Ο ανατόμος της αμερικανικής ψυχής

Ο ανατόμος της αμερικανικής ψυχής Facebook Twitter
Tο περίκλειστο περιβάλλον, η απομόνωση, η ασφυκτική συνθήκη που διαγράφονται στο Σπίτι με τα εφτά αετώματα αντικατοπτρίζουν όχι μόνο τη ρεαλιστική κατάσταση της Νέας Αγγλίας αλλά και τον εσωτερικό κόσμο του πάντοτε εσωστρεφούς Ναθάνιελ Χόθορν.
0

Από όποια πλευρά του λογοτεχνικού ορίζοντα και αν κοιτάξει κανείς, Ευρώπη ή Αμερική, η γοτθική παράδοση απέκτησε δεσπόζοντα ρόλο στην καρδιά του 19ου αιώνα. Εύστοχα ο Μισέλ Φουκώ είχε επισημάνει πως η γοτθική αφήγηση τόλμησε τα επαναστατικά ρήγματα διατηρώντας τις σταθερές αρχές της διάρκειας: «Τα φρούρια της αφήγησης λειτούργησαν σαν μια μεγάλη μνήμη, που για καιρό έμεινε σιωπηλή: μέσα στη σκιά διατήρησαν μια φανταστική δύναμη που θα μπορούσε να νομίσει κανείς ξορκισμένη τώρα πια. Αναστημένες από τη νέα τάξη πραγμάτων της κλασικής εποχής, διατηρούσαν, ενάντια σ' αυτήν κι ενάντια στον χρόνο, τις απαγορευμένες μορφές, που μπόρεσαν να μεταδοθούν ανέπαφες από τον 16ο και 18ο αιώνα». Και κάπως έτσι, έχοντας στον νου τις στοιχειωμένες αυτές μορφές, πρέπει ν' αρχίσει να ξεφυλλίζει κανείς το Σπίτι με τα εφτά αετώματα που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Gutenberg και τη σειρά Orbis Literae, σε ακριβή απόδοση Έφης Καλλιφατίδη και προλεγόμενα Α.Κ. Χριστοδούλου – το πιο σκοτεινό, ρομαντικό και γοτθικό βιβλίο του Ναθάνιελ Χόθορν. Εδώ, στο εσωτερικό του σπιτιού, αντηχούν συμβολικά οι νεκροζώντανες φωνές των μαγισσών του Σάλεμ τις οποίες καταδίκαζε ο ίδιος ο πρόγονος του Χόθορν στις περίφημες δίκες του 1692 – κι ήταν ο λόγος που ο ίδιος πρόσθεσε το w στο επώνυμό του, ώστε να μην ταυτίζεται με εκείνον. Εδώ διαφαίνεται η ασφυκτική διάσταση της πουριτανικής υποκρισίας, που κάνει το σπίτι εξίσου ασφυκτικό, αλλά και οι συγκρούσεις των κοινωνικών ρόλων, ο ρατσισμός και η φτώχεια. Ακόμα κι η ελάχιστη αχτίδα φωτός που μπορεί να καταυγάζει το γοτθικό σύμπαν του σπιτιού μοιάζει με ειρωνική νότα σε μια αφήγηση όπου τα πάντα λειτουργούν αλληγορικά, συμβολικά και βαρυσήμαντα: οι βαριές και φθαρμένες πλέον βελούδινες κουρτίνες, οι παλιές πορσελάνες, οι μπερζέρες με τις ξεχαρβαλωμένες στόφες ακολουθούν τη φθίνουσα πορεία των ανθρώπων. Το είχε επισημάνει ο πιο στενός φίλος και θαυμαστής του Σπιτιού με τα εφτά αετώματα Χέρμαν Μέλβιλ στην κριτική του, το ίδιο τονίζει ως αδιάσειστο σημείο της αφήγησης και ο Α.Κ. Χριστοδούλου στα προλεγόμενά του: το Σπίτι δεν πρέπει επ' ουδενί να εκλαμβάνεται ως ρεαλιστικό αφήγημα αλλά ως μια ρομαντική αλληγορία για τις ασφυκτικές συνιστώσες της Νέας Αγγλίας, μια ανατομία στις πιο βαθιές πληγές της. Ακόμα κι όταν ο Χόθορν αναγκάζεται να καταλήξει σε χάπι-εντ ή να παρασυρθεί από τις ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις του βιβλίου του, το κάνει μόνο και μόνο για να μην τρομάξει τον αναγνώστη. Ξέρει, άλλωστε, καλά ότι γράφοντας το Σπίτι ουσιαστικά εισβάλλει στα σκοτάδια όχι μόνο της αμερικανικής κοινωνίας αλλά και της ψυχής του. Ο ίδιος εξομολογείται σε κάποιον φίλο του ότι το Σπίτι είναι το πιο «φυσικό και υγιές προϊόν του μυαλού του», αλλά όπως επισημαίνει και ο Χριστοδούλου: «Ο Χόθορν δεν εννοεί πως το έργο τούτο είναι απαλλαγμένο από την αρρωστημένη ατμόσφαιρα των υπόλοιπων έργων του αλλά πως αποτελεί την κορυφαία έκφραση των "φυσικών" λειτουργιών της ψυχής του. Η "φύση" και η "υγεία" αυτής της αινιγματικής ψυχής δεν είναι τίποτε άλλο από μια αθεράπευτη αρρώστια».

Η βαθιά του απέχθεια για τον πουριτανισμό, τον φαρισαϊσμό και την υποκρισία της αστικής τάξης –που είχε αρχίσει τότε να αποκτά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά– καταδεικνύονται με ύψιστη προφάνεια στις σελίδες του βιβλίου του.


«Στην κοινή αλυσίδα της ανθρώπινης ζωής», όπως ο ίδιος την αποκαλεί, τα πάντα έτσι καταλήγουν, στο ότι ο βίος ου βιωτός εστίν, παρά μόνο τις ώρες της γραφής και της απομόνωσης. Γνωρίζοντας εξαρχής ότι αυτή είναι η μόνη παρηγορητική διάσταση για τον συγγραφέα, ο αναγνώστης αντίστοιχα διαπιστώνει ότι τα ευφρόσυνα σημεία υπάρχουν μόνο και μόνο για να προσφέρουν μια φαινομενική παρηγοριά. Δεν εκφράζουν την αλήθεια του δημιουργού του αλλά την αναγκαστική σύμβαση που πρέπει να υπογράψει με το μαζικό κοινό του ώστε να είναι αρεστός. «Γιατί οι ποιητές διαλέγουν τόσο συχνά τα ταίρια τους, όχι με κριτήριο κάποια κοινά ποιητικά χαρίσματα αλλά αρετές που θα πρόσφεραν ευτυχία τόσο στον πιο άξεστο χειρώνακτα όσο και στον πιο ιδεαλιστή του πνεύματος;» αναρωτιέται χαρακτηριστικά ο Χόθορν σε απόσπασμα από το Σπίτι. «Ίσως επειδή στα υψηλότερα πετάγματά του ο ποιητής δεν χρειάζεται ανθρώπινες επαφές – αλλά είναι τρομερό να προσγειώνεται και να βρίσκεται αποξενωμένος». Μοναχικός και πάντα αποξενωμένος από τον κόσμο, ο ίδιος βίωσε την πραγματικότητα ως ασφυκτική, χαίνουσα, γεμάτη αντιξοότητες. Σίγουρα, λοιπόν, το περίκλειστο περιβάλλον, η απομόνωση, η ασφυκτική συνθήκη που διαγράφονται στο Σπίτι με τα εφτά αετώματα αντικατοπτρίζουν όχι μόνο τη ρεαλιστική κατάσταση της Νέας Αγγλίας αλλά και τον εσωτερικό κόσμο του πάντοτε εσωστρεφούς Ναθάνιελ Χόθορν. Μοναδικό του όπλο τα χρόνια αυτά ήταν η φαντασία που σχεδόν ταυτόχρονα εξύφανε το Άλικο Γράμμα και πρόσθεσε τη ρομαντική πινελιά στο άχρωμο σύμπαν των Αμερικανών υπερβατιστών. Βγαίνοντας από το σπίτι ύστερα από δώδεκα χρόνια εγκλεισμού στο δωμάτιό του, ο Αμερικανός συγγραφέας θα ταξιδέψει ως πρόξενος στην Ευρώπη, όπου θα αφουγκραστεί τα νέα ρεύματα, και θα τα μετοικίσει στη Νέα Αγγλία. Η βαθιά του απέχθεια για τον πουριτανισμό, τον φαρισαϊσμό και την υποκρισία της αστικής τάξης –που είχε αρχίσει τότε να αποκτά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά– καταδεικνύονται με ύψιστη προφάνεια στις σελίδες του βιβλίου του. Εξού και το ότι ο πιο αντιπαθητικός χαρακτήρας του Σπιτιού είναι αναμφίβολα ο φανατικός και αμείλικτος πρόγονος της οικογένειας Πίντσιον, ένας πουριτανός που δεν διστάζει να στείλει στην αγχόνη ως μάγο τον φτωχό ιδιοκτήτη της γης πάνω στην οποία θα χτιστεί το περίφημο σπίτι. Ο θάνατός του από ανεξήγητες αιτίες δίνει τροφή σε διάφορα σενάρια ότι το σπίτι είναι στοιχειωμένο, εκεί όπου βρίσκεται, χρόνια αργότερα, να κατοικεί η ηλικιωμένη Εψιβά, η οποία βλέπει τη μοίρα της να κατέρχεται την κοινωνική σκάλα και να καταλήγει, από εκπρόσωπος της αστικής τάξης, πάμφτωχη και παραμελημένη. Για να ζήσει αναγκάζεται να ανοίξει στο ισόγειο του σπιτιού ένα ψιλικατζίδικο – κι αυτό είναι το μοναδικό παράθυρο στον εξωτερικό κόσμο. Ενοικιαστής του σπιτιού είναι ο μοδάτος δαγκεροτύπης Χόλγκρεϊβ, ενώ φωτεινή εξαίρεση στο κατάχλωμο σύμπαν του αναδεικνύεται η ανιψιά της Εψιβά, η οποία καταφθάνει απρόσμενα στο σπίτι. Υπάρχει πάντα στα πέριξ ο υποχθόνιος εξάδελφος –και διόλου τυχαία δικαστής στο επάγγελμα– Πίντσιον και ένας μυστηριώδης επισκέπτης, ο οποίος, όταν τελικά εμφανίζεται, όλα δείχνουν, προς τέρψη του αναγνώστη, να αλλάζουν.


Φυσικά, οι κριτικοί λογοτεχνίας αλλά και οι προσεκτικότεροι αναγνώστες, όπως επισημαίνει ο Α.Κ. Χριστοδούλου, είχαν επισημάνει τη βαρύτητα αυτού του σπουδαίου έργου, τόσο συμβολικού, παράδοξου και μυστηριώδους όπως είναι το Σπίτι με τα εφτά αετώματα, διαβλέποντας άλλες περγαμηνές, πέρα από τις συμβολικές του συνθήκες. Άλλοι το αποκάλεσαν έναν ατελείωτο και άλυτο γρίφο κι άλλοι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του σκοτεινού ρομαντισμού τον οποίο εξέφραζε στην Αμερική ο Χόθορν. Ακόμη και αν δεν πρόκειται για την πιο «πολύτιμη συνεισφορά στην ιστορία της Νέας Αγγλίας», όπως τόνισε ο ποιητής και κριτικός Τζέιμς Ράσελ Λόουελ, τονίζοντας το πολιτικοκοινωνικό βάρος των επισημάνσεών του, είναι η λαμπρή απόδειξη ότι ο Χόθορν δεν ήταν απλώς ένας καλός αφηγητής. Ήταν και ο μέγας ανατόμος της αμερικανικής ψυχής, αυτός που ακόμη και σήμερα έρχεται συνειρμικά στον νου όταν μιλάμε για την καρδιά της αμερικανικής λογοτεχνίας. Αν ο Μέλβιλ αντηχεί τη φωνή της Αμερικής στα πιο ισχυρά κρεσέντο της, ο καλύτερός του φίλος –ίσως και μοναδικός– Χόθορν φωλιάζει στα πιο απόμακρα βάθη και στο ασυνείδητό της. Είναι ο ρομαντικός της ποιητής και ο άνθρωπος που κατέχει τα καλά κρυμμένα, ακόμη και σε ένα σπίτι, μυστικά της, εκεί όπου το «Πνεύμα σκοτεινιάζει» όπως αναγράφεται χαρακτηριστικά στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Marwan Kaabur: «Αγωνιζόμαστε και στον αραβικό κόσμο για δικαιώματα κι ελευθερίες, αλλά προκρίνουμε τον δικό μας τρόπο, στο πλαίσιο της δικής μας κουλτούρας»

Lgbtqi+ / Κι όμως υπάρχουν και «αραβικά καλιαρντά»!

Λίγο πριν από την αθηναϊκή παρουσίαση της αγγλόφωνης έκδοσης του «Queer Arab Glossary» μιλήσαμε με τον συγγραφέα του Marwan Kaabur, για τα «αραβικά καλιαρντά», την ομοφυλοφιλία και την queer συνθήκη στον αραβικό κόσμο, το «pink washing», αλλά και τη συχνά παρεξηγημένη πρόσληψή τους από τη Δύση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Βιβλίο / Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Πέντε αποκαλυπτικά βιβλία για τις γυναίκες με καρκίνο, για τον κόσμο, τα σκουπίδια ακόμα και για τη μακρινή Ιαπωνία ξεχωρίζουν ανάμεσα στις εκδόσεις της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής καλύπτοντας ένα μεγάλο εύρος θεμάτων και ενδιαφερόντων.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Βιβλίο / Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1854 ο Αρθούρος Ρεμπό. Ο ποιητής, μουσικός και μπλόγκερ Aidan Andrew Dun έπεσε τυχαία σε δύο εντελώς άγνωστες φωτογραφίες, βγαλμένες στην Place Vendôme, και βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη: ο έφηβος Αρτίρ Ρεμπό, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Θανάσης Τριαρίδης: Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι

Βιβλίο / Θανάσης Τριαρίδης: «Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι»

Έγινε αντιρρησίας συνείδησης, γιατί πιστεύει ότι ο στρατός είναι μια δοξολογία εκμηδένισης του άλλου. Άφησε τη Θεσσαλονίκη επειδή τον έπνιγε ο εθνοφασισμός της. Στην Αντίς Αμπέμπα υιοθέτησε την κόρη του, Αργκάνε. Ο συγγραφέας της «Τριλογίας της Αφρικής», Θανάσης Τριαρίδης, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «φόνισσα» εξομολογείται

Το πίσω ράφι / Η Hannah Kent έγραψε τη δική της «Φόνισσα», την Άγκνες που ζούσε στην Ισλανδία τον 19ο αιώνα

Η Αυστραλή συγγραφέας δεν πίστευε ποτέ ότι, χάρη στα «Έθιμα ταφής», οι κριτικοί θα την τοποθετούσαν δίπλα σε λογοτέχνες όπως η Μάργκαρετ Άτγουντ και ο Πίτερ Κάρεϊ.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Χριστίνα Ντουνιά: «Ο Καρυωτάκης μάς δίνει ελπίδα και μας παρηγορεί»

Βιβλίο / «Ο Καρυωτάκης άφησε "το αδέσποτο Τραγούδι" του να μας συντροφεύει»

Στο βιβλίο της «Το όνειρο και το πάθος», η Χριστίνα Ντουνιά, ομότιμη καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας και συγγραφέας αποκαλύπτει αθέατες όψεις του ποιητή και νέα στοιχεία για τη σχέση του με τον Καβάφη μέσα από μια άγνωστη, ως τώρα, επιστολή.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύ της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Βιβλίο / «Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύς της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Ο Ούγγρος κάτοχος του φετινού Νόμπελ λογοτεχνίας γράφει με μαγικό τρόπο για τις αποπνικτικές επιπτώσεις της πολιτικής καταπίεσης, περιφρονώντας την προθυμία των ανθρώπων να τις αποδεχτούν.
THE LIFO TEAM
Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Βιβλίο / Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Οι καθηγητές Peter Jeffreys και Gregory Jusdanis συνεργάστηκαν και έγραψαν από κοινού τη βιογραφία του μεγάλου ποιητή που φέρει τον τίτλο «Κωνσταντίνος Καβάφης – Ο άνθρωπος και ο ποιητής». Ο Gregory Jusdanis μίλησε στη LifO για το βιβλίο και για τον ποιητή που ήταν «παραδοσιακός και ταυτόχρονα μεταμοντέρνος, ο πρώτος “viral” ποιητής διεθνώς»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

LiFO politics / Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

Ο Αλέξης Πατέλης, επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού την περίοδο 2019-2024, μιλά στη Βασιλική Σιούτη για την οικονομική πορεία της χώρας αυτά τα χρόνια, τις δύσκολες αποφάσεις αλλά και τις στιγμές δικαίωσης μέσα από την οπτική ενός τεχνοκράτη που βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο της πολιτικής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λάσλο Κρασναχορκάι: ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης βραβεύεται με Νόμπελ

Βιβλίο / Ο Λάσλο Κρασναχορκάι, ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης, κέρδισε το Νόμπελ

Φέτος, το βραβείο δόθηκε στον Ούγγρο συγγραφέα που κατά τη Σουηδική Ακαδημία αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα προς τον χαμένο ανθρωπισμό, την υψηλή λογοτεχνία και τη στοχαστική ακρίβεια.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Βιβλίο / Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του που έχει τίτλο “House of Cards”, ο Σουηδός πρώην διεθνής Γιόνας Έρικσον περιγράφει τις ταπεινωτικές μετρήσεις βάρους στα σεμινάρια διαιτητών της UEFA
THE LIFO TEAM
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει το διήγημα «Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ» της Πατρίσια Χάισμιθ

Lifo Videos / Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει ένα διήγημα της Πατρίσια Χάισμιθ

«Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ»: Μια ιστορία έρωτα, αγάπης, αφοσίωσης, ανταγωνισμού, μίσους και φόνου μεταξύ ενός ζευγαριού και ενός σιαμέζικου γάτου, ένα μυστηριώδες διήγημα της δημιουργού των πιο σαγηνευτικών αντιηρώων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ