«Ιφιγένεια η εν Ταύροις»: Πώς επέρχεται η σωτηρία στους ανθρώπους;

«Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και μετάφραση Γιώργου Ιωάννου Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί έμειναν στη συντριπτική πλειοψηφία τους παγιδευμένοι σε μια ατελέσφορη εξωτερικότητα.
0

Κάθε ενδιαφέρουσα παράσταση αρχαίου δράματος γεννιέται μέσα από μία πολύπλοκη, χρονοβόρα και επώδυνη διαδικασία. Σε αυτήν εμπλέκονται οι ηθικές, κοινωνικές και πολιτικές προσλαμβάνουσες του δημιουργού και των συνεργατών του, η ευαισθησία και η κρίση τους, η αισθητική και οι γνώσεις τους, η ικανότητά τους να μετατρέπουν ένα κείμενο σε έναν πλήρη κόσμο, μια απτή και παλλόμενη συναρμογή εικόνων, συναισθημάτων, ήχων και σωμάτων. Έναν κόσμο όπου το μυθικό παρελθόν και το δονούμενο παρόν εναγκαλίζονται με πειθώ και πάθος αναζητώντας εκ νέου την αλήθειά τους. 

Όλοι οι αξιόλογοι καλλιτέχνες του θεάτρου –είτε μεγαλύτερου είτε μικρότερου διαμετρήματος– έχουν κατά καιρούς αποτολμήσει δημιουργικούς εναγκαλισμούς. Μερικές φορές χρειάζεται κάτι απλό, μια μόνο στιγμή: ολόκληρο το κλίμα απόγνωσης που έπνιγε το βομβαρδισμένο Λονδίνο συμπυκνώθηκε στις δύο διαπεραστικές κραυγές του Λόρενς Ολίβιε, ο οποίος υποδύθηκε τον Οιδίποδα Τύραννο στο Old Vic Theatre, έναν μήνα μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Νανούρης δεν έκρυβε καμιά επιθυμία συνάντησης. Καμιά απόπειρα ερμηνείας. Καμία σύνδεση με το παρελθόν ή με το παρόν. Ή μάλλον όχι: το παρελθόν ήταν παρόν ως αισθητική αναβίωση, ως απομίμηση παραστάσεων του 1950, μιας «ευπρέπειας» ξεπερασμένης από καιρό. 

Άλλες φορές, η στιγμή διαστέλλεται και ηλεκτρίζει το σύνολο: Στις εμβληματικές «Τρωάδες» του Ταντάσι Σουζούκι, η βασίλισσα Εκάβη εμφανίστηκε στη μεταπολεμική Ιαπωνία ως μια γριά ζητιάνα αιχμαλωτισμένη στον πυρακτωμένο εφιάλτη της Χιροσίμα.

Ιφιγένεια Facebook Twitter
Χωρίς ερμηνείες και χωρίς εστίες συγκίνησης, μείναμε να παρακολουθούμε μετέωροι και μόνοι τη διεκπεραιωτική αναπαράσταση μιας ιστορίας.

Στην περίφημη τετραλογία της με τίτλο «Les Atrides», η Αριάν Μνουσκίν επιχείρησε να αποκαταστήσει το ηθικό δίκαιο της Κλυταιμνήστρας μέσα από μια φεμινιστική προσέγγιση που τασσόταν ανενδοίαστα με το μέρος της προδομένης συζύγου και μητέρας. Ο σπουδαίος Ιταλός Ρομέο Καστελούτσι υιοθέτησε με τη σειρά του κι εκείνος την οπτική της αισχύλειας ηρωίδας, όταν την παρουσίασε, το 1995, ως υπέρβαρη επιβλητική γυναίκα με γυμνωμένες εκχειλίζουσες σάρκες που παρέπεμπαν στην προ-γλωσσική, μυστηριακή και θηλυκή πλευρά της αρχαιοελληνικής σκέψης.

Οι «Βάκχες» του Θεόδωρου Τερζόπουλου, το 1986, σπάζοντας κάθε καλούπι στατικότητας οδήγησαν τα σώματα των ηθοποιών σε έναν τελετουργικό παροξυσμό, σε ένα delirium tremens, που φιλοδοξούσε να ξεπεράσει διονυσιακά τα όρια της ανθρώπινης εμπειρίας.

Μα και ο Κάρολος Κουν, ο Άρης Ρέτσος, ο Λευτέρης Βογιατζής και άλλοι χαρισματικοί δημιουργοί εξερεύνησαν με τρόπο συναρπαστικό το αρχαίο δράμα ανανεώνοντας ριζικά την οπτική μας.   

Τι ήταν άραγε αυτό που πρωτίστως τους κινούσε, αν όχι η επιθυμία τους να συναντήσουν το κείμενο με όλο τους το Είναι; 

Λένα Παπαληγούρα Facebook Twitter
Φιλότιμη και συνεπής, η Λένα Παπαληγούρα δεν κατάφερε να προσδώσει ένα διακριτό στίγμα στην ηρωίδα της.

Κάθε αρχαίο κείμενο δεν είναι μια σειρά λέξεων ή μια αφήγηση από την οποία δύναται ν’ αναδυθεί ένα και μοναδικό νόημα. Είναι μια Χώρα μέσα στον χρόνο, μια Χώρα υποκείμενη σε εισροές, εκροές, εδαφικοποιήσεις και απεδαφικοποιήσεις. Το νόημά του δεν είναι κάτι «κρυμμένο», το οποίο θα μας φανερωθεί αν στήσουμε προσεκτικά αυτί και ακούσουμε «τι ήθελε να πει ο ποιητής» ή αν αφήσουμε το κείμενο «να μιλήσει από μόνο του». Αν το πιστεύουμε αυτό, είμαστε τουλάχιστον αφελείς. 

Γιατί αν δεν εμφυσήσουμε τη δημιουργική πνοή μας μέσα του, εάν δηλαδή δεν το ερμηνεύσουμε επιστρατεύοντας όλες μας τις δυνάμεις, τότε θα είναι απλά σα να απουσιάζουμε.

Το να συναντάς ένα έργο, έναν συγγραφέα, μια ηρωίδα, έναν στίχο, μια κομμένη μπούκλα μαλλιών, ένα θραύσμα αγάλματος συνιστά μια συνάντηση ερωτική. Μια συνάντηση που αλλάζει το βλέμμα, τη θέση, την αντίληψη, τον τρόπο που αναπνέει κανείς, τον τρόπο που ονειρεύεται κι ελπίζει. Όπως εμείς, είναι και τα μεγάλα κείμενα ζωντανοί οργανισμοί που ανθίζουν όταν τα ερωτευόμαστε και μαραίνονται όταν διστάζουμε να τ’ αγγίξουμε. Πρόκειται για μια σχέση αμοιβαιότητας: μεταβαλλόμενοι απ’ αυτά, τα μεταβάλλουμε. Τότε και μόνον τότε, εκτεθειμένοι, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της επιθυμίας μας και το ρίσκο αυτής της συνάντησης, μπορούμε να συγ-κινηθούμε, δηλαδή να οδηγηθούμε, όπως λέει ο Πιερ Ζανέ, στην «κατάρρευση του συνήθους Είναι μας». 

Πυγμαλίων Δαδακαρίδης Facebook Twitter
H φλύαρη, μηχανική κίνηση των χεριών-κουπιών καθόλου δεν έσωσε –κάθε άλλο– την ερμηνεία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ως Γελαδάρη.

Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Νανούρης δεν έκρυβε καμιά επιθυμία συνάντησης. Καμιά απόπειρα ερμηνείας. Καμία σύνδεση με το παρελθόν ή με το παρόν. Ή μάλλον όχι: το παρελθόν ήταν παρόν ως αισθητική αναβίωση, ως απομίμηση παραστάσεων του 1950, μιας «ευπρέπειας» ξεπερασμένης από καιρό, μιας στατικότητας που δύσκολα γίνεται πλέον ανεκτή από τον θεατή – παρεκτός αν υπονομεύεται από τη δεινότητα των ερμηνευτών. Και αυτή τη χαρά δεν τη ζήσαμε. 

Οι ηθοποιοί έμειναν στη συντριπτική πλειοψηφία τους παγιδευμένοι σε μια ατελέσφορη εξωτερικότητα. Φιλότιμη και συνεπής, η Λένα Παπαληγούρα δεν κατάφερε να προσδώσει ένα διακριτό στίγμα στην ηρωίδα της: τυλιγμένη σε ένα πέπλο κοσμιότητας και μονοτονίας, παρέμεινε σωματικά «παγωμένη» και δεν άφησε στιγμή να διαφανούν οι τραγικές ρωγμές και οι συναισθηματικοί τριγμοί που συντελούνται εντός της Ιφιγένειας.

Μυστηριωδώς «σβησμένος» και απενεργοποιημένος παρουσιάστηκε ο Πυλάδης του Προμηθέα Αλειφερόπουλου, ενώ η φλύαρη, μηχανική κίνηση των χεριών-κουπιών καθόλου δεν έσωσε –κάθε άλλο– την ερμηνεία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ως Γελαδάρη. Νευρικός, στο όριο της καρικατούρας, ο Θόας του Νίκου Ψαρρά στάθηκε ανήμπορος να μεταδώσει μία σοβαρή αίσθηση απειλής οδηγώντας τον θεατή σε αμηχανία.

Ο μόνος που είχε τελικά σώμα –ένα σώμα σε σύσπαση, σε αγωνία, σε επαφή με το συναίσθημά του– ήταν ο Μιχάλης Σαράντης: ο ηθοποιός έφερε ενώπιόν μας τη βασανιστική θέση του Ορέστη χαρίζοντάς μας λίγες στιγμές επαφής μέσα στη σκηνοθετική έρημο.

Νίκος Ψαρράς Facebook Twitter
Νευρικός, στο όριο της καρικατούρας, ο Θόας του Νίκου Ψαρρά στάθηκε ανήμπορος να μεταδώσει μία σοβαρή αίσθηση απειλής οδηγώντας τον θεατή σε αμηχανία.
Χαρούλα Αλεξίου Facebook Twitter
Η υποβλητική, φωτεινή παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου, μια στιγμή αλλιώτικης συγκίνησης που δεν έφτασε, όμως, να γεμίσει το κενό της συνολικής εμπειρίας μας.

Χωρίς ερμηνείες και χωρίς εστίες συγκίνησης, μείναμε να παρακολουθούμε μετέωροι και μόνοι τη διεκπεραιωτική αναπαράσταση μιας ιστορίας. Γιατί κάποιες φορές η επίκληση της λιτότητας δεν είναι παρά μια προστατευτική ασπίδα: «Δεν έχω βάλει κανέναν μοντερνισμό» και «θα δείτε αυτό που πιστεύω πως θέλει να πει ο Ευριπίδης» επέμενε ο σκηνοθέτης. Στην πράξη, όμως, φάνηκε ότι κάτι άλλο συνέβη. 

Έχουμε να κάνουμε με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις»: Πώς επέρχεται η σωτηρία στους ανθρώπους; Ποιος μας σώζει από την τυφλότητα, την τυχαιότητα, από το ίδιο μας το παρελθόν; Κανείς δεν ξέρει, ούτε ζήτησε να μάθει εν προκειμένω.

Τα γεγονότα της πλοκής έμειναν ξερά και άχαρα, εφόσον απουσίαζε από το έργο το ερμηνευτικό βλέμμα (δηλαδή το βλέμμα μιας αληθινής συνάντησης). Κι αυτή την απουσία δεν κατάφεραν να την καλύψουν ούτε οι κοπέλες με τις αγγελικές φωνές –τα μέλη του Χορού– που κινήθηκαν φωνητικά κάπου μεταξύ ψαλμωδίας, πολυφωνικών και ορατορίου. Όλα τα καλλίφωνα «ααααα» του κόσμου δεν θα μας οδηγήσουν στον πυρήνα ενός δρώμενου, όταν αυτό δεν έχει πυρήνα. 

Η υποβλητική, φωτεινή παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου, μια στιγμή αλλιώτικης συγκίνησης που δεν έφτασε, όμως, να γεμίσει το κενό της συνολικής εμπειρίας μας.

«Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και μετάφραση Γιώργου Ιωάννου Facebook Twitter
Ο μόνος που είχε τελικά σώμα –ένα σώμα σε σύσπαση, σε αγωνία, σε επαφή με το συναίσθημά του– ήταν ο Μιχάλης Σαράντης: ο ηθοποιός έφερε ενώπιόν μας τη βασανιστική θέση του Ορέστη χαρίζοντάς μας λίγες στιγμές επαφής μέσα στη σκηνοθετική έρημο.

Ιφιγένεια η εν Ταύροις

Μετάφραση: Γιώργος Ιωάννου

Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Πρωταγωνιστούν:

Λένα Παπαληγούρα | Ιφιγένεια

Μιχάλης Σαράντης | Ορέστης

Νίκος Ψαρράς | Θόας

Πυγμαλίων Δαδακαρίδης | Αγγελιοφόρος

Προμηθέας Αλειφερόπουλος | Πυλάδης

Κίττυ Παϊταζόγλου | Κορυφαία Χορού

και η Χάρις Αλεξίου στον ρόλο της Αθηνάς

12/07 Βύρωνας,14/7 Πετρούπολη, 15/7 Bεάκειο, 17/7 & 18/7 Παπάγου, 20/7 & 21/7 Πάτρα, 22/7 Ιωάννινα, 23/7 Πρέβεζα, 24/7 Αίγιο, 28/7 Σπάρτη, 29/7 Φλόκα, 30/7 Ήλιδα, 9/8 & 10/8 Hράκλειο, 11/8 Pέθυμνο, 12/8 Χανιά, 16/8 Δελφοί, 17/8 Bόλος, 18/8 Δίον, 19/8 Μουδανιά, 20/8 & 21/8 Φίλιπποι, 23/8 Αλεξανδρούπολη, 24/8 Κιλκίς, 25/8 Γιαννιτσά, 26/8 Έδεσσα, 29/8 & 30/8 & 31/8 Θεσσαλονίκη (Δάσους), 1/9 Λάρισα, 2/9 Θήβα, 4/9 Ηλιουπολη, 10/9 & 11/9 Ρόδος, 13/9 & 14/9 Κατράκειο

__________

ΕΙΔΑΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ; ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΓΝΩΜΗ

Η LiFO ευχαρίστως φιλοξενεί σχόλια των αναγνωστών της, δεν επιτρέπονται ωστόσο προσωπικές επιθέσεις, αναπόδεικτοι ή συκοφαντικοί ισχυρισμοί ούτε γλώσσα που προάγει το μίσος και τον ρατσισμό.  ― Τα σχόλια είναι ανοιχτά στο κάτω μέρος της σελίδας.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιώργος Νανούρης: «Εγώ δεν πάω ποτέ να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Θέατρο / Γιώργος Νανούρης: «Εγώ ποτέ δεν πάω να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Ο ηθοποιός Γιώργος Νανούρης κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια ένα σερί «χειροποίητων» σκηνοθετικών επιτυχιών και πλέον δηλώνει έτοιμος –αν και φοβερά αγχωμένος– για την πρώτη του Επίδαυρο, με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη και τρεις αγαπημένους του πρωταγωνιστές (Λένα Παπαληγούρα, Χάρις Αλεξίου, Μιχάλης Σαράντης) να τον συνοδεύουν.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Βάτραχοι

Θέατρο / «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη: Μπορούν οι ποιητές να σώσουν την πόλη και την τιμή της;

Η Αργυρώ Χιώτη κάνει το ντεμπούτο της στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, αναζητώντας τη σημασία τον κομβικού ρόλου της ποίησης ως υλικού κοινωνικής συνοχής σε μια εποχή πνευματικής κρίσης σαν τη σημερινή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιάννης Μόσχος: «Τα κρατικά θέατρα θέλουν κι αυτά τον πρωταγωνιστή τους, μη γελιόμαστε»

Θέατρο / Γιάννης Μόσχος: «Θέλω να δείξω το καζάνι που κοχλάζει»

Η πρώτη Επίδαυρος του Γιάννη Μόσχου έρχεται με το Εθνικό Θέατρο και τις «Φοίνισσες», ένα έργο του Ευριπίδη που δεν βλέπουμε συχνά, και ο σκηνοθέτης μιλά για την παράσταση, για το θέατρο, αλλά και για το αν πραγματικά θέλουμε να αποφύγουμε την εμφύλια διχόνοια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ