ViolentFemmes

ViolentFemmes Facebook Twitter
Αμαλία Μουτούση, Άντζελα Μπρούσκου
0

«Αηδιαστική γιορτή της βρομιάς» είχε χαρακτηρίσει το Blasted της Σάρα Κέιν ο Λονδρέζος κριτικός Jack Tinker, όταν πρωτοπαίχτηκε στο Λονδίνο πριν από 12 χρόνια. To Blasted το πρώτο έργο της Sarah Κane - της χαρισματικής και σκοτεινής θεατρικής συγγραφέως που αυτοκτόνησε μόλις στα 29 της χρόνια -, ήταν το θεατρικό σκάνδαλο της χρονιάς: Η βία και η ωμότητα του έργου (βασανιστήρια, βιασμοί, κανιβαλισμός) συντάραξαν κυριολεκτικά τα θεμέλια της λονδρέζικης θεατρικής σκηνής. Το έργο εκτυλίσσεται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Leeds· ο Ίαν, ένας μεσόκοπος δημοσιογράφος, πρώτα προσπαθεί να αποπλανήσει και μετά βιάζει την Κέιτ, μια αφελή και μάλλον απλοϊκή νέα γυναίκα. Το έργο γίνεται σχεδόν εφιαλτικό όταν ξαφνικά στο δωμάτιο εμφανίζεται ένας στρατιώτης με ένα όπλο. Κι όμως το Βlasted δεν είναι ένα έργο φτιαγμένο για να σοκάρει, πιο πολύ είναι ένα έργο παραλληλισμών μεταξύ της οικογενειακής βίας και του ( τότε) πολέμου στη Βοσνία, μεταξύ της ψυχολογικής και της σωματικής βίας. Επ' ευκαιρία της πρώτης του έργου στην Ελλάδα, η Άντζελα Μπρούσκου, που σκηνοθετεί το έργο, μιλά για τη βία (στο θέατρο, στο Blasted και, κυρίως, στη ζωή), με την πρωταγωνίστρια του έργου Αμαλία Μουτούση.

Άντζελα: Ζούμε σ' έναν πολύ βίαιο κόσμο... Η αναπαράσταση της βίας στην τέχνη και μάλιστα στο θέατρο έχει γίνει σχεδόν της μόδας. Πουλάει. Τι είναι αυτό που κάνει το έργο της Σάρα Κέιν να διαφέρει;

Αμαλία: Δεν νομίζω ότι τα έργα της Σάρα Κέιν είναι βίαια. Μάλλον μας κάνουν να αναγνωρίζουμε τη βία που έχουμε μέσα μας.

Άντζελα: Κατακλυζόμαστε από εικόνες βίας καθημερινά, κυρίως μέσα από την τηλεόραση. Είδα σ' ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση ανθρώπους να βασανίζουν και να χτυπάνε χωρίς λόγο μία αγελάδα στο πρόσωπο, λίγο πριν την πάνε στο σφαγείο. Ήταν μία εικόνα σοκαριστική. Όταν κλείνουμε την τηλεόρασή μας το ξεχνάμε... Αυτό το βλέπουμε και στο Blasted. O δημοσιογράφος Ίαν έχει αναισθητοποιηθεί τελείως απέναντι στο γεγονός της βίας.

Αμαλία: Νομίζω ότι η Σάρα Κέιν έχει πλησιάσει τη βία και τη φρίκη μ' έναν τέτοιο τρόπο ώστε να σου προκαλεί σοκ τη στιγμή ακριβώς που είσαι αναισθητοποιημένος.

Άντζελα: Τι είναι αυτό που μας σοκάρει, αυτό που μας τρομάζει;

Αμαλία: Νομίζω ότι μας τρομάζει αυτό το δυνάμει του ανθρώπου, ο οποίος κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να γίνει τόσο βίαιος και απρόβλεπτος...

Άντζελα: Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που υπάρχει έντονη αντίδραση στα έργα της Kane.

Αμαλία: Νομίζω πως όταν δεν αντιλαμβανόμαστε τη βία που έχουμε μέσα μας, τότε αυτή γίνεται «μολυσματική» και μεταδίδεται σαν ασθένεια.

Άντζελα: Στο Blasted τα πρόσωπα ανακυκλώνουν τη βία ερήμην τους. Τα έργα της Κane εξάλλου δεν μας επιτρέπουν να καταναλώσουμε τη βία σαν θέαμα, μέσα από την ηδονοβλεπτική και ασφαλή θέση του θεατή. Η Κέιν εξάλλου επαναφέρει το θέατρο και το μηχανισμό του στην αρχική του εκκίνηση, που είναι η τελετουργία...

Αμαλία: Ναι, είναι σαν να μας προτείνει μία ψεύτικη αιματηρή θυσία στη θέση μιας πραγματικής. Σαν να κάνει μία ανταλλαγή. Προτείνει μία τελετουργία στη θέση της βίας. Και εδώ βρίσκεται η σχέση της με την τραγωδία.

Άντζελα: Σωστά. Μπορούμε να πούμε ότι το Blasted είναι μια σύγχρονη τραγωδία που εξερευνά τις κοινωνικές δομές της βίας.

Αμαλία: Τα έργα της θέλουν να μας προστατεύσουν από τη βία.

Άντζελα: Χρησιμοποιεί την αναλογία όπως οι επιστήμονες το μικροσκόπιο: Μπορείς να δεις μέσα από το μικροσκόπιο έναν κόσμο που ναι μεν δεν είναι ορατός αλλά μπορεί να σε σκοτώσει. Παίρνει, ας πούμε, μία μικρή ποσότητα απ' αυτόν τον κόσμο που ζούμε -τον κόσμο της βίας- και δημιουργεί ένα εμβόλιο βίας που μπορεί να μας προστατεύσει απ' την πραγματική βία.

Αμαλία: Και έτσι είσαι ασφαλής. Είναι όπως ένα παιδάκι που του κάνεις ένα εμβόλιο. Πονάει, αλλά είναι ασφαλές. Το λέει και η ίδια - «αρρωσταίνεις για κάποιες μέρες, αλλά μετά δεν κινδυνεύεις».

Άντζελα: Το «εμβόλιο» λοιπόν σημαίνει «εγώ αναγνωρίζω τη βία μέσα μου, τη νιώθω». Αυτό που στο Blasted δεν θέλει να κάνει ο Ίαν. Όταν ο στρατιώτης τού ζητάει να μιλήσει για τον πόλεμο, του λέει «πες ότι με είδες». Ο Ίαν απαντάει «δεν είναι δική μου δουλειά· εγώ γράφω ιστορίες - ποιος θέλει να ακούσει μια τέτοια ιστορία;».

Αμαλία: Ενώ στην Κέιτ, την καθυστερημένη κοπέλα που ο Ίαν βιάζει στο ξενοδοχείο, η Σάρα Κέιν προσωποποιεί το ιδανικό αθώο πλάσμα, που πάνω του μπορεί να εκτονωθεί η βία. Είχε μάλιστα πει για την Κέιτ «για νύχτες ολόκληρες κλαίω, γιατί έφτιαξα ένα τόσο όμορφο πλάσμα με μοναδικό σκοπό να το κακοποιήσω».

Άντζελα: Βία δεν είναι μόνο ο πόλεμος και τα όπλα.

Αμαλία: Η βία του Ίαν προς την Κέιτ οφείλεται σε μια οικειότητα. Έχεις σκεφτεί πόσο μπορεί η οικειότητα να γεννήσει τη βία; Μ' αυτήν την έννοια, η Σάρα Κέιν κάνει μία ανατομία της βίας.

Άντζελα: Η Σάρα Κέιν ξέρει το μηχανισμό της θυσίας, κι αυτό το βλέπουμε στην Κέιτ. Στην τραγωδία, τη θέση της Κέιτ θα την έπαιρνε ένα ελάφι - κάποιος θεός θα παρενέβαινε και θα έσωζε την Ιφιγένεια.

Αμαλία: Εδώ όμως η Κέιτ δεν έχει από μηχανής θεό - πρέπει να επιβιώσει γνωρίζοντας.

Άντζελα: Η Κέιτ εισπράττει τη βία αλλά δεν μπορεί να απαντήσει με βία, όπως ο στρατιώτης. Δεν μπορεί να καταλάβει μία πράξη που δεν έχει νόημα. Μοιάζει λίγο με την αγελάδα που τη χτυπάνε στο πρόσωπο. Γι' αυτό τραυλίζει.

Αμαλία: Μην ξεχνάμε ότι η Κέιτ, ο Ίαν και ο στρατιώτης δεν είναι περιπτώσεις ανθρώπων. Είμαστε όλοι εμείς, όλη η ανθρωπότητα, ο ίδιος ο πολιτισμός μας. Και η Σάρα Κέιν βάζει μία βόμβα στα θεμέλια αυτού του πολιτισμού.

Άντζελα: Ναι, γιατί αν ο 20ός αιώνας έκλεισε το θέατρο μέσα στο αστικό σπίτι και το έκανε ψυχολογικό, ιδιωτικό, η Σάρα Κέιν το ξαναφέρνει γυμνό κάτω από τον ουρανό - εκεί ακριβώς απ' όπου ξεκίνησε. Άλλωστε αυτό ακριβώς σημαίνει η λέξη blasted - το τοπίο που απομένει μετά την έκρηξη· το χέρσο τοπίο. Επίσης σημαίνει την υπέρβαση του ορίου, την κατάχρηση. Και, αν η θρησκεία και η επιστήμη σήμερα απέτυχαν -όπως μας δείχνει η ιστορία της ανθρωπότητας- να σταματήσουν τη βία, η τέχνη μπορεί;

Αμαλία: Νομίζω πως η αναπαράσταση της βίας στο θέατρο μ' έναν τρόπο που θα μας κάνει να τη νιώσουμε σαν πραγματική εμπειρία και όχι σαν θέαμα, μπορεί να μας κάνει λιγότερο βίαιους στη ζωή.

Άντζελα: Τελικά πρέπει να εκπαιδεύεται κανείς να μην είναι βίαιος.

Αμαλία: Είναι μια επιλογή... Σκέφτομαι ότι ίσως δεν πειράζει να τραυλίζουμε. Ας τραυλίζουμε, ας είμαστε καθυστερημένοι, ας είμαστε απλοί, ας είναι αυτό το αντίτιμο προκειμένου να μην ανταποδίδουμε τη βία.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ