Ο πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος Άρθουρ Κλαρκ, τη δεκαετία του ’60, σε σχετικά νεαρή ηλικία, είχε αγγίξει ήδη το απόγειο της καριέρας του. Δεν ήταν απλώς ένας καταξιωμένος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας αλλά θεωρούνταν αυθεντία σε ό,τι είχε να κάνει με το Διάστημα. Έχοντας βραβευτεί το 1961 από την Ουνέσκο για την ικανότητά του να εκλαΐκεύει την επιστήμη, ο Τύπος τον τοποθετούσε στην τριάδα των σημαντικότερων συγγραφέων sci-fi, μαζί με τον Ισαάκ Ασίμοφ και τον Ρόμπερτ Χαϊνλάιν. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ τον προσέγγισε ώστε να συνεργαστούν για την ταινία που έμελλε να θεωρηθεί από τις σημαντικότερες στην ιστορία του κινηματογράφου και από τις πιο επιδραστικές του εικοστού αιώνα, το θρυλικό, πια, σήμερα «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος». Συμφώνησαν να βασιστούν στο διήγημά του «Ο φρουρός» («The Sentinel»), γραμμένο το 1948 για έναν διαγωνισμό που είχε προκηρύξει το BBC. Τελικά, ο Κλαρκ έγραψε το σενάριο, και παράλληλα μυθιστόρημα βασισμένο στο διήγημα, που τον έκανε ακόμα πιο διάσημο.
Γεννημένος στην επαρχία Σόμερσετ της Αγγλίας στις 16 Δεκεμβρίου του 1917 και μεγαλωμένος σε ένα μικρό χωριό με το όνομα Bishops Lydeard, από παιδί η φαντασία του ταξίδευε στα άστρα που ατένιζε στον νυχτερινό ουρανό. Παράλληλα, εντρυφούσε σε αμερικανικά κόμικ με διαστημόπλοια και μακρινούς πλανήτες, όπως το «Amazing Stories». Στην εφηβεία του έγινε μέλος του Σωματείου Αστρονομίας Νέων, μέσω του οποίου άρχισε να γράφει τα πρώτα του άρθρα για το περιοδικό «Urania».
Το 1936 μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου κατατάχθηκε στη Βασιλική Αεροπορία (RAF), την οποία υπηρέτησε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ του 1941 και του 1946, ως ειδικευμένος στα ραντάρ και στην αεράμυνα. Από το πόστο του αυτό συνέβαλε στην καθοριστικής σημασίας Μάχη της Αγγλίας. Μετά το τέλος του πολέμου σπούδασε Μαθηματικά και Φυσική στο King’s College, ενώ τη διετία ’46-’47 ήταν πρόεδρος της Βρετανικής Διαπλανητικής Κοινότητας. Εκεί ανέπτυξε την ιδέα της χρήσης δορυφόρων σε γεωστατική τροχιά για τη μη καλωδιακή επικοινωνία, μέσω αναμετάδοσης ραδιοκυμάτων. Η πεποίθηση ότι ήταν ο πρώτος που την εισήγαγε δεν ευσταθεί απόλυτα, καθώς κι άλλοι επιστήμονες είχαν δημοσιεύσει ανάλογες ιδέες ήδη από τη δεκαετία του ’20.
Απροκάλυπτα άθεος, δεν πίστευε ούτε στη μεταφυσική ούτε σε φαινόμενα που δεν έχουν εξήγηση. Αντιθέτως, πίστευε ότι τα πάντα μπορούν να εξηγηθούν μέσα από την επιστήμη.
Παράλληλα, ξεκινούσε τη συγγραφική του καριέρα, παντρεύοντας τις επιστημονικές του γνώσεις με την αστείρευτη φαντασία και διορατικότητά του. Αυτό το πιστοποιεί και ένα από τα πρώτα του βιβλία, που εξέδωσε το 1950, με τίτλο «Διαπλανητική πτήση: Εισαγωγή στην αστροναυτική». Τον επόμενο χρόνο ακολούθησε η «Εξερεύνηση του Διαστήματος», όπως και άλλα βιβλία, πάντα με όραμα την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και μόνιμο αίτημα ο άνθρωπος να ταξιδεύσει στο Διάστημα για να ανακαλύψει νέους κόσμους. Απροκάλυπτα άθεος, δεν πίστευε ούτε στη μεταφυσική ούτε σε φαινόμενα που δεν έχουν εξήγηση. Αντιθέτως, πίστευε ότι τα πάντα μπορούν να εξηγηθούν μέσα από την επιστήμη. Το λογοτεχνικό του σύμπαν αφορούσε έναν κόσμο μοναχικό, ψυχρό, μυστικιστικό, σχεδόν εχθρικό, όπου το αίνιγμα της ύπαρξης έπαιρνε άλλη διάσταση χάρη στη γοητεία της καταβύθισης στο άγνωστο, με στόχο την κατάκτησή του. Επίσης δημοφιλή μυθιστορήματά του είναι η «Πόλη και τα άστρα» και οι «Επικυρίαρχοι», αλλά και η σειρά βιβλίων με τίτλο «Ράμα», όπου περιγράφεται η επαφή του ανθρώπου με τον εξωγήινο πολιτισμό.
Όραμά του αποτελούσε η ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων στη Γη, όπως και η εποίκιση άλλων πλανητών. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι ανάμεσα στις πολλές ανακαλύψεις του σχετικά με την τεχνολογία ήταν και μια πρόωρη οραματική προσέγγιση του σημερινού ψηφιακού μας κόσμου. Από το 1964 περιέγραφε μια παγκόσμια κοινωνία που θα επικοινωνούσε μέσα σε δευτερόλεπτα, ενώνοντας τη μία άκρη του κόσμου με την άλλη, χωρίς την προϋπόθεση σταθερού τόπου κατοικίας και εργασίας, με τη δύναμη των δορυφόρων και τη χρήση απλών συσκευών, δηλαδή αυτό ακριβώς που βιώνουμε σήμερα μέσω του διαδικτύου. Συγχρόνως, δεν σταματούσε να προτρέπει την επιστημονική κοινότητα να κατακτήσει το Διάστημα. Όταν, λοιπόν, έναν μόλις χρόνο μετά την προβολή της θρυλικής «Οδύσσειας του Διαστήματος», πραγματοποιήθηκε η πρώτη προσσελήνωση του Apollo 11 στις 20 Ιουλίου 1969, εκείνον επέλεξε το τηλεοπτικό δίκτυο CBS για να σχολιάσει το κοσμοϊστορικό γεγονός, όπως και τις επόμενες πτήσεις που πραγματοποίησαν τα Apollo 12 και 15. Οι τηλεοπτικές αυτές επιτυχίες έφεραν κι άλλες στην αγγλική τηλεόραση, με σειρά εκλαϊκευμένων εκπομπών όπου παρουσίαζε τα μυστήρια του κόσμου και του Διαστήματος μέσα από το δικό του πρίσμα και ερμηνεία.
Μια άλλη μεγάλη του αγάπη, που μελετούσε με ενδιαφέρον, ήταν ο υποβρύχιος κόσμος, τον οποίο σε κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να εξερευνήσει. Έλεγε χαρακτηριστικά ότι ο βυθός είναι η κοντινότερη εμπειρία στη διερεύνηση του Διαστήματος. Αυτό τον οδήγησε το 1954 στην Αυστραλία και στην Κεϋλάνη (αποικιοκρατική ονομασία της Σρι Λάνκα), όπου φωτογράφισε τους ύφαλους των ακτών της.
Το 1953 παντρεύτηκε στη Φλόριντα την Αμερικανίδα Μέριλιν Μέιφιλντ, αλλά ο γάμος διαλύθηκε σχεδόν αμέσως ‒ το 1964 εκδόθηκε επίσημα το διαζύγιό. Από το 1954 επέλεξε την Κεϋλάνη/Σρι Λάνκα για μόνιμη κατοικία του. Αρχικά εγκαταστάθηκε εκεί με τον φωτογράφο υποθαλάσσιων λήψεων Μάικ Γουίλσον, με τον οποίο διατηρούσε ερωτική σχέση. Από εκεί επικοινωνούσε όλα αυτά τα χρόνια με διεθνείς οργανισμούς, εκδότες, επιστήμονες, διασημότητες κάθε είδους, Προέδρους και πρωθυπουργούς. Το ενδιαφέρον όλων για τις απόψεις του ήταν σταθερό και αντιμετωπιζόταν με απόλυτο σεβασμό. Εν τω μεταξύ, η επιτυχία της ταινίας του Κιούμπρικ και συνεπακόλουθα του βιβλίου του, το οποίο διέφερε σε αρκετά σημεία από το σενάριο, τον οδήγησε στη συγγραφή των «2010: Οδύσσεια 2», «Οδύσσεια 2061» και «3001: Η Τελική Οδύσσεια». Το πρώτο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1984 από τον Πίτερ Χάιαμς.
Δραστηριοποιημένος στις υποβρύχιες καταδύσεις, βουτούσε σε διάφορα σημεία της τεράστιας ακτογραμμής του νησιού του Ινδικού Ωκεανού. Σε μία του κατάδυση ανακάλυψε τα ερείπια αρχαίου ναού, γεγονός που προσέλκυσε δύτες απ’ όλο τον κόσμο. Διατηρούσε την κύρια κατοικία του στο Κολόμπο, τη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη της Σρι Λάνκα, ενώ άνοιξε και μια σχολή καταδύσεων, αφιερώνοντας πολύ χρόνο σε μια δραστηριότητα στην οποία πολύ γρήγορα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Παρά την υγιεινή ζωή που ακολουθούσε, μια κρίση πολιομυελίτιδας το 1962 εξελίχθηκε το 1988 σε σύνδρομο, που σταδιακά τον καθήλωσε σε αναπηρική καρέκλα.
Μόνιμος κάτοικος της Σρι Λάνκα και επίσημα από το 1975, έχαιρε του σεβασμού της κυβέρνησής της, καθώς αποτελούσε διεθνή προσωπικότητα που την τιμούσε με την παρουσία του. Ως εκ τούτου, του είχαν παραχωρήσει μια σειρά από προνόμια, όπως ισόβια φοροαπαλλαγή, ενώ τον εξέλεξαν πρύτανη του Πανεπιστημίου Μορατούα του Κολόμπο. Ο ίδιος απολάμβανε όλες αυτές τις τιμές, όπως, φυσικά, το κλίμα και τον τόπο. Επίσης, συνδέθηκε ερωτικά με έναν ντόπιο, τον Λέσλι Εκαναγιάκε, ο οποίος πέθανε το 1977, μόλις 30 ετών. Σε αυτόν αφιέρωσε, μάλιστα, το μυθιστόρημά του «Οι πηγές του παραδείσου».
Το 1998, όταν πια βρισκόταν στην ηλικία των 80 χρόνων, έχοντας τιμηθεί με σημαντικότατα διεθνή βραβεία και εκδώσει περί τα ογδόντα βιβλία, ενώ το όνομά του είχε δοθεί σε φυσικά φαινόμενα, με το που ανακοινώθηκε ότι ο πρίγκιπας Κάρολος θα μετέβαινε στη Σρι Λάνκα για να τον χρίσει ιππότη, ξέσπασε ένα σοβαρό σκάνδαλο. Η σκανδαλοθηρική «Sunday Mirror» αποκάλυπτε τις υποτιθέμενες επί δεκαετίες παιδεραστικές επιδόσεις του στην πρώην βρετανική αποικία. Η Σρι Λάνκα, όπου, σύμφωνα με τη νομοθεσία της, η ομοφυλοφιλία τιμωρούνταν με δεκαετή φυλάκιση, εκείνη την εποχή ήταν όντως στο στόχαστρο ως σεξουαλικός παράδεισος για παιδεραστές. Το γεγονός ότι ο διάσημος συγγραφέας, ανοιχτά ομοφυλόφιλος, είχε επιλέξει τον τόπο αυτόν για κατοικία του έδινε λαβή για κάθε πιθανή εικασία ομοφοβικού χαρακτήρα. Η εφημερίδα ισχυριζόταν ότι αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος της εγκατάστασής του εκεί και ότι η παιδοφιλική του δραστηριότητα πήγαινε πίσω σαράντα χρόνια. Ο ντόπιος πάμπτωχος πληθυσμός ήταν επιρρεπής στην πορνεία με τουρίστες και είχε παρατηρηθεί ότι συχνά οι γονείς έσπρωχναν τα παιδιά τους σε αυτήν για μερικές ρουπίες. Σύμφωνα με τους ρεπόρτερ, ο Κλαρκ είχε βρει τον «παράδεισό του» από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του εκεί.
Ο Κλαρκ είχε τιμηθεί ήδη από τη βασίλισσα Ελισάβετ το 1989 στο Μπάκιγχαμ για τις υπηρεσίες του υπέρ των βρετανικών συμφερόντων και ο Κάρολος είχε συναντηθεί μαζί του όταν επισκέφθηκε το Κολόμπο για τους εορτασμούς της πεντηκοστής επετείου της ανεξαρτησίας της χώρας. Τώρα όλα έπρεπε να αλλάξουν και προς στιγμήν πήραν άλλη τροπή. Ο πρώτος που ζήτησε να αναβληθεί η τελετή ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας, που ανακοίνωσε ότι θα κινούνταν εναντίον της εφημερίδας, αλλά θα περίμενε την έρευνα της αστυνομίας της Σρι Λάνκα, όπως και της Ιντερπόλ.
Το άρθρο ήταν εκτενές, αναφερόταν σε συνέντευξη στην οποία ο Κλαρκ παραδεχόταν περίπου τα πάντα. Οι ρεπόρτερ υποτίθεται ότι τον συνάντησαν στο γραφείο του, το οποίο αποκαλούσε σαρκαστικά «Ego Chamber» και όπου, ανάμεσα σε χιλιάδες βιβλία, υπήρχαν κορνίζες με φωτογραφίες διάσημων φίλων του, όπως ο Νιλ Άρμστρονγκ, η Νταϊάνα και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Η περιγραφή του χώρου έδινε έμφαση στα κομπιούτερ και τα γκάτζετ τελευταίας τεχνολογίας, μέσω των οποίων επικοινωνούσε ακόμα και με το Πεντάγωνο. Υποτίθεται ότι σε σχόλιο των δημοσιογράφων της «Sunday Mirror» ότι ήταν από τους πρωτοπόρους του σεξουαλικού τουρισμού στη Σρι Λάνκα, εκείνος απάντησε ότι πιο πολύ τον διασκέδαζε παρά τον αηδίαζε το ότι κάποιος σκέφτηκε κάτι τέτοιο και ότι ήταν υπέρ του να γίνουν προσπάθειες να σταματήσει αυτό, αλλά ‒πρόσθετε‒ πώς θα γινόταν κάτι τέτοιο, χωρίς να περιοριστούν τα δικαιώματα των ενηλίκων; Σύμφωνα πάντα με το άρθρο, συμπλήρωσε ότι «ποτέ δεν ενδιαφερόταν για αγόρια ή κορίτσια μικρής ηλικίας, αλλά όταν έφταναν στην εφηβεία, το πράγμα άλλαζε. Τα περισσότερα από τα αγόρια που βρίσκονται σε εφηβική ηλικία μπορούν να ορίζουν τον εαυτό τους. Η μεγαλύτερη ζημιά γίνεται εκ των υστέρων, από υστερικούς γονείς. Αν τα παιδιά το απολαμβάνουν και δεν τα πειράζει, δεν τους κάνει κακό. Υπάρχει μεγάλη υστερία γύρω από το όλο θέμα στη Δύση». Μετά οι δημοσιογράφοι παρέπεμπαν σε ένα άλλο σκάνδαλο με Ελβετό εκατομμυριούχο, υπόλογο για άπειρες αποπλανήσεις ανηλίκων, με τους οποίους, βάσει των ισχυρισμών τους, ο συγγραφέας συνδεόταν φιλικά, ενώ είχε συμμετάσχει σε όργια που είχε οργανώσει ο τελευταίος.
Άλλες πληροφορίες τον ήθελαν συχνό επισκέπτη του Otters Aquatic Club, όπου έπαιζε πινγκ-πονγκ με νεαρά αγόρια. Είχαν, μάλιστα, μαρτυρίες από κάποια από αυτά ότι τον είχαν ακολουθήσει στο σπίτι του για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους. Μαρτυρίες είχαν συλλέξει και από ενήλικες πια άντρες, που είχαν να αφηγηθούν τη δική τους ιστορία με τον Κλαρκ, όταν ήταν μικρότεροι, αλλά και από παράγοντες της δημόσιας ζωής, που υποτίθεται ότι γνώριζαν και συχνά τον τροφοδοτούσαν με νεαρά άτομα, όπως ο διευθυντής της Ραδιοτηλεόρασης της Σρι Λάνκα, ο οποίος παραδεχόταν ότι είχαν τα ίδια γούστα.
Οι αντιδράσεις ήταν σφοδρές στη Σρι Λάνκα. Ο επικεφαλής της καμπάνιας εξάλειψης της παιδοφιλίας ήταν ο πρώτος που δήλωσε ότι δεν δεχόταν κάτι τέτοιο για τον αξιοσέβαστο κ. Κλαρκ και ότι επρόκειτο για εξωφρενικές ανακρίβειες, ότι όλοι γνώριζαν πως ήταν γκέι, αλλά ποτέ παιδόφιλος. Ο καθηγητής που διηύθυνε το ίδρυμα που φέρει το όνομά του, το Κέντρο Σύγχρονης Τεχνολογίας Arthur Clarke, το οποίο ίδρυσε χρηματοδοτώντας το με το Marconi International Fellowship, δήλωσε: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος του διαμετρήματος του δόκτορος Κλαρκ θα υπέκυπτε σε τέτοιας φύσης πράγματα. Είναι αδιανόητα».
Ο Κλαρκ όχι μόνο αρνήθηκε όλες αυτές τις κατηγορίες αλλά επέμενε ότι η σεξουαλική του ζωή είχε σταματήσει πριν από είκοσι χρόνια. Η εφημερίδα ισχυριζόταν ότι είχε στην κατοχή της ηχογραφημένες κασέτες της συνέντευξης, τις οποίες έστειλε στην Ιντερπόλ. Η Ιντερπόλ με τη σειρά της ισχυρίστηκε ότι ουδέποτε τις έλαβε. Η αστυνομία της Σρι Λάνκα προχώρησε σε έρευνα, η οποία δεν έβγαλε πουθενά, οι κατηγορίες θεωρήθηκαν αβάσιμες, η «Sunday Mirror» αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη και να ανασκευάσει, οι δημοσιογράφοι απολύθηκαν και ο Κλαρκ χρήστηκε sir με καθυστέρηση δύο χρόνων. Τον Δεκέμβριο του 2007, στα γενέθλιά του, βιντεοσκόπησε ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα, απευθυνόμενος στους φίλους του και στους αναγνώστες του.
Πέθανε σε ηλικία 90 ετών, στις 19 Μαρτίου του 2008, στο Κολόμπο, από χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια, αποτέλεσμα των μόνιμων επιπλοκών της πολιομυελίτιδας. Θάφτηκε δίπλα στον αγαπημένο του φίλο Λέσλι Εκαναγιάκε, που είχε φύγει τρεις δεκαετίες πριν, για τον οποίο είχε πει ότι είχε υπάρξει ο πιο πιστός του φίλος σε ολόκληρο τον κόσμο.
