«Ιφιγένεια η εν Ταύροις»: Πώς επέρχεται η σωτηρία στους ανθρώπους;

«Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και μετάφραση Γιώργου Ιωάννου Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί έμειναν στη συντριπτική πλειοψηφία τους παγιδευμένοι σε μια ατελέσφορη εξωτερικότητα.
0

Κάθε ενδιαφέρουσα παράσταση αρχαίου δράματος γεννιέται μέσα από μία πολύπλοκη, χρονοβόρα και επώδυνη διαδικασία. Σε αυτήν εμπλέκονται οι ηθικές, κοινωνικές και πολιτικές προσλαμβάνουσες του δημιουργού και των συνεργατών του, η ευαισθησία και η κρίση τους, η αισθητική και οι γνώσεις τους, η ικανότητά τους να μετατρέπουν ένα κείμενο σε έναν πλήρη κόσμο, μια απτή και παλλόμενη συναρμογή εικόνων, συναισθημάτων, ήχων και σωμάτων. Έναν κόσμο όπου το μυθικό παρελθόν και το δονούμενο παρόν εναγκαλίζονται με πειθώ και πάθος αναζητώντας εκ νέου την αλήθειά τους. 

Όλοι οι αξιόλογοι καλλιτέχνες του θεάτρου –είτε μεγαλύτερου είτε μικρότερου διαμετρήματος– έχουν κατά καιρούς αποτολμήσει δημιουργικούς εναγκαλισμούς. Μερικές φορές χρειάζεται κάτι απλό, μια μόνο στιγμή: ολόκληρο το κλίμα απόγνωσης που έπνιγε το βομβαρδισμένο Λονδίνο συμπυκνώθηκε στις δύο διαπεραστικές κραυγές του Λόρενς Ολίβιε, ο οποίος υποδύθηκε τον Οιδίποδα Τύραννο στο Old Vic Theatre, έναν μήνα μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Νανούρης δεν έκρυβε καμιά επιθυμία συνάντησης. Καμιά απόπειρα ερμηνείας. Καμία σύνδεση με το παρελθόν ή με το παρόν. Ή μάλλον όχι: το παρελθόν ήταν παρόν ως αισθητική αναβίωση, ως απομίμηση παραστάσεων του 1950, μιας «ευπρέπειας» ξεπερασμένης από καιρό. 

Άλλες φορές, η στιγμή διαστέλλεται και ηλεκτρίζει το σύνολο: Στις εμβληματικές «Τρωάδες» του Ταντάσι Σουζούκι, η βασίλισσα Εκάβη εμφανίστηκε στη μεταπολεμική Ιαπωνία ως μια γριά ζητιάνα αιχμαλωτισμένη στον πυρακτωμένο εφιάλτη της Χιροσίμα.

Ιφιγένεια Facebook Twitter
Χωρίς ερμηνείες και χωρίς εστίες συγκίνησης, μείναμε να παρακολουθούμε μετέωροι και μόνοι τη διεκπεραιωτική αναπαράσταση μιας ιστορίας.

Στην περίφημη τετραλογία της με τίτλο «Les Atrides», η Αριάν Μνουσκίν επιχείρησε να αποκαταστήσει το ηθικό δίκαιο της Κλυταιμνήστρας μέσα από μια φεμινιστική προσέγγιση που τασσόταν ανενδοίαστα με το μέρος της προδομένης συζύγου και μητέρας. Ο σπουδαίος Ιταλός Ρομέο Καστελούτσι υιοθέτησε με τη σειρά του κι εκείνος την οπτική της αισχύλειας ηρωίδας, όταν την παρουσίασε, το 1995, ως υπέρβαρη επιβλητική γυναίκα με γυμνωμένες εκχειλίζουσες σάρκες που παρέπεμπαν στην προ-γλωσσική, μυστηριακή και θηλυκή πλευρά της αρχαιοελληνικής σκέψης.

Οι «Βάκχες» του Θεόδωρου Τερζόπουλου, το 1986, σπάζοντας κάθε καλούπι στατικότητας οδήγησαν τα σώματα των ηθοποιών σε έναν τελετουργικό παροξυσμό, σε ένα delirium tremens, που φιλοδοξούσε να ξεπεράσει διονυσιακά τα όρια της ανθρώπινης εμπειρίας.

Μα και ο Κάρολος Κουν, ο Άρης Ρέτσος, ο Λευτέρης Βογιατζής και άλλοι χαρισματικοί δημιουργοί εξερεύνησαν με τρόπο συναρπαστικό το αρχαίο δράμα ανανεώνοντας ριζικά την οπτική μας.   

Τι ήταν άραγε αυτό που πρωτίστως τους κινούσε, αν όχι η επιθυμία τους να συναντήσουν το κείμενο με όλο τους το Είναι; 

Λένα Παπαληγούρα Facebook Twitter
Φιλότιμη και συνεπής, η Λένα Παπαληγούρα δεν κατάφερε να προσδώσει ένα διακριτό στίγμα στην ηρωίδα της.

Κάθε αρχαίο κείμενο δεν είναι μια σειρά λέξεων ή μια αφήγηση από την οποία δύναται ν’ αναδυθεί ένα και μοναδικό νόημα. Είναι μια Χώρα μέσα στον χρόνο, μια Χώρα υποκείμενη σε εισροές, εκροές, εδαφικοποιήσεις και απεδαφικοποιήσεις. Το νόημά του δεν είναι κάτι «κρυμμένο», το οποίο θα μας φανερωθεί αν στήσουμε προσεκτικά αυτί και ακούσουμε «τι ήθελε να πει ο ποιητής» ή αν αφήσουμε το κείμενο «να μιλήσει από μόνο του». Αν το πιστεύουμε αυτό, είμαστε τουλάχιστον αφελείς. 

Γιατί αν δεν εμφυσήσουμε τη δημιουργική πνοή μας μέσα του, εάν δηλαδή δεν το ερμηνεύσουμε επιστρατεύοντας όλες μας τις δυνάμεις, τότε θα είναι απλά σα να απουσιάζουμε.

Το να συναντάς ένα έργο, έναν συγγραφέα, μια ηρωίδα, έναν στίχο, μια κομμένη μπούκλα μαλλιών, ένα θραύσμα αγάλματος συνιστά μια συνάντηση ερωτική. Μια συνάντηση που αλλάζει το βλέμμα, τη θέση, την αντίληψη, τον τρόπο που αναπνέει κανείς, τον τρόπο που ονειρεύεται κι ελπίζει. Όπως εμείς, είναι και τα μεγάλα κείμενα ζωντανοί οργανισμοί που ανθίζουν όταν τα ερωτευόμαστε και μαραίνονται όταν διστάζουμε να τ’ αγγίξουμε. Πρόκειται για μια σχέση αμοιβαιότητας: μεταβαλλόμενοι απ’ αυτά, τα μεταβάλλουμε. Τότε και μόνον τότε, εκτεθειμένοι, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της επιθυμίας μας και το ρίσκο αυτής της συνάντησης, μπορούμε να συγ-κινηθούμε, δηλαδή να οδηγηθούμε, όπως λέει ο Πιερ Ζανέ, στην «κατάρρευση του συνήθους Είναι μας». 

Πυγμαλίων Δαδακαρίδης Facebook Twitter
H φλύαρη, μηχανική κίνηση των χεριών-κουπιών καθόλου δεν έσωσε –κάθε άλλο– την ερμηνεία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ως Γελαδάρη.

Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Νανούρης δεν έκρυβε καμιά επιθυμία συνάντησης. Καμιά απόπειρα ερμηνείας. Καμία σύνδεση με το παρελθόν ή με το παρόν. Ή μάλλον όχι: το παρελθόν ήταν παρόν ως αισθητική αναβίωση, ως απομίμηση παραστάσεων του 1950, μιας «ευπρέπειας» ξεπερασμένης από καιρό, μιας στατικότητας που δύσκολα γίνεται πλέον ανεκτή από τον θεατή – παρεκτός αν υπονομεύεται από τη δεινότητα των ερμηνευτών. Και αυτή τη χαρά δεν τη ζήσαμε. 

Οι ηθοποιοί έμειναν στη συντριπτική πλειοψηφία τους παγιδευμένοι σε μια ατελέσφορη εξωτερικότητα. Φιλότιμη και συνεπής, η Λένα Παπαληγούρα δεν κατάφερε να προσδώσει ένα διακριτό στίγμα στην ηρωίδα της: τυλιγμένη σε ένα πέπλο κοσμιότητας και μονοτονίας, παρέμεινε σωματικά «παγωμένη» και δεν άφησε στιγμή να διαφανούν οι τραγικές ρωγμές και οι συναισθηματικοί τριγμοί που συντελούνται εντός της Ιφιγένειας.

Μυστηριωδώς «σβησμένος» και απενεργοποιημένος παρουσιάστηκε ο Πυλάδης του Προμηθέα Αλειφερόπουλου, ενώ η φλύαρη, μηχανική κίνηση των χεριών-κουπιών καθόλου δεν έσωσε –κάθε άλλο– την ερμηνεία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ως Γελαδάρη. Νευρικός, στο όριο της καρικατούρας, ο Θόας του Νίκου Ψαρρά στάθηκε ανήμπορος να μεταδώσει μία σοβαρή αίσθηση απειλής οδηγώντας τον θεατή σε αμηχανία.

Ο μόνος που είχε τελικά σώμα –ένα σώμα σε σύσπαση, σε αγωνία, σε επαφή με το συναίσθημά του– ήταν ο Μιχάλης Σαράντης: ο ηθοποιός έφερε ενώπιόν μας τη βασανιστική θέση του Ορέστη χαρίζοντάς μας λίγες στιγμές επαφής μέσα στη σκηνοθετική έρημο.

Νίκος Ψαρράς Facebook Twitter
Νευρικός, στο όριο της καρικατούρας, ο Θόας του Νίκου Ψαρρά στάθηκε ανήμπορος να μεταδώσει μία σοβαρή αίσθηση απειλής οδηγώντας τον θεατή σε αμηχανία.
Χαρούλα Αλεξίου Facebook Twitter
Η υποβλητική, φωτεινή παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου, μια στιγμή αλλιώτικης συγκίνησης που δεν έφτασε, όμως, να γεμίσει το κενό της συνολικής εμπειρίας μας.

Χωρίς ερμηνείες και χωρίς εστίες συγκίνησης, μείναμε να παρακολουθούμε μετέωροι και μόνοι τη διεκπεραιωτική αναπαράσταση μιας ιστορίας. Γιατί κάποιες φορές η επίκληση της λιτότητας δεν είναι παρά μια προστατευτική ασπίδα: «Δεν έχω βάλει κανέναν μοντερνισμό» και «θα δείτε αυτό που πιστεύω πως θέλει να πει ο Ευριπίδης» επέμενε ο σκηνοθέτης. Στην πράξη, όμως, φάνηκε ότι κάτι άλλο συνέβη. 

Έχουμε να κάνουμε με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις»: Πώς επέρχεται η σωτηρία στους ανθρώπους; Ποιος μας σώζει από την τυφλότητα, την τυχαιότητα, από το ίδιο μας το παρελθόν; Κανείς δεν ξέρει, ούτε ζήτησε να μάθει εν προκειμένω.

Τα γεγονότα της πλοκής έμειναν ξερά και άχαρα, εφόσον απουσίαζε από το έργο το ερμηνευτικό βλέμμα (δηλαδή το βλέμμα μιας αληθινής συνάντησης). Κι αυτή την απουσία δεν κατάφεραν να την καλύψουν ούτε οι κοπέλες με τις αγγελικές φωνές –τα μέλη του Χορού– που κινήθηκαν φωνητικά κάπου μεταξύ ψαλμωδίας, πολυφωνικών και ορατορίου. Όλα τα καλλίφωνα «ααααα» του κόσμου δεν θα μας οδηγήσουν στον πυρήνα ενός δρώμενου, όταν αυτό δεν έχει πυρήνα. 

Η υποβλητική, φωτεινή παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου, μια στιγμή αλλιώτικης συγκίνησης που δεν έφτασε, όμως, να γεμίσει το κενό της συνολικής εμπειρίας μας.

«Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και μετάφραση Γιώργου Ιωάννου Facebook Twitter
Ο μόνος που είχε τελικά σώμα –ένα σώμα σε σύσπαση, σε αγωνία, σε επαφή με το συναίσθημά του– ήταν ο Μιχάλης Σαράντης: ο ηθοποιός έφερε ενώπιόν μας τη βασανιστική θέση του Ορέστη χαρίζοντάς μας λίγες στιγμές επαφής μέσα στη σκηνοθετική έρημο.

Ιφιγένεια η εν Ταύροις

Μετάφραση: Γιώργος Ιωάννου

Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Πρωταγωνιστούν:

Λένα Παπαληγούρα | Ιφιγένεια

Μιχάλης Σαράντης | Ορέστης

Νίκος Ψαρράς | Θόας

Πυγμαλίων Δαδακαρίδης | Αγγελιοφόρος

Προμηθέας Αλειφερόπουλος | Πυλάδης

Κίττυ Παϊταζόγλου | Κορυφαία Χορού

και η Χάρις Αλεξίου στον ρόλο της Αθηνάς

12/07 Βύρωνας,14/7 Πετρούπολη, 15/7 Bεάκειο, 17/7 & 18/7 Παπάγου, 20/7 & 21/7 Πάτρα, 22/7 Ιωάννινα, 23/7 Πρέβεζα, 24/7 Αίγιο, 28/7 Σπάρτη, 29/7 Φλόκα, 30/7 Ήλιδα, 9/8 & 10/8 Hράκλειο, 11/8 Pέθυμνο, 12/8 Χανιά, 16/8 Δελφοί, 17/8 Bόλος, 18/8 Δίον, 19/8 Μουδανιά, 20/8 & 21/8 Φίλιπποι, 23/8 Αλεξανδρούπολη, 24/8 Κιλκίς, 25/8 Γιαννιτσά, 26/8 Έδεσσα, 29/8 & 30/8 & 31/8 Θεσσαλονίκη (Δάσους), 1/9 Λάρισα, 2/9 Θήβα, 4/9 Ηλιουπολη, 10/9 & 11/9 Ρόδος, 13/9 & 14/9 Κατράκειο

__________

ΕΙΔΑΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ; ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΓΝΩΜΗ

Η LiFO ευχαρίστως φιλοξενεί σχόλια των αναγνωστών της, δεν επιτρέπονται ωστόσο προσωπικές επιθέσεις, αναπόδεικτοι ή συκοφαντικοί ισχυρισμοί ούτε γλώσσα που προάγει το μίσος και τον ρατσισμό.  ― Τα σχόλια είναι ανοιχτά στο κάτω μέρος της σελίδας.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιώργος Νανούρης: «Εγώ δεν πάω ποτέ να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Θέατρο / Γιώργος Νανούρης: «Εγώ ποτέ δεν πάω να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Ο ηθοποιός Γιώργος Νανούρης κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια ένα σερί «χειροποίητων» σκηνοθετικών επιτυχιών και πλέον δηλώνει έτοιμος –αν και φοβερά αγχωμένος– για την πρώτη του Επίδαυρο, με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη και τρεις αγαπημένους του πρωταγωνιστές (Λένα Παπαληγούρα, Χάρις Αλεξίου, Μιχάλης Σαράντης) να τον συνοδεύουν.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Βάτραχοι

Θέατρο / «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη: Μπορούν οι ποιητές να σώσουν την πόλη και την τιμή της;

Η Αργυρώ Χιώτη κάνει το ντεμπούτο της στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, αναζητώντας τη σημασία τον κομβικού ρόλου της ποίησης ως υλικού κοινωνικής συνοχής σε μια εποχή πνευματικής κρίσης σαν τη σημερινή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιάννης Μόσχος: «Τα κρατικά θέατρα θέλουν κι αυτά τον πρωταγωνιστή τους, μη γελιόμαστε»

Θέατρο / Γιάννης Μόσχος: «Θέλω να δείξω το καζάνι που κοχλάζει»

Η πρώτη Επίδαυρος του Γιάννη Μόσχου έρχεται με το Εθνικό Θέατρο και τις «Φοίνισσες», ένα έργο του Ευριπίδη που δεν βλέπουμε συχνά, και ο σκηνοθέτης μιλά για την παράσταση, για το θέατρο, αλλά και για το αν πραγματικά θέλουμε να αποφύγουμε την εμφύλια διχόνοια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ