To νέο άκρως πρωτότυπο και ευρηματικό βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

To νέο άκρως πρωτότυπο και ευρηματικό βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου Facebook Twitter
Στο «Μπαρόκ», ο εαυτός δεν παύει να ανιχνεύεται διαρκώς μέσα από τις αντιφάσεις του.
0

Πάντα έρχεται η στιγμή στη ζωή κάθε λογοτέχνη που ο αληθινός εαυτός αποσπάται από τον υποθετικό και προσπαθεί να βρει τον δρόμο προς την ενσάρκωση. Η στιγμή που διεκδικεί δυναμικά το δικό του μερτικό στις προδιαγραφές της επινόησης σε σχέση με τους υπόλοιπους ήρωες, θέλοντας κι αυτός να υπάρξει.

Ποιος όμως είναι ο πραγματικός εαυτός και ποιος ο επινοημένος; Από το Μίλησε Μνήμη του Ναμπόκοφ έως τα λοξά αυτοβιογραφικά κείμενα της Βιρτζίνια Γουλφ αλλά και τα αντίστοιχα της Κλαρίσε Λισπέκτορ, το παιχνίδι της επινόησης του εαυτού εμμένει σε ένα αποσπασματικό Είναι που συντίθεται σαν ένα εσωτερικό παζλ.

Ο μελλοντικός χρόνος απουσιάζει από την αφήγηση, καθώς η εξιστόρηση επικεντρώνεται στην αποτίμηση και όχι στην προσδοκία, ενώ ο αόριστος σημαίνει κάτι οριστικό και αμετάκλητο που δεν συνάδει με την ανοιχτή ιδιότητα του συγγραφέα. Εξού και η χρονική καταγραφή σε αυτές τις περιπτώσεις αναφέρεται απαραιτήτως στο παρόν, περιλαμβάνοντας δυνάμει τόσο τον Υπερθετικό όσο και τον Υπερσυντέλικο, ακριβώς σαν το ελιοτικό παιχνίδι, όπου ο χρόνος συνοψίζεται στη στιγμή και ο πιο τολμηρός εαυτός ακυρώνει διαρκώς ή χλευάζει τον φοβικό άλλο.

Η ζωή ως πρωθύστερη επινόηση, που θα έλεγε με μια φράση η Αμάντα Μιχαλοπούλου που καταθέτει το δικό της, άκρως ευρηματικό αυτοβιογραφικό έργο το οποίο ονομάζει με συμβολική ακρίβεια Μπαρόκ (από τις εκδόσεις Καστανιώτη).

Αυτό, άλλωστε, είναι το μπαρόκ, ένα basso continuo, μια μελωδία που υπεισέρχεται σε κάθε φάση της ύπαρξης μέσα από τις επαναλαμβανόμενες εικόνες από αγαπημένα πρόσωπα, πίνακες που ξεδιπλώνουν εσωτερικές αλήθειες ή βιβλία που έρχονται να εξηγήσουν τη μόνιμη μεταφορική μετατόπιση σε αυτό που λέγεται πραγματική ζωή.


Το βιβλίο εκτείνεται, όσον αφορά την κατασκευή, σε πενήντα κεφάλαια αντίστοιχα της ηλικίας της συγγραφέως και ξεκινάει από τη μητρική της ταυτότητα για να καταλήξει, διανύοντας αντίστροφη διαδρομή στην κοιλιά της δικής της μητέρας, συμπαρασύροντας τρεις γενιές γυναικών.

Στυλιστικά η τριτοπρόσωπη αφήγηση εναλλάσσεται με το δεύτερο και το πρώτο πρόσωπο, ενώ τα διαφορετικά είδη με τα οποία στήνεται το αυτοβιογραφικό παζλ περιλαμβάνουν από ημερολόγια έως επιστολές, εξιστορήσεις, ακόμα και διηγήματα, τα οποία συνολικά φαντάζουν ως ένα τεράστιο υπερκείμενο, ένα μπαρόκ κατασκεύασμα που ενέχει ως μήτρα όλες τις πτυχές του κειμένου.

Αν ο Ντελέζ εντόπιζε στην πτύχωση την πλεονεκτική θέση του μπαρόκ έργου σε σχέση με αυτό της Αναγέννησης, στην περίπτωση της Μιχαλοπούλου είναι προφανές ότι μετράει κάθε εκδίπλωση του κειμένου, κάθε απλή λεπτομέρεια που επαναλαμβάνεται εσκεμμένα: ένα τραγούδι που επανεμφανίζεται ξαφνικά σε μια άλλη συνθήκη, μια τυχαία συνάντηση που σημαίνει πολλά για μια μεθεπόμενη δράση.

Σημαντική είναι, αντίστοιχα, η αδρή περιγραφή έργων ή αντικειμένων –πόσο πολλά μπορεί, αλήθεια, να πει για τη ζωή σου ένα παγωτό ρόκετ ή γιατί εμφανίζεται διαρκώς «ο πίνακας με τον Απόλλωνα και τη Δάφνη, που τα δάχτυλά της μετατρέπονται σε δαφνόφυλλα»– αλλά και εντόμων, καθώς μια μύγα μπορεί να σημαίνει πολλά σε σχέση με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Όλα αποκτούν τη θέση τους στην αφήγηση που τελικά συντίθεται ως ένα καλοδουλεμένο σύνολο, σαν ένας πίνακας του οποίου οι αδρές λεπτομέρειες στο φόντο διεκδικούν ισομερή αξιολογική θέση στη συνολική αποτίμηση του έργου ή του βίου.

«Αν δεις το σπίτι σαν ένα μεγάλο γλυπτό που επιτελεί έργο, θα πάψεις να σκέφτεσαι το μέλλον, επειδή το σπίτι είναι» γράφει η Μιχαλοπούλου σε ένα σημείο-κλειδί για την προσέγγιση του βιβλίου, το οποίο εξηγεί αυτήν ακριβώς την ισόποση αντιστοιχία του σημαντικού και του ασήμαντου μέσα από την πλεονεκτική θέση του συγγραφέα στο παρόν.


Αυτό, άλλωστε, είναι το μπαρόκ, ένα basso continuo, μια μελωδία που υπεισέρχεται σε κάθε φάση της ύπαρξης μέσα από τις επαναλαμβανόμενες εικόνες από αγαπημένα πρόσωπα, πίνακες που ξεδιπλώνουν εσωτερικές αλήθειες ή βιβλία που έρχονται να εξηγήσουν τη μόνιμη μεταφορική μετατόπιση σε αυτό που λέγεται πραγματική ζωή.

Ενδεχομένως, μάλιστα, η μεταφορική διάσταση να είναι αυτή που προσδιορίζει με ακρίβεια τον πολυδιάστατο εαυτό της δημοσιογράφου, συγγραφέως, ερωμένης, μητέρας, πιστής φίλης ή κόρης Αμάντας Μιχαλοπούλου, όπως ακριβώς αυτό το διήγημα που υπάρχει στη μέση του βιβλίου, με τους αγαπημένους συγγραφείς να επιχειρούν, ως ιδανικοί γιατροί, μια ανοιχτή επέμβαση στο στήθος.

Ο Τόμας Μαν είναι, σε κάθε περίπτωση, πιο αληθινός από τα φευγαλέα πρόσωπα που προσδιόρισαν καθοριστικές στιγμές του βίου και ο πνευματώδης Εβραίος Νάφτα από το Μαγικό Βουνό μοιάζει να συνομιλεί ισομερώς και ισάξια με τον διευθυντή της εκάστοτε εφημερίδας όπου είχε εργαστεί στην πραγματικότητα η ίδια ως δημοσιογράφος.

«Λίγο σανατόριο Τσίμσεν. Λίγη αρρώστια, λίγη καταστροφή» επιμένει η συγγραφέας, ανιχνεύοντας τη δυναμική διάσταση του βίου της μέσα από την οπτική ενός φανταστικού σανατορίου όπου θα μπορεί να ξαναβάλει τα οικεία της πρόσωπα για να τα θεραπεύσει: να καταπραΰνει τον πόνο από την απώλεια του πατέρα της, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τη μέρα που πήγαινε να υπογράψει την απόλυσή της από εφημερίδα, να τιθασεύσει την αγωνία για τη δική της κόρη, να μιλήσει σε πιο ευθύ και δεύτερο πρόσωπο με την αγαπημένη, και λιγότερο ίσως ηρωοποιημένη μητέρα, να απευθυνθεί σε λατρεμένους απόντες, όπως ο ξάδελφός της, τον οποίο μπορεί πια να συναντήσει στη φανταστική, μυθοπλαστική ζωή.

Σε κάποια σημεία η αφήγηση είναι σπαρακτική στην απλότητά της και στον τρόπο που προσπαθεί να αποφύγει τη συγκίνηση, σε άλλα σε κερδίζει με την αχαλίνωτη και απενοχοποιημένη διάθεση φαντασιοκοπίας, καθώς αυτή είναι τελικά η κατεξοχήν, αποκλειστική, αληθινή υπεροχή του συγγραφέα.

Στη συγγραφική ιδιότητα επιτρέπονται φαντασιοκοπίες αλλά όχι προσποιήσεις, γι' αυτό και η ίδια δεν φοβάται να μιλήσει για τις πλέον οδυνηρές ερωτικές απογοητεύσεις και διαψεύσεις, τις ανασφάλειες ή τις φοβίες, ή και να αποκαλύψει ακόμα τους εσωτερικούς τριγμούς του σπιτιού όπου μεγάλωσε. Κάθε πετυχημένο σχήμα αποκαλύπτεται πάντα στην τρωτότητά του, όπως και κάθε ουσιαστική εξιστόρηση οφείλει να λύνει τους αντιπερισπασμούς με τα δικά της τέρατα. Το ξεγύμνωμα πρέπει να είναι πραγματικό ή να μην υπάρχει.


Αντίστοιχα, πάλι, στην αληθινή ζωή η Αμάντα Μιχαλοπούλου μπορεί να έχει πει αδιανόητα ψέματα, να απεχθάνεται το ψάρι ή το κρέας, να έχει αγωνία για την κόρη της ή να αναθυμάται παλιούς έρωτες και να εντοπίζει την πρώτη της ερωτική αυτοϊκανοποίηση τη στιγμή του σεισμού του '81 – όπως και να 'χει, ο εαυτός δεν παύει να ανιχνεύεται διαρκώς μέσα από τις αντιφάσεις του. Τα λάθη μπαίνουν σε πρώτο πλάνο, όπως και τα απρόσμενα σημεία όπου ο εαυτός της αντιβαίνει ακόμα και στις αρχές του (σαν το κρέας που καταναλώνει τη στιγμή που διατρανώνει τη χορτοφαγία της).

«Ποτέ μη λες ποτέ» είναι η φράση που ακούγεται σε κάποια γωνιά της αφήγησης και έχεις την αίσθηση ότι η αρχή του βίου είναι η μόνιμη διάψευση των όποιων βεβαιοτήτων. Ενδεχομένως, όπως υποστηρίζει και η ίδια η Μιχαλοπούλου, «μόνο ένας τέτοιος μη εαυτός μπορεί να επιλύσει την αγωνία του εαυτού μέσω της αναπαράστασης», καθώς «η αυτοβιογραφία είναι το πρόσχημα. Εγώ – μα δεν θα είμαι εγώ. Ή, μάλλον, θα είμαι ακόμα περισσότερο εγώ, επειδή θα έχω απαλλαγεί από τον εαυτό μου».

Αυτό που παραμένει σε κάθε περίπτωση απτό και δεδομένο είναι «ένας κόσμος όπου όλα τα καινούργια και τα ωραία μπορούν να φυτρώσουν, σαν τα δέντρα με βιβλία που ονειρευόταν η Μέλπω Αξιώτη – τινάζεις τα κλαδιά και πέφτουν οι τόμοι και τα βιβλία δεν τελειώνουν ποτέ», όπως γράφει χαρακτηριστικά. Το θέμα είναι να κρατάς το βλέμμα ζωντανό και τις αισθήσεις σε εγρήγορση, γιατί η ζωή μπορεί να είναι πολύ πιο αληθινή ακριβώς όταν είναι επινοημένη.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αμάντα Μιχαλοπούλου: "Η φαντασία είναι το μόνο αναγνωστικό του κόσμου που διαθέτουμε"

Βιβλίο / Αμάντα Μιχαλοπούλου: "Η φαντασία είναι το μόνο αναγνωστικό του κόσμου που διαθέτουμε"

Η πίστη, μια μορφή αφελούς γενναιοδωρίας. Κι η φαντασία, το μόνο αναγνωστικό του κόσμου που διαθέτουμε, η μόνη οδηγία χρήσεως. Κι η λογοτεχνία, κατ' εικόνα της δημιουργίας του κόσμου, μια κτίση. Και τα κρεβάτια με μηχανισμούς ανάκλισης κινδυνεύουν όταν πέφτουν στα χέρια των συγγραφέων. Κι εμείς δεν θα είμαστε ίδιοι στο τέλος αυτής της περιπέτειας. Κι θεός δεν είναι ταχυδακτυλουργός. Είναι απελπισμένος. Ο θεός δεν έχει το θεό του “-κι η δική μου χώρα είναι παλιά. Ο θεός με κοίταξε με θλίψη. -Δεν θα την αναγνώριζες. -Τόσο πολύ έχει αλλάξει”; Η συγγραφέας Αμάντα Μιχαλοπούλου μιλά στο LIFO.gr.
ΒΙΒΛΙΟ /ΟΔΗΓΟΣ
Ο Αλέξανδρος Κοτζιάς και ο ελληνικός καθρέφτης (μας)

Βιβλίο / Ο Αλέξανδρος Κοτζιάς και ο ελληνικός καθρέφτης (μας)

Σημαδιακή η κυκλοφορία της συλλογής με τις νουβέλες του Αλέξανδρου Κοτζιά με τον τίτλο Τα παιδιά του Κρόνου, καθώς ρίχνει φως στο σημερινό νεοελληνικό σύμπαν και αποκαλύπτει τη βαθιά τραυματική και τραυματισμένη μας ταυτότητα
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέφαν Τσβάιχ

Το πίσω ράφι / Σε πείσμα όσων περιφρόνησαν τα έργα του Τσβάιχ, η απήχησή τους ακόμα να κοπάσει

Οι ήρωες του Αυστριακού συγγραφέα ταλανίζονται συνήθως από μια αβάσταχτη εσωτερική πίεση, αντικατοπτρίζοντας τη δική του πεισιθάνατη διάθεση. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση αποπνέει η συλλογή διηγημάτων του «Αμόκ».
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Marwan Kaabur: «Αγωνιζόμαστε και στον αραβικό κόσμο για δικαιώματα κι ελευθερίες, αλλά προκρίνουμε τον δικό μας τρόπο, στο πλαίσιο της δικής μας κουλτούρας»

Lgbtqi+ / Κι όμως υπάρχουν και «αραβικά καλιαρντά»!

Λίγο πριν από την αθηναϊκή παρουσίαση της αγγλόφωνης έκδοσης του «Queer Arab Glossary» μιλήσαμε με τον συγγραφέα του Marwan Kaabur, για τα «αραβικά καλιαρντά», την ομοφυλοφιλία και την queer συνθήκη στον αραβικό κόσμο, το «pink washing», αλλά και τη συχνά παρεξηγημένη πρόσληψή τους από τη Δύση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Βιβλίο / Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Πέντε αποκαλυπτικά βιβλία για τις γυναίκες με καρκίνο, για τον κόσμο, τα σκουπίδια ακόμα και για τη μακρινή Ιαπωνία ξεχωρίζουν ανάμεσα στις εκδόσεις της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής καλύπτοντας ένα μεγάλο εύρος θεμάτων και ενδιαφερόντων.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Βιβλίο / Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1854 ο Αρθούρος Ρεμπό. Ο ποιητής, μουσικός και μπλόγκερ Aidan Andrew Dun έπεσε τυχαία σε δύο εντελώς άγνωστες φωτογραφίες, βγαλμένες στην Place Vendôme, και βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη: ο έφηβος Αρτίρ Ρεμπό, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Θανάσης Τριαρίδης: Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι

Βιβλίο / Θανάσης Τριαρίδης: «Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι»

Έγινε αντιρρησίας συνείδησης, γιατί πιστεύει ότι ο στρατός είναι μια δοξολογία εκμηδένισης του άλλου. Άφησε τη Θεσσαλονίκη επειδή τον έπνιγε ο εθνοφασισμός της. Στην Αντίς Αμπέμπα υιοθέτησε την κόρη του, Αργκάνε. Ο συγγραφέας της «Τριλογίας της Αφρικής», Θανάσης Τριαρίδης, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «φόνισσα» εξομολογείται

Το πίσω ράφι / Η Hannah Kent έγραψε τη δική της «Φόνισσα», την Άγκνες που ζούσε στην Ισλανδία τον 19ο αιώνα

Η Αυστραλή συγγραφέας δεν πίστευε ποτέ ότι, χάρη στα «Έθιμα ταφής», οι κριτικοί θα την τοποθετούσαν δίπλα σε λογοτέχνες όπως η Μάργκαρετ Άτγουντ και ο Πίτερ Κάρεϊ.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Χριστίνα Ντουνιά: «Ο Καρυωτάκης μάς δίνει ελπίδα και μας παρηγορεί»

Βιβλίο / «Ο Καρυωτάκης άφησε "το αδέσποτο Τραγούδι" του να μας συντροφεύει»

Στο βιβλίο της «Το όνειρο και το πάθος», η Χριστίνα Ντουνιά, ομότιμη καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας και συγγραφέας αποκαλύπτει αθέατες όψεις του ποιητή και νέα στοιχεία για τη σχέση του με τον Καβάφη μέσα από μια άγνωστη, ως τώρα, επιστολή.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύ της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Βιβλίο / «Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύς της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Ο Ούγγρος κάτοχος του φετινού Νόμπελ λογοτεχνίας γράφει με μαγικό τρόπο για τις αποπνικτικές επιπτώσεις της πολιτικής καταπίεσης, περιφρονώντας την προθυμία των ανθρώπων να τις αποδεχτούν.
THE LIFO TEAM
Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Βιβλίο / Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Οι καθηγητές Peter Jeffreys και Gregory Jusdanis συνεργάστηκαν και έγραψαν από κοινού τη βιογραφία του μεγάλου ποιητή που φέρει τον τίτλο «Κωνσταντίνος Καβάφης – Ο άνθρωπος και ο ποιητής». Ο Gregory Jusdanis μίλησε στη LifO για το βιβλίο και για τον ποιητή που ήταν «παραδοσιακός και ταυτόχρονα μεταμοντέρνος, ο πρώτος “viral” ποιητής διεθνώς»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

LiFO politics / Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

Ο Αλέξης Πατέλης, επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού την περίοδο 2019-2024, μιλά στη Βασιλική Σιούτη για την οικονομική πορεία της χώρας αυτά τα χρόνια, τις δύσκολες αποφάσεις αλλά και τις στιγμές δικαίωσης μέσα από την οπτική ενός τεχνοκράτη που βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο της πολιτικής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λάσλο Κρασναχορκάι: ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης βραβεύεται με Νόμπελ

Βιβλίο / Ο Λάσλο Κρασναχορκάι, ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης, κέρδισε το Νόμπελ

Φέτος, το βραβείο δόθηκε στον Ούγγρο συγγραφέα που κατά τη Σουηδική Ακαδημία αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα προς τον χαμένο ανθρωπισμό, την υψηλή λογοτεχνία και τη στοχαστική ακρίβεια.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Βιβλίο / Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του που έχει τίτλο “House of Cards”, ο Σουηδός πρώην διεθνής Γιόνας Έρικσον περιγράφει τις ταπεινωτικές μετρήσεις βάρους στα σεμινάρια διαιτητών της UEFA
THE LIFO TEAM
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ