“Είναι μια εποχή που γδέρνει τον εαυτό της”

“Είναι μια εποχή που γδέρνει τον εαυτό της” Facebook Twitter
"Εμένα με λένε Γιάννη. Γράφω ποιήματα..."
0

O οίστρος του κακού χασάπη αιματοκύλησε το νόημα. (Και) Ο ποιητής φέρνει τον τρόμο στις κοινωνίες. Ή έστω την αμηχανία. Είναι το μεγάλο ξεβόλεμα, το πρόβλημα που πρέπει να κουκουλωθεί. Η δίψα είναι θρησκεία ολόκληρη κι η νοσταλγία πριόνι. Τίποτα δεν σβήνεται απόλυτα. Παραμένει ένα ελάχιστο, ένα αδιόρατο ίχνος. Ο χρόνος είναι τρισυπόστατος, κι είναι αμαρτία να τον φτωχαίνουμε. Σήμερα (που) γδέρνονται τα πάντα. Αξίες, συνειδήσεις, άνθρωποι. Είναι μια εποχή που γδέρνει τον ίδιο της τον εαυτό. «Γιατί το πρόβλημα, κύριοι, δεν είναι να σώσεις τον κόσμο, αλλά να τον σώσεις την ερχόμενη Πέμπτη».

Ο ποιητής Γιάννης Στίγκας στο LIFO.gr, σε μια συνέντευξη με προμετωπίδα.

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται στίχοι από την τελευταία του ποιητική συλλογή “Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρή Άρκτος. 

στραβά που σ' έραψα στραβά
στραβά θα με ξηλώσεις.

 

 

Τελικά, ποιος έφαγε τον κύβο Ρούμπικ;

Δεν θα σας απαντήσω. Ο τίτλος της συλλογής είναι γριφώδης. Ας σεβαστούμε τον γρίφο, δηλαδή να μπούμε μέσα του χωρίς καμία έτοιμη απάντηση. Διαφορετικά, θα χάναμε την μισή –και βάλε- μαγεία.

Μη μου γρυλίζεις ρε
εγώ μπορώ και μ’ ένα bic
να γίνομαι κανένας. (Κύκλωπας)

Η γραφή απαιτεί εκμηδένιση;

Σαφέστατα. Απόλυτη εκμηδένιση κάθε ματαιοδοξίας, πόζας, μελούρας, σοβαροφάνειας, ακαδημαϊκής αποβλάκωσης, ο κατάλογος είναι μακρύς. Η ποίηση δεν τα σηκώνει αυτά. Είναι ζόρικη. Θέλει γυμνότητα. Θέλει αίματα.

η δίψα
δεν είναι καύλα
να σου τη σβήνει άλλος
είναι θρησκεία ολόκληρη
-αλλά ας μη μιλήσουμε καλύτερα γι’ αυτά-
το τι δεν κάνεις στις παρθένες
αυτό κι αν είναι θρυλικό. (Ο Δράκουλας)

Χρειάζεται να σβήνεται η δίψα; Πού πηγαίνει η δίψα όταν σβήνεται;

Θέλω η δίψα να παραμένει δίψα. Γιατί είναι κινητήριος δύναμη. Αφήστε που πιστεύω ότι τίποτα δεν σβήνεται απόλυτα. Παραμένει ένα ελάχιστο, ένα αδιόρατο ίχνος. Αν όμως κάνω λάθος και τα πράγματα, εν τέλει, σβήνονται απόλυτα, τότε δεν με νοιάζει πού πάνε.

Πρώτα οι ουλές,
λίγο μετά ο έρωτας.
Μάλλον, μας βάλαν την καρδιά ανάποδα. (Η νύφη του Φράνκενσταϊν)

Μπορεί να υπάρξει έρωτας χωρίς τραύμα;

Ο Ρίτσος γράφει ότι καθένας πορεύεται μόνος του στον έρωτα, στην δόξα και στον θάνατο. Κι επειδή συμφωνώ απόλυτα μαζί του, θα σας απαντήσω αυστηρά προσωπικά. Ότι έχω μια αξιοθαύμαστη ικανότητα επούλωσης. 

Γιατί τόσες ραφές χωρίς κανένα σχέδιο
ένα της πλάκας ή
ένα δικό μου όνομα
-ας γράφατε
μονάχα τ’αρχικά έστω μια τρίλιζα
(στο ύψος της καρδιάς)
-κι έννοιας σας, κύριε-
γνωρίζω εγώ να χάνω. (Φράνκενσταϊν ή Καλύτερα άτιτλο)

Πώς μπορεί κανείς σήμερα να μην αλλοτριωθεί και να ‘χει ένα "δικό του όνομα";

Πάλι μόνο προσωπικά μπορώ να απαντήσω. Εμένα με λένε Γιάννη. Γράφω ποιήματα.

Είναι ο ποιητής ένας άλλος Φρανκενστάιν;

Και βέβαια είναι. Ο κατ’ εξοχήν Φρανκενστάιν. Γιατί φέρνει τρόμο στις κοινωνίες, αν όχι τρόμο, τουλάχιστον αμηχανία. Ο ποιητής είναι το μεγάλο ξεβόλεμα, το πρόβλημα που πρέπει να κουκουλωθεί. Είναι ασύμφορος. Μιλάω για κοινωνίες μικροαστικές σαν την δική μας. Αν δεν συμφωνείτε με την παραπάνω προσέγγιση, τότε κρατήστε το εξής : Ότι, όπως κι ο Φρανκενστάιν, ο ποιητής φέρει κάποιες ουλές.  Άλλες φανερές, άλλες κρυφές. Εγώ έχω μία στο αριστερό μου μάγουλο, αφήνω γένια και δεν πολυφαίνεται.

 
 
γιατί από ‘δω και κάτω
αρχίζει η ιστορία με τα λέπια
με τη σφιχτή σου παρθενιά
τον πόνο του παράξενου
Πάλι καλά
πάλι καλά
αλλιώς θα σ’ έπαιρνε ο Ηλίας
ο Μπάμπης
ο Γεράσιμος
θα ‘κανες τέσσερα παιδιά
δουλειά στο σούπερ μάρκετ
από Δευτέρα ως Σάββατο
την Κυριακή να βγαίνουν οι ρυτίδες
τα περιττά κιλά
το θάμπωμα
Ποιος ναυτικός θα σ’ ήθελε, μωρή;
θα νοσταλγούσες τρομερά τη θάλασσα
κι η νοσταλγία
είναι πολύ πριόνι
μάτια μου
θα σ’ έκοβε στα δυο συνοπτικά
χωρίς πελάγη κι επιμύθια
και χρατς
και χρουτς
και τέλος. (Γοργόνα ή ο Γεράσιμος)

Πώς ξεφεύγει κανείς από την ξέρα της νοσταλγίας;

Δεν νοσταλγώ σχεδόν ποτέ –ή μάλλον καλύτερα- γυρίζω την πλάτη μου στην όποια νοσταλγία. Δεν αρνούμαι το παρελθόν –αλλά πώς να το κάνουμε- ο χρόνος είναι τρισυπόστατος, κι είναι αμαρτία να τον φτωχαίνουμε. Προτιμώ τα ανοιχτά πελάγη, για χάρη ενός διαρκούς γίγνεσθαι. Για τα μεγάλα βάθη.

Πρώτη φορά
βλέπω ορίζοντα
να γδέρνεται
(από μόνος του)
πατόκορφα
Εντός ελάχιστων λεπτών
Ακολουθεί η Αθήνα. (Ο αόρατος άνθρωπος ή Σχέδιο για μια επανάσταση)

Είναι μια εποχή που το νόημα γδέρνεται πατόκορφα; 

Γδέρνονται τα πάντα. Αξίες, συνειδήσεις, άνθρωποι. Είναι μια εποχή που γδέρνει τον ίδιο της τον εαυτό. Αυτό από μόνο του είναι ένα νόημα. Ματοβαμμένο μεν, αλλά νόημα. Είναι ο οίστρος του κακού χασάπη. Η ανθρωπότητα το έχει ξαναζήσει.  Πρέπει- πάση θυσία- να το γκρεμίσουμε. Δεν ξέρω πώς. Ξέρω γιατί. Τα λέει κι ο Ρίτσος: «Ο κόσμος είναι πλουσιότερος από τους εκμεταλλευτές του». Από την άλλη, όποτε σκέφτομαι αυτά τα πράγματα, με στοιχειώνει ο στίχος του Λειβαδίτη: «γιατί το πρόβλημα, κύριοι, δεν είναι να σώσεις τον κόσμο, αλλά να τον σώσεις την ερχόμενη Πέμπτη». Σήμερα που σας γράφω είναι Δευτέρα, μέχρι την Πέμπτη δεν περιμένω και πολλά. Ευτυχώς, οι Πέμπτες θα συνεχίσουν να έρχονται, τουλάχιστον έτσι ελπίζω. 

Ο Γιάννης Στίγκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε ιατρική. Το 2004 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Η αλητεία του αίματος. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές: Η όραση θ’ αρχίσει ξανά, (2006, Κέδρος), Ισόπαλο τραύμα (2009, Κέδρος), Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο (2012, Μικρή Άρκτος), Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο (2014, Μικρή Άρκτος). Έχει συμμετάσχει σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ ποίησης. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά, ισπανικά, σουηδικά, βουλγάρικα και σέρβικα.

 

 

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει το διήγημα «Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ» της Πατρίσια Χάισμιθ

Lifo Videos / Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει ένα διήγημα της Πατρίσια Χάισμιθ

«Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ»: Μια ιστορία έρωτα, αγάπης, αφοσίωσης, ανταγωνισμού, μίσους και φόνου μεταξύ ενός ζευγαριού και ενός σιαμέζικου γάτου, ένα μυστηριώδες διήγημα της δημιουργού των πιο σαγηνευτικών αντιηρώων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Βιβλίο / Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Ολοένα περισσότερο διευρύνεται η τάση έκδοσης κλασικών και σπάνιων κειμένων σε μικρό μέγεθος που τοποθετούνται δίπλα στο ταμείο και συνιστούν την προσπάθεια ενός εκδοτικού οίκου να φέρει σπουδαία έργα στο ευρύ αναγνωστικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Βιβλίο / I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Η θεωρητικός, εικαστικός, κριτικός, συγγραφέας και εκδότρια Κρις Κράους μπορεί να μην άλλαξε τα δεδομένα στον αγγλόφωνο κόσμο εκδίδοντας τα βιβλία των Γάλλων θεωρητικών αλλά προκάλεσε άπειρες συζητήσεις με το πρωτότυπο φεμινιστικό βιβλίο της.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Βιβλίο / Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Ένα τολμηρό καλλιτεχνικό project έγινε η αφορμή για να κάνει ο εικαστικός René Habermacher ένα ταξίδι στη θάλασσα με πλήρωμα έξι ναύτες κι έναν καπετάνιο, απαθανατίζοντας μια σουρεαλιστική εμπειρία που κατέληξε σε ναυάγιο. Το βιβλίο «The Pleasure Principle» καταγράφει αυτό το ταξίδι μέσα από φωτογραφίες του René, κείμενα και εικαστικά έργα, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκδοση.
M. HULOT
Νίκος Μάντης «Το χιόνι του καλοκαιριού»

Το πίσω ράφι / Για τις απουσίες που μας κάνουν αργούς στα αισθήματα

Καλοκαίρι στην Πελοπόννησο, στη σκιά της δεκαετίας του ’80: ένα πληγωμένο παιδί, μια μητέρα που επιστρέφει αλλαγμένη και μυστικά που βαραίνουν τη σιωπή των ενηλίκων - αυτά ξετυλίγει ο Νίκος Α. Μαντής στο πρώτο του μυθιστόρημα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Νέα βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος του χρόνου, και κάποιες επανεκδόσεις

Fall Preview 2025 / 13 βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος της χρονιάς

Ο πάντα επίκαιρος Καβάφης, νέα, σύγχρονα και παλιότερα ονόματα της λογοτεχνικής σκηνής και κάποιες ξεχωριστές επανεκδόσεις που δικαίως θα διεκδικήσουν χώρο στη βιβλιοθήκη όλων, βιβλιόφιλων και μη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Εμανουέλ Καρέρ «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα»

Το πίσω ράφι / Ένα επτασφράγιστο μυστικό που προκάλεσε αμηχανία και πάταγο

Προκλητικός, ωμός, συχνά σοκαριστικός, ο Εμανουέλ Καρέρ εξερευνά στο «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα» το οικογενειακό του παρελθόν, φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμα και τα πιο κοντινά του πρόσωπα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ