Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Στο Σώμα της Facebook Twitter
Η επιλογή να δουλέψουν μόνο γυναίκες σε αυτή την παράσταση ήταν εξίσου συνειδητή με την επιλογή του θέματος. Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO
0

ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ κυκλοφορεί χωρίς σουτιέν στη Γ’ Σεπτεμβρίου. «Έτσι που κυκλοφορείς, θα το φας το κεφάλι σου», της φωνάζουν.

Αθήνα, 2024, η μία πλευρά.

Σε μια άλλη πλευρά της σύγχρονης πραγματικότητας οι γυναίκες διεκδικούν, έχουν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματός τους, μπορούν να αποφασίσουν αν θέλουν να γίνουν μητέρες. Όλα αυτά συμβαίνουν σε έναν κόσμο που ασχολείται με το γυναικείο σώμα με κάθε τρόπο, αδιάλειπτα, εδώ και αιώνες· με τη γυμνότητα, τη μητρότητα, την έκτρωση, το βάρος, τις ρυτίδες, τις ραγάδες, τα σημάδια, το στήθος, τα οπίσθια. Όλα αυτά συμβαίνουν στον ίδιο κόσμο που έχει επιλέξει να σιωπά και να θεωρεί ταμπού συζητήσεις που αφορούν το γυναικείο σώμα και τις λιγότερο «ευχάριστες» περιοχές του.

Το σώμα είναι το όχημα της αναζήτησης της γυναικείας ομορφιάς και παράλληλα όχημα εξουσίας και καταπίεσης, βασανισμού και αποθέωσης. Το Σώμα της, το πολυφωνικό έργο που έγραψαν η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη, θα κάνει πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο στις 13 Νοεμβρίου. Μεταφέρει στη σκηνή αφηγήσεις για τα θαύματα, τις χαρές, τις κατακτήσεις αλλά και τις καταπιέσεις που έχει υποστεί το γυναικείο σώμα μέσα στο πέρασμα του χρόνου.

Είκοσι πέντε γυναίκες παίρνουν μέρος σε αυτό το εγχείρημα, απαρτίζοντας μια δημιουργική ομάδα που αναλαμβάνει να μιλήσει μέσα από το πρίσμα του σώματος για ένα θέμα που αφορά όλα τα φύλα.

Το γυναικείο σώμα ακόμα και σήμερα σημαίνει συναγερμό, βρίθει στερεοτύπων, γι’ αυτό το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Γυναίκες που γνωρίζονται μεταξύ τους και έχουν δουλέψει μαζί ανακάλυψαν ότι γνωρίζουν λιγότερα απ’ όσα φαντάζονταν η μία για την άλλη.

Απέναντί μου είναι οι δημιουργοί του έργου, τρεις γυναίκες με διαφορετική εμπειρία, σε άλλη ηλικία και οικογενειακή κατάσταση. Η Νεφέλη είναι 36 ετών, παντρεμένη χωρίς παιδιά, η Ελένη είναι 38 ετών, μητέρα τριών παιδιών που μόλις βγήκε από την περίοδο της λοχείας και θηλάζει, και η Σοφία, στο κατώφλι των πενήντα ετών, είναι μητέρα ενός παιδιού από τον πρώτο της γάμο και παντρεμένη δεύτερη φορά.

Όταν τις ρωτώ τι είναι αυτό που δεν τους αρέσει στο σώμα τους, καθεμιά μου μιλά για μια διαφορετική φάση. «Ανακάλυψα πρόσφατα ότι έχω πέτρα στη χολή κι έτσι κάνω εξαντλητική δίαιτα. Χάνω τα παραπάνω κιλά της εγκυμοσύνης, αλλά χάνω και πολύ χρόνο επειδή ασχολούμαι με τη διατροφή μου», λέει η Ελένη. «Σκέφτομαι πώς όταν αγχώνομαι το στομάχι μου ζητάει τροφή. Πάντα ήθελα να είμαι πιο αδύνατη, όταν ήμουν μικρότερη ήθελα να είναι η μύτη μου πιο μικρή, τα χείλια μου πιο φουσκωτά, τα μήλα πιο έντονα, μεγάλωσα με αυτές τις ιδέες. Τελικά, συνειδητά έχω αποφασίσει να μην αφιερώνω τόσο χρόνο στην εμφάνισή μου, γιατί δεν μου φτάνει ώστε να κάνω άλλα πράγματα, που με ενδιαφέρουν περισσότερο».

Μπορεί σήμερα το βάρος της Νεφέλης να είναι κανονικό, με μικρές αυξομειώσεις, αλλά έχει περάσει από είχε διατροφική διαταραχή κατά περιόδους και ο δρόμος της συμφιλίωσης με το σώμα ήταν μακρύς. «Ήμουν παχύσαρκη ως έφηβη, έχασα στη συνέχεια 30 κιλά μόνη μου, ήμουν σε μόνιμη κατάσταση αγωνίας με το σώμα μου, με δίαιτες και αυξομειώσεις μέχρι να ισορροπήσω και να ηρεμήσω. Αυτό για μένα είναι σημαντικό γιατί είμαι ηθοποιός και το σώμα είναι το εργαλείο μου. Παίζεις με το κορμί σου σε άλλες πίστες, αναμετριέσαι με άλλους όρους, όχι με το αν είμαι λεπτή ή έχω παραπάνω κιλά, αυτό με αφορά λιγότερο, αλλά με το αν είσαι συμφιλιωμένη με την κατάστασή σου. Τα άλλα, ότι θα ήθελα να έχω πιο λεπτούς αστραγάλους π.χ., τα βλέπω με χιούμορ», εξηγεί.

Στο Σώμα της Facebook Twitter
Νεφέλη Μαϊστράλη: «Αυτό θέλουμε, να φύγουμε από την περιαυτολογία και το “έλα, αυτό ξέρουμε”, γιατί στην πραγματικότητα ούτε το ξέρουμε το θέμα του σώματος ούτε το συζητάμε ανοιχτά». Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

Η Σοφία αισθάνεται ότι βρίσκεται στην αρχή μιας μεγάλης αλλαγής που της δημιουργεί υπερένταση. Ένα θέμα με τα γόνατά της φανέρωσε πόσο πιο αργή είναι η επούλωση λόγω των ορμονικών αλλαγών που έχουν ξεκινήσει να συμβαίνουν στο σώμα της στο κατώφλι της εμμηνόπαυσης και σκέφτεται διαρκώς την εξωτερική πίεση που δέχεται μια γυναίκα σε αυτή την ηλικία.

Η ιδέα να γραφτεί αυτό το έργο δεν προέκυψε καθόλου τυχαία: η Ελένη είχε μόλις μείνει έγκυος στο τρίτο της παιδί και μέσα στο άγχος και στον πανικό εκείνης της περιόδου σκέφτηκε ότι ήθελε να μιλήσει γι’ αυτό που βίωνε. Πάντα την ενδιέφερε η oμαδικότητα και με τη Σοφία αποφάσισαν να ανοίξουν το θέμα του σώματος σε γυναικείες καταστάσεις, σε φάσεις, μεταμορφώσεις και βιώματα που συμβαίνουν συνεχώς και είναι καθοριστικά για τη ζωή των γυναικών. Συνάντησαν τη Νεφέλη και άρχισαν να εξερευνούν τις θεματικές, την εγκυμοσύνη, την εμμηνόπαυση, την πρώτη φορά, την έκτρωση, την έννοια της ομορφιάς, το κομμάτι της εικόνας, και καταστάσεις λιγότερο ορατές που εμπεριέχουν το στοιχείο της βίας, την κακοποίηση, τον βιασμό, το κομμάτι που σχετίζεται με την κοινωνία και εγγράφεται στο γυναικείο σώμα και στις κρυφές και φανερές μεταβολές του.

«Θεωρητικά, μπορούμε να μιλήσουμε πολύ ανοιχτά, στην πραγματικότητα όχι», λέει η Νεφέλη. «Το ενδιαφέρον είναι να ανοίξει μια συζήτηση πέρα από τον δικό μας στενό καλλιτεχνικό κύκλο και να μπορέσουν άνθρωποι που δεν θα είχαν ποτέ πρόσβαση σε τέτοιες συζητήσεις να δουν στο θέατρο ή να βιώσουν αυτήν τη θεματική. Αυτό θέλουμε, να φύγουμε από την περιαυτολογία και το “έλα, αυτό ξέρουμε”, γιατί στην πραγματικότητα ούτε το ξέρουμε το θέμα του σώματος ούτε το συζητάμε ανοιχτά».

Το γυναικείο σώμα ακόμα και σήμερα σημαίνει συναγερμό, βρίθει στερεοτύπων, γι’ αυτό το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Γυναίκες που γνωρίζονται μεταξύ τους και έχουν δουλέψει μαζί ανακάλυψαν ότι γνωρίζουν λιγότερα απ’ όσα φαντάζονταν η μία για την άλλη. «Υπάρχουν πράγματα που ούτε εμείς γνωρίζουμε, έχουμε άγνοια, και στην πορεία έπρεπε να εξηγήσουμε πολλά που έχουν παρερμηνευθεί αλλά και να μη μιλήσουμε συγκρουσιακά για τα δυο φύλα», λέει η Σοφία. «Κάνουμε μια παράσταση για να εξερευνήσουμε κι εμείς το τι είναι γυναικείο σώμα και φύλο, τι σημαίνει και κοινωνικοπολιτικά. Ο θίασος αυτών των τόσο διαφορετικών γυναικών συγκροτήθηκε με βάση αυτά τα κριτήρια: διαφορετικές εμπειρίες, προσεγγίσεις, σωματότυποι».

Στο Σώμα της Facebook Twitter
Σοφία Ευτυχιάδου: «Το γυναικείο σώμα έχει υποστεί άπειρα μικρά και μεγάλα βασανιστήρια για να γίνει επιθυμητό». Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

«Είναι εντυπωσιακό», λέει η Ελένη, «πόσο γρήγορα αυτές οι δώδεκα ηθοποιοί έγιναν ομάδα. Από τη δεύτερη πρόβα έγινε μια συγκλονιστική συζήτηση, μας ένωσε το θέμα, γιατί έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε, και συνειδητοποιήσαμε πόσο λίγο μιλάμε γι’ αυτό. Είδαμε πόσο μια ειλικρινής συζήτηση απελευθερώνει τις γυναίκες και τις κάνει να συνδέονται και να μοιράζονται πράγματα για τον εαυτό τους. Μπήκαμε πολύ βαθιά και αποκαλυπτικά στη συζήτηση».

Πόσο χιλιοειπωμένα είναι όλα αυτά για το γυναικείο σώμα;

«Αυτή είναι μια καλλιτεχνική αγωνία. Δεν θα υποκριθούμε ότι δεν υπάρχει», συνεχίζει η Ελένη, «ωστόσο η ειλικρινής απάντηση είναι πως θα είναι χιλιοειπωμένα, αλλά πρέπει να ειπωθούν εκατομμύρια φορές».

Μου παραθέτουν μια λίστα από στερεότυπα και ταμπού που όσες φορές και να συζητηθούν εξακολουθούν να παραμένουν σε μια γωνιά ή στο σκοτάδι, σαν βρόμικα μυστικά. «Θα μπορούσε να γραφτεί ένα δοκίμιο περί της ομολογίας του γυναικείου αυνανισμού», εξηγεί η Νεφέλη, «που είναι αυτονόητος για τους εφήβους και εκτός συζήτησης για τα συνομήλικά τους κορίτσια. Ή για τον μύθο ότι μόνο τα αγόρια ερεθίζονται όταν είναι μικρά· αν το πεις για τα κορίτσια ακούγεται πορνό».

«Αν σκεφτούμε πότε χαρτογραφήθηκε η κλειτορίδα, το τι συνέβαινε μέχρι τότε δεν μπορούμε να το φανταστούμε, ούτε τι συμβαίνει με τις κλειτοριδεκτομές ακόμα και σήμερα», λέει η Σοφία.

«Για μένα το πιο σοβαρό στερεότυπο σε σχέση με το γυναικείο σώμα», λέει η Ελένη, «είναι η επιταγή και όχι η επιλογή να κάνεις παιδί, ότι κάθε γυναίκα πρέπει να μείνει έγκυος, το να κάνεις έκτρωση είναι ταμπού. Ότι μέχρι κάποια ηλικία σε ρωτούν αν θα κάνεις παιδί και μετά, αν μετάνιωσες που δεν έκανες».

Στο Σώμα της Facebook Twitter
Ελένη Ευθυμίου: «Για μένα το πιο σοβαρό στερεότυπο σε σχέση με το γυναικείο σώμα είναι η επιταγή και όχι η επιλογή να κάνεις παιδί». Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

Η επιλογή να δουλέψουν μόνο γυναίκες σε αυτή την παράσταση ήταν εξίσου συνειδητή με την επιλογή του θέματος. Όταν τις ρωτάω αν περιμένουν επικρίσεις, απαντούν καταφατικά, αλλά βρίσκουν πιο σημαντικό να μπορούν, ως γυναίκες, να μιλάνε ελεύθερα, πιο ανοιχτά, να βάζουν νεοφυή στοιχεία στη συζήτηση χωρίς ταμπού, σε μια κοινωνία στην οποία ο σεξισμός δίνει σκληρή μάχη για να επιβάλει τα πρότυπά του και ο νεοσυντηρητισμός κάνει τις γυναίκες φοβισμένες και άτολμες.

828
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

«Θέλαμε και κάτι άλλο», λέει η Ελένη, «να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οι γυναίκες ηθοποιοί να μπορούν να χαρούν, να απολαύσουν, να ανοιχτούν μέσα στη δουλειά τους, κάτι που δεν είναι δεδομένο ούτε αυτονόητο. Το σπονδυλωτό κείμενο με τις 15 σκηνές εμπλουτίζεται καθημερινά με τις σημειώσεις από τις ψηφίδες που προσθέτουν οι ηθοποιοί. Η ιστορίες θα ακουστούν σε έναν σκηνικό χώρο που μοιάζει με χαμάμ που είναι παραδοσιακά εξομολογητήριο, όπου οι γυναίκες μπορούν να μιλήσουν όπως θέλουν. Εκεί τα στυλιζαρισμένα και περιορισμένα σώματα θα αποδομηθούν, θα απελευθερωθούν και θα αναγεννηθούν προς έναν νέο προορισμό.

«Το γυναικείο σώμα έχει υποστεί άπειρα μικρά και μεγάλα βασανιστήρια για να γίνει επιθυμητό», λέει η Σοφία, «από τη βιομηχανία της μόδας, της ομορφιάς, από την Εκκλησία, τις κάθε λογής κουλτούρες. Υπάρχουν μέρη του κόσμου που θεωρούν μίασμα την περίοδο και τα σωματικά υγρά, ενώ οι γυναίκες σε παγκόσμιο επίπεδο υποβάλλονται στη δοκιμασία του “συνδρόμου απροσδιόριστης ηλικίας” και από τα 15 υποβάλλονται σε ένα σωρό πλαστικές επεμβάσεις για να διατηρήσουν την όψη της νεότητας, κάτι που τις αποπροσανατολίζει, απομακρύνοντάς τες από την ανακάλυψη του εαυτού, του σώματος και των λειτουργιών του, και τις μεταμορφώνει σε κάτι μη πραγματικό, χωρίς ψεγάδι, χωρίς το ίχνος του χρόνου και της αληθινής ζωής. Το να μιλήσουμε για το γυναικείο σώμα είναι σαν να μιλάμε για τη θάλασσα που αλλάζει σχήματα και όψεις και έχει έναν βυθό που πάντα μπορείς να εξερευνήσεις. Αυτό θα θέλαμε να έχει αυτή η παράσταση».

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ελένη Ευθυμίου: «Δύσκολα θα έρθει ένας ανάπηρος ηθοποιός σε ακρόαση να διεκδικήσει έναν ρόλο, μη γελιόμαστε»

Θέατρο / Ελένη Ευθυμίου: «Δύσκολα θα έρθει ένας ανάπηρος ηθοποιός να διεκδικήσει έναν ρόλο, μη γελιόμαστε»

Σκηνοθέτις, περφόρμερ και τραγουδίστρια, ενεργό μέλος των Εν δυνάμει, μιας ομάδας νέων καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία, η Ελένη Ευθυμίου φέρνει το #MeToo στο Εθνικό Θεάτρου με το έργο «Φουέντε Οβεχούνα».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι παραστάσεις του φθινοπώρου

Fall Preview 2024 / 15 παραστάσεις που έρχονται το φθινόπωρο

Η θεατρική σεζόν 2024-25 χαρακτηρίζεται κυρίως από τις επαναλήψεις της περσινής χρονιάς. Με μια πρώτη ματιά, τα έργα του κλασικού ρεπερτορίου καταλαμβάνουν σημαντική θέση, ενώ δεν λείπουν και οι αναγνώσεις σύγχρονων έργων που έχουν αγαπηθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε στο Εθνικό Θέατρο την περίοδο 2024-25

Πολιτισμός / 17 νέες παραγωγές και 2 επαναλήψεις: Οι παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου για τη σεζόν 2024-25

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Μόσχος παρουσίασε το νέο πρόγραμμα, ανακοινώνοντας παράλληλα πως δεν θα διεκδικήσει δεύτερη θητεία στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ