
Η Στεφανία Γουλιώτη δίπλα στον Καραθάνο δεν παρασύρεται ποτέ σε εντυπωσιασμούς: εκφράζει το συναίσθημά της μέσα από μια πειθαρχημένη, χειρουργικά σμιλεμένη φόρμα, παραδίδοντας μια πραγματικά σύγχρονη και συγκινητική ερμηνευτική πρόταση ως Ιοκάστη/Θησέας. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Από τον Κολωνό στη Θήβα, λίγες αστραπές δρόμος. Οι φροντιστές των τάφων θα γίνουν τώρα οι γέροντες του Χορού που προσπέφτουν στα πόδια του βασιλιά, ικετεύοντάς τον να τους απαλλάξει από τον λοιμό. Οι δύο κόσμοι, του παρελθόντος και του παρόντος, της Θήβας και του Κολωνού, του εύκρατου και του ετοιμοθάνατου Οιδίποδα, θα συναρμοστούν αψηφώντας τη γραμμικότητα, αντανακλώντας την ατίθαση, συνειρμική περιδίνηση της μνήμης στα βάθη του τόπου και του χρόνου.

Κι έτσι, με άλματα, βουτιές και παύσεις, θα πορευτούμε μέχρι τέλους. Η ιδέα της συνένωσης των δύο τραγωδιών, παίρνει εδώ, διά χειρός Χουβαρδά, τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνειδήτου: ο γέρων Οιδίπους, καθώς ψυχορραγεί, επιζητά τη λύτρωση, την άρση των παλαιών αμαρτημάτων, που μόνον η συλλογική νοηματοδότησή τους, μέσα από τον λόγο των στομάτων και το affect των σωμάτων, μπορεί να προσφέρει. Και είναι η ίδια η πράξη του θεάτρου που επωμίζεται το βαρύ αυτό έργο, με τα πρόσωπα της ευρύτερης οικογένειας του ήρωα να επιτελούν τους ρόλους τους για μια τελευταία (;) φορά, όσο πιο πειστικά μπορούν, προκειμένου να βιώσουν ξανά, «σκηνοθετημένα» πλέον, τα κρίσιμα γεγονότα του βίου τους και ν’ αφομοιώσουν τη βασανιστική περίσσεια της εμπειρίας τους − να συλλάβουν το νόημα που τους διαφεύγει.

Media vita in morte sumus: ζωή και θάνατος ανταγωνίζονται και συναγωνίζονται μεταξύ τους, ωθώντας στη μεγιστοποίηση της επιθυμίας, στην αύξηση της συνειδητότητας, στην αγωνιώδη παραγωγή της διαφοράς. Ποτέ δεν αγαπάει περισσότερο, ποτέ δεν αισθάνεται περισσότερο, ποτέ δεν επικοινωνεί περισσότερο με τους θεούς ο Οιδίπους απ’ ό,τι τις τελευταίες ώρες του επάνω στη γη, δίπλα από τον ίδιο του τον τάφο.  

H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον Facebook Twitter
Ήρεμη και με καταπραϋντική επίδραση εμφανίζεται η Ισμήνη της Πηνελόπης Τσιλίκα. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον Facebook Twitter
«Είναι μια ώρα προσευχής για τους θνητούς/του δειλινού η ώρα», ανακοινώνει ο Αρχαιοφύλακας (Νίκος Χατζόπουλος), ο οποίος υπόσχεται να παρακολουθεί «από διακριτική απόσταση» τα δρώμενα. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Πρόκειται για μια γοητευτική σύλληψη, πράγματι. Κάπου, όμως, μέσα στην παραφορά της αναπαράστασης, στον υπέρμετρο ζήλο για την επίτευξη ενός υψηλού βαθμού θεατρικότητας, τα πράγματα μπερδεύονται, ή, ακριβέστερα, δεν εναρμονίζονται, η συνοχή καταστρατηγείται και το οικοδόμημα καταρρέει. 

Καταρχάς διαπιστώνεται έντονη ασυμφωνία μεταξύ των υποκριτικών κατευθύνσεων των ηθοποιών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Νίκος Καραθάνος, υπερταλαντούχος και έμπειρος, παραδίδεται με λαχτάρα στον Οιδίποδά του: σείεται, κλοτσάει, πατάει, χοροπηδάει, πασχίζει, υψώνει τα χέρια στον ουρανό, αγωνίζεται μέχρι τελικής πτώσης. Όμως ξεκινάει από το ύψιστο σημείο έντασης και δεν έχει πού να πάει. Δεν χαρτογραφεί ένα ταξίδι, αλλά δηλώνει φωναχτά το πάθος του· το ανεμίζει σαν σημαία: «απελπίζεται», «θρηνεί», «οργίζεται». Αρνούμενος την αυστηρή εσωτερικότητα της τραγωδίας, παίζει μελόδραμα, προικίζοντάς το όσο μπορεί με το παραπονιάρικο «ράγισμα» της φωνής του. Ετούτο το ακατάσχετο, επιδεικτικό συναίσθημα καταστρατηγεί τον εαυτό του: είναι θεατράλε και όχι θεατρικό. 

Αντιθέτως, η Στεφανία Γουλιώτη δίπλα του δεν παρασύρεται ποτέ σε εντυπωσιασμούς: εκφράζει το συναίσθημά της μέσα από μια πειθαρχημένη, χειρουργικά σμιλεμένη φόρμα, παραδίδοντας μια πραγματικά σύγχρονη και συγκινητική ερμηνευτική πρόταση ως Ιοκάστη/Θησέας. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ένας αρσενικοθήλυκος Κρέων, υιοθετεί μια άγρια, επιθετική περσόνα, κάτι μεταξύ κακιάς μάγισσας και φανατισμένου ιερέα, με μαύρα «ράσα» και χρυσό σταυρό, που εκτοξεύει «κατάρες» ή μαγειρεύει στο καζάνι της, με τα μακριά κορακί μαλλιά της ν’ ανεμίζουν ξέπλεκα. 

Ο Τειρεσίας του Ορέστη Χαλκιά καλύπτει έντρομος τ’ αυτιά του με τις παλάμες του (για την ακρίβεια, με τις παλάμες ενός μέλους του Χορού), σαν να δέχεται εξωγήινα σήματα από το υπερπέραν ή σαν μια νεαρή ερμαφρόδιτη καλόγρια που παλεύει με τους δαίμονες − ένα ποπ-κωμικό αποτέλεσμα.

H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον Facebook Twitter
Ο Τειρεσίας του Ορέστη Χαλκιά καλύπτει έντρομος τ’ αυτιά του με τις παλάμες του, σαν να δέχεται εξωγήινα σήματα από το υπερπέραν ή σαν μια νεαρή ερμαφρόδιτη καλόγρια που παλεύει με τους δαίμονες − ένα ποπ-κωμικό αποτέλεσμα. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Ήρεμη και με καταπραϋντική επίδραση εμφανίζεται λίγο αργότερα η Ισμήνη της Πηνελόπης Τσιλίκα, ενώ μέσα από ακραίες εναλλαγές και ξεσπάσματα εκτυλίσσεται η σκηνή πατέρα - γιου, με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή να προσπαθεί ευσυνείδητα να αγγίξει κάτι από το τραγικό συναίσθημα του Πολυνείκη, μόνο και μόνο για να το δει να υπονομεύεται από την κοντή, προσκοπική βερμούδα του.

Τα αλληλοσυγκρουόμενα ύφη των ερμηνευτών σε συνδυασμό με τα αλληλοσυγκρουόμενα ύφη των θεατρικών ειδών ωθούν τον θεατή σε σύγχυση: από το ένα χέρι τον τραβούν στην τραγωδία, από το άλλο στο θρησκευτικό δράμα, από τα πόδια τον σέρνουν στο μιούζικαλ, ενώ η αίσθηση μιας ιστορίας μυστηρίου με βικτοριανή gothic αισθητική τον διαπερνά και αυτή διαρκώς. Είναι υπέροχο να συνδυάζονται τα είδη, κάτι τέτοιο, όμως, προϋποθέτει μια σχετική εναρμόνιση των υλικών και των μορφών· ειδαλλιώς καταλήγουμε σ’ ένα άγαρμπο, αλλοπρόσαλλο θέαμα που εμποδίζει κάθε εμβύθιση και απόλαυση. 

Δεν αρκεί η επιμονή του εκκλησιαστικού οργάνου, οι σταυροί και τα κόλλυβα, προκειμένου να ενεργοποιηθεί η μεταφυσική διάσταση, πράγμα που αποδεικνύεται αδύνατο όταν παρεμβαίνουν τα γλυκερά τραγούδια του Χορού, οι δαιμονισμένες καλόγριες/μάγισσες, όταν όλα γίνονται σόου και όχι ουσία, όμορφα δάνεια από εδώ κι από εκεί, το καθένα σφυρίζοντας τον δικό του σκοπό. Ούτε η επιδιωκόμενη νοσηρότητα ανθίζει εδώ (ο Οιδίπους περιγράφεται στο πρόγραμμα ως «ο πατριάρχης μιας κλειστής αιμομικτικής κοινότητας» με τα μέλη του Χορού ως «ίσως νόθα παιδιά του»), κι ας καθοδηγεί ο σκηνοθέτης τους ηθοποιούς του ν’ ανταλλάσσουν φιλιά και σεξουαλικές στάσεις πάνω στους τάφους. Θα μπορούσε, ίσως, όλο αυτό να συνιστά ένα σχόλιο για τη μετάλλαξη της τραγωδίας σε μελόδραμα: ακόμη κι έτσι, όμως, ακόμη κι αν κριθεί με όρους φαντασμαγορίας και ποπ θεάματος, πάλι το εγχείρημα δεν αναλαμβάνει την ευθύνη μιας τέτοιας ρήξης, αλλά εξαντλείται σε ημίμετρα και σπασμωδικές κινήσεις, από το σοβαρό στο φαιδρό, ένα σχιζοφρενικό πέρα-δώθε στο έλεος της κάθε παρόρμησης. Καμία συγκίνηση, δυστυχώς, πουθενά: η ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον...

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ