Οι St. Guilt προσγειώθηκαν σαν κομήτες στην ανεξάρτητη ελληνική μουσική το 2019. Τότε θυμάμαι ότι όλοι συζητούσαν γι’ αυτό το γκρουπ που έπαιζε μια μείξη dream pop με synth στοιχεία. Είχαν κλέψει τις εντυπώσεις με ένα μόνο EP και με μια νεανική ορμή σπάνια για την εγχώρια indie σκηνή. Δυστυχώς, η πορεία τους ήταν σύντομη. Όπως εμφανίστηκαν, έτσι εξαφανίστηκαν και γι’ αυτό ίσως φταίει η πανδημία που μεσολάβησε. Η Ελίνα Τερσενίδου, η φωνή αλλά και η βασική συνθέτρια του σχήματος, ευτυχώς δεν παράτησε τη μουσική.
Σόλο πια, πρόσφατα κυκλοφόρησε στην Cobalt Music το πρώτο της σινγκλ με τίτλο «Πού είσαι» και μας συστήνεται εκ νέου με διαφορετικό όνομα, ως Terselle, αλλά και με διαφορετικό ήχο. Το «Πού είσαι» είναι από τα πιο φρέσκα πράγματα που έχουν κυκλοφορήσει στην ελληνική μουσική το τελευταίο διάστημα. Η έξυπνη χρήση ενός drum 'n' base ρυθμού πάνω από ελληνικά φωνητικά το κάνει πραγματικά να ξεχωρίζει. Δεν το χαρακτηρίζει ακριβώς dance, πιο πολύ είναι ένας συνδυασμός που οδηγεί προς την avant-pop.
Και δεν φαίνεται να είναι τυχαία η επιλογή του συγκεκριμένου ρυθμού. Το hyper focus της, όπως μου αναφέρει, είναι η χορευτική μουσική της Αγγλίας και στυλ όπως τα dubs, η jungle, τα breaks, το 2step, το acid κ.λπ.
«Θα ήθελα να δω τη δυναμική της γυναίκας στην ποπ σκηνή να απομακρύνεται από την εμμονή στην εμφάνιση και να επικεντρώνεται στο βάθος και στην ουσία. Αλλά αυτό θα απομυθοποιούσε πρόσωπα και καταστάσεις, και δεν ξέρω αν το “industry” είναι έτοιμο για κάτι τέτοιο».
Η Ελίνα γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σαράτοφ της Ρωσίας. Στα 18 της ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Νομική. Την κέρδισε όμως η μουσική. «Από πολύ μικρή ήμουν πάντα πολυάσχολη», λέει σε άπταιστα ελληνικά. «Οι πρώτες μου σπουδές ξεκίνησαν στα τέσσερά μου, όταν πήγα σε σχολείο ηθικής, κάτι που διαμόρφωσε βαθιά τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο, γιατί ήταν ένα σχολείο όπου μαθαίναμε τρόπους συμπεριφοράς, μπαλέτο, αγγλικά και μαθηματικά. Οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη πορεία, αλλά μου έλεγαν πάντα: "Μην αφήσεις τις γνώσεις σου να πάνε χαμένες". Αυτό, όμως, είχε ως αποτέλεσμα να μη νιώθω ποτέ σίγουρη τι ακριβώς ήθελα να γίνω.
Terselle - Pou Eisai | Official Music Video
Μεγαλώνοντας σε ένα αυστηρό και ακαδημαϊκό περιβάλλον, το να ακολουθήσω έναν καλλιτεχνικό δρόμο μού φαινόταν αδύνατο. Έτσι, ασχολήθηκα με την έρευνα στα μαθηματικά, τον εθελοντισμό και τη μουσική – αλλά δεν την έβλεπα επαγγελματικά τη μουσική. Όμως, όταν ήρθα στην Ελλάδα χωρίς να ξέρω τη γλώσσα, η μουσική έγινε ο τρόπος μου να επικοινωνώ. Δεν ξεκίνησα με στρατηγική ούτε με τη φιλοδοξία να γίνω γνωστή ή να ανήκω αναγκαστικά σε κάποιο community. Για μένα η μουσική ήταν, και παραμένει, ένας τρόπος να εκφράζομαι, να συνδέομαι με τους ανθρώπους, να μάθω τον κόσμο».
— Με ποιον τρόπο σε επηρέασε η καταγωγή σου ως μουσικό;
Δεν με επηρέασε μόνο η καταγωγή μου, πιστεύω στην κοινωνική κατασκευή. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο μουσικές αντιθέσεις. Οι γονείς μου ήταν νέοι στα ’90s, μια εποχή σκληρή για τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που στη Δύση ήταν εντελώς διαφορετική. Παρ’ όλα αυτά, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η μουσική, όπως και η σκέψη, ήταν πολυδιάστατη στο σπίτι μας: με τον πατέρα μου ακούγαμε π.χ. πανκ, με τη μητέρα μου κλασική μουσική, ενώ εγώ σπούδαζα τζαζ φωνητικά, πιάνο και τραγουδούσα σε χορωδία παραδοσιακού σλαβικού τραγουδιού. Όλα αυτά συνυπάρχουν μέσα μου – ένας αντιφατικός αέρας, με τον σεβασμό προς το κλασικό και τον πόνο της παράδοσης. Η οικογένειά μου με έμαθε να σκέφτομαι globally και τα όνειρά μου να είναι αδιαπραγμάτευτα ψηλά. Ταξιδεύαμε συχνά με το αυτοκίνητο μέσα στη χώρα, με μάθανε να μη βλέπω σύνορα ανάμεσα στους ανθρώπους, να μη βάζω κανέναν σε κουτί, να μη νιώθω αποστάσεις.
Νιώθω ευγνώμων που μεγάλωσα με αρχές που μου έμαθαν να εκτιμώ και να σέβομαι το αγνό και το απλό, τη φύση, τα ζώα, τον κήπο της γιαγιάς, το ηλιοβασίλεμα, το πρώτο χιόνι του χειμώνα, τη μυρωδιά της άνοιξης και πάει λέγοντας. Πιστεύω πολύ ότι οι μεγαλύτερες αρχές δεν έρχονται τόσο από την τοποθεσία στην οποία μεγαλώνεις όσο από το μικρό περιβάλλον γύρω σου – το σπίτι, τους φίλους, τις σχέσεις που χτίζεις… ή τους δρόμους. Εκεί είναι που διαμορφώνεται ο χαρακτήρας σου, οι αξίες σου, το πώς βλέπεις τον κόσμο. Και αυτές οι αξίες είναι που καθορίζουν και τη μουσική μου. Στις μεγάλες πόλεις, με όλο τον κίνδυνο και την ταχύτητα, νιώθω σαν το ψάρι στο νερό, αλλά αγαπώ εξίσου την αυθεντικότητα και την ηρεμία της ζωής στο χωριό. Αυτές οι αντιθέσεις με καθόρισαν και συνεχίζουν να με διαμορφώνουν τόσο ως άνθρωπο όσο και ως μουσικό.
— Πώς είναι για ένα κορίτσι από μια διαφορετική χώρα να έρχεται στην Ελλάδα και να προσπαθεί να κάνει καριέρα στο ποπ τραγούδι, και μάλιστα στο ελληνόφωνο;
Το να είσαι μετανάστρια και να προσπαθείς να κυνηγήσεις το όνειρό σου είναι μια διαδρομή γεμάτη προκλήσεις που δεν πρέπει να συγκρίνονται με εκείνες του πρόσφυγα. Η διαφορά είναι μεγάλη. Εμείς, τουλάχιστον, έχουμε την επιλογή να φύγουμε , κι ας μας φέρνει αυτή η επιλογή αντιμέτωπους με πολλές δυσκολίες. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για μένα ήμουν πάντα εγώ – και μάλλον θα συνεχίσω να είμαι. Έχω μάθει από παιδί να ζω με μια άγνοια κινδύνου, μια αφέλεια που, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, με βοήθησε να εξελιχθώ. Με έβαζε σε δύσκολες καταστάσεις, και αυτές με διαμόρφωσαν. Τα εμπόδια ήταν πάντα οι καλύτεροί μου δάσκαλοι. Δεν τα φοβάμαι, τα αγκαλιάζω, αλλά δεν παύουν να είναι εξαντλητικά.
Το ελληνόφωνο τραγούδι δεν με φόβισε ποτέ ούτε το σνόμπαρα. Αντίθετα, το βλέπω ως ένα πεδίο εξερεύνησης. Είμαι μια λευκή σελίδα, δεν γνωρίζω σε βάθος την ιστορία της ελληνικής μουσικής σκηνής, κι αυτό μου επιτρέπει να προσεγγίζω με αθωότητα το καινούργιο. Κάθε μέρα ανακαλύπτω νέες λέξεις, νέα τραγούδια, νέες αναφορές. Ακόμα δυσκολεύομαι με τα άρθρα – δεν τα χρησιμοποιώ πάντα σωστά, πολλές φορές εκφράζομαι με αρκετά ανάποδη ματιά, αλλά δεν με ενοχλεί, είναι ένας ακόμη λόγος να γελάσω. Μια άλλη πρόκληση είναι η σκηνή της ποπ γενικά. Θα ήθελα να εστιάζουμε την προσοχή μας σε ουσιαστικά θέματα και να μην ασχολούμαστε αποκλειστικά με τη ζωή των καλλιτεχνών. Η μουσική βιομηχανία λειτουργεί σαν μια αγορά αποτελούμενη από περσόνες που μιλούν αδιάκοπα για τον εαυτό τους κι αυτό δεν με εκφράζει καθόλου. Φυσικά, αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.
Θα ήθελα να υπάρχει περισσότερος χώρος για την εναλλακτική μουσική στην Ελλάδα, για ήχους με παγκόσμιες αναφορές και πειραματικά στοιχεία. Επίσης, θα ήθελα να δω τη δύναμική της γυναίκας στην ποπ σκηνή να απομακρύνεται από την εμμονή στην εμφάνιση και να επικεντρώνεται στο βάθος και στην ουσία. Αλλά αυτό θα απομυθοποιούσε πρόσωπα και καταστάσεις… και δεν ξέρω αν το “industry” είναι έτοιμο γι’ αυτό. Μια άλλη πρόκληση για μένα ήταν να αποφύγω το fake it till you make it και όλο αυτό το flex culture, το ατελείωτο copy of copy of copy. Προτιμώ την αυθεντικότητα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει μια πιο αργή διαδρομή.
Terselle - ALLAGES (Official Audio)
— Πώς σου φαίνεται η ελληνική μουσική σκηνή; Τι σε χαλάει;
Παρατηρώ ότι οι προτάσεις πληθαίνουν και οι καλλιτέχνες εξελίσσονται, αλλά οι δομές της ελληνικής σκηνής συνεχίζουν να λειτουργούν με τα ίδια «λογισμικά» και τους ιδιους κώδικες όπως πριν από είκοσι χρόνια. Αυτό οδηγεί σε στασιμότητα. Η εξέλιξη δεν σημαίνει απλώς υιοθέτηση νέων εφαρμογών, όπως το TikTok και το κάθε TikTok, ένα εργαλείο που απλώς αναπαράγει έναν αδιάκοπο κύκλο attention seeking. Πραγματική πρόοδος σημαίνει νέες ιδέες, ανανέωση στη σκέψη, συνολική εξέλιξη όχι μόνο στα εργαλεία αλλά και στη νοοτροπία.
Έχω παρατηρήσει πώς πριν σου δώσουν ευκαιρία σε οτιδήποτε, οι περισσότεροι προσέχουν σχεδόν αποκλειστικά πόσους followers έχεις και μετά το ταλέντο σου ή το potential. Όλα περιστρέφονται γύρω από μια ψευτοεικόνα που χτίζεται στο διαδίκτυο, λες και η καλλιτεχνική αξία μπορεί να μετρηθεί με αριθμούς. Παρ' όλα αυτά, δεν θέλω να ακούγομαι κάπως, ίσα ίσα είμαι υπέρ του δικαιώματος της επιλογής, όποια και να είναι. Καταλαβαίνω ότι έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Αλλά για να προσπαθήσω να σπάσω αυτόν τον κώδικα, να βάλω το δικό μου λιθαράκι, υιοθέτησα τη νοοτροπία ότι πρώτα πρέπει να μάθω να τον χειρίζομαι. Να ένα ακόμη καλό από τα μαθηματικά.
Θέλω να κρατήσω το old school και το underground ζωντανό, να μην πεθάνει μέσα στον θόρυβο της ατελείωτης πληροφορίας. Κάπως έτσι η μεγαλύτερη δουλειά του καλλιτέχνη, αυτή που δείχνει το ύφος και την ωριμότητά του, είναι να μη δίνει υπερβολική σημασία σε αυτή την υπερπραγματική νοοτροπία με περιτύλιγμα. Να συνεχίζει, να δημιουργεί, να υπάρχει πέρα από το πρόσκαιρο. Δεν θέλω να κοιτάω τη μόδα, με ελκύει το διαχρονικό. Ίσως είναι κακό, αλλά δεν μπορώ να συναναστρέφομαι με επιφανειακούς ανθρώπους ούτε να συνεργάζομαι με όσους λειτουργούν μόνο με βάση το συμφέρον τους, χωρίς ηθική.
— Τι στόχους έχει μια ανερχόμενη δημιουργός σε αυτό το κλίμα;
Οι στόχοι μου είναι απλοί, αλλά ουσιαστικοί: να είμαι λιγότερο αναβλητική, να μην προδίδω τον εαυτό μου, να κρατάω την ψυχική μου υγεία σε καλό επίπεδο. Θέλω να βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου να προχωράνε μαζί μου και πιο μπροστά από μένα, γιατί χάρη σε αυτούς είμαι εδώ που είμαι. Όσον αφορά τη μουσική, όπως μου είπε ο παραγωγός μου, «είμαστε κάτι πολύ παραπάνω από ένα ερωτικό τραγούδι». Αυτή η παρατήρηση με έκανε να συνειδητοποιήσω για ακόμα μία φορά ότι η τέχνη μου πρέπει να εκφράζει κάτι εξίσου βαθύ και ουσιαστικό. Δεν είναι μόνο για τις σχέσεις και τις αγάπες αλλά και για συναισθήματα και σκέψεις που ξεπερνούν τα όρια του προσωπικού και αγγίζουν κάτι πιο συλλογικό.
Ακούστε το νέο κομμάτι της Terselle στο Spotify.
