Οι Αντετοκούνμπο, ο Τσιτσιπάς
κι ανάμεσά τους το χάος
Κάθε κυνισμός είναι ανάλγητος. Αλλά ο κυνισμός των πολύ πλούσιων και πολύ διάσημων είναι ελεεινός. Και ο κυνισμός των ανθρώπων που από καραμπόλες τύχης, ταλέντου και δουλειάς έγιναν πρότυπα, είναι επικίνδυνος.
ΣΤΙΣ ΕΚΤΑΚΤΕΣ συνθήκες, οι άνθρωποι δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο. Οι δημόσιες σχέσεις πάνε περίπατο, κούφιες πέφτουν οι λαμπρές πανοπλίες πάνω στ’ άθυμα κορμιά, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Κι έχουμε μπόλικες τον τελευταίο καιρό. Πανδημία, πυρκαγιές, σεισμούς, μνημόνια.
Οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν να φοβούνται και πολλά. Τι είχανε, τι χάσανε. Δεν ταλαιπωρούν άλλωστε τη δημόσια σφαίρα με την εικόνα τους. Άντε, καμιά πόζα στο Instagram, και πολύ λέω.
Οι πολύπλοκοι, όμως… Με την εικόνα τους κάνουν δουλειά. Βγάζουν λεφτά, κάνουν διαφημίσεις – ή εξωραΐζουν τις πομπές της ζωής τους: ανίερα μυστικά της μπίζνας τους, κακές συμπεριφορές, ύποπτο παρελθόν. Ή απλώς πουλάνε ναρκισσισμό, όπως όλοι. Ή σχεδόν όλοι.
Αυτοί κυριολεκτικά ξεβρακώνονται. Ή λάμπουν. Έτσι όπως πρέπει να λάμπουν τα πρότυπα και όσοι η ζωή ευνόησε.
Τις μέρες που ο Τσιτσιπάς σε έναν παροξυσμό ανευθυνότητας υπερασπίζεται την απόφασή του να μην εμβολιαστεί, «επειδή είναι νέος, έχει καλή ανοσία ως αθλητής, δεν είναι υποχρεωτικό» και τα λοιπά, αδιαφορώντας αν κολλήσει ηλικιωμένους και ευπαθείς (πρόβλημά τους! Ας πρόσεχαν! Ας μη τον πλησίαζαν!) – την ίδια ώρα, οι Αντετοκούμπο ανακοινώνουν τη νέα γενναία τους προσφορά για τους πυρόπληκτους, μέσω ενός απλού story στο Instagram.
Κάθε κυνισμός είναι ανάλγητος. Αλλά ο κυνισμός των πολύ πλούσιων και πολύ διάσημων είναι ελεεινός. Και ο κυνισμός των ανθρώπων που από καραμπόλες τύχης, ταλέντου και δουλειάς έγιναν πρότυπα, είναι επικίνδυνος.
Αν την ώρα που καίγεται το σύμπαν, τα «πρότυπα», τρομάρα τους, μεθυσμένα μέσα στη δόξα και τον αιφνίδιο πλούτο, απλώς γράφουν την κοινωνία στα παλιά τους τα παπούτσια, φάτσα φόρα μάλιστα, μη και δεν το καταλάβαμε· κάνοντας αχαλίνωτες δηλώσεις, ή επιδεικνύοντας τα σύμβολα του πλούτου τους, σαν λιμασμένοι ράπερς – τότε, κάτι άρρωστο συμβαίνει με την επονομαζόμενη «ελίτ».
Μήπως δεν είναι τόσο «ελίτ» εντέλει; Ειδικά σε αυτές τις νέες, αδιανόητες καταστάσεις που ζει ο κόσμος (που απαιτούν νέα γνώση, επιστημοσύνη και κυρίως συνεργασία), ποιος έχει ανάγκη έναν ακόμη εγωπαθή κάγκουρα να του τρίβεται στη μούρη;
Στα χρόνια της παχιάς λήθης, που άγνωρα κι ακατάσχετα σπαταλάγαμε τον κόσμο, ίσως και να είχαν πλάκα καρικατούρες σαν τη Γιάννα, νάρκισσοι σαν τον Γιάνης, ανόητοι σαν τον Τσιτσιπά. Τώρα το λίπος κάηκε. Η ανθρωπότητα ή θα σωθεί όλη μαζί, ή θα γίνει σκόνη. Χρειάζονται σοβαροί άνθρωποι, όχι σκέτοι λεφτάδες ούτε σκέτοι σταρ. Όχι ότι θα γίνουν όλοι Γκρέτες. Αλλά το νόημα της φήμης και της δόξας θα επαναπροσδιοριστεί. Οι άνθρωποι της δύναμης που περιφρονούν την κοινωνία θα περιφρονηθούν. Θα φανούν αστείοι, λίγοι, θα κουράσουν – έτσι όπως τραβάνε την κοινωνία απ’ το μανίκι, αφού μόνο στα μάτια της μπορεί να καθρεφτιστεί ο ατομικός τους θρίαμβος.
Και η κοινωνία θα στραφεί και θα τιμήσει όσους τιμούν τη γη όπου γεννήθηκαν. Όσους έχουνε μέτρο κι ωραίο ίσκιο, χωρίς να σπαταλάνε αστόχαστα τη δύναμή τους στα μπουζουξίδικα των Μακάρων. Θα εκτιμήσει όσους έχουν επαφή με το πολιτικό αίτημα της νέας εποχής – που λέει ότι δεν υπάρχει πια Τέχνη, Αισθητική, Επιχείρηση, Αθλητισμός, ανθρώπινη πράξη γενικώς, που να αξίζει τον σεβασμό μας, αν προηγουμένως καθένα από αυτά δεν συνομιλεί με την Ανάγκη της ιστορικής στιγμής: τη διάσωση του Περιβάλλοντος, τις ατομικές ελευθερίες, την κοινωνική ισότητα.
