«Η λεοπάρδαλη του χιονιού»: Μια μαγική σκιά στο Θιβέτ

«Η λεοπάρδαλη του χιονιού»: Μια μαγική σκιά στο Θιβέτ Facebook Twitter
Ο Σιλβέν Τεσόν ανήκει στη μεγάλη παράδοση των συγγραφέων ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, την οποία μπολιάζει, όπως είπαμε, με τη βιοπολιτική. Φωτ: d9 - Getty Images/Ideal Image
0



Ο ΣΙΛΒΕΝ ΤΕΣΟΝ, γεννημένος το 1972, είναι ένας Γάλλος συγγραφέας σύγχρονων περιπετειών, ένας εξερευνητής αχαρτογράφητων τοπίων, όπου όμως η βιοπολιτική, η κλιματική αλλαγή, η διατήρηση της άγριας ζωής, είναι βασικά στοιχεία της εξερεύνησής του. Τα βιβλία του, που στηρίζονται στις ταξιδιωτικές εμπειρίες του, γνωρίζουν τεράστια επιτυχία στη Γαλλία. Μπορούμε να τα κατατάξουμε σε ένα νέο είδος λογοτεχνίας, που ονομάζεται κιόλας nature writing.

Τα βιβλία του Σιλβέν Τεσόν είναι μικρές εποποιίες, στοχαστικές φυγές, όπου τα φυσικά φαινόμενα και το φυσικό τοπίο αποτελούν το πεδίο της δράσης αλλά και των ιδεών. Το καινούργιο του βιβλίο, Η λεοπάρδαλη του χιονιού, είναι το πρώτο του που μεταφράζεται στα ελληνικά. Στη Γαλλία, μέσα σε έναν χρόνο από την έκδοσή του (Σεπτέμβριος 2019), το βιβλίο έχει ξεπεράσει τα 300.000 αντίτυπα.


Ο Τεσόν ακολούθησε τον φίλο του Βενσάν Μινιέ, φωτογράφο άγριας ζωής, σε ένα ταξίδι του στο Θιβέτ, όπου θα προσπαθούσε να εντοπίσει και να φωτογραφίσει τη λεοπάρδαλη του χιονιού. Για τον Τεσόν ο Μινιέ είχε το «σύνδρομο του Μόμπι Ντικ». Έψαχνε μια λεοπάρδαλη, αντί για φάλαινα, και ήθελε να τη φωτογραφίσει, αντί να την καμακώσει.

Η επιχείρηση δεν ήταν εύκολη, καθώς το ζώο, «μια σκιά μαγική», ξέρει να κρύβεται και να κινείται αθέατο. Στα τέσσερις ή πέντε χιλιάδες μέτρα υψόμετρο όπου ζει, η μεγαλύτερη πιθανότητα να το συναντήσει κανείς είναι τον Φεβρουάριο, όταν μπαίνει σε οίστρο. «Όπως οι Τιρολέζες εκπαιδεύτριες, έτσι και η λεοπάρδαλη του χιονιού κάνει έρωτα σε πάλλευκα τοπία. Ζει μέσα στα κρύσταλλα, ντυμένη με γούνες».

Πολικές θερμοκρασίες, δύσβατα μονοπάτια και πολύωρο καρτέρι δεν αποθάρρυναν την «αποστολή»: τελικά είδαν το ζώο τρεις φορές. Πραγματική αποκάλυψη, καθώς το να αντικρίζεις αυτά τα ζώα που επιβίωσαν κυνηγημένα και αναγκασμένα να κρύβονται είναι σαν να βλέπεις τη χαμένη τάξη, τη χαμένη αρμονία του κόσμου. «Άρχισα να αντιλαμβάνομαι», γράφει ο Τεσόν, «ότι η ενατένιση των άγριων ζώων σε φέρνει αντιμέτωπο με το ανεστραμμένο σου είδωλο. Τα άγρια ζώα ενσαρκώνουν την ηδονή, την ελευθερία, την αυτονομία, όλα όσα έχουμε απαρνηθεί». Και από δω αρχίζει η γοητευτική αφήγηση, η περιπέτεια μέσα μας, το ψάξιμο του εαυτού.

Τα ανθισμένα λιβάδια θα άρεσαν στους ελαφρόμυαλους, γράφει, τα γρανιτένια εδάφη στους χοντροκομμένους και τα απόκρημνα μαρμάρινα πρανή στις περιπετειώδεις καρδιές. 


Όπως η «Ιθάκη» στο ποίημα του Κ.Π. Καβάφη είναι το ταξίδι, το καρτέρι είναι η υπομονή. «Επιβάλλει να κρατάει κανείς την ψυχή του σε ετοιμότητα» γράφει ο Τεσόν. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του στη Γαλλία, ο συγγραφέας εξακολουθούσε να παρατηρεί τον κόσμο με όλες του τις αισθήσεις, ψάχνοντας στις πιο σκιασμένες περιοχές, κι ας μην υπήρχε λεοπάρδαλη στην ημερήσια διάταξη. «Το να στήνεις καρτέρι στα πράγματα είναι ένας τρόπος συμπεριφοράς. Έτσι η ζωή δεν φεύγει και χάνεται σαν να μην τρέχει τίποτα. Σε τούτο τον κόσμο συμβαίνουν πολύ περισσότερα απ' όσα νομίζουμε» γράφει.


Στο πολύωρο καρτέρι του για τη λεοπάρδαλη, κρυμμένος μέσα στα χορτάρια, βλέποντας ψηλά τους γύπες και τα γεράκια να πετούν και χαμηλά, στις απότομες πλαγιές, τα γιακ να βόσκουν, ο Τεσόν δίνει σχήμα στο βασίλειο των ζώων και στην κοινωνική του κλίμακα: η λεοπάρδαλη ήταν η ηγεμών. Το ότι παρέμενε αθέατη επιβεβαίωνε το κοινωνικό της στάτους. Οι λύκοι έμοιαζαν με επίορκους πρίγκιπες. Τα γιακ, με το πλούσιο τρίχωμά τους, ήταν οι ζεστά ντυμένοι μεγαλοαστοί. Οι λύγκες ήταν οι σωματοφύλακες και οι αλεπούδες οι επαρχιακοί μικρογαιοκτήμονες. Οι γαλάζιες αίγες και τα γαϊδούρια ήταν ο λαός. Ενώ από πάνω τα αρπακτικά πτηνά ήταν οι ιερείς, «διφορούμενοι αφέντες του ουρανού και του θανάτου».

Σ' αυτό το βασίλειο υπάρχουν θηρευτές και θηράματα. Τα γιακ βόσκουν αμέριμνα, ενώ τα παραμονεύει η λεοπάρδαλη. Κανένα θήραμα δεν θα μπορούσε να αντέξει ψυχολογικά στην ιδέα ότι γειτονεύει με τον θάνατο. Γιατί, μας λέει ο Τεσόν, «η ζωή είναι βιώσιμη όταν αγνοούμε τον κίνδυνο».


Στα υψίπεδα του Θιβέτ, στις ατέλειωτες ώρες ησυχίας και μοναξιάς, όπου τη σιωπή έσπαζε το ρυθμικό χτύπημα του τσαγιού με βούτυρο από μια γυναίκα του καταυλισμού, οι σκέψεις για το τοπίο είναι αναπόφευκτες. «Οι πεποιθήσεις προσδιορίζονται από τα τοπία» γράφει ο Τεσόν. Η έρημος επιζητεί έναν αυστηρό θεό, οι πόλεις σπρώχνουν προς την αποκλειστική λατρεία του εαυτού, η ζούγκλα προσφέρει καταφύγιο στα πνεύματα. Και στο Θιβέτ οι παγωμένες κοιλάδες εκμηδενίζουν κάθε επιθυμία, ενεργοποιώντας την ιδέα του μεγάλου κύκλου.

Ο Τεσόν σπρώχνει ακόμη πιο πέρα τη σκέψη για το τοπίο. Βλέπει σ' αυτό τη θεμελίωση μιας θεωρίας γεωψυχολογίας, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι θα συσχέτιζαν τις γεωγραφικές τους προτιμήσεις με τη διάθεσή τους. Τα ανθισμένα λιβάδια θα άρεσαν στους ελαφρόμυαλους, γράφει, τα γρανιτένια εδάφη στους χοντροκομμένους και τα απόκρημνα μαρμάρινα πρανή στις περιπετειώδεις καρδιές.


Πάντως, ο ίδιος αναγνωρίζει τον εαυτό του στις στέπες και στις πεπλατυσμένες γεωγραφικές εκτάσεις. Ίσως, λέει, να υπήρξε κάποτε Μογγόλος σταβλίτης. Κι εκεί, στα υψίπεδα του Θιβέτ, παραμονεύοντας τη λεοπάρδαλη των χιονιών, αυτή η υπόθεση μετεμψύχωσης τον κάνει να σκεφτεί τα αμυγδαλωτά μάτια της μητέρας του. Έφερε στον νου του την κηδεία της. Είχε πεθάνει αμαχητί, γράφει. Η τελετή είχε γίνει σε μια ελληνο-μελχιτική καθολική εκκλησία, όπου το λειτουργικό τυπικό είναι βυζαντινό. Οι πενθούντες σκέφτονταν ότι η ζωή θα ήταν πλέον αβίωτη και ότι μετά τον θάνατο της μητέρας θα ακολουθούσε και ο δικός τους.

Κι εκεί που έκλαιγαν, άρχισαν ξαφνικά να πεινούν. Συγκεντρώθηκαν, τελικά, γύρω από το τραπέζι ενός ελληνικού εστιατορίου, τρώγοντας ψάρια και σιγοπίνοντας ρετσίνα.

«Καραδοκείς για ένα άγριο ζώο και σε επισκέπτεται η μάνα σου» γράφει ο Σιλβέν Τεσόν, αποκαλύπτοντας και τον κρυμμένο μηχανισμό της αφηγηματικής τεχνικής του. Στηρίζεται στη μεταφορά και στον συνειρμό: παραφυλάς μήπως και δεις τη λεοπάρδαλη και ταυτόχρονα βρίσκεσαι με τον Ερνέστο Ρενάν στην Ακρόπολη, με την Κάρεν Μπλίξεν «πέρα από την Αφρική», με τις γκραβούρες του Ιερώνυμου Μπος ή στις όχθες της λίμνης Βαϊκάλης.


Ο Σιλβέν Τεσόν ανήκει στη μεγάλη παράδοση των συγγραφέων ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, την οποία μπολιάζει, όπως είπαμε, με τη βιοπολιτική. Δίνει, λοιπόν, σ' αυτό το πανάρχαιο είδος μια νέα προοπτική. Ως άνθρωπος, είναι μοναδικός. Ένα από τα πάθη του είναι η «στεγοφιλία» (stegophilie), λέξη που έχει επινοήσει ο ίδιος, δηλαδή να ανεβαίνει στις υψηλές και με μεγάλη κλίση, γι' αυτό και επικίνδυνες, στέγες μνημείων, κυρίως γοτθικών καθεδρικών. Από μια τέτοια στέγη έπεσε το 2014, λίγο μετά τον θάνατο της μητέρας του, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί πολύ σοβαρά και να μείνει κλινικά νεκρός για μέρες. Το ταξίδι στο Θιβέτ έγινε μετά τον τραυματισμό του.

ΑΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η γάτα του, Πάλλας, η αγριόγατα των ψηλών βουνών της κεντρικής Ασίας, είναι ένα από τα ζώα που συναντάμε στην αφήγηση του Τεσόν. Πήρε το όνομά της από τον Γερμανό ζωολόγο Peter Pallas. «Ξεμαλλιασμένο κεφάλι, αιχμηροί κυνόδοντες και κίτρινα μάτια που διόρθωναν με τη δαιμονική τους λάμψη την εντύπωση του γλυκού κατοικίδιου» γράφει ο συγγραφέας.

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

 

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Επιχείρηση Ζάχαρη» του Ίαν ΜακΓιούαν: Μία κατασκοπευτική και μία ερωτική ιστορία διασταυρώνονται

Το πίσω ράφι / «Επιχείρηση Ζάχαρη» του Ίαν ΜακΓιούαν: Μία κατασκοπευτική και μία ερωτική ιστορία διασταυρώνονται

Το μυθιστόρημα «Επιχείρηση Ζάχαρη» του Ίαν ΜακΓιούαν (Sweet tooth, 2012) μπορεί να μη φτάνει το επίπεδο της «Εξιλέωσης» αλλά, εκτός από σπινθηροβόλο, είναι και πολύ διαφωτιστικό. Θέμα του, οι πολιτιστικές εκφάνσεις του Ψυχρού Πολέμου, πεδίο μελέτης και αρκετών Ελλήνων ιστορικών τον τελευταίο καιρό.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ