[ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ] Boy Is A Bottom

Χθες, σ' έναν μικρό αλλά ιδιαίτερο χώρο, πραγματοποιήθηκε ένα ανορθόδοξο μνημόσυνο προς τιμήν του Γιώργου Σταυρόπουλου με κόλλυβα, λικέρ μαστίχα και μια ταινία-αποκατάσταση της μνήμης του.

Από το σοκ της Peaches μέχρι τη σιωπηρή δύναμη σωμάτων που άντεξαν χωρίς να εξηγηθούν, ο Πάνος Μιχαήλ εξερευνά τι σημαίνει να κατοικείς το σώμα σου χωρίς διαπραγμάτευση. Ένα πολυποστ της ΟΑΣΗΣ για την επιθυμία ως πολιτισμό και την αντοχή ως μορφή αλήθειας.

Σε αυτό το πολυποστ, ο Πάνος Μιχαήλ κοιτάζει τη σύγχρονη κουλτούρα μέσα από εκείνο το μικρό σκοτεινό διάκενο όπου κάτι λείπει και ακριβώς γι’ αυτό γίνεται ορατό. Από τη Charli XCX που παλεύει να ξαναβρεί το σώμα της μέσα στο ίδιο της το είδωλο, μέχρι τη Cindy Sherman που αποκάλυψε νωρίς τη βία της μίμησης· από τη σωματική ένταση του HYACYN μέχρι τη λαϊκή, ανθρώπινη ματιά του Martin Parr. Ένα queer πολυποστ για την επιμονή της παρουσίας σε μια εποχή που δεν αντέχει την ατέλεια.

Τι ενώνει έναν σταρ, μια πόλη, ένα κορίτσι, έναν φωτογράφο, μια θεότητα και ένα βλέμμα; Τίποτα. Και τα πάντα. Ο Skarsgård γίνεται queer χώρος από αφέλεια. Η Αθήνα θυμάται το υπόγειό της. Η Corinne Day την εφηβεία όπως ήταν. Ο Hujar μια «τίποτα-μέρα» που έγινε μνήμη. Η Blanchett αλλάζει τον αέρα. Η Schafer τον τρόμο. Η ΟΑΣΗ δεν κυνηγά queer icons, αλλά τη στιγμή που η εικόνα τους σπάει. Γιατί εκεί αρχίζει η αλήθεια.

Παρακολουθήσαμε στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων το Πανευρωπαϊκό Δημόσιο Συνέδριο Ίντερσεξ που φιλοξενεί η οργάνωση Intersex Greece, τοπικός εταίρος του Οργανισμού Intersex International (ΟΙΙ).

Στο νέο πολυποστ της ΟΑΣΗΣ, έξι μορφές γίνονται έξι κάρτες ενός tarot της εποχής:ο Jonathan Anderson που κοιτάζει το μέλλον, η Metropolis που χάνει την queer αφή της, η Greer Lankton που ξαναγεννά το σώμα της, ο Udo Kier που σπάει την εικόνα, ο William E. Jones που βλέπει την ιστορία στα σώματα, και η πρώτη queer γενιά του AIDS που επιστρέφει μέσα από το κείμενο του Βρασίδα Καραλή για να ενώσει όλες τις επόμενες.

Η Βάσω Καζαντζίδου και η Μαρινέλα Αμπντουραχμάνι γνωρίστηκαν τυχαία σε ένα αθηναϊκό κλαμπ. Δύο χρόνια μετά, αυτή η συνάντηση γέννησε ένα από τα πιο δημοφιλή mobile queer events σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο «Τρανσφοβία» που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά, η τρανσφεμινίστρια Μοντ Ρουαγιέ επιχειρεί να καταγράψει τη νέα πραγματικότητα για την τρανς συνθήκη και τα τρανς δικαιώματα.

Οκτώ ιστορίες που κοιτούν την εποχή κατευθείαν στα μάτια και βλέπουν λίγο πιο βαθιά απ’ όσο θα περίμενες. Η Tina Brown που ξεγυμνώνει την αλήθεια των new media, ο Tillmans που κρατά ένα τραγούδι αθάνατο, η νύχτα του Chengdu που χάνεται μπροστά μας, το wool-camp σαν μικρή τελετουργία επιβίωσης, ο Hujar που φωτογράφιζε ψυχές, η Swinton που κουβαλά φως για όσους έφυγαν, ο νέος «Φρανκενστάιν» ως καθρέφτης της πατριαρχίας και ο Λαπαθιώτης που βρίσκει ξανά στόμα στη σκηνή. Διαφορετικά μεταξύ τους, συντονίζονται σαν ένας χάρτης του τώρα, λαμπερός, σκοτεινός, ακριβής.

Στην εποχή όπου η πρόοδος μιμείται την ευαισθησία για να επιβιώσει,το queer βλέμμα γίνεται η μόνη αξιόπιστη μέθοδος διάκρισης. Από την Ελεωνόρα Μελέτη και τη Τζένη Χειλουδάκη, δύο καθρέφτες μιας κοινωνίας που φοβάται να ρευστοποιηθεί ως τη σιωπηλή αξιοπρέπεια του Orlando, τη Róisín Murphy, τον Daniel Obasi, το t-fags και τη Δήμητρα της Λέσβου, οι εικόνες του κόσμου αποκαλύπτουν το αόρατο ρεύμα που τις διαπερνά: την πειθαρχία της τρυφερότητας.

Κάθε εποχή χτίζει τα φώτα της για να φωτίσει τον τρόμο της. Η Fruit Gillette τραγουδά μέσα απ’ το εργοτάξιο, η Vaginal Davis εισβάλλει στο μουσείο, ο Λάνθιμος αναζητά χαρά, ο Χόκνεϊ καπνίζει σαν να κρατά ακόμη το χρώμα του κόσμου. Ο Πάνος Μιχαήλ κοιτάζει την Ελλάδα όπως κοιτάς ένα φλας που σε τυφλώνει.

Τι είναι στ' αλήθεια οι ίντερσεξ; Και πώς είναι πραγματικά οι ζωές τους; Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη που εξετάζει τους μύθους και τα γεγονότα

Ο θάνατος του Διονύση Σαββόπουλου δεν ήταν απλώς ένα πολιτισμικό γεγονός. Ήταν η τελετή λήξης ενός αιώνα που πίστεψε πως η Ελλάδα μπορούσε να εξηγηθεί μέσα από τους μύθους της. Αυτό το πολυπόστ της ΟΑΣΗΣ χαρτογραφεί τη χώρα που επέμενε να υπάρχει μέσα του, από τις εθνικές κηδείες των ’90s μέχρι τη διάχυτη queer Ελλάδα του 2025, από τον Bowie και τη Μελίνα μέχρι τα σημερινά queer σώματα που χορεύουν μέσα σε pixels και φως. Μια αφήγηση για το πένθος, τη μνήμη και την επιμονή μιας χώρας να επιβιώνει μέσα από τη συγκίνηση.

Το πρώτο διεθνές πολυθεματικό φεστιβάλ ποίησης «Σολοικισμός», έρχεται το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2025 στον Ελαφότοπο, στα Ζαγοροχώρια. Ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του μίλησε στη LifO.

Η θεία Σταματίνα είπε intersex και η Ελλάδα σώπασε για ένα δευτερόλεπτο, όσο χρειάζεται για να αλλάξει εποχή. Ο Γιώργος Καπουτζίδης δεν έκανε επανάσταση, έκανε κάτι πιο σπάνιο: έμαθε σ’ ένα έθνος να μιλά με τρυφερότητα. Κι αυτό, σε μια χώρα που ακόμη συγχέει τη φωνή με τη βία, είναι σχεδόν θαύμα.

Λίγο πριν από την αθηναϊκή παρουσίαση της αγγλόφωνης έκδοσης του «Queer Arab Glossary» μιλήσαμε με τον συγγραφέα του Marwan Kaabur, για τα «αραβικά καλιαρντά», την ομοφυλοφιλία και την queer συνθήκη στον αραβικό κόσμο, το «pink washing», αλλά και τη συχνά παρεξηγημένη πρόσληψή τους από τη Δύση.

Το γράμμα «Ι» στο αρκτικόλεξο ΛΟΑΤΚΙ+ αντιστοιχεί σε υγιή ανθρώπινα σώματα που μέχρι σήμερα συχνά παθολογικοποιούνται και υποβάλλονται σε επεμβάσεις «κανονικοποίησης» φύλου ερήμην τους. Η Intersex Greece εξηγεί τον όρο, τις δυσκολίες και τις διακρίσεις που αντιμετωπίζουν τα ίντερσεξ άτομα στην Ελλάδα.

Σε έναν κόσμο που φοβάται τη σιωπή, η ΟΑΣΗ επιμένει να μιλά με ευαισθησία. Δέκα κείμενα–καθρέφτες, από τη Θεία Σταματίνα ως τον Sorour Darabi, για το βλέμμα που δεν ωραιοποιεί, παρατηρεί.Για την ατέλεια που γίνεται φως, και για το queer που επιβιώνει μέσα στην τρυφερότητα.

Το νέο πολυποστ του Πάνου Μιχαήλ παρακολουθεί το δάκρυ, την έκθεση και την επιείκεια ως μορφές αισθητικής πίστης. Από τον οίκο Dior μέχρι το Eye Filmmuseum του Άμστερνταμ, κι από τα Instagram ban του Slava Mogutin ως την επιμονή της ομορφιάς στο έργο του Παπαϊωάννου, η ΟΑΣΗ σκιαγραφεί τη νέα ηθική του φωτός: πώς η τέχνη, η μόδα και το queer βλέμμα συναντιούνται στην πιο ανθρώπινη τους στιγμή τη στιγμή που ραγίζουν.

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Βηλαράς μιλά για τη σιωπηλή βία των εφηβικών του χρόνων, την αγωνία των γκέι αντρών στη σκηνή, τη φοβική βιομηχανία του θεάτρου και την ανάγκη να μείνουμε άνθρωποι σε μια εποχή που όλα ξεχνιούνται γρήγορα.