«Αντιγόνη»: Για ποιον λόγο ξαναγράφουμε μια αρχαία τραγωδία;

αντιγόνη ανουιγ Facebook Twitter
Είναι ωραίο και θαυμαστό να υποκύπτουμε στη γοητεία ενός κειμένου: καλό θα ήταν, όμως, να αναζητούμε τους βαθύτερους λόγους αυτής της έλξης, προτού προχωρήσουμε σε μια ουσιαστικότερη σχέση μαζί του. Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου
0

Το 1942, ο Ζαν Ανούιγ είχε σοβαρότατο κίνητρο για να στραφεί στην Αντιγόνη. Η Γαλλία φλεγόταν από την επιθυμία να εκστομίσει ένα περίτρανο, αδιασάλευτο, ηρωικό «όχι» στους ναζί κατακτητές της (με εξαίρεση, φυσικά, τους δοσίλογους του Βισύ). Ζώντας «στην αυλή του Κρέοντα», όπως παρατηρεί ο Στάινερ στον Θάνατο της τραγωδίας, ο Ανούιγ αναζήτησε δημιουργικό καταφύγιο στους κώδικες του αρχαίου μύθου.

«Αν είχε διαλέξει ένα σύγχρονο περιστατικό, το έργο δεν θα μπορούσε να είχε παρασταθεί. Έτσι, η αρχαία μάσκα επιστρατεύτηκε», όχι για να καλύψει αλλά για ν’ αποκαλύψει «το αληθινό πρόσωπο της εποχής». ¹

Αντιμέτωπος με το αξεπέραστο εμπόδιο που θέτει η νεωτερικότητα σε όσους συγγραφείς φιλοδοξούν να επανεφεύρουν την τραγωδία με σύγχρονους όρους  –την παρακμή, δηλαδή, της θεολογικής διάστασης που νοηματοδοτούσε την έννοια του τραγικού, όπως αυτό αναπτύχθηκε σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό και κοινωνικό συγκείμενο του παρελθόντος–, ο Ανούιγ επιχειρεί να προσαρμόσει τη δική του εκδοχή στα προτάγματα μιας ιστορικής περιόδου βυθισμένης στις φρικαλεότητες του πολέμου.

Η μεταθεατρικότητα αποκτά νόημα μόνον όταν υπηρετείται με συνέπεια, μόνο όταν ο «σχολιασμός» έχει κάτι ουσιαστικό να πει ως προς τον λόγο ύπαρξης της παράστασης. Εν προκειμένω, θα έλεγε κανείς πως κάθε απόπειρα αποστασιοποίησης και «παραξενέματος» σταδιακά αποσυντίθεται και υποχωρεί, προκειμένου να επιστρέψουμε στο «κανονικό» θέατρο.

Στο σύμπαν που πλάθει ο Γάλλος συγγραφέας, οι θεοί και οι νόμοι τους έχουν εξαφανιστεί. Υπάρχουν μονάχα πτώματα που εγκαταλείπονται παραδειγματικά σε κοινή θέα, πολιτικοί που μετατρέπονται σε «μάγειρες», γόνοι εκλεκτών οικογενειών που οργανώνουν πραξικοπήματα, εγωπαθείς προδότες που τιμούνται δημοσίως ως ήρωες.

Και εν μέσω όλων αυτών, εν μέσω της δυσωδίας και της αποσύνθεσης, εν μέσω της υποκρισίας και της εξουσιομανίας, στέκεται ένα νεαρό κορίτσι. Η Αντιγόνη. Που αποφασίζει, όπως προβλέπει ο μύθος της, να θάψει τον νεκρό αδελφό της Πολυνείκη, αψηφώντας την εντολή του Κρέοντα κι επισύροντας για τον εαυτό της ποινή θανάτου.

Κίττυ Παϊταζόγλου Facebook Twitter
Η Κίττυ Παϊταζόγλου πείθει απόλυτα ως Αντιγόνη του Ανούιγ: είναι πράγματι «petite», αλλά η ένταση της στάσης της κυριαρχεί σε αντίστροφη αναλογία με το μικροσκοπικό σώμα της. Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Η ιστορία είναι η ίδια αλλά η γεύση και η υφή της διαφορετικές. Η επαναστατική ορμή της καινούργιας ετούτης Αντιγόνης αδυνατεί να εκπέμψει μια λάμψη αδιάπτωτης έντασης. Ετούτη εδώ είναι η «petite Antigone»: έχει αδυναμία στη Νουνού της (την Τροφό) και στη Γλύκα (τον σκύλο της). Θάβει τον Πολυνείκη με ένα σκουριασμένο παιδικό φτυαράκι. Όταν συλλαμβάνεται, υπερασπίζεται με θαυμαστή αδιαλλαξία την πράξη της. Στην πορεία, όμως, μαθαίνοντας την πικρή αλήθεια για τον αδερφό της, υποχωρεί. Και ετοιμάζεται να γυρίσει στο δωμάτιό της.

Τελευταία στιγμή αλλάζει γνώμη και προσφέρεται στις αρχές για να θανατωθεί. Η μεταστροφή της παρουσιάζεται, από τη μία, ως απόρροια της νοσταλγίας της για την απόλυτη ομορφιά της παιδικής της ηλικίας και, από την άλλη, ως απέχθεια για τη μικροαστική, «νερωμένη» ευτυχία που της υπόσχονται οι ενήλικες. Αν δεν μπορεί να ζήσει σε έναν κόσμο αγνό, καθαρό και απόλυτο, προτιμά να πεθάνει.

Βρισκόμαστε έτη φωτός μακριά από τη σοφόκλεια Αντιγόνη. Αν εκείνη είναι (ακόμη ως σήμερα) φορέας μιας αδιαπραγμάτευτης επιθυμίας αυτοπραγμάτωσης και ελευθερίας, ένα σύμβολο γυναικείας επαναστατικότητας που διαγράφει μια αδάμαστη και αστάθμητη τροχιά, διαταράσσοντας τη διαλεκτική τάξη και αποδίδοντας στη γυναίκα μια πρωτοφανή δύναμη αμφισβήτησης του ηθικού και του πολιτικού, η απόγονός της ξεπηδά στο προσκήνιο για να κλωτσήσει τη ζυγισμένη μακαριότητα των βολεμένων αστών, να αρνηθεί την ενηλικίωση και να δηλώσει:

«Δεν θέλω να είμαι μετριόφρων και ν’ αρκούμαι σε μια μικρή μπουκιά που μου τη δίνουν επειδή ήμουν φρόνιμη. Θέλω να είμαι σίγουρη για όλα σήμερα και πως όλα είναι τόσο όμορφα όπως κι όταν ήμουνα μικρή – ή αλλιώς να πεθάνω». ²

Μαρία Πρωτόπαππα Facebook Twitter
Οι παρεμβάσεις της Τροφού (Μαρία Πρωτόπαππα), που δίνει οδηγίες στους ηθοποιούς της λειτουργώντας παράλληλα ως Σκηνοθέτις live επί σκηνής, αναδύονται ισχνές, στερούμενες ουσιαστικού ερείσματος∙ ένα χιλιοειδωμένο «κόλπο» που δεν βρίσκει φρέσκο αντίκρισμα.

Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή την εκδοχή του μύθου ο Κρέων βγαίνει νικητής. Για την ακρίβεια, αποχωρεί στηριζόμενος σε ένα νεαρό αγόρι για να πάει στο συμβούλιο του κράτους, αστειευόμενος ότι «δεν πρέπει ποτέ κανείς να ενηλικώνεται».

Πολλά έχουν γραφτεί επ’ αυτού και ο Στάινερ αναρωτιέται κατά πόσον η τελική έκβαση –υπέρ του τυράννου– ενέπνευσε τη γερμανική λογοκρισία να εγκρίνει το ανέβασμα του έργου. Αυτό ίσως δεν το μάθουμε ποτέ∙ σε κάθε περίπτωση, τον εικοστό αιώνα οι Αντιγόνες μίκρυναν και οι Κρέοντες κυβερνούν αλώβητοι.

Όλα έχουν εκπέσει, κατά συνέπεια, γονιμοποιώντας την αρχαία τραγωδία μπορούμε να γεννήσουμε μόνο μια μετα-τραγωδία, μοιάζει να λέει ο Ανούιγ, και προχωρά στην πλαισίωση του έργου του από έναν μεταθεατρικό σχολιασμό: «Ιδού. Αυτά τα πρόσωπα θα σας παίξουν την ιστορία της Αντιγόνης. Αντιγόνη, αυτή η αδυνατούλα που κάθεται εκεί πέρα και που δεν λέει τίποτα», μας ενημερώνει ο Πρόλογος, ο οποίος, εν είδει Κορυφαίου του Χορού, παρεμβαίνει στη δράση αναλύοντας την πλοκή, τους ήρωες, τη διαφορά μεταξύ δράματος και τραγωδίας κ.ο.κ.

Ποιος δεινότερος να αναλάβει τον ρόλο του Προλόγου από τον Χρήστο Στέργιογλου; Ως Κορυφαίος του Χορού (ημών των σιωπηλών θεατών), ο χαρισματικός ηθοποιός αποδεικνύεται συνάμα Κορυφαίος της τέχνης της Ειρωνείας. Κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του συνιστά μια απόλαυση, κάθε φράση του προσφέρει ένα μικρό εμβάπτισμα στην ηδονή της αμφισημίας και της ανάλαφρης υφολογικής ερωτοτροπίας με τις αποχρώσεις του χιούμορ.

Όσο πιστά, όμως, κι αν ακολουθούνται οι οδηγίες του Ανούιγ (οι ηθοποιοί κάθονται παραταγμένοι σε μία ευθεία απέναντί μας κοιτάζοντας ως επί το πλείστον το κοινό, και αποφεύγοντας την απευθείας εμπλοκή μεταξύ τους), η αίσθηση ενός «παιχνιδιού» –η αίσθηση ότι «παίζουμε» την τραγωδία ως απόγονοι του είδους– δεν επιτυγχάνεται. Οι παρεμβάσεις της Τροφού (Μαρία Πρωτόπαππα), που δίνει οδηγίες στους ηθοποιούς της λειτουργώντας παράλληλα ως Σκηνοθέτις live επί σκηνής, αναδύονται ισχνές, στερούμενες ουσιαστικού ερείσματος∙ ένα χιλιοειδωμένο «κόλπο» που δεν βρίσκει φρέσκο αντίκρισμα.

Όσο για το έτερο εύρημα, εκείνο της νοηματικής γλώσσας (ένα hommage, υποθέτω, στην τελευταία ερμηνεία της Έλλης Λαμπέτη), αν και χρησιμοποιείται κατά κόρον στην αρχή, σύντομα εγκαταλείπεται χωρίς ποτέ να καταλάβουμε το γιατί.     

Η μεταθεατρικότητα αποκτά νόημα μόνον όταν υπηρετείται με συνέπεια, μόνο όταν ο «σχολιασμός» έχει κάτι ουσιαστικό να πει ως προς τον λόγο ύπαρξης της παράστασης.

Εν προκειμένω, θα έλεγε κανείς πως κάθε απόπειρα αποστασιοποίησης και «παραξενέματος» σταδιακά αποσυντίθεται και υποχωρεί, προκειμένου να επιστρέψουμε στο «κανονικό» θέατρο. Κι αυτό μας αφήνει γεμάτους ερωτηματικά, δημιουργώντας την εντύπωση μιας ανολοκλήρωτης σκηνοθετικής σύλληψης που στέκεται αναποφάσιστη μπροστά στο ζητούμενό της.

χρήστος στέργιογλου Facebook Twitter
Ποιος δεινότερος να αναλάβει τον ρόλο του Προλόγου από τον Χρήστο Στέργιογλου; Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Ανεξαρτήτως του ανεπίλυτου «διχασμού» (είμαστε «μέσα» ή «έξω» και τι σημαίνει αυτό το «έξω»;) που θολώνει διαρκώς τα νερά, οι ερμηνείες κερδίζουν τους θεατές. Η Κίττυ Παϊταζόγλου πείθει απόλυτα ως Αντιγόνη του Ανούιγ: είναι πράγματι «petite», αλλά η ένταση της στάσης της κυριαρχεί σε αντίστροφη αναλογία με το μικροσκοπικό σώμα της. Εκπέμπει ακλόνητη την ισχύ της επιθυμίας της, ουδέποτε οπισθοχωρώντας και ουδέποτε χάνοντας το μέτρο της ήρεμης δύναμής της. H υπερβολική χρήση των χεριών, που επιστρατεύονται διαρκώς σε «μεγάλες» χειρονομίες, είναι ίσως το μόνο ερμηνευτικό ελάττωμα που επιδέχεται μετριασμού.

717
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Εξαιρετικός απέναντί της ο Γιάννης Τσορτέκης ως Κρέων, ένας υπηρέτης πολιτικών αναγκαιοτήτων, που θα εκτελέσει οποιονδήποτε ελιγμό χρειαστεί, προκειμένου να επιστρέψει ατσαλάκωτος στο «business as usual» της καριέρας και της ζωής του. Αποπνέει αβίαστα τον κυνισμό του επαγγελματία που πίνει τις μπίρες δυο δυο, ενώ προσπαθεί να ξεφορτωθεί αυτό το κορίτσι που πάει να του χαλάσει το πρόγραμμα και την εικόνα του άμεμπτου ηγέτη που έχτισε με τόσο κόπο – και τόσους, δήθεν, συμβιβασμούς.

Το ερώτημα, λοιπόν, ξανατίθεται: γιατί να ξαναγράφουμε και, κατ’ επέκταση, γιατί να ξανα-ανεβάζουμε αυτά τα κείμενα; Η παράσταση δεν καταθέτει μια πειστική απάντηση ως προς το επείγον των προθέσεων που την έφεραν ενώπιόν μας. Πέρα από τις καλές ερμηνείες που μας παρασύρουν συναισθηματικά, δεν υπάρχει τίποτε που να μας συνδέει δραστικά με το σήμερα και άρα να δικαιολογεί μέσα μας την επιλογή του συγκεκριμένου έργου ως οχήματος προς τον σκοπό αυτόν.

Αναζητώντας απαντήσεις στο σκηνοθετικό σημείωμα, βρίσκουμε μόνο γενικολογίες για τη διαχρονική αξία των μύθων, το κάλεσμα του συγγραφέα να αρνηθούμε κάθε μορφή συμβιβασμού και τη δυσκολία να αποφασίσουμε ποια μεριά έχει το δίκαιο με το μέρος της.

Είναι ωραίο και θαυμαστό να υποκύπτουμε στη γοητεία ενός κειμένου: καλό θα ήταν, όμως, να αναζητούμε τους βαθύτερους λόγους αυτής της έλξης, προτού προχωρήσουμε σε μια ουσιαστικότερη σχέση μαζί του. Αν το 1942 ο Ανούιγ επιχειρούσε κάτι καινούργιο και τολμηρό, δεν είναι αυτονόητο ότι αυτό θα απηχήσει και στα δικά μας αυτιά, παρουσιαζόμενο με λογική διεκπεραιωτική και με «μισά» ευρήματα.

αντιγόνη Facebook Twitter
Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Παραπομπές:
1. The Death of Tragedy, George Steiner, 1961. Το σχόλιο του Στάινερ που αναφέρω παρακάτω σχετικά με την έγκριση του έργου από τους ναζί περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Αντιγόνες (εκδ. Καλέντης).

2. Το απόσπασμα είναι από τη μετάφραση του Στρατή Πασχάλη, εκδόσεις Γκόνη (στην παράσταση χρησιμοποιήθηκε η μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη).

Η παράσταση ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά. Δείτε εδώ ώρες και μέρες παραστάσεων.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

42' με τη Μαρία Πρωτόπαππα

Θέατρο / Μαρία Πρωτόπαππα: «Με εξοργίζει το mansplaining, βλέπω και η ίδια πόσες φορές το βουλώνω»

Η ηθοποιός-χαμαιλέοντας του ελληνικού θεάτρου εντυπωσιάζει φέτος με την ερμηνεία της στην τηλεοπτική σειρά «Σασμός» και σκηνοθετεί την «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ, που κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο Θέατρο Τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαριάννα Κάλμπαρη: «Προσπαθώ να βρω τρόπο να επιβιώσει το Θέατρο Τέχνης μέχρι να ανθήσει ξανά»

Θέατρο / Μαριάννα Κάλμπαρη: «Προσπαθώ να βρω τρόπο να επιβιώσει το Θέατρο Τέχνης μέχρι να ανθήσει ξανά»

Η Μαριάννα Κάλμπαρη, «παιδί» και καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης, μιλά στη LiFO για όλες τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο ιστορικός θεατρικός οργανισμός.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ