ViolentFemmes

ViolentFemmes Facebook Twitter
Αμαλία Μουτούση, Άντζελα Μπρούσκου
0

«Αηδιαστική γιορτή της βρομιάς» είχε χαρακτηρίσει το Blasted της Σάρα Κέιν ο Λονδρέζος κριτικός Jack Tinker, όταν πρωτοπαίχτηκε στο Λονδίνο πριν από 12 χρόνια. To Blasted το πρώτο έργο της Sarah Κane - της χαρισματικής και σκοτεινής θεατρικής συγγραφέως που αυτοκτόνησε μόλις στα 29 της χρόνια -, ήταν το θεατρικό σκάνδαλο της χρονιάς: Η βία και η ωμότητα του έργου (βασανιστήρια, βιασμοί, κανιβαλισμός) συντάραξαν κυριολεκτικά τα θεμέλια της λονδρέζικης θεατρικής σκηνής. Το έργο εκτυλίσσεται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Leeds· ο Ίαν, ένας μεσόκοπος δημοσιογράφος, πρώτα προσπαθεί να αποπλανήσει και μετά βιάζει την Κέιτ, μια αφελή και μάλλον απλοϊκή νέα γυναίκα. Το έργο γίνεται σχεδόν εφιαλτικό όταν ξαφνικά στο δωμάτιο εμφανίζεται ένας στρατιώτης με ένα όπλο. Κι όμως το Βlasted δεν είναι ένα έργο φτιαγμένο για να σοκάρει, πιο πολύ είναι ένα έργο παραλληλισμών μεταξύ της οικογενειακής βίας και του ( τότε) πολέμου στη Βοσνία, μεταξύ της ψυχολογικής και της σωματικής βίας. Επ' ευκαιρία της πρώτης του έργου στην Ελλάδα, η Άντζελα Μπρούσκου, που σκηνοθετεί το έργο, μιλά για τη βία (στο θέατρο, στο Blasted και, κυρίως, στη ζωή), με την πρωταγωνίστρια του έργου Αμαλία Μουτούση.

Άντζελα: Ζούμε σ' έναν πολύ βίαιο κόσμο... Η αναπαράσταση της βίας στην τέχνη και μάλιστα στο θέατρο έχει γίνει σχεδόν της μόδας. Πουλάει. Τι είναι αυτό που κάνει το έργο της Σάρα Κέιν να διαφέρει;

Αμαλία: Δεν νομίζω ότι τα έργα της Σάρα Κέιν είναι βίαια. Μάλλον μας κάνουν να αναγνωρίζουμε τη βία που έχουμε μέσα μας.

Άντζελα: Κατακλυζόμαστε από εικόνες βίας καθημερινά, κυρίως μέσα από την τηλεόραση. Είδα σ' ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση ανθρώπους να βασανίζουν και να χτυπάνε χωρίς λόγο μία αγελάδα στο πρόσωπο, λίγο πριν την πάνε στο σφαγείο. Ήταν μία εικόνα σοκαριστική. Όταν κλείνουμε την τηλεόρασή μας το ξεχνάμε... Αυτό το βλέπουμε και στο Blasted. O δημοσιογράφος Ίαν έχει αναισθητοποιηθεί τελείως απέναντι στο γεγονός της βίας.

Αμαλία: Νομίζω ότι η Σάρα Κέιν έχει πλησιάσει τη βία και τη φρίκη μ' έναν τέτοιο τρόπο ώστε να σου προκαλεί σοκ τη στιγμή ακριβώς που είσαι αναισθητοποιημένος.

Άντζελα: Τι είναι αυτό που μας σοκάρει, αυτό που μας τρομάζει;

Αμαλία: Νομίζω ότι μας τρομάζει αυτό το δυνάμει του ανθρώπου, ο οποίος κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να γίνει τόσο βίαιος και απρόβλεπτος...

Άντζελα: Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που υπάρχει έντονη αντίδραση στα έργα της Kane.

Αμαλία: Νομίζω πως όταν δεν αντιλαμβανόμαστε τη βία που έχουμε μέσα μας, τότε αυτή γίνεται «μολυσματική» και μεταδίδεται σαν ασθένεια.

Άντζελα: Στο Blasted τα πρόσωπα ανακυκλώνουν τη βία ερήμην τους. Τα έργα της Κane εξάλλου δεν μας επιτρέπουν να καταναλώσουμε τη βία σαν θέαμα, μέσα από την ηδονοβλεπτική και ασφαλή θέση του θεατή. Η Κέιν εξάλλου επαναφέρει το θέατρο και το μηχανισμό του στην αρχική του εκκίνηση, που είναι η τελετουργία...

Αμαλία: Ναι, είναι σαν να μας προτείνει μία ψεύτικη αιματηρή θυσία στη θέση μιας πραγματικής. Σαν να κάνει μία ανταλλαγή. Προτείνει μία τελετουργία στη θέση της βίας. Και εδώ βρίσκεται η σχέση της με την τραγωδία.

Άντζελα: Σωστά. Μπορούμε να πούμε ότι το Blasted είναι μια σύγχρονη τραγωδία που εξερευνά τις κοινωνικές δομές της βίας.

Αμαλία: Τα έργα της θέλουν να μας προστατεύσουν από τη βία.

Άντζελα: Χρησιμοποιεί την αναλογία όπως οι επιστήμονες το μικροσκόπιο: Μπορείς να δεις μέσα από το μικροσκόπιο έναν κόσμο που ναι μεν δεν είναι ορατός αλλά μπορεί να σε σκοτώσει. Παίρνει, ας πούμε, μία μικρή ποσότητα απ' αυτόν τον κόσμο που ζούμε -τον κόσμο της βίας- και δημιουργεί ένα εμβόλιο βίας που μπορεί να μας προστατεύσει απ' την πραγματική βία.

Αμαλία: Και έτσι είσαι ασφαλής. Είναι όπως ένα παιδάκι που του κάνεις ένα εμβόλιο. Πονάει, αλλά είναι ασφαλές. Το λέει και η ίδια - «αρρωσταίνεις για κάποιες μέρες, αλλά μετά δεν κινδυνεύεις».

Άντζελα: Το «εμβόλιο» λοιπόν σημαίνει «εγώ αναγνωρίζω τη βία μέσα μου, τη νιώθω». Αυτό που στο Blasted δεν θέλει να κάνει ο Ίαν. Όταν ο στρατιώτης τού ζητάει να μιλήσει για τον πόλεμο, του λέει «πες ότι με είδες». Ο Ίαν απαντάει «δεν είναι δική μου δουλειά· εγώ γράφω ιστορίες - ποιος θέλει να ακούσει μια τέτοια ιστορία;».

Αμαλία: Ενώ στην Κέιτ, την καθυστερημένη κοπέλα που ο Ίαν βιάζει στο ξενοδοχείο, η Σάρα Κέιν προσωποποιεί το ιδανικό αθώο πλάσμα, που πάνω του μπορεί να εκτονωθεί η βία. Είχε μάλιστα πει για την Κέιτ «για νύχτες ολόκληρες κλαίω, γιατί έφτιαξα ένα τόσο όμορφο πλάσμα με μοναδικό σκοπό να το κακοποιήσω».

Άντζελα: Βία δεν είναι μόνο ο πόλεμος και τα όπλα.

Αμαλία: Η βία του Ίαν προς την Κέιτ οφείλεται σε μια οικειότητα. Έχεις σκεφτεί πόσο μπορεί η οικειότητα να γεννήσει τη βία; Μ' αυτήν την έννοια, η Σάρα Κέιν κάνει μία ανατομία της βίας.

Άντζελα: Η Σάρα Κέιν ξέρει το μηχανισμό της θυσίας, κι αυτό το βλέπουμε στην Κέιτ. Στην τραγωδία, τη θέση της Κέιτ θα την έπαιρνε ένα ελάφι - κάποιος θεός θα παρενέβαινε και θα έσωζε την Ιφιγένεια.

Αμαλία: Εδώ όμως η Κέιτ δεν έχει από μηχανής θεό - πρέπει να επιβιώσει γνωρίζοντας.

Άντζελα: Η Κέιτ εισπράττει τη βία αλλά δεν μπορεί να απαντήσει με βία, όπως ο στρατιώτης. Δεν μπορεί να καταλάβει μία πράξη που δεν έχει νόημα. Μοιάζει λίγο με την αγελάδα που τη χτυπάνε στο πρόσωπο. Γι' αυτό τραυλίζει.

Αμαλία: Μην ξεχνάμε ότι η Κέιτ, ο Ίαν και ο στρατιώτης δεν είναι περιπτώσεις ανθρώπων. Είμαστε όλοι εμείς, όλη η ανθρωπότητα, ο ίδιος ο πολιτισμός μας. Και η Σάρα Κέιν βάζει μία βόμβα στα θεμέλια αυτού του πολιτισμού.

Άντζελα: Ναι, γιατί αν ο 20ός αιώνας έκλεισε το θέατρο μέσα στο αστικό σπίτι και το έκανε ψυχολογικό, ιδιωτικό, η Σάρα Κέιν το ξαναφέρνει γυμνό κάτω από τον ουρανό - εκεί ακριβώς απ' όπου ξεκίνησε. Άλλωστε αυτό ακριβώς σημαίνει η λέξη blasted - το τοπίο που απομένει μετά την έκρηξη· το χέρσο τοπίο. Επίσης σημαίνει την υπέρβαση του ορίου, την κατάχρηση. Και, αν η θρησκεία και η επιστήμη σήμερα απέτυχαν -όπως μας δείχνει η ιστορία της ανθρωπότητας- να σταματήσουν τη βία, η τέχνη μπορεί;

Αμαλία: Νομίζω πως η αναπαράσταση της βίας στο θέατρο μ' έναν τρόπο που θα μας κάνει να τη νιώσουμε σαν πραγματική εμπειρία και όχι σαν θέαμα, μπορεί να μας κάνει λιγότερο βίαιους στη ζωή.

Άντζελα: Τελικά πρέπει να εκπαιδεύεται κανείς να μην είναι βίαιος.

Αμαλία: Είναι μια επιλογή... Σκέφτομαι ότι ίσως δεν πειράζει να τραυλίζουμε. Ας τραυλίζουμε, ας είμαστε καθυστερημένοι, ας είμαστε απλοί, ας είναι αυτό το αντίτιμο προκειμένου να μην ανταποδίδουμε τη βία.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Καραθάνος: Ο θάνατος είναι μια αποθέωση 

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
THE LIFO TEAM
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ