Ποιος είναι ο Χρύσιππος του Δημήτρη Δημητριάδη και τι εκφράζει για τον Θάνο Σαμαρά που τον σκηνοθετεί;

Ο Δημήτρης Δημητριάδης εμπνεύστηκε το έργο του Χρύσιππος (2008) από την ιστορία της απαγωγής του Χρύσιππου, γιου του Πέλοπα και της νύμφης Αξιόχης, από τον δάσκαλό του Λάιο. Ο μύθος του καθηλωτικής ομορφιάς νέου –ο Ευριπίδης έγραψε την ομώνυμη, χαμένη σήμερα τραγωδία– γίνεται στο έργο αυτό αφορμή για στοχασμό επάνω στη βαθύτερη φύση του έρωτα και στη σχέση μας με αυτόν μέσα από την καθαρά υποκειμενική, δική μας ματιά. Ερωτευόμαστε όντως τον άλλον ή μήπως η ομορφιά είναι παραπλανητική και αντανακλά μια περίπου ναρκισσιστική εμμονή με τον ίδιο μας τον εαυτό;

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Θάνος Σαμαράς, που ανέλαβε να σκηνοθετήσει το άπαιχτο μέχρι τώρα έργο του Δημητριάδη, έχει καταλήξει σε μια προσωπική επιβεβαίωση: «Δεν ερωτευόμαστε τους άλλους, αλλά αυτό που βρίσκουμε σε αυτούς, που μας λείπει και ψάχνουμε για εμάς τους ίδιους». Μια συνθήκη που μας οδηγεί σε μια μόνιμη αναζήτηση του απόλυτου, του εξιδανικευμένου «άλλου», ενός ιδανικού εταίρου. Ως εκ τούτου, η πραγματική αναζήτηση δεν είναι άλλη από την απελπισμένη και εμμονική επιμονή σε κάτι εξεζητημένο και πιθανότατα μη πραγματικό.

Ένα θεατρικό κείμενο τοποθετημένο σε ένα αστικό σαλόνι, όπου ο ιδεατός, αλλά ουσιαστικά ανύπαρκτος Χρύσιππος, φορέας του υπέρτατου κάλλους, γίνεται καταλύτης και αφορμή για να αποκαλυφθούν οι σχέσεις ενός ενοχικού και ανώριμου οικογενειακού περιβάλλοντος.

Ποιος είναι αυτός ο ολόχρυσος νέος άντρας, ο Χρύσιππος; Υπάρχει ή κατοικεί αποκλειστικά στη φαντασία μας, στις αυταπάτες μας; Μήπως υπάρχει μόνο στις παιδικές μας φαντασιώσεις; Και όταν, εν τέλει, νομίζουμε ότι τον βρήκαμε, μήπως είναι σαν να ξαναβλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από ένα είδωλο της αυτάρεσκης αυταπάτης μας, απαλύνοντας τον τρόμο του θανάτου; Αγγίζοντας, μέσω του έρωτα, την αθανασία;

Ένα θεατρικό κείμενο τοποθετημένο σε ένα αστικό σαλόνι, όπου ο ιδεατός, αλλά ουσιαστικά ανύπαρκτος Χρύσιππος, φορέας του υπέρτατου κάλλους, γίνεται καταλύτης και αφορμή για να αποκαλυφθούν οι σχέσεις ενός ενοχικού και ανώριμου οικογενειακού περιβάλλοντος, όπως εκείνη μεταξύ μάνας και γιου, απογυμνώνοντας τα στερεότυπα και τις κοινωνικές συμβάσεις από την επιβεβλημένη, αρχετυπική τους ταυτότητα.

Ο Θάνος Σαμαράς υπογράφει τη σκηνοθεσία, την κίνηση, τα σκηνικά, τα κοστούμια, τον σχεδιασμό των φωτισμών και του ήχου, και το animation της παράστασης/θεατρικής εγκατάστασης, υπηρετώντας το έργο μέσω μιας άχρονης και συγχρόνως διαχρονικής αισθητικής, η οποία το υπηρετεί απολύτως. Συμμετέχουν σημαντικοί ερμηνευτές της παλιότερης και της νεότερης γενιάς, όπως η Ράνια Οικονομίδου, ο Νίκος Καραθάνος, ο Θανάσης Δόβρης, η Αγγελική Στελλάτου, η Σοφία Κόκκαλη και άλλοι.