Ήταν κάποτε ένα (αριστερό;) κόμμα…

Ήταν κάποτε ένα (αριστερό;) κόμμα… Facebook Twitter
Το μέλλον θα είναι εντελώς άνυδρο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και οφείλει κάποιος να παραδεχτεί ότι για την επικείμενη διάλυση δεν ευθύνεται μόνο ο Στέφανος Κασσελάκης. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΟΛΑ ΟΣΑ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ξεκάθαρη επιβεβαίωση ότι ο κύκλος του κόμματος με τη μορφή που είχε ως τώρα έχει κλείσει οριστικά.

Οι αυριανικού τύπου αποδοκιμασίες από την πλειονότητα των συνέδρων εναντίον όσων στάθηκαν απέναντι στον Κασσελάκη (με αποκορύφωμα όσα άκουσε η Γεροβασίλη, και όχι μόνο), ο κατώτερος των περιστάσεων, ελλειμματικός και σίγουρα ανάρμοστος για την αριστερά πολιτικός λόγος που ακούστηκε από τα περισσότερα στελέχη, ο ίδιος ο Κασσελάκης που περισσότερο παρέπεμπε σε έναν Σάκη Ρουβά της πολιτικής (ενδεχομένως αδικώντας τον τελευταίο) παρά σε έναν σύγχρονο πολιτικό ηγέτη της αριστεράς, οι φτηνές ίντριγκες χαμηλού επιπέδου από στελέχη που πίστεψαν ότι θα διατηρήσουν την προσωπική τους επιβίωση, αλλά κυρίως η αποκάλυψη της απόλυτης αδυναμίας του Αλέξη Τσίπρα να ελέγξει το μεγάλο μέρος του κόμματος παρά τα όσα διαφορετικά πίστευε σφράγισαν αυτό το οδυνηρό τέλος.

Το μόνο που απομένει είναι μια τυπική ημερομηνία λήξης.

Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, με ψαλιδισμένο σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό κεφάλαιο και προφίλ που προσπαθούσε να διατηρήσει παρα τις τρεις συνεχόμενες εκλογικές ήττες, αυτό του εγγυητή της ενότητας του κόμματος που αν χρειαστεί θα παρέμβει ή ακόμα και θα ηγηθεί και πάλι ενός νέου ξεκινήματος, είναι ο δεύτερος μεγάλος χαμένος αυτής της ιστορίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στις μέρες μας, σε επίπεδο κορυφαίων στελεχών, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα συνονθύλευμα ανθρώπων που, γαντζωμένοι σε μικρές ή μεγαλύτερες θέσεις κομματικής εξουσίας, προσβλέπουν στην προσωπική τους επιβίωση με όποιον τρόπο είναι αυτό εφικτό. Αυτό είναι και το μοναδικό συνεκτικό στοιχείο, που έως τώρα έχει αποτρέψει την οριστική διάλυση του κόμματος. Το συνέδριο ήταν αποκαλυπτικό και τους απογύμνωσε με έναν καθοριστικό τρόπο. Όσοι απλοί φίλοι του κόμματος το συνειδητοποίησαν πρέπει να είναι βαθιά θλιμμένοι.

O ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε (δικαίως ή σε κάποιον βαθμό αναιτιολόγητα) κατάφερνε να συγκινήσει πολιτικά μεγάλες ομάδες πληθυσμού που ένιωθαν την ανάγκη να ακουμπήσουν επάνω του, αναζητώντας απαντήσεις σε πολιτικά αδιέξοδα και ματαιώσεις, δεν υπάρχει πια. Το κόμμα που εμφανιζόταν τουλάχιστον ως μια δυνάμει εναλλακτική λύση εξουσίας απέναντι στη Νέα Δημοκρατία συρρικνώνεται, μειώνει δραματικά την εκλογική του επιρροή στην κοινωνία, απαξιώνεται, χάνει σε επίπεδο αξιοπιστίας και –το πιο επώδυνο για το ίδιο το κόμμα αλλά και για τις αριθμητικά μεγάλες ομάδες που το ακολουθούσαν– μετατρέπεται σε αντικείμενο χλεύης των αντιπάλων.

Ο πρόεδρος του κόμματος με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο (που θυμίζει έναν εκπρόσωπο της μεταπολιτικής με ελληνικές ιδιαιτερότητες) προσπάθησε να κερδίσει μια παρτίδα παιχνιδιού που είχε χαθεί πριν καν ξεκινήσει. Στο συνέδριο συνειδητοποίησε σε απόλυτο βαθμό ότι όσοι τον αμφισβητούν ως πολιτική προσωπικότητα και συγκρότηση αλλά και σε ό,τι αφορά τις ικανότητές του να ανατάξει το μισοπεθαμένο κόμμα δεν είναι μόνο όσοι έφυγαν για να δημιουργήσουν τη Νέα Αριστερά. Είναι πολύ περισσότεροι και όσο ο χρόνος περνάει, θα πολλαπλασιάζονται. Διαπίστωσε ότι οι άλλοτε φανατικοί υποστηρικτές του, χάρη στους οποίους εκλέχτηκε (Πολάκης, Παππάς κ.ά.), είναι πρόθυμοι να τον αδειάσουν και δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την προσωπική τους πολιτική επιβίωση και ανέλιξη.

Τι μπορεί να συμβεί από δω και πέρα με τον Κασσελάκη; Ένα καλό γι’ αυτόν σενάριο θα ήταν να μην καταρρεύσουν εντελώς τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και αυτό να του δώσει σεβαστό πολιτικό χρόνο, οπότε, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη κυβερνητική φθορά, θα χτίσει σιγά σιγά και με μια άνεση το κόμμα που προσδοκά, αν, βέβαια, προσδοκά κάτι συγκεκριμένο. Όμως, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, θα παραμένει όμηρος όσων στελεχών τον περιμένουν στη γωνία, με πρώτο τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θα επιδιώξει τη ρεβάνς από τη μεγάλη ήττα του τελευταίου συνεδρίου.

Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, με ψαλιδισμένο σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό κεφάλαιο και προφίλ που προσπαθούσε να διατηρήσει παρα τις τρεις συνεχόμενες εκλογικές ήττες, αυτό του εγγυητή της ενότητας του κόμματος που αν χρειαστεί θα παρέμβει ή ακόμα και θα ηγηθεί και πάλι ενός νέου ξεκινήματος, είναι ο δεύτερος μεγάλος χαμένος αυτής της ιστορίας. Με μειωμένο κύρος και πολιτικό βάρος, εγκλωβίστηκε στις δικές του κινήσεις. Όσοι τον ακολουθούσαν είδαν μια ματαίωση, αυτοί που τον αποθέωναν τώρα τον αποδοκιμάζουν γιατί έθιξε τον διάδοχό του, τον οποίο αυτός προώθησε.

Το μέλλον θα είναι εντελώς άνυδρο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και οφείλει κάποιος να παραδεχτεί ότι για την επικείμενη διάλυση δεν ευθύνεται μόνο ο Στέφανος Κασσελάκης. Το γεγονός ότι αυτός βρήκε πρόσφορο έδαφος για να κερδίσει την ηγεσία ενός κόμματος που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερό δείχνει και τις βαθύτερες αιτίες του προβλήματος, οι οποίες πρέπει να αναζητηθούν στα χρόνια της διακυβέρνησης αλλά και σε αυτά που είχαν προηγηθεί. 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Μποτιλιαρισμένοι στην Αθήνα: Δαπανούμε έναν μισθό στον δρόμο κάθε έτος

Οπτική Γωνία / Κάθε χρόνο χάνουμε 110 ώρες από τη ζωή μας κολλημένοι στο τιμόνι

Πώς μπορεί να μειωθεί άμεσα το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της πρωτεύουσας; Γιατί η λεωφόρος Κηφισού δεν θα αδειάσει ποτέ; Ο συγκοινωνιολόγος και καθηγητής του ΕΜΠ, Κωνσταντίνος Κεπαπτσόγλου, εξηγεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Βασιλική Σιούτη / Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Οι εκ των υστέρων αποκαλύψεις για τη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν κατέδειξαν τις πραγματικές ισορροπίες στο πεδίο των διεθνών σχέσεων: καμία πλευρά δεν κερδίζει άνευ ανταλλαγμάτων και οι διεθνείς σχέσεις δεν καθορίζονται από προσωπικές συμπάθειες.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Βασιλική Σιούτη / Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Την ώρα που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα Τέμπη και με την ακρίβεια, που προκαλεί κοινωνική δυσφορία, ο Νίκος Δένδιας εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής που θα οδηγήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις στη νέα εποχή.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Ακροβατώντας / Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Αξιολογώντας ως πιο σημαντικό ένα τροχαίο από τη συνάντηση Τραμπ - Νετανιάχου, τα κυρίαρχα μέσα αναδεικνύουν το ασήμαντο χάριν τηλεθέασης, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες που θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας από τα σημαντικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Joe Coughlin: «Η τρίτη ηλικία δεν είναι κρουαζιέρες ή πατερίτσες»

Οπτική Γωνία / Joe Coughlin: «Γηρατειά δεν είναι μόνο κρουαζιέρες, πατερίτσες και να είσαι με το ένα πόδι στον τάφο»

Ο φιλέλληνας καθηγητής εξετάζει τις όψεις της μακροζωίας, πιστεύει πως στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο μπορεί να συνδυαστεί άνετα με το lifestyle και μιλάει με τρόπο ασυνήθιστο για το γήρας.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Οπτική Γωνία / Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Ο δημιουργός του Greekonomics μιλά στη LiFO για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αλλά και τις επιθέσεις που δέχτηκε πρόσφατα για κάποιες «άβολες αλήθειες» που επισήμανε αναφορικά με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών, οικονομικών «καρτέλ» και ΜΜΕ στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Οπτική Γωνία / Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Από την Ουκρανία και την κρίση στη Γαλλία μέχρι τις αποφάσεις Τραμπ, η Ευρώπη περνάει κρίση ταυτότητας. Πώς επηρεάζεται η χώρα μας; Μιλά στη LiFO ο Σωτήρης Ντάλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κάποτε στην Αμερική…

Ακροβατώντας / Η αμερικανική δημοκρατία οδεύει προς το τέλος της

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει επιδοθεί σε ανελέητο κυνηγητό όσων αμφισβητούν την αλήθεια της. Κυνηγάει δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ακτιβιστές, αντιφρονούντες, δικαστές, όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Χωρίς αναισθητικό, χωρίς δικαιώματα: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές στην Ελλάδα;

Ρεπορτάζ / Χωρίς αναισθητικό: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές για halal και kosher στην Ελλάδα;

Παρά τις προσπάθειες νομιμοποίησης του εβραϊκού και ισλαμικού τρόπου σφαγής των ζώων χωρίς αναισθητοποίηση, το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει. Η σχεδιαζόμενη Εθνική Στρατηγική Halal επαναφέρει το θέμα.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ