«Ο Άρχοντας της Ζήλιας» του Τζο Νέσμπο: Πρώτη γεύση από τη νέα ιστορία που εξελίσσεται στην Κάλυμνο

Ο «Άρχοντας της Ζήλιας» του Τζο Νέσμπο Facebook Twitter
0

ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ διαστάσεις της ζήλιας, του πόθου και της απιστίας, ο Νέσμπο αναπτύσσει διαφορετικές ιστορίες με ήρωες που εμπλέκονται στις δικές τους ανίερες καταστάσεις.

Η δεύτερη, μάλιστα, ιστορία έχει ελληνικό ενδιαφέρον, αφού εξελίσσεται, όπως μας αποκάλυψε ο ίδιος σε συνέντευξή του στη LiFO το 2019, στην Κάλυμνο με ήρωα τον Έλληνα Νίκο Μπαλή, ο οποίος αναλαμβάνει να διαλευκάνει τη μυστηριώδη εξαφάνιση ενός Γερμανού τουρίστα στο νησί. Πάντα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, όπως όλα τα βιβλία του Τζο Νέσμπο. 

___________________________

«Kοίταξα από το παράθυρο την προπέλα του σαρανταθέσιου ATR72. Κάτω απ’ το φτερό, λουσμένο με θάλασσα και φως, είδα ένα νησί στο χρώμα της ερήμου. Χωρίς ορατή βλάστηση, μόνο κιτρινόλευκο ασβεστόλιθο. Την Κάλυμνο. Ο πιλότος μάς πληροφόρησε ότι μπορεί να έχουμε αναταράξεις κατά την προσγείωση. Έκλεισα τα μάτια μου κι έγειρα πίσω στο κάθισμα. Από τότε που ήμουν μικρός ήξερα ότι θα πήγαινα από πτώση. Ή, για την ακρίβεια, θα έπεφτα απ’ τον ουρανό και θα πνιγόμουν στη θάλασσα. Δεν θυμάμαι όμως τη μέρα που η γνώση απέκτησε εντός μου την αίσθηση της σιγουριάς. 

Μεγαλώνοντας, πίστευα ότι αυτή η μικρή παραλλαγή του μύθου του Ίκαρου που μου είχε πει ο πατέρας ήταν μια προειδοποίηση προς τον μεγάλο του γιο. Ο θείος Έκτορας ήταν άτεκνος κι όταν θα ερχόταν η ώρα εγώ θα αναλάμβανα τα ηνία της εταιρείας.

Ο πατέρας μου ήταν αντιπρόεδρος στην επιχείρηση που διηύθυνε ο μεγάλος του αδερφός, ο θείος Έκτορας. Εμείς τα παιδιά αγαπούσαμε πολύ τον Έκτορα, γιατί πάντα μας έφερνε δώρα και μας πήγαινε βόλτες με το αμάξι του, μια καμπριολέ Rolls Royce, σε όλη την Αθήνα. Ο μπαμπάς συνήθως επέστρεφε σπίτι απ’ το γραφείο αφού είχα πάει για ύπνο, αλλά ένα βράδυ γύρισε νωρίς. Έμοιαζε κουρασμένος και μετά το δείπνο μπήκε στο γραφείο του και μίλησε πολλή ώρα με τον παππού στο τηλέφωνο, και κατάλαβα ότι ήταν θυμωμένος. Μόλις πήγα για ύπνο, ήρθε και κάθισε στο κρεβάτι μου, κι όταν του ζήτησα να μου πει μια ιστορία, το σκέφτηκε για λίγο κι ύστερα μου διηγήθηκε αυτήν του Δαίδαλου και του Ίκαρου. Ζούσαν στην Αθήνα, αλλά βρίσκονταν στην Κρήτη όταν ο Δαίδαλος, πατέρας του Ίκαρου, διάσημος και πλούσιος τεχνίτης, κατασκεύασε ένα ζευγάρι κέρινα φτερά, τα φόρεσε και πέταξε στον ουρανό. Οι άνθρωποι θαύμασαν το επίτευγμά του και ο Δαίδαλος με την οικογένειά του άρχισαν ν’ απολαμβάνουν τον σεβασμό όλων. Όταν ο πατέρας έδωσε τα φτερά στον γιο του Ίκαρο, τον παρότρυνε να ακολουθήσει την ίδια πορεία μ’ εκείνον, για να πάνε όλα καλά. Μόνο που ο Ίκαρος ήθελε να πετάξει αλλού, πιο ψηλά από τον πατέρα του. Κι όταν απέκτησε αέρα στα φτερά του και μέθυσε με το ύψος που είχε πάρει από τη γη και τους ανθρώπους, ξέχασε ότι δεν βρισκόταν στα ουράνια λόγω κάποιας υπεράνθρωπης ικανότητάς του αλλά χάρη στα φτερά που του ’χε δώσει ο πατέρας του. Γεμάτος αυτοπεποίθηση, πέταξε πιο ψηλά απ’ τον Δαίδαλο και πλησίασε τον ήλιο, που έλιωσε το κερί των φτερών του. Κι έτσι ο Ίκαρος έπεσε στη θάλασσα. Και πνίγηκε. 
Μεγαλώνοντας, πίστευα ότι αυτή η μικρή παραλλαγή του μύθου του Ίκαρου που μου είχε πει ο πατέρας ήταν μια προειδοποίηση προς τον μεγάλο του γιο. Ο θείος Έκτορας ήταν άτεκνος κι όταν θα ερχόταν η ώρα εγώ θα αναλάμβανα τα ηνία της εταιρείας. Μόνο αφού μεγάλωσα έμαθα ότι εκείνη την εποχή η εταιρεία είχε σχεδόν χρεοκοπήσει εξαιτίας του αλόγιστου τζογαρίσματος του Έκτορα στην αγορά χρυσού κι ότι ο παππούς τον είχε απολύσει, αφήνοντάς τον όμως να κρατήσει τον τίτλο του και το γραφείο του, για τα μάτια του κόσμου. Στην πραγματικότητα, επικεφαλής της εταιρείας είχε γίνει ο πατέρας μου. Ποτέ δεν έμαθα τελικά αν η ιστορία που επινόησε εκείνο το βράδυ στην άκρη του κρεβατιού μου είχε ως αποδέκτη εμένα ή τον θείο Έκτορα, ξέρω όμως ότι άφησε το αποτύπωμά της μέσα μου, γιατί έκτοτε έχω παρόμοιους εφιάλτες, ότι πέφτω και πνίγομαι. Μερικές νύχτες, μάλιστα, τα όνειρα αυτά αναδίδουν ζέστη και άνεση, ένας ύπνος στον οποίο παύει να υφίσταται οτιδήποτε οδυνηρό. Ποιος είπε ότι δεν μπορείς να ονειρευτείς ότι πεθαίνεις; 

nesbo
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Jo Nesbo, Ο Άρχοντας της Ζήλιας, Μτφρ.: Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Εκδόσεις Μεταίχμιο, Σελ.: 352

Το αεροπλάνο τραντάχτηκε και πνιχτές κραυγές ακούστηκαν τριγύρω, καθώς πέσαμε σε δυο απανωτά κενά αέρος. Για μια στιγμή ένιωσα αβαρής, σαν να είχε έρθει η ώρα μου. Μα έκανα, βεβαίως, λάθος. 

Όταν κατεβήκαμε απ’ το αεροσκάφος, είδα τη γαλανόλευκη να σχηματίζει ορθή γωνία με τον στύλο της, πάνω στο μικρό κτίριο του αεροδρομίου. Λίγο πριν, περνώντας από την πόρτα του πιλοτηρίου, άκουσα τον ένα πιλότο να εξηγεί σε μια αεροσυνοδό ότι το αεροδρόμιο μόλις έβγαλε απαγορευτικό κι ότι ήταν μάλλον απίθανο να επιστρέψουν στην Αθήνα. 

Ακολούθησα τους άλλους επιβάτες που έμπαιναν στη σειρά στο κτίριο του αεροσταθμού. Ένας άνδρας που φορούσε γαλάζια αστυνομική στολή στεκόταν με τα μπράτσα σταυρωμένα στο στήθος μπροστά από τον ιμάντα των αποσκευών και μας χάζευε. Κατευθύνθηκα προς το μέρος του· εκείνος με κοίταξε με απορία κι εγώ του έκανα ένα νεύμα. 

“Κωστόπουλος Γιώργης” είπε, τεντώνοντας τη μεγάλη του μαλλιαρή παλάμη προς το μέρος μου. Η χειραψία του ήταν στιβαρή μα όχι υπερβολική, όπως συμβαίνει καμιά φορά με τους συναδέλφους στην επαρχία, που νιώθουν ότι πρέπει να συναγωνιστούν σε δύναμη εμάς τους πρωτευουσιάνους. “Σας ευχαριστώ που ήρθατε άρον άρον, κύριε Μπαλή”. 

“Λέγε με Νίκο”, είπα. 

“Ζητώ συγγνώμη που δεν σε αναγνώρισα, Νίκο, αλλά δεν κυκλοφορούν και πολλές φωτογραφίες σου και σε περίμενα λίγο... ε, μεγαλύτερο σε ηλικία”. 

Προφανώς, είχα κληρονομήσει από τη μητέρα μου την πολυτέλεια να μη με αλλοιώνει πολύ ο χρόνος. Ναι μεν τα μαλλιά μου είχαν γκριζάρει και οι μπούκλες μου ήταν πλέον παρελθόν, κατά τ’ άλλα όμως η κόμη μου παρέμενε ανέπαφη και το βάρος μου σταθερό, στα εβδομήντα πέντε κιλά, παρά την απώλεια μυϊκής μάζας. 

“Δεν σου φτάνουν τα πενήντα εννέα;” 

“Ε, ναι, πώς, πώς...” Έκανε –είμαι σίγουρος– τη φωνή του λίγο πιο βαθιά απ’ ό,τι ήταν κανονικά και χαμογέλασε στραβά κάτω από το μουστάκι του, ένα μουστάκι που οι Αθηναίοι θα είχαν ξυρίσει είκοσι χρόνια πριν. Είχε βλέμμα μαλακό. Κατάλαβα ότι ο Γιώργης Κωστόπουλος δεν θα μου δημιουργούσε προβλήματα. “Να, απλώς ακούω τ’ όνομά σου από τότε που ήμουν στην Αστυνομική Ακαδημία, κι έχουν περάσει μερικά χρόνια από τότε... Άλλα μπαγκάζια δεν έχεις;” 

Κοιτούσε το σακίδιό μου, αλλά για μια στιγμή φαντάστηκα ότι δεν εννοούσε τις φυσικές αποσκευές μου. Όχι ότι θα μπορούσα να του απαντήσω, έτσι κι αλλιώς. Μπορεί να κουβαλάω έξτρα βάρη σε σχέση μ’ άλλους, είναι όμως από εκείνα που τα σηκώνεις μόνος σου. 

“Μόνο αυτήν τη χειραποσκευή”, είπα. 

“Έχουμε υπό κράτηση τον Φραντς Σμιντ, τον αδερφό του αγνοούμενου, στο τμήμα στην Πόθια” είπε ο Γιώργης, καθώς βγαίναμε από το κτίριο του αεροσταθμού και κατευθυνόμασταν προς ένα μικρό, σκονισμένο Fiat με λεκέδες στο παρμπρίζ. Υπέθεσα ότι είχε παρκάρει κάτω από τα πεύκα για σκιά, όμως τώρα έπρεπε να ξύσει με μαχαίρι το ρετσίνι που είχε κολλήσει πάνω του. Έτσι είναι η ζωή: σηκώνεις τα χέρια να φυλαχτείς στο πρόσωπο κι αφήνεις εκτεθειμένη την καρδιά σου. Και το ανάποδο. 

“Διάβασα την αναφορά στο αεροπλάνο” είπα, βάζοντας το σακίδιο στο πορτμπαγκάζ. “Σας είπε τίποτα καινούργιο ο Φραντς;” 

“Όχι, εμμένει στην ιστορία του. Ο αδερφός του, ο Τζούλιαν, έφυγε από το δωμάτιό τους στις έξι το πρωί και δεν επέστρεψε ξανά”. 

“Ο Τζούλιαν πήγε για μπάνιο, έγραφε”. “Ναι, έτσι ισχυρίζεται ο Φραντς”. “Αλλά δεν τον πιστευεις”. “Όχι”. 

“Δεν είναι όμως τόσο ασυνήθιστο να πνίγεται κανείς από ατύχημα σ’ ένα τουριστικό νησί σαν την Κάλυμνο, ε, τι λες;” 

“Όχι. Και δεν θα ’χα λόγο να μην τον πιστέψω αν δεν είχαν τσακωθεί χοντρά με τον αδερφό του, παρουσία μαρτύρων, το προηγούμενο κιόλας βράδυ”. 

“Ναι, το διάβασα κι αυτό”. 

697
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Στρίψαμε σ’ έναν στενό καρόδρομο που κατέβαινε μέσα από μια κοιλάδα με ελιές και μικροσκοπικά λευκά σπίτια εκατέρωθεν του κεντρικού –απ’ ό,τι φαινόταν– δρόμου. 

“Μόλις έκλεισαν το αεροδρόμιο”, είπα. “Λόγω των ανέμων μάλλον”. 

“Συμβαίνει κάθε τρεις και πέντε”, είπε ο Γιώργης. “Αυτά παθαίνεις όταν πας και φτιάχνεις αεροδρόμιο στο ψηλότερο σημείο του νησιού”. 

Κατάλαβα τι εννοούσε όταν κατεβήκαμε απ’ την πλαγιά και, ως διά μαγείας, οι σημαίες κρέμονταν ακίνητες από τους στύλους τους σαν τσαμπιά. 

“Ευτυχώς, η βραδινή μου πτήση είναι από την Κω”, είπα. Το αφεντικό μού είχε δώσει το οκέι να ταξιδέψω μόνο αφότου η γραμματέας στο Ανθρωποκτονιών είχε τσεκάρει ότι υπήρχε δρομολόγιο επιστροφής: δίνουμε μεν προτεραιότητα στις ελάχιστες υποθέσεις όπου εμπλέκονται ξένοι τουρίστες, αλλά εγώ θα έφευγα μόνο με την προϋπόθεση ότι θα έλειπα μία μέρα. Ακόμα κι ο θρυλικός αστυνόμος Μπαλής, που συνήθως έχαιρε της απόλυτης ελευθερίας κινήσεων, έπρεπε να συμμορφωθεί με τον σφιχτό προϋπολογισμό. Όπως εξήγησε και το αφεντικό: “Μας έλειπαν ένα πτώμα, το ενδιαφέρον των μίντια κι ένας καλός λόγος για τον οποίο όλο αυτό ήταν δολοφονία”».

Το βιβλίο κυκλοφορεί στις 23 Σεπτεμβρίου και μπορείτε να το αγοράσετε εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Συζητώντας για ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας, τους δωσίλογους της Κατοχής

Βιβλίο / Oι δωσίλογοι, ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας

Μέσα από την έρευνά του σε αρχεία που μέχρι σήμερα παραμένουν κλειστά ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης εξετάζει τα γεγονότα και τα πρόσωπα που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές σε μια πολύπαθη και αιματηρή για την Αθήνα περίοδο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Βιβλίο / Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Το Λίγα Λόγια για μένα της Καλλιρρόης Παρούση είναι ένα μυθιστόρημα με ποιητικό λόγο που το νεανικό κοινό το ανακάλυψε μέσω word of mouth. Και όπως λέει και ένας φίλος της «ένα καλό βιβλίο είναι σαν μία νάρκη, δεν ξέρεις σε ποιανού την ψυχή θα σκάσει».
M. HULOT
Γκαζμέντ Καπλάνι «Με λένε Ευρώπη»

Το πίσω ράφι / «Με λένε Ευρώπη»: Το βιβλίο ενός Αλβανού μετανάστη για τις περιπέτειές του στην Ελλάδα

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι εναλλάσσει την εμπειρία του στην Ελλάδα με τις μικρές οδύσσειες ανθρώπων που άφησαν πίσω την πατρίδα τους, σε ένα βιβλίο που κινείται διαρκώς μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας και καταπιάνεται με το ανεξάντλητο θέμα της μετανάστευσης και της ταυτότητας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

The Book Lovers / Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

O Νίκος Μπακουνάκης συζητά με τον μουσικό και συνθέτη Larry Gus, aka Παναγιώτη Μελίδη, για τα βιβλία που επηρέασαν τη μουσική του. Πρόκειται για έναν εντελώς ιδιοσυγκρασιακό αναγνώστη.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Μέχρι τον Αύγουστο»: Το ‘χαμένο’ μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Βιβλίο / «Μέχρι τον Αύγουστο»: Το «χαμένο» μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Το βιβλίο προσφέρει στιγμιαίες απολαύσεις, αλλά είναι ολοφάνερα ημιτελές και πολλά σημεία του μοιάζουν τόσο κακογραμμένα που καθιστούν απολύτως κατανοητή την επιθυμία του συγγραφέα να μην εκδοθεί ποτέ.
THE LIFO TEAM
Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Βιβλίο / Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Ο βραβευμένος συγγραφέας που μόλις κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων του με τον διφορούμενο τίτλο «Τέλος Πάντων» εξηγεί, μεταξύ πολλών άλλων, γιατί τον απασχολούσε συνέχεια το τέλος του κόσμου, σε σημείο που του έγινε εμμονή.
M. HULOT
Πέρα από τις Ακυβέρνητες πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του 1967

Lifo Mini – Series / Πέρα από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του '67

H Κωνσταντίνα Βούλγαρη σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Στρατή Τσίρκα, μιλά για τη φιλία του με τον Σεφέρη, την πολιτική του δράση μέσα στη Δικτατορία, αλλά και για το πώς έπεισε τον Παύλο Ζάννα να μεταφράσει Προυστ, μέσα στη φυλακή. Στο podcast ακούγονται για πρώτη φορά αποσπάσματα από διάλεξη που είχε δώσει ο Σ. Τσίρκας μαζί με τον Α. Kοτζιά.
THE LIFO TEAM
Σέρχιο Πιτόλ «Συζυγική ζωή»

Το Πίσω Ράφι / «Η συζυγική ζωή»: Η απολαυστική σάτιρα του Σέρχιο Πιτόλ για τις δηλητηριασμένες σχέσεις

Μέσα από τις απέλπιδες προσπάθειες μιας γυναίκας ν’ απαλλαγεί οριστικά από τον άπιστο σύζυγό της, με τη λοξή και ειρωνική ματιά του, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς μεταμορφώνει σε φάρσα αυτό που άλλοι θα έβλεπαν ως τραγωδία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Paul Lynch

Βιβλίο / Paul Lynch: «Υπάρχουν συγγραφείς που παίζουν στο κέντρο του γηπέδου, εγώ παίζω στα άκρα»

Ο πέμπτος Ιρλανδός συγγραφέας που παίρνει το Booker εξηγεί στη Βένα Γεωργακοπούλου γιατί στην Ιρλανδία βγαίνουν τόσο σημαντικά βιβλία, περιγράφει πως σε μια λαϊκή σχολίασαν το βραβευμένο βιβλίο του ως «πολύ μαύρο» και πως αν καθόταν να γράψει κάτι για να κερδίσει, αυτό δεν θα ήταν το «Τραγούδι του προφήτη».
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Nανά Δαρειώτη: «Ε. Ζολά, Κ. Μπλίξεν και Ε. Βουτσινά - Οι συγγραφείς που θα με συνδέουν πάντα με την κουλτούρα του φαγητού»

The Book Lovers / «Ο Ζολά, η Μπλίξεν και η Βουτσινά θα με συνδέουν πάντα με την κουλτούρα του φαγητού»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με την δημοσιογράφο γεύσης Νανά Δαρειώτη για όλα εκείνα τα βιβλία που την διαμόρφωσαν αλλά και για τα αστυνομικά μυθιστορήματα που την ξαναέβαλαν στον κόσμο της ανάγνωσης μετά από μια βασανιστική περίοδο long covid που πέρασε τελευταία.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ