Τα 10 αγαπημένα μου βιβλία: Γιάννης Αναστασάκης

Τα 10 αγαπημένα μου βιβλία: Γιάννης Αναστασάκης Facebook Twitter
Επεξεργασία: Ατελιέ/ LIFO
0


Πρέπει, λοιπόν, να επιλέξω τα 10 αγαπημένα... Όσο το σκέφτομαι, τα 10 δεν μου φτάνουν. Η αγάπη μου μοιράζεται σε πολύ περισσότερα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς Όμηρο, Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Σαίξπηρ, Ντοστογιέφσκι και Φλωμπέρ, Τσέχωφ, Σεφέρη, Ελύτη, Καβάφη, Ρίτσο, Λειβαδίτη, Παπαδιαμάντη, Βιζυηνό, Σολωμό, Τσίρκα, Μακριδάκη, Ε.Χ. Γονατά. Αλλά θα καταλήξω στα πρώτα 10 που μου έρχονται σήμερα στο μυαλό – αύριο ο κατάλογος θα ήταν σίγουρα διαφορετικός...


1.

«Το κιβώτιο», Άρης Αλεξάνδρου, Κέδρος

Ένα μυθιστόρημα που με συνεπήρε και με συγκίνησε όσο κανένα άλλο ως τώρα. Για μένα, το καλύτερο της σύγχρονης λογοτεχνίας μας. Γραμμένο από έναν συγγραφέα που έζησε στο πετσί του τον Αγώνα και την ΄Ηττα, αλλά δεν λύγισε. Και μας άφησε τόσο γενναιόδωρα αυτό το αριστούργημα για να θυμόμαστε.


2.

«Συλλογή ΙΙ», Τάκης Σινόπουλος, Ερμής

Τα ποιήματα που έγραψε ο Τάκης από το 1965 ως το 1980. Οι «Πέτρες», ο «Νεκρόδειπνος», το «Χρονικό», το «Νυχτολόγιο»... «Όλα παρόντα. Και τα παρελθόντα και τα παρόντα και τ' απόντα».
Ένας ποιητής που με συντροφεύει καθημερινά. Αγαπημένος.

3.

Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα, Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, Θεμέλιο

Όταν το πρωτοδιάβασα, έμεινα άναυδος. Μια φαντασία που καλπάζει, μια γραφή που συνταιριάζει τη μαγεία με τη σάτιρα, το γκροτέσκο με τον ρεαλισμό! Κι όμως, τίποτα δεν φαίνεται κατασκευασμένο. Τα δέχεσαι όλα και τα πιστεύεις! Ο Σατανάς στη Μόσχα. Προφανώς, συνέβη. Κι ο Μπουλγκάκοφ ήταν εκεί.

4.

Η φλέβα του λαιμού, Σωτήρης Δημητρίου, Πατάκης

Ο Σωτήρης Δημητρίου είναι σήμερα ο καλύτερος διηγηματογράφος μας. Γράφει κι αφηγήματα, έχει γράψει και το περίφημο «Ν' ακούω καλά τ' όνομά σου», αλλά τα διηγήματά του καρφώνονται μέσα μου. Μ' έκανε να δω τον κόσμο αλλιώς. Στη θέση της «Φλέβας του λαιμού» θα μπορούσαν να 'ναι το «Ντιάλιθ' ιμ, Χριστάκη», το «Ένα παιδί από τη Θεσσαλονίκη», η «Βραδυπορία του καλού», το «Τους τα λέει ο Θεός», το «Σαν το λίγο το νερό», η «Σιωπή του ξερόχορτου», το «Κουμπί και το φόρεμα». Διαβάστε τα όλα!

5.

Ταράτσα στη Ρώμη, Πασκάλ Κινιάρ, Άγρα

Ένα γαλλικό μυθιστόρημα πραγματικό κομψοτέχνημα. Η ζωή του χαράκτη Μωμ στην Ευρώπη του 17ου αιώνα. Δεν ξεχνώ τις φράσεις: «Οι απελπισμένοι άνθρωποι ζούνε στο χείλος. Όλοι οι ερωτευμένοι άνθρωποι ζούνε στο χείλος. Όλοι όσοι διαβάζουν βιβλία ζουν στο χείλος». Θέλω να το διαβάσω και τρίτη φορά. Απόλαυση!

6.

Το τέλος της μικρής μας πόλης, Δημήτρης Χατζής, Το Ροδακιό

Όχι πως δεν αγαπώ το «Διπλό Βιβλίο» κι εκείνο το αξέχαστο κεφάλαιο «Από το φίφτυ φίφτυ στον έρωτα» (διαβάστε το και θα καταλάβετε), αλλά ο κόσμος της «Μικρής μας πόλης» με στοιχειώνει. Ο Σιούλας κι ο Σαμπεθάι Καμπιλής, η Αγγελική κι η Μαργαρίτα Περδικάρη ταξιδεύουν χέρι-χέρι με τον αναγνώστη στην ιστορία μιας πόλης που αγάπησα πολύ – τα Γιάννενα εννοώ. Κι ο Χατζής γράφει τόσο... απλά ο άτιμος! Μαχαίρι στην καρδιά.

7.

Γκιακ, Δημοσθένης Παπαμάρκος, Αντίποδες

Τον Παπαμάρκο τον... ανακάλυψα πέρσι το καλοκαίρι και πήρα μεγάλη χαρά. Το «Γκιακ», γραμμένο σε ιδίωμα, στα αρβανίτικα, ξεπερνά το γλωσσικό φράγμα και σε κάνει δικό του. Δε γίνεται ν' αντισταθείς. Οι αφηγήσεις των στρατιωτών που γύρισαν από τη Μικρασιατική Εκστρατεία, σπαρακτικές. Οι μνήμες μου απ' τη γιαγιά και τον παππού που ήρθαν από την Καππαδοκία με την Ανταλλαγή παρούσες. Το αίμα προχωρεί. «Οι χειρότεροι δαιμόνοι είναι οι αθρώποι». Ψέματα;

8.

Η αφιέρωση, Μπότο Στράους, Αλεξάνδρεια

Διάβασα την «Αφιέρωση» 25 χρόνια πριν, όταν πρωτοεκδόθηκε στα ελληνικά – τώρα, φοβάμαι, θα 'χει εξαντληθεί. Αλλά αυτό το μικρό αφήγημα έχει 20 τελευταίες σελίδες που ακόμη με απογειώνουν. Ένας εσωτερικός ρυθμός που χρόνια αργότερα μου τον θύμισε η ταινία «Τρέξε Λόλα, τρέξε» – περίεργοι συνειρμοί. Ο Σρούμπεκ και η Χάννα. Βερολίνο της δεκαετίας του '70. Και στην τηλεόραση παλεύει να τραγουδήσει πλέι μπακ ένα γερασμένο αστέρι του χθες. Και καύσωνας. (Ψάξτε το στα παλαιοπωλεία!)

9.

Πρώτος έρωτας, Σάμουελ Μπέκετ, Άγρα

Τον Μπέκετ τον θεωρώ τον σημαντικότερο συγγραφέα του αιώνα που πέρασε. Ιδιαίτερα για τα θεατρικά του. Τι θα γινόμασταν χωρίς αυτόν; Αλλά και στα πεζά του είναι μεγάλος μάστορας. Διάλεξα εδώ έναν ποιητικό του μονόλογο, δείγμα της μεγαλοσύνης του. Ένα παιχνίδι. Ο Μπέκετ έπαιζε με τις κραυγές του – το ίδιο κι ο ήρωάς του εδώ: πίστευε ότι κάποτε οι κραυγές θα σταματούσαν. Στο τέλος, πια, το παραδέχεται: «Τώρα πια δεν το πιστεύω. Θα μου χρειάζονταν κι άλλοι έρωτες, ίσως. Αλλά τον έρωτα δεν τον παραγγέλνει κανείς».

10.

Το τρίτο στεφάνι, Κώστας Ταχτσής, Γαβριηλίδης

Ένα μυθιστόρημα που δεν ζωντανεύει απλώς μια ολόκληρη εποχή αλλά σε παίρνει αγκαλιά, σε σφίγγει να πονέσεις, σε κάνει να γελάσεις, σε συγκινεί, σε παρασέρνει. Όλοι οι συγγενείς μας είναι εκεί μέσα. Τα ονόματα αλλάζουν. Ένα βιβλίο που σε εκμαυλίζει και δεν θέλεις να τελειώσει. Και δεν το ξεχνάς ποτέ. Σπουδαίος συγγραφέας. Μου λείπει.

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ