Τόσκα Facebook Twitter
Ιανουάριος 1964: H Μαρία Κάλλας με τον Renato Cioni στην παραγωγή της «Tosca» του Franco Zeffirelli στο Covent Garden του Λονδίνου. Φωτ.: Moore/Fox Photos/Getty Images/Ideal Image

«Τόσκα»: Η ιστορία της θρυλικής όπερας του Πουτσίνι

0

Όταν το 1889 ο νεαρότατος συνθέτης Τζάκομο Πουτσίνι παρακολούθησε τη θρυλική Γαλλίδα ηθοποιό Σάρα Μπερνάρ στο Μιλάνο σε παράσταση της «Τόσκα» του Βικτοριέν Σαρντού, ενός σύγχρονου έργου γραμμένου το 1887 που εκείνη την εποχή έκανε θραύση, αν και οι γνώσεις του των γαλλικών ήταν μηδαμινές, εντυπωσιάστηκε σε τέτοιο βαθμό από την πρωταγωνίστρια, που έβαλε στόχο να το μεταφέρει στην όπερα.

Παρόλο που του το είχε υποδείξει ο ποιητής και λιμπρετίστας Φερντινάντο Φοντάνα, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί και στην όπερα «Έντγκαρ», αποφάσισε ότι δεν ήταν αυτός ο κατάλληλος για να γράψει το ποιητικό κείμενο της νέας αυτής όπερας. Απευθύνθηκε στον εκδότη Τζούλιο Ρικόρντι που τον έφερε σε επαφή με τον νεαρό ποιητή Λουίτζι Ίλικα, με τον οποίο συμφώνησαν να προχωρήσουν το εγχείρημα.

Ωστόσο η δική του «απιστία» απαντήθηκε από την άρνηση του διάσημου την εποχή εκείνη Γάλλου συγγραφέα Σαρντού να παραχωρήσει τα δικαιώματα του έργου του σε έναν παντελώς σ' εκείνον άγνωστο μουσικό.

Η τρίπρακτη «Τόσκα» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στις 14 Ιανουαρίου του 1900 στο θέατρο Κοστάντζι της Ρώμης με πρωταγωνίστρια την ελληνικής καταγωγής Ρουμάνα υψίφωνο Χαρίκλεια Νταρκλέ –το γένος Χαρικλή–, επιλογή του ίδιου του Πουτσίνι. Η επιτυχία ήταν τέτοια, που παιζόταν για είκοσι συνεχείς μέρες σε ένα γεμάτο θέατρο.

Η ιστορία εν τέλει θα ακολουθούσε μια τεθλασμένη πορεία, καθώς ο εκδότης αποφάσισε να το προτείνει σε άλλον συνθέτη. Ωστόσο, χάρη στους επαίνους του Βέρντι για το λιμπρέτο του Ίλικα, ο Πουτσίνι, κάνοντας αγώνα δρόμου, επανέκτησε την εύνοια του Ρικόρντι, ο οποίος εν τέλει του ανέθεσε την όπερα, με τη σύμφωνη πλέον γνώμη του συγγραφέα.

tosca darclee Facebook Twitter
Η δεσποινίς Denise Darclee στον ρόλο της Τόσκα στο έργο «La Tosca» στη Σκάλα του Μιλάνου, απόσπασμα από την εφημερίδα «The theater» (Αύγουστος του 1900). Φωτ.: Apic/Getty Images/Ideal Image

Στην πορεία προστέθηκε στην προετοιμασία του κειμένου και ο Τζουζέπε Τζακόζα ως βοηθός του Ίλικα, αλλά οι συγκρούσεις με τον συνθέτη ήταν ατέλειωτες και συχνά αγεφύρωτες. Ο στόχος ήταν ο απόλυτος ρεαλισμός, η εμμονή στον βερισμό με έμφαση στις λεπτομέρειες, ηχητικά και οπτικά εφέ που θα ξεπερνούσαν μια βέκια θεατρική παράδοση, η εκτίναξη των έντονων συναισθημάτων, όπως ο έρωτας, η ζήλια, το μίσος, το επαναστατικό πνεύμα της εποχής, τα πατριωτικά αισθήματα, η αυτοθυσία χάριν των μεγάλων αξιών, η αυτοκτονία λόγω απώλειας και περηφάνιας.

Ο Πουτσίνι επέμενε στην ακατάπαυστη δράση, ενώ τον ενοχλούσαν αφάνταστα οι «στάσεις», που πίστευε ότι δεν έχουν καμία ρεαλιστική διάσταση.

Αυτές οι απόψεις τρόμαζαν τους δύο λιμπρετίστες, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε συνεχή αντιπαράθεση. Εκείνος σχεδόν αδιαφορούσε για τη συναισθηματική διάσταση των χαρακτήρων, ήθελε να δώσει έμφαση στη δράση και στη θεατρική διάσταση της πλοκής και χρειάστηκε πολλή προσπάθεια από μεριάς του ακόμα και για να κρατήσει τη διάσημη άρια της πρωταγωνίστριας «Έζησα για την τέχνη», με την οποία αποκαλύπτεται ο βαθύτερος συναισθηματικός κόσμος της ηρωίδας. 

Ποια είναι η ιστορία της διάσημης όπερας «Τόσκα»; Χρονικά τοποθετείται σε μια ταραγμένη εποχή, τον Ιούνιο του 1800, κατά τη διάρκεια της εισβολής του Ναπολέοντα στην Ιταλία, που απειλούσε την κυριαρχία του Βασιλείου της Νάπολης, υπό τη διοίκηση του οποίου βρισκόταν η Ρώμη, όπου και διαδραματίζεται το έργο.

Ο ζωγράφος και επαναστάτης Μάριο Καβαραντόσι είναι εραστής της γνωστής τραγουδίστριας της όπερας Φλόρια Τόσκα. Συναντάει μέσα στον ναό Σάντ’ Αντρέα ντέλα Βάλε ομοϊδεάτη του Τσέζαρε Αντζελότι, τον οποίο και σκοπεύει να βοηθήσει να κρυφτεί από την αστυνομία, που τον καταδιώκει.

Η συνομιλία τους γίνεται μέσα στο παρεκκλήσι όπου εμφανίζεται η Τόσκα, η οποία ακούει ομιλίες μεν, αλλά δεν συναντάει τον Αντζελότι, που εν τω μεταξύ έχει κρυφτεί, κι αυτό πυροδοτεί την παθολογική της ζήλια. Αφού ο αγαπημένος της καταφέρνει να την καθησυχάσει φεύγει μαζί με τον σύντροφό του.

Τόσκα Facebook Twitter
O Tζάκομο Πουτσίνι με τον Αρτούρο Τοσκανίνι.

Υπό τους ήχους και τους ύμνους του θρησκόληπτου πλήθους που ψέλνει το «Te Deum» εμφανίζεται το πρόσωπο που αποτελεί το αντίπαλο δέος της πλοκής, ο διαβολικός βαρόνος Σκάρπια, αρχηγός της αστυνομίας, που αναζητά τον φυγά Αντζελότι.

Επίσης είναι ένας άντρας που ποθεί την Τόσκα, χωρίς να έχει πιθανότητες να την κατακτήσει. Καθώς υποπτεύεται τον Καβαραντόσι για υπόθαλψη του Αντζελότι, όταν τη βλέπει μπροστά του προσπαθεί να της αποσπάσει πληροφορίες, αλλά δεν τα καταφέρνει.

Στη δεύτερη πράξη, ο βοηθός του, ο Σπολέτα, μην μπορώντας να βρει τον φυγά, συλλαμβάνει τον ζωγράφο, θεωρώντας τον ύποπτο. Ο Σκάρπια τον ανακρίνει, αλλά δεν του αποσπά καμία πληροφορία, μέχρι που καταφθάνει η Τόσκα, κατόπιν δικής του πρόσκλησης. Εκείνη ακούει τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλεται ο αγαπημένος της από διπλανό δωμάτιο και στην απόγνωσή της αποκαλύπτει το κρησφύγετο του Αντζελότι που εκείνος της έχει εμπιστευτεί.

Εν τω μεταξύ, διαδίδεται η επέλαση των στρατευμάτων του Ναπολέοντα και ο φυλακισμένος πανηγυρίζει, εξοργίζοντας τον Σκάρπια ακόμα περισσότερο. Ο τελευταίος βάζει όρο στην Τόσκα ότι για να τον απελευθερώσει πρέπει πρώτα να του δοθεί ερωτικά. Κάτω από αυτή την πίεση προς στιγμή προσποιείται ότι ενδίδει στην ερωτική πράξη, ουσιαστικά έναν βιασμό αν ολοκληρωνόταν, υποβάλλοντας την σε έναν ψυχολογικό εξευτελισμό.

Στη συνέχεια ο Σκάρπια υποκρίνεται ότι σχεδιάζει την εικονική εκτέλεση του αγαπημένου της. Καθώς ετοιμάζει το γράμμα με το οποίο υποτίθεται ότι θα μπορούν οι δύο εραστές να φύγουν από τη Ρώμη ελεύθεροι, εκείνη τον μαχαιρώνει θανάσιμα.  

«Τόσκα»: Η ιστορία της θρυλικής όπερας του Πουτσίνι Facebook Twitter
Η Γεβγκένια Μουραβιέβα. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ξημερώματα στο Καστέλ Σάντ’ Άντζελο και ενώ ηχούν οι καμπάνες του Αγίου Πέτρου, αναμένεται η εκτέλεση του Καβαραντόσι, ο οποίος τραγουδάει τη δική του άρια, περιγράφοντας τα γλυκά φιλιά της αγαπημένης του – και όχι ένα πολιτικό μήνυμα, όπως επέμεναν οι δύο λιπρετίστες, αλλά δεν επέτρεψε ο Πουτσίνι. Εμφανίζεται η Τόσκα και του εξηγεί ότι η εκτέλεσή του δεν θα είναι αληθινή και ότι σύντομα θα είναι ελεύθεροι να φύγουν, καθώς ο Σκάρπια είναι νεκρός.

Οι στρατιώτες προχωρούν στην εκτέλεση, εκείνος πέφτει νεκρός και μόνο όταν η Τόσκα πλησιάζει το άψυχο πια σώμα διαπιστώνει συντετριμμένη την πλάνη στην οποία έπεσε. Καθώς οι στρατιώτες ετοιμάζονται να τη συλλάβουν για τον θάνατο του βαρόνου, εκείνη προτιμάει να πέσει στο κενό. Μια μεγάλη χειρονομία αντάξια μιας πραγματικής «ντίβας» της όπερας, την οποία πραγματοποιεί τραγουδώντας: «Ω, Σκάρπια, ενώπιον του Θεού!»

Η εκτενής βία ήταν κάτι συνηθισμένο στην ιταλική όπερα, μια τάση της εποχής που πρόσθετε πόντους σε κάθε νέο έργο που παρουσιαζόταν. Η τρίπρακτη «Τόσκα» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στις 14 Ιανουαρίου του 1900 στο θέατρο Κοστάντζι της Ρώμης με πρωταγωνίστρια την ελληνικής καταγωγής Ρουμάνα υψίφωνο Χαρίκλεια Νταρκλέ –το γένος Χαρικλή–, επιλογή του ίδιου του Πουτσίνι. Η επιτυχία ήταν τέτοια, που παιζόταν για είκοσι συνεχείς μέρες με γεμάτο το θέατρο.

Ακολούθησε η πρεμιέρα στη Σκάλα του Μιλάνου στις 17 Μαρτίου 1900 με διευθυντή ορχήστρας τον Αρτούρο Τοσκανίνι και η επιτυχία μεταδόθηκε σαν πυρκαγιά σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο: Βασιλική Όπερα Λονδίνου / Covent Garden - 12/7, Metropolitan Οpera Νέας Υόρκης - 4/2/01, Opéra Comique Παρισιού - 13/10/03.

Μέχρι το 1914 και την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το έργο είχε παρουσιαστεί σε περισσότερες από πενήντα πόλεις. Στην Αθήνα παρουσιάστηκε πρώτη φορά από ξένο περιοδεύοντα θίασο το 1901, αλλά επίσημα καταγράφεται τον Αύγουστο του 1916 από το  Γ' Ελληνικό Μελόδραμα.

«Τόσκα»: Η ιστορία της θρυλικής όπερας του Πουτσίνι Facebook Twitter
Φωτογραφία από τις πρόβες της «Τόσκα» με την Τσέλια Κοστέα. Φωτ.: Βασίλης Μακρής
«Τόσκα»: Η ιστορία της θρυλικής όπερας του Πουτσίνι Facebook Twitter
Φωτογραφία από τις πρόβες της «Τόσκα». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Στη Λυρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ανέβηκε πρώτη φορά στις 27 Αυγούστου 1942 εν μέσω γερμανικής κατοχής, δηλαδή ογδόντα χρόνια πριν, στο Θερινό Θέατρο της πλατείας Κλαυθμώνος, σε μετάφραση του Άγγελου Τερζάκη. Η σκηνοθεσία ήταν του Ντίνου Γιαννόπουλου, η διεύθυνση ορχήστρας του Σώτου Βασιλειάδη, τα σκηνικά του Κλεόβουλου Κλώνη και τα κοστούμια του Αντώνη Φωκά.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι τον πρωταγωνιστικό ρόλο ερμήνευσε μια υψίφωνος χωρίς ιδιαίτερη πείρα, η δεκαεννιάχρονη Μαρία Καλογεροπούλου, μετέπειτα Κάλλας. Είχε προσληφθεί μόλις δύο χρόνια νωρίτερα και ήταν η πρώτη μεγάλη επαγγελματική της εμφάνιση.

Ο Τύπος της εποχής ωστόσο έγραψε: «Μια φωνή πλούσια σ’ όλη της την έκτασι, μια φωνή κρυστάλλινη, ομοιογενής, σωστή, μ’ ένα τέλειο μηχανισμό αναπνοής, αρθρώσεως, προφοράς. Μια βαθειά, έμφυτη μουσικότης, μια θεατρική αντίληψις σπάνια, μια θερμή ιδιοσυγκρασία καθοδηγημένη από μια σκέψι εκπληκτική για την ηλικία της καλλιτέχνιδος. Και επί πλέον μια εμφάνισις γεμάτη ομορφιά και κομψότητα. Δεν είναι καθόλου παράξενο που το κοινό τής επεφύλαξε σωστή αποθέωσι».

Ως Μαρία Κάλλας έμελλε να κάνει τον ρόλο διάσημο ακόμα και σε όσους δεν αγαπούν την όπερα, ενώ έκλεισε την εκθαμβωτική της καριέρα με αυτόν το 1965 στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και για τελευταία φορά στο Λονδίνο.

Tosca at the Odeon of Herodes Atticus

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την όπερα «Τόσκα» του Τζάκομο Πουτσίνι εδώ.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 27.7.2022

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ