Η μεθυστική dream pop των St. Guilt είναι πολύ διαφορετική από τον μέσο όρο

Σπάνια ενθουσιάζομαι τόσο πολύ με μία μπάντα που έχει κυκλοφορήσει μόνο δύο τραγούδια και δεν έχω oλοκληρωμένη εικόνα για τον ήχο της, αλλά οι St. Guilt είναι μία από αυτές τις εξαιρέσεις: τα ατμοσφαιρικά '80s πλήκτρα, οι συναισθηματικές κιθάρες, τα εμβατηριακά κρουστά και η μεθυστική φωνή της τραγουδίστριας ντύνουν τις γλυκόπικρες μελωδίες και πλάθουν ένα πολύ φιλόξενο σύμπαν όπου ο ακροατής μπορεί να χαθεί στις ονειροπολήσεις του.

Η μουσική τους, βελούδινη dream pop με new wave ανησυχίες, έχει τη στόφα εκείνων των συγκροτημάτων που καταλαβαίνεις ότι κυνηγούν κάτι σπουδαίο, κάτι διαφορετικό από τον μέσο όρο. Το επόμενο στοιχείο που μου έκανε εντύπωση είναι το μυστηριακό τους όνομα: η «Αγία Ενοχή».

Όλα αυτά με έκαναν να βρεθώ μαζί τους ένα πρώιμα καλοκαιρινό απόγευμα Μαΐου. Συναντήθηκα με την Ελίνα (synths και φωνητικά), τον Οδυσσέα (ντραμς) και την τελευταία προσθήκη στο γκρουπ, τον Άλκη (κιθάρα) –δυστυχώς, ο Χρήστος (μπάσο) δεν κατάφερε να παρευρεθεί−, για να συζητήσουμε την πορεία τους μέχρι σήμερα, την κατανάλωση της μουσικής στην ψηφιακή εποχή, την παρεξηγημένη πoπ, τα social media και άλλα πολλά.

Όταν ξεκινήσαμε, δεν είχαμε κάποιο συγκεκριμένο στυλ. Ήμασταν εντελώς αλλού, παίζαμε πιο dream-pop. Αργότερα βρήκαμε τον τωρινό μας ήχο πάνω-κάτω. Τα τραγούδια μας έχουν πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, έντονο μπάσο, είναι κάπως σκοτεινά και βασίζονται πολύ στις μελωδίες. Γενικά, έχουμε μια post-punk αισθητική...

Οι St.Guilt δημιουργήθηκαν το 2015, όταν ο Οδυσσέας δημοσίευσε μια αγγελία στο Facebook στην οποία ζητούσε μέλος για μια μπάντα. Τελικά, έπεσε σε μια παλιότερη της Ελίνας με πολλές παρόμοιες αναφορές σε μπάντες που άρεσαν και σ' εκείνον κι έτσι αποφάσισε να της στείλει μήνυμα.

Άρχισαν να γράφουν υλικό μαζί χωρίς κάποιο συγκεκριμένο ηχητικό προσανατολισμό και παράλληλα έψαχναν να βρουν μέλη για να ολοκληρωθεί το σχήμα. Μετά από αρκετές αλλαγές κατέληξαν στον Χρήστο και στον Άλκη, ο οποίος είναι και ηχολήπτης, ένα «πολυ-εργαλείο», όπως μου λένε, γεγονός που έχει βοηθήσει πολύ το γκρουπ σε τεχνικά και ποιοτικά ζητήματα του ήχου τους.

Τον Νοέμβριο που μας πέρασε συμμετείχαν σε έναν διαγωνισμό της CU, μια «όμορφη, αλλά ψυχοφθόρα διαδικασία», όπως μου σχολίασαν χαρακτηριστικά, ενώ έχουν κάνει μερικά lives, με το πιο σημαντικό να είναι μέχρι στιγμής το τελευταίο τους, στο οποίο άνοιξαν για τους Le Page.

Η μεθυστική dream pop των St. Guilt είναι πολύ διαφορετική από τον μέσο όρο

Τα ατμοσφαιρικά '80s πλήκτρα, οι συναισθηματικές κιθάρες, τα εμβατηριακά κρουστά και η μεθυστική φωνή της τραγουδίστριας ντύνουν τις γλυκόπικρες μελωδίες και πλάθουν ένα πολύ φιλόξενο σύμπαν όπου ο ακροατής μπορεί να χαθεί στις ονειροπολήσεις του. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Όσον αφορά, τώρα, το περιεχόμενο της μουσικής τους, τον λόγο παίρνει η Ελίνα για να μου εξηγήσει τις λεπτομέρειες. «Τους στίχους τους γράφει ο Οδυσσέας, εγώ γράφω τη μουσική, αλλά γενικά όλοι συμμετέχουμε στο δημιουργικό κομμάτι. Μπορεί να φέρω μια μελωδία στα παιδιά και να τη δουλέψουμε μαζί για να εξελιχθεί.

»Όταν ξεκινήσαμε, δεν είχαμε κάποιο συγκεκριμένο στυλ. Ήμασταν εντελώς αλλού, παίζαμε πιο dream-pop. Αργότερα βρήκαμε τον τωρινό μας ήχο πάνω-κάτω. Τα τραγούδια μας έχουν πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, έντονο μπάσο, είναι κάπως σκοτεινά και βασίζονται πολύ στις μελωδίες. Γενικά, έχουμε μια post-punk αισθητική, μας αρέσουν σύγχρονες μπάντες που έχουν εμπνευστεί από το post-punk. Οι Interpol, οι Killers και οι White Lies είναι βασικές μας αναφορές».

Ο Οδυσσέας αναλαμβάνει να μου μιλήσει για τους στιχουργικούς προβληματισμούς των St. Guilt. «Οι στίχοι μας δεν είναι πολύ αισιόδοξοι, πρωταγωνιστούν οι σκοτεινές σκέψεις. Οι περισσότεροι στίχοι αναφέρονται λ.χ. στον θάνατο. Ο θάνατος κάποιου δικού σου, γενικότερα η ιδέα του θανάτου εγείρει συναισθήματα που καμία άλλη κατάσταση δεν μπορεί να φέρει στην επιφάνεια.

»Είναι κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να έχουμε εμπειρία, εφόσον είμαστε εν ζωή, γι' αυτό πρόκειται για μια πολύ περίεργη κατάσταση κι εμείς απλώς την εξερευνούμε, πιάνουμε κάποιες πτυχές της. Υπάρχει κάτι το συναρπαστικό στο συναίσθημα που δημιουργεί».

Συζητώντας για κάποια ώρα μαζί τους, συνειδητοποιώ πως έχω απέναντί μου τρία πολύ ευγενικά, ταπεινά και συγκροτημένα για την ηλικία τους (είναι 23 χρονών) άτομα, τα οποία όμως, παράλληλα, έχουν φιλοδοξίες και αυτοπεποίθηση, πιστεύουν πολύ στην τέχνη και στο μέλλον τους.

St.Guilt - Flares

Η Ελίνα είναι μια χαμογελαστή, δυναμική κοπέλα που κατάγεται από τη Ρωσία και ήρθε στην Αθήνα πριν από πέντε χρόνια για να σπουδάσει Νομική −τα ελληνικά της είναι άψογα για το διάστημα που τα μιλάει−, ο Οδυσσέας είναι μια ασκητική φιγούρα, κάτι μεταξύ Ιησού και Father John Misty, σπουδάζει Κοινωνική Θεολογία και ο λόγος του είναι εκπληκτικά δομημένος, μετρημένος και πυκνός, ενώ ο Άλκης είναι η ψυχή της παρέας, ένα άτομο ιδανικό για πείραγμα και χαβαλέ.

Συζητώντας την πιθανότητα να φύγουν στο εξωτερικό αλλά και για το «ταβάνι» μιας μικρής μπάντας στην Ελλάδα, ο Οδυσσέας παίρνει την πρωτοβουλία να μου αναλύσει τα εξής:

«Δεν υπάρχει κάτι εδώ για εμάς. Πρέπει να είσαι πολύ ουτοπικός στη σκέψη σου για να πιστέψεις ότι μπορείς να ζήσεις από τη μουσική στην Ελλάδα. Αν και υπάρχει κοινό που θα μας άκουγε, δεν το έχουμε προσεγγίσει ακόμα σωστά. Πιστεύω πως υπάρχει κόσμος στην Ελλάδα που θα γούσταρε αυτό που κάνουμε, αλλά η προοπτική του εξωτερικού παίζει πολύ.

»Το καλύτερο θα ήταν να αποκτήσουμε μια μικρή βάση στη χώρα μας πριν προσπαθήσουμε έξω. Το ιδανικό κοινό για εμάς είναι αυτό που κάθε χρόνο γεμίζει το Release και το Ejekt ή οποιοδήποτε άλλο φεστιβάλ φέρνει εναλλακτικές μπάντες».

Βέβαια, η Ελίνα μου ξεκαθαρίζει πως σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγαν όχι στην αναγνώριση της δουλειάς τους από ένα μαζικότερο κοινό, πως η πoπ είναι παρεξηγημένη και πως δεν τους ενδιαφέρει να κάνουν κάτι καινούργιο αλλά αυτό που βγαίνει φυσικά από μέσα τους, χωρίς ταμπέλες.

Τον λόγο παίρνει ο Οδυσσέας για να ενισχύσει το επιχείρημα με μια έξυπνη αναλογία: «Έχουμε κομμάτια με πoπ χαρακτηριστικά, αλλά όχι σκόπιμα. Υπάρχουν στοιχεία στη μουσική μας που μπορούν να τραβήξουν το ενδιαφέρον ατόμων που δεν ακούνε αυτό το είδος ας πούμε.

»Γενικά χρειάζεται η πoπ, όπως χρειάζεται και το fast-food: όταν τρως ένα hot-dog γνωρίζεις πως δεν είναι ό,τι καλύτερο διατροφικά, αλλά εκείνη τη στιγμή σε καλύπτει, όπως σε καλύπτει η πoπ μουσική σε ένα πάρτι όπου θέλεις να χορέψεις. Οπότε χρειάζεται και η μουσική ευρείας κατανάλωσης και χαμηλότερης ποιότητας, ώστε να αναδεικνύεται και η πραγματικά καλή μουσική».

Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η άποψή τους για την ψηφιακή κατανάλωση της μουσικής. «Το κοινό έχει ξεχάσει την τρόπο προσέγγισης μιας ολοκληρωμένης δουλειάς. Μέσω της ψηφιακής κατανάλωσης ο ακροατής ακούει κυρίως τη βιτρίνα της μπάντας, τα singles κ.λπ., τα οποία είναι πιο εμπορικά, και δεν δίνει σημασία στα υπόλοιπα που συνθέτουν το σύνολο.

Όταν έχεις το CD, έχεις το σύνολο της δουλειάς μιας μπάντας: το artwork, τις φωτογραφίες, πολλές φορές και τους στίχους. Ένα άλμπουμ προβάλλει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και αυτό είναι που χάνεται στις μέρες μας. Όλο αυτό ακρωτηριάζεται από τη στιγμή που ο ακροατής επιλέγει να ακούσει συγκεκριμένα στοιχεία μιας μπάντας και τα υπόλοιπα τα σκεπάζει.

Έχει χαθεί αυτό το ρομαντικό στοιχείο από τη μουσική, το να ανοίξεις το CD, να κοιτάξεις το artwork, να το ακούσεις. Είναι τελείως διαφορετικό από το να κάνεις κλικ με το ποντίκι. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, απλώς υπάρχει ένα τελετουργικό στην αρχική διαδικασία που δεν μπορεί να υποκατασταθεί από το laptop» μου εξηγεί με διαύγεια ο Οδυσσέας.

Η γενιά μας δεν ξέρει τι θα πει ευθύνη, νομίζει ότι όλα της ανήκουν δικαιωματικά, χωρίς προσπάθεια. Το ίδιο ισχύει και για την αδικία. Πρέπει να πάρεις το μερίδιο ευθύνης που σου αναλογεί και να ζήσεις με αυτό. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Τι τους ενοχλεί περισσότερο στη γενιά τους; «Η γενιά μας δεν ξέρει τι θα πει ευθύνη, νομίζει ότι όλα της ανήκουν δικαιωματικά, χωρίς προσπάθεια. Το ίδιο ισχύει και για την αδικία. Πρέπει να πάρεις το μερίδιο ευθύνης που σου αναλογεί και να ζήσεις με αυτό.

»Εμείς αυτό που κάνουμε είναι να θυματοποιούμε τον εαυτό μας συνέχεια. Ρίχνουμε αλλού τις ευθύνες, δεν τις αναλαμβάνουμε για να γίνουμε καλύτεροι. Κατηγορούμε τους άλλους, π.χ. το σύστημα. Δεν λέω ότι αυτό είναι απαραίτητα λάθος, απλώς στερεί από τους ανθρώπους τη θέληση και το κίνητρο να εξελιχθούν».

Κλείνοντας, ο Οδυσσέας αποφάσισε ξαφνικά να συμπυκνώσει τη βασική φιλοδοξία της μπάντας. «Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε συναισθήματα που άλλοι δημιούργησαν σ' εμάς και μας έκαναν να στραφούμε στη μουσική» μου εξηγεί, με τα άλλα δυο παιδιά να κουνούν το κεφάλι συμφωνώντας απόλυτα.

Μπορεί να είναι ακόμα νωρίς, αλλά οι St. Guilt βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο για να πετύχουν τους στόχους τους. Πέρα από το ταλέντο, διαθέτουν την ιδανική αναλογία ρομαντισμού και επαγγελματισμού, όπως και τη σωστή νοοτροπία για να γίνουν η μπάντα που επιθυμούν. Η μουσική και οι σκέψεις τους είναι οι πιο τρανές αποδείξεις.