«Υπνοβάτες»: Μια παράσταση για τη διαρκή ακροβασία μας μεταξύ ζωής και θανάτου

«Υπνοβάτες»: Μια παράσταση για τη διαρκή ακροβασία μας μεταξύ ζωής και θανάτου Facebook Twitter
Τι είναι ο ύπνος, τι είναι ο θάνατος και γιατί τους ονομάσαμε αδέλφια; Μήπως είμαστε όλοι «υπνοβάτες»; Και, αν ναι, προς τα πού βαδίζουμε; Θα ξυπνήσουμε ποτέ; Φωτ.: Σταυρούλα Ντολοπούλου
0

Η σκηνή είναι γεμάτη από κρεβάτια νοσοκομείων, λευκά, σιδερένια, τόπος συνάντησης του ύπνου και του θανάτου, του παραληρήματος και των ονείρων, άλλοτε ποιητικών και άλλοτε εφιαλτικών.

Αυτό το ανησυχητικό σκηνικό επέλεξε η ομάδα Εν Δυνάμει για να μιλήσει μέσα από τη νέα της παράσταση, με τίτλο «Υπνοβάτες», στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, για τη διαρκή ακροβασία μας μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, μεταξύ ζωής και θανάτου.

Επιστημονικά, η υπνοβασία είναι ένα φαινόμενο μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης, μια διαταραχή ύπνου άλλοτε ακίνδυνη και άλλοτε βίαιη, που εκφράζεται με επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, απλές ή και σύνθετες, των οποίων η αυθεντικότητα συχνά αμφισβητείται. Οι υπνοβάτες συχνά θυμούνται ελάχιστα ή καθόλου το περιστατικό της υπνοβασίας, καθώς η συνείδησή τους έχει αλλάξει σε μια κατάσταση στην οποία είναι δύσκολο να ανακαλέσουν αναμνήσεις.

Σε αυτή την κατάσταση, στα βραδέα κύματα του ύπνου, που έχει αποτελέσει έμπνευση για τους δημιουργούς εδώ και αιώνες, καλούνται να μπουν νοερά οι θεατές.

Με τη λέξη «υπνοβάτης» να ενέχει μεταφορικά και θετική και αρνητική σημασία, στη σκηνή εκτυλίσσονται μαγικές ιστορίες ονείρων, επιθυμιών και μύχιων σκέψεων. 

Η ομάδα Εν Δυνάμει, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Ελένης Δημοπούλου και σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου, όπως και στα «Ερωτευμένα Άλογα», δημιουργεί για ακόμα μία φορά εικόνες και περιεχόμενο που έχουν τη δύναμη να μετατρέπουν το προσωπικό σε συλλογικό. Επιλέγει να θέσει ερωτήματα που συνήθως αποφεύγουμε. Τι είναι ο ύπνος, τι είναι ο θάνατος και γιατί τους ονομάσαμε αδέλφια; Πότε ανοίγουμε τα παράθυρά μας να αντικρίσουμε κατάματα τους φόβους αλλά και τις πιο βαθιές μας επιθυμίες; Μήπως είμαστε όλοι «υπνοβάτες»; Και, αν ναι, προς τα πού βαδίζουμε; Θα ξυπνήσουμε ποτέ;

«Υπνοβάτες»: Μια παράσταση για τη διαρκή ακροβασία μας μεταξύ ζωής και θανάτου Facebook Twitter
«Οι "Υπνοβάτες" γεννήθηκαν σαν ιδέα τη σκοτεινή περίοδο της πανδημίας. Στην ουσία πρόκειται για μια παράσταση που μιλά για το μεταίχμιο μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας αλλά και ζωής και θανάτου». Φωτ.: Σταυρούλα Ντολοπούλου

Με τη λέξη «υπνοβάτης» να ενέχει μεταφορικά και θετική και αρνητική σημασία, στη σκηνή εκτυλίσσονται μαγικές ιστορίες ονείρων, επιθυμιών και μύχιων σκέψεων. Από τη μια οι άνθρωποι των σύγχρονων κοινωνιών, αποξενωμένοι από τον εσωτερικό τους κόσμο, μονάχοι και μαραζωμένοι, τρέχουν διαρκώς σαν υπνωτισμένοι να προλάβουν μια ζωή που διαρκώς τελειώνει και δεν ζουν στο παρόν, από την άλλη, οι ήρωες και οι ηρωίδες της ιστορίας, οι ερμηνευτές της ομάδας Εν Δυνάμει, σαν «υπνοβάτες» εξακολουθούν να κάνουν όνειρα για μια κοινωνία αγάπης και ομορφιάς, όπου η ζωή εμπεριέχει μέσα της τον θάνατο οργανικά και οι άνθρωποι ζουν μαζί και μοιράζονται.

Στο θέατρο συναντώ τη σκηνοθέτιδα Ελένη Ευθυμίου, που μου αφηγείται την ιστορία της γέννησης των «Υπνοβατών». «Οι "Υπνοβάτες" γεννήθηκαν σαν ιδέα τη σκοτεινή περίοδο της πανδημίας. Στην ουσία πρόκειται για μια παράσταση που μιλά για το μεταίχμιο μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας αλλά και ζωής και θανάτου. Προέκυψε ως ανάγκη να μιλήσουμε για τον φόβο του θανάτου, κάτι που συχνά δεν εκφράζουμε, που αποτελεί ταμπού στον δυτικό κόσμο, αλλά και για τον υποσυνείδητο κόσμο των ονείρων, εκεί όπου δεν υπάρχει λογοκρισία και φανερώνονται γυμνές οι αλήθειες μας. Η σκέψη να ενώσουμε τις θεματικές του ύπνου και του θανάτου προέκυψε από τη γνώση ότι στην αρχαιότητα ο ύπνος και ο θάνατος συνδέονταν με αδελφική σχέση, οπότε σκεφτήκαμε ότι θα είχε ενδιαφέρον να ερευνήσουμε το δικό μας γιατί», λέει.

Η παράσταση έχει τη δομή του συνειρμού και του ονείρου. Με σύνθεση σπονδυλωτή, κάθε ιστορία και κάθε όνειρο των ηρώων έχει προέλθει μεν από αληθινή ιστορία, έχει όμως έντονα ποιητική επεξεργασία και δεν θυμίζει θέατρο ντοκιμαντέρ.

«Υπνοβάτες»: Μια παράσταση για τη διαρκή ακροβασία μας μεταξύ ζωής και θανάτου Facebook Twitter
«Η σκέψη να ενώσουμε τις θεματικές του ύπνου και του θανάτου προέκυψε από τη γνώση ότι στην αρχαιότητα ο ύπνος και ο θάνατος συνδέονταν με αδελφική σχέση, οπότε σκεφτήκαμε ότι θα είχε ενδιαφέρον να ερευνήσουμε το δικό μας γιατί». Φωτ.: Σταυρούλα Ντολοπούλου
«Υπνοβάτες»: Μια παράσταση για τη διαρκή ακροβασία μας μεταξύ ζωής και θανάτου Facebook Twitter
Φωτ.: Σταυρούλα Ντολοπούλου
«Υπνοβάτες»: Μια παράσταση για τη διαρκή ακροβασία μας μεταξύ ζωής και θανάτου Facebook Twitter
Φωτ.: Σταυρούλα Ντολοπούλου

Το ένα όνειρο διαδέχεται το άλλο μέσα από έντονη μουσική, ποιητικές εικόνες, κίνηση και τραγούδια. Ο θεατής βυθίζεται σε έναν κόσμο υποσυνείδητων σκέψεων που καθρεφτίζουν τα όνειρα και τους φόβους της κοινωνίας μας συνολικά πάνω στο ζήτημα του θανάτου και της επανένταξής του στη ζωή μας ως κάτι οργανικό, αλλά και ως κάτι που εμπεριέχει μέσα του τη γέννηση του νέου. 

Σε μια κοινωνία που εξελίσσεται ραγδαία και ατομικά, με τη ζωή να αποκτά αξία ή να τη χάνει αναπάντεχα και ανυπολόγιστα, η ιδέα του θανάτου εξετάζεται ξανά και ξανά, επηρεάζοντας και την ίδια τη δομή της κοινωνίας. Πόσο μας φέρνει η κατάσταση του ύπνου κοντά στον θάνατο και τι σημαίνει ο φόβος του θανάτου, η συνειδητή μας απομάκρυνση από την ιδέα του και η βαθιά επιθυμία να παρατείνουμε τη ζωή μας;

Ο θάνατος, ο ύπνος και τα όνειρα, ένα τρίπτυχο μυστηριώδες, παρουσιάζεται μπροστά μας. Δεν πρόκειται να πάρουμε καμιά απάντηση, όσο και αν αναρωτηθούμε, ίσως και καμία ανακούφιση. Αλλά μπορεί να αφεθούμε στους συνειρμούς, να απενοχοποιήσουμε τον φόβο που νιώθουμε, να τον ομολογήσουμε στον εαυτό μας, να συμφιλιωθούμε με τον θάνατο, βγάζοντάς τον από τις μύχιες, βασανιστικές μας σκέψεις, δίνοντάς του μια θέση στη ζωή μας.

Θα οδηγηθούμε μοιραία σε αυτόν, στο αναπόδραστο τέλος. Αλλά θα έχουμε κερδίσει φτάνοντας εκεί με μεγαλύτερη συμπόνια, αγάπη και παίρνοντας αγκαλιά την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης μας.

«Υπνοβάτες»: Μια παράσταση για τη διαρκή ακροβασία μας μεταξύ ζωής και θανάτου Facebook Twitter
Φωτ.: Σταυρούλα Ντολοπούλου
«Υπνοβάτες»: Μια παράσταση για τη διαρκή ακροβασία μας μεταξύ ζωής και θανάτου Facebook Twitter
Φωτ.: Σταυρούλα Ντολοπούλου

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ. 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ