ΚΡΙΣΗ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ

Με γέλασε τ’ αστέρι και δε θα βρω το σπίτι σου, Λευτέρη

Με γέλασε τ’ αστέρι και δε θα βρω το σπίτι σου, Λευτέρη Facebook Twitter
0

Όταν έγινε η Μεγάλη Έκλειψη ο ήλιος χάθηκε για τέσσερα λεπτά. Μέσα σε αυτά τα λεπτά οι μισοί κάτοικοι της Γης εξαφανίστηκαν. Κανένας δεν ήξερε τι απέγιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Διακτινίστηκαν στο Διάστημα; Μεταφέρθηκαν σε έναν άλλο πλανήτη; Έγιναν εξωγήινοι; 

Οι εναπομείναντες βυθίστηκαν στο πένθος. Έψαχναν τρόπους να αντιμετωπίσουν την αναπάντεχη απώλεια, ενώ παράλληλα συνέχιζαν να ελπίζουν ότι οι εξαφανισμένοι θα επέστρεφαν μια μέρα.

Σε κάθε γειτονιά άνοιξε ένα Κέντρο Φροντίδας και Παρηγοριάς που πρόσφερε στους επισκέπτες τη δυνατότητα, μέσω προηγμένης τεχνολογίας, να στείλουν ένα μήνυμα στο αγαπημένο τους πρόσωπο με την (πιθανή; Απίθανη;) προοπτική ότι θα το λάβει εκεί όπου βρίσκεται. 

Άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών και των εθνικοτήτων παρελαύνουν από αυτόν τον «θάλαμο μηνυμάτων» για να μοιραστούν με τους απόντες οικείους τους στιγμές από την καθημερινότητά τους ή σπαράγματα από την τραυματισμένη τους καρδιά, χωρίς να γνωρίζουν αν τα λόγια αγάπης και τα παράπονά τους θα φτάσουν ποτέ στον αποδέκτη τους ή θα χαθούν διά παντός στο Διάστημα. Ή, ακόμη χειρότερα, όπως τελικά συνέβη, αν το υπερβολικό φορτίο της θλίψης τους θα αναστείλει την κίνηση των πλανητών, εμποδίζοντας το ενδεχόμενο μιας νέας έκλειψης που θα μπορούσε πιθανότατα (γιατί αυτή, κατέληξαν, ήταν η μόνη λύση) να φέρει πίσω τους αγνοούμενους. 

Το θέατρο ενσαρκώνει, δεν «κουτσομπολεύει». Δεν υπακούει στη λογική τού «μείνετε συντονισμένοι για τις εξελίξεις». Επιδιώκει την αισθαντικότητα των πραγμάτων, το βίωμα του «εδώ και τώρα», όχι τη μηρυκαστική επεξήγησή του.

Με μια ενδιαφέρουσα ιδέα που θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας αρχίζει η «Αδελφοσύνη» της Caroline Guiela Nguyen. Στην πορεία, η Γαλλοβιετναμέζα σκηνοθέτις επιχειρεί να διερευνήσει «από πού έρχεται ο πόνος», αν είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια ύλη με τα άστρα και πώς συσπειρωνόμαστε ως κοινότητα απέναντι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση αγωνίας, προσμονής και οδύνης που απειλεί να αφανίσει τον ψυχικό μας πυρήνα.

Με γέλασε τ’ αστέρι και δε θα βρω το σπίτι σου, Λευτέρη Facebook Twitter
Άνδρες και γυναίκες, όλων των ηλικιών και των εθνικοτήτων, παρελαύνουν από αυτόν τον «θάλαμο μηνυμάτων» για να μοιραστούν με τους απόντες οικείους τους στιγμές από την καθημερινότητά τους ή σπαράγματα από την τραυματισμένη τους καρδιά. Φωτ.: Christophe Raynaud de Lage

Το υπέδαφος θα μπορούσε να αποδειχθεί εξαιρετικά γόνιμο δραματουργικά και σκηνοθετικά. Δυστυχώς, πολύ νωρίς καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει εκ μέρους της σκηνοθέτιδος ούτε η πρόθεση ούτε η ικανότητα να καλλιεργηθούν θεατρικά οι έννοιες της απώλειας, της απουσίας, του εργασίας του πένθους ή της συλλογικής εγρήγορσης απέναντι στο ανεξήγητο, στο μοιραίο, στο απερινόητο.

Μια ασταμάτητη ροή κοινοτοπιών αρχίζει να μας κυκλώνει. Έχασα την κόρη μου, έχασα τη μαμά μου, τώρα ο μπαμπάς μου κλαίει όλη μέρα, σε μισώ μαμά, που είσαι μαμά, ε, όλοι τραβάμε ζόρια, έλα έλα, μπες στον «κύκλο της πίστης», εκεί θα συναντήσεις αυτόν που έχεις χάσει, αρκεί να πιστέψεις αληθινά. Κι αυτός που έμεινε χωρίς σύζυγο και τώρα δεν ξέρει να μαγειρεύει; Ε, ας μάθει να φτιάχνει πίτσα, τι πιο εύκολο από τα «τέσσερα τυριά»...

«Ίσως να φταίω εγώ», λεει το κοριτσάκι που δεν ζωγράφισε σωστά τα μάτια της μαμάς της στο σχολείο. Αχ, κι αυτή η αφηρημένη υπάλληλος ξέχασε όλα τα μηνύματα σε ένα σπίτι, δεν θα τη μαλώσεις; «Έτσι είναι η ζωή, πρέπει να βρούμε λύσεις». «Θέλεις στ’ αλήθεια να σταματήσεις να ζεις;», «Πώς να εξηγήσω στην οκτάχρονη κόρη μου γιατί δεν γύρισε η μαμά της;» Α, να, ο ΜΕΜΟ θα μας σώσει, ο προηγμένος Memory Organizer θα σβήσει από τον εγκέφαλο τις αναμνήσεις μας κι έτσι θα ελαφρύνουν τα σώματά μας και θα ξανατεθεί σε λειτουργία το Σύμπαν και θα γίνει η Δεύτερη Έκλειψη.

Τελικά; Ναι, είναι γεγονός, τα καταφέραμε. Θα γίνει αύριο. Πόσα χρόνια περιμέναμε; Πόσα χρόνια έχουν περάσει; Εκατόν είκοσι πέντε... Γι’ αυτό και όταν θα έρθουν οι αγαπημένοι μας, θα μπορέσουμε να τους δούμε μόνο για λίγα λεπτά. Μετά θα γίνουμε σκόνη.

Με γέλασε τ’ αστέρι και δε θα βρω το σπίτι σου, Λευτέρη Facebook Twitter
Δυστυχώς, πολύ νωρίς καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει εκ μέρους της σκηνοθέτιδος ούτε η πρόθεση ούτε η ικανότητα να καλλιεργηθούν θεατρικά οι έννοιες της απώλειας, της απουσίας, του εργασίας του πένθους ή της συλλογικής εγρήγορσης απέναντι στο ανεξήγητο, στο μοιραίο, στο απερινόητο. Φωτ.: Jean Louis Fernandez

Πόσοι διαφορετικοί χρόνοι υπάρχουν και πώς βιώνεται καθένας από αυτούς; Πώς εναρμονίζεται ο κοσμικός χρόνος με τον ανθρώπινο; Τι παθαίνει το σώμα που συστέλλεται από θλίψη; Πώς εκτρέπεται και πώς ανασυντάσσεται; Πώς μετατρέπεται η σκέψη σε ύλη; 

Το θέατρο ενσαρκώνει, δεν «κουτσομπολεύει». Δεν υπακούει στη λογική τού «μείνετε συντονισμένοι για τις εξελίξεις». Επιδιώκει την αισθαντικότητα των πραγμάτων, το βίωμα του «εδώ και τώρα», όχι τη μηρυκαστική επεξήγησή του. Αναζητά τον «θόρυβο του βάθους» (Περέκ) και όχι τα χαζοχαρούμενα τιτιβίσματα της επιφάνειας.

Τα γλυκερά οικογενειακά μικρο-δράματα των ηρώων της «Αδελφοσύνης» μας κρατούν καθηλωμένους σε μια παιδαριώδη κατάσταση, σε ένα υποτυπώδες συναίσθημα, σε μια εξωτερική εκτόνωση, σε μια περιγραφική υστερία, μονίμως στο ίδιο πλάνο, στην ίδια εξαντλητική επανάληψη αδιάφορων δράσεων και διαλόγων ποπ-κορν. 

Ουδέποτε σημειώνονται αλλαγές στις εντάσεις, στην ατμόσφαιρα, στην αίσθηση του χώρου και του χρόνου ή του ρυθμού. Ουδέποτε επιστρατεύονται τα υλικά του θεάτρου προκειμένου να αναδειχθεί το πλέγμα των διασυνδέσεων που ενώνει το σώμα με τα άλλα σώματα και με το Σύμπαν.

Δεν αρκούν τα βίντεο με άστρα και πλανήτες στις οθόνες για να περάσει το «μήνυμα». Πώς συντίθενται οι ταχύτητες και οι συγκινήσεις μεταξύ εντελώς διαφορετικών ατόμων; Πώς αλλοιώνεται το φως και πώς συστέλλεται ο χρόνος όταν συνομιλείς με έναν νεκρό; Τι απογίνονται τα μόρια που δεν φτάνουν έγκαιρα ή φτάνουν, όταν όλα έχουν τελειώσει; Πώς περνάνε μέσα από καταχνιές, κενά και τρύπες;

Με γέλασε τ’ αστέρι και δε θα βρω το σπίτι σου, Λευτέρη Facebook Twitter
Ουδέποτε σημειώνονται αλλαγές στις εντάσεις, στην ατμόσφαιρα, στην αίσθηση του χώρου και του χρόνου ή του ρυθμού. Ουδέποτε επιστρατεύονται τα υλικά του θεάτρου προκειμένου να αναδειχθεί το πλέγμα των διασυνδέσεων που ενώνει το σώμα με τα άλλα σώματα και με το Σύμπαν. Φωτ.: Christophe Raynaud de Lage

Τρεις ολόκληρες ώρες για να ΜΗ διερευνηθεί τίποτα. Τρεις ολόκληρες ώρες «κουτσομπολιού». Ήρθε, δεν ήρθε, έγινε, δεν έγινε, θα γίνει. Ένα ανούσιο, άρρυθμο και ψευτο-συναισθηματικό ονειροπόλημα, το οποίο, παρά τις συμπαθείς ερμηνείες των ηθοποιών, δεν προσφέρει καμία συγκίνηση αλλά και, γενικότερα, κανενός είδους ερέθισμα (αισθητικό, νοητικό ή άλλο) στον θεατή.  

Η μουσική δεν είναι προνόμιο του ανθρώπου. Το σύμπαν, ο κόσμος, είναι επίσης φτιαγμένος από ρεφρέν, λέει ο Μεσσιάν. Μόνο που εμείς προχθές, παρακολουθώντας την «Αδελφοσύνη», δεν ακούσαμε ούτε μία νότα.

Με γέλασε τ’ αστέρι και δε θα βρω το σπίτι σου, Λευτέρη Facebook Twitter
Ένα ανούσιο, άρρυθμο και ψευτο-συναισθηματικό ονειροπόλημα, το οποίο, παρά τις συμπαθείς ερμηνείες των ηθοποιών, δεν προσφέρει καμία συγκίνηση. Φωτ.: Jean Louis Fernandez
Με γέλασε τ’ αστέρι και δε θα βρω το σπίτι σου, Λευτέρη Facebook Twitter
Φωτ.: Jean Louis Fernandez
Με γέλασε τ’ αστέρι και δε θα βρω το σπίτι σου, Λευτέρη Facebook Twitter
Φωτ.: Jean Louis Fernandez
Με γέλασε τ’ αστέρι και δε θα βρω το σπίτι σου, Λευτέρη Facebook Twitter
Φωτ.: Jean Louis Fernandez
Θέατρο
0

ΚΡΙΣΗ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Οι Αθηναίοι / Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, ακατάτακτη και αγαπημένη του κοινού, η Σμαράγδα Καρύδη θυμάται πως ανέκαθεν ήθελε το σύμπαν, χωρίς να περιορίζεται. Στον απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας της, ως η Αθηναία της εβδομάδας, καταλήγει πως, ούτως ή άλλως, «στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις», ενώ δηλώνει πως πάντα θα επιλέγει συνειδητά να συντάσσεται με τη χαρά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ