Ποιος είναι ο Χρύσιππος του Δημήτρη Δημητριάδη και τι εκφράζει για τον Θάνο Σαμαρά που τον σκηνοθετεί;

Ποιος είναι ο Χρύσιππος του Δημήτρη Δημητριάδη και τι εκφράζει για τον Θάνο Σαμαρά που τον σκηνοθετεί; Facebook Twitter
«Δεν ερωτευόμαστε τους άλλους, αλλά αυτό που βρίσκουμε σε αυτούς, που μας λείπει και ψάχνουμε για εμάς τους ίδιους». Φωτο: Θάνος Σαμαράς
0

Ο Δημήτρης Δημητριάδης εμπνεύστηκε το έργο του Χρύσιππος (2008) από την ιστορία της απαγωγής του Χρύσιππου, γιου του Πέλοπα και της νύμφης Αξιόχης, από τον δάσκαλό του Λάιο. Ο μύθος του καθηλωτικής ομορφιάς νέου –ο Ευριπίδης έγραψε την ομώνυμη, χαμένη σήμερα τραγωδία– γίνεται στο έργο αυτό αφορμή για στοχασμό επάνω στη βαθύτερη φύση του έρωτα και στη σχέση μας με αυτόν μέσα από την καθαρά υποκειμενική, δική μας ματιά. Ερωτευόμαστε όντως τον άλλον ή μήπως η ομορφιά είναι παραπλανητική και αντανακλά μια περίπου ναρκισσιστική εμμονή με τον ίδιο μας τον εαυτό;


Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Θάνος Σαμαράς, που ανέλαβε να σκηνοθετήσει το άπαιχτο μέχρι τώρα έργο του Δημητριάδη, έχει καταλήξει σε μια προσωπική επιβεβαίωση: «Δεν ερωτευόμαστε τους άλλους, αλλά αυτό που βρίσκουμε σε αυτούς, που μας λείπει και ψάχνουμε για εμάς τους ίδιους». Μια συνθήκη που μας οδηγεί σε μια μόνιμη αναζήτηση του απόλυτου, του εξιδανικευμένου «άλλου», ενός ιδανικού εταίρου. Ως εκ τούτου, η πραγματική αναζήτηση δεν είναι άλλη από την απελπισμένη και εμμονική επιμονή σε κάτι εξεζητημένο και πιθανότατα μη πραγματικό.

Ένα θεατρικό κείμενο τοποθετημένο σε ένα αστικό σαλόνι, όπου ο ιδεατός, αλλά ουσιαστικά ανύπαρκτος Χρύσιππος, φορέας του υπέρτατου κάλλους, γίνεται καταλύτης και αφορμή για να αποκαλυφθούν οι σχέσεις ενός ενοχικού και ανώριμου οικογενειακού περιβάλλοντος.

Ποιος είναι αυτός ο ολόχρυσος νέος άντρας, ο Χρύσιππος; Υπάρχει ή κατοικεί αποκλειστικά στη φαντασία μας, στις αυταπάτες μας; Μήπως υπάρχει μόνο στις παιδικές μας φαντασιώσεις; Και όταν, εν τέλει, νομίζουμε ότι τον βρήκαμε, μήπως είναι σαν να ξαναβλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από ένα είδωλο της αυτάρεσκης αυταπάτης μας, απαλύνοντας τον τρόμο του θανάτου; Αγγίζοντας, μέσω του έρωτα, την αθανασία;


Ένα θεατρικό κείμενο τοποθετημένο σε ένα αστικό σαλόνι, όπου ο ιδεατός, αλλά ουσιαστικά ανύπαρκτος Χρύσιππος, φορέας του υπέρτατου κάλλους, γίνεται καταλύτης και αφορμή για να αποκαλυφθούν οι σχέσεις ενός ενοχικού και ανώριμου οικογενειακού περιβάλλοντος, όπως εκείνη μεταξύ μάνας και γιου, απογυμνώνοντας τα στερεότυπα και τις κοινωνικές συμβάσεις από την επιβεβλημένη, αρχετυπική τους ταυτότητα.

Ο Θάνος Σαμαράς υπογράφει τη σκηνοθεσία, την κίνηση, τα σκηνικά, τα κοστούμια, τον σχεδιασμό των φωτισμών και του ήχου, και το animation της παράστασης/θεατρικής εγκατάστασης, υπηρετώντας το έργο μέσω μιας άχρονης και συγχρόνως διαχρονικής αισθητικής, η οποία το υπηρετεί απολύτως. Συμμετέχουν σημαντικοί ερμηνευτές της παλιότερης και της νεότερης γενιάς, όπως η Ράνια Οικονομίδου, ο Νίκος Καραθάνος, ο Θανάσης Δόβρης, η Αγγελική Στελλάτου, η Σοφία Κόκκαλη και άλλοι.

Info:

Χρύσιππος του Δημήτρη Δημητριάδη

Θάνος Σαμαράς

Πειραιώς 260 (Δ)

31 Μαΐου - 4 Ιουνίου, 21:30

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η πρόσβαση. Ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη

Ιδέες / Η πρόσβαση. Ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη

Ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης γράφει για τον άνθρωπο που έφτασε να αντιπροσωπεύει το πραγματικά απρόσβατο, το αληθινά ανοίκειο, με αφορμή την παράσταση «Η Ομίχλη των Βουνών» του Δη.Πε.Θε Καβάλας
ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ