«Aδελφοσύνη»: Μια παράσταση που έχει αποσπάσει θερμότατα σχόλια διεθνώς έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών

Aδελφοσύνη μεταξύ Solaris και Interstellar Facebook Twitter
Ηθοποιοί διαφορετικής καταγωγής και ηλικίας και αρκετοί ερασιτέχνες, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, συνθέτουν τον φανταστικό, μελλοντικό κόσμο της ιστορίας της. Φωτο: © Christophe Raynaud de Lage
0

Εκτός από το Dusk της Christiane Jatahy, και η Αδελφοσύνη της Caroline Guiela Nguyen έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Αβινιόν 2021. Λίγα χρόνια πριν, το 2017, η Γαλλοβιετναμέζα σκηνοθέτις είχε κερδίσει τις εντυπώσεις του δύσκολου κοινού της Αβινιόν με τη μελοδραματική Σαϊγκόν που είδαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2019. Εκείνη η παράσταση (σαφώς επηρεασμένη από τις «εβραϊκές» παραστάσεις του Βαρλικόφσκι στο στήσιμο και την αισθητική) στρεφόταν στο παρελθόν, θίγοντας με ευαισθησία ζητήματα μετα-αποικιακού ενδιαφέροντος. Μέσα από συγκινητικές ιστορίες ανθρώπων αποκάλυπτε το πλέγμα αλληλεξαρτήσεων, στρεβλώσεων και πολώσεων που προκάλεσε η αποικιοκρατία σε χώρες όπως το Βιετνάμ – και πώς αυτές, μέσω των εξόριστων/μεταναστών, από τις αποικίες μεταφέρθηκαν στο «σώμα» της αποικιοκρατικής χώρας. 

Μετά την πανδημία, ωστόσο, κάτι άλλαξε, κάτι που μας καλεί να στραφούμε στο απειλητικό κοινό μέλλον, αφήνοντας στην άκρη εμπόδια του παρελθόντος. Τα νέα δεδομένα έθεσαν σε λειτουργία μια διαδικασία επανεξέτασης της κουλτούρας του ατομικισμού υπέρ ενός ευρύτερου συλλογικού/κοινοτικού οράματος κατανόησης, αποδοχής και αρμονικής συμβίωσης. Το θέατρο, ως δέκτης αυξημένης ευαισθησίας και διορατικότητας, ανταποκρίθηκε αμέσως στην ανάγκη – η Αδελφοσύνη (ή μήπως «Αδελφότητα»;) της Caroline Guiela Nguyen το αποδεικνύει.

Ηθοποιοί διαφορετικής καταγωγής και ηλικίας (από το Μαρόκο, το Βιετνάμ ή το Μαντράς) και αρκετοί ερασιτέχνες (λ.χ. ένας ράπερ από τη Μασσαλία και ένας αστροφυσικός της ΝΑSA), που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, συνθέτουν τον φανταστικό, μελλοντικό κόσμο της ιστορίας της. Πολλά χρόνια μετά, κάτι τρομερό έχει συμβεί, έκλειψη ή κατακλυσμός, και ένα μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού εξαφανίζεται.

Ηθοποιοί διαφορετικής καταγωγής και ηλικίας (από το Μαρόκο, το Βιετνάμ ή το Μαντράς) και αρκετοί ερασιτέχνες (λ.χ. ένας ράπερ από τη Μασσαλία και ένας αστροφυσικός της ΝΑSA), που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, συνθέτουν τον φανταστικό, μελλοντικό κόσμο της ιστορίας της.

Οι εναπομείναντες, άνθρωποι που υποφέρουν από βαθύ πένθος, καταφεύγουν σε Κέντρα Φροντίδας και Παρηγοριάς. Προσπαθούν μέσω της τεχνολογίας να προσεγγίσουν τους αγνοούμενους, αλλά η θλίψη τους μολύνει το σύμπαν, επιβραδύνοντας την κίνηση της Γης και των πλανητών. Για να αποτρέψουν τα χειρότερα, πρέπει να θυσιάσουν τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις τους.

Τα πρόσωπα της Αδελφοσύνης συνεχίζουν να ζουν αφηγούμενα τις ιστορίες τους, αλλά με ποια δοσολογία, με ποια ισορροπία μνήμης και λήθης η «θεραπεία» είναι εφικτή; Και σε μια τέτοια προοπτική επιστημονικής φαντασίας, που πλέον μοιάζει οικεία, τι μπορεί να σημαίνει «Ιστορία», και μήπως η αξία του παρελθόντος, της καταγωγής, της κληρονομιάς στους νεότερους, ζητήματα για τα οποία ακόμα ερίζουμε, δεν θα έχουν πια καμία σημασία; 

Η Caroline Guiela Nguyen αποπειράται μια νέα αξιολόγηση του παρόντος μέσα από στοιχεία του μέλλοντος που είναι ήδη εδώ, έχοντας ως οδηγό, όπως έχει πει, τ’ αστέρια, που, παρότι λάμπουν στον ουρανό μας, έχουν εξαφανιστεί ήδη από τον συμπαντικό χωρόχρονο. Ωστόσο, πέρα από τα ερωτήματα που θέτει εμμέσως η παράσταση, αυτό που πάλι κυριαρχεί είναι η δύναμη των ιστοριών των ανθρώπων ως διαφορετικών κεφαλαίων της ίδιας, σχεδόν μυθολογικής Ιστορίας που επαναλαμβάνεται αενάως μέχρι το τέλος του κόσμου να λειαίνει τις αντιθέσεις και να επουλώνει τα τραύματα.

Μένει να αποδειχτεί αν τελικά αυτή η Αδελφοσύνη, που επιλέγει για τίτλο της παράστασής της, μπορεί να υπάρξει ή αν είχε δίκιο ο αιρετικός Έγκον Φρίντελ που στην Πολιτιστική ιστορία των νεότερων χρόνων (1928-31) έγραφε ότι από τις τρεις ιδέες του συνθήματος της Γαλλικής Επανάστασης, οι δύο είναι αντίθετες μεταξύ τους (όταν υπάρχει ελευθερία δεν υπάρχει ισότητα και όταν υπάρχει ισότητα δεν υπάρχει ελευθερία) και η τρίτη, η αδελφοσύνη, είναι λέξη κενή νοήματος. Κι αν τελικά μόνο με την αδελφοσύνη μπορούν οι άνθρωποι να ονειρεύονται και να κατορθώσουν ένα κάποιο βιωτό μέλλον.

Aδελφοσύνη μεταξύ Solaris και Interstellar Facebook Twitter
Φωτο: © Christophe Raynaud de Lage
Aδελφοσύνη μεταξύ Solaris και Interstellar Facebook Twitter
Φωτο: © Christophe Raynaud de Lage

Aδελφοσύνη μεταξύ Solaris και Interstellar Facebook Twitter
Φωτο: © Christophe Raynaud de Lage

Caroline Guiela Nguyen
FRATERNITÉ, Conte fantastique / ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ, μια φανταστική ιστορία
Πειραιώς 260 (Δ)
6/7-7/7, 20:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οσιέλ Γκουνεό: «Είμαι πρώτα χορευτής και μετά μαύρος»

Χορός / «Δεν βλέπω τον εαυτό μου ως έναν μαύρο χορευτή μπαλέτου αλλά ως έναν χορευτή καταρχάς»

Λίγο πριν εμφανιστεί ως Μπαζίλιο στον «Δον Κιχώτη» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο κορυφαίος κουβανικής καταγωγής χορευτής Οσιέλ Γκουνεό –έχει λάβει πολλά βραβεία, έχει επίσης εμφανιστεί στο Θέατρο Μπολσόι της Μόσχας, στην Όπερα του Παρισιού, στο Λίνκολν Σέντερ της Νέας Υόρκης και στο Ελίζιουμ του Λονδίνου– μιλά για την προσωπική του πορεία στον χορό και τις εμπειρίες που αποκόμισε, ενώ δηλώνει λάτρης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Οι Αθηναίοι / Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, ακατάτακτη και αγαπημένη του κοινού, η Σμαράγδα Καρύδη θυμάται πως ανέκαθεν ήθελε το σύμπαν, χωρίς να περιορίζεται. Στον απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας της, ως η Αθηναία της εβδομάδας, καταλήγει πως, ούτως ή άλλως, «στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις», ενώ δηλώνει πως πάντα θα επιλέγει συνειδητά να συντάσσεται με τη χαρά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ