Οι «Ιππείς» στην εποχή του Χαρδαλιά και του «Survivor»

«Ιππείς» του Αριστοφάνη Facebook Twitter
Για ποιον λόγο, συνεπώς, να επιλέξει κανείς ένα ακραία πολιτικό και σατιρικό κείμενο, αν πρόκειται να συγκρουστεί με το Τίποτα και με τον Κανένα; Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Αν υπήρχε ένας ισχυρός άνδρας στην πολιτική σκηνή της Αθήνας τη δεκαετία του 420 π.Χ., αυτός ήταν αναμφισβήτητα ο Κλέων.

Ο σθεναρότερος αντίπαλος του Περικλή απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη δύναμη μετά τον θάνατο του τελευταίου. Τη χρονιά, μάλιστα, που ανέβηκαν οι Ιππείς, ο Κλέων είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της δόξας του, μετά τη μεγάλη στρατιωτική επιτυχία που σημείωσε στη μάχη της Πύλου και της Σφακτηρίας εις βάρος των Σπαρτιατών.

Αν και προερχόταν κατά πάσα πιθανότητα από αξιοσέβαστη οικογένεια, ο Κλέων αντιπροσώπευε τη νέα γενιά πολιτικών ανδρών που αναρριχήθηκαν στην πυραμίδα της εξουσίας χωρίς να βασίζονται στην αριστοκρατική καταγωγή τους ή στον κληρονομημένο πλούτο τους. Όπλο του ήταν η πειθώ, καθώς και η εμμονική –ή εμμονικά προβαλλόμενη‒ αφοσίωσή του στο καλό του δήμου.

Ο Κλέων δεν ήταν καθόλου τυχαία περίπτωση. Γράφει γι’ αυτόν ο Θουκυδίδης ότι όχι μόνον «ασκούσε τη μεγαλύτερη επιρροή απ’ όλους στον λαό» αλλά ότι ήταν και «ο πιο βίαιος άνδρας στην Αθήνα». Εναντιωνόταν με μένος σε οποιονδήποτε τολμούσε να θέσει εαυτόν υπεράνω του κοινού καλού και ήταν τόσο παθιασμένος, ώστε σε κάθε ομιλία του στην Εκκλησία του Δήμου φώναζε και ανασήκωνε τα ρούχα του, περιφρονώντας όλους τους κανόνες του δημόσιου decorum.

Δεν αρκεί να μοιράσει ο σκηνοθέτης ταιριαστά τους ρόλους, να ντύσει τον Χορό με κοστούμια εμπνευσμένα από αρχαία αγγεία και να στείλει τους ηθοποιούς να πούνε τα λόγια τους. Αν απουσιάζει η βαθύτερη κινητήριος δύναμη, όλα αυτά θα ακουστούνε κούφια – όπως και ακούγονται.

Όταν οι Ιππείς παρουσιάστηκαν στο αθηναϊκό κοινό το 424 π.Χ., ο Κλέων βρισκόταν δίχως άλλο στις διακεκριμένες θέσεις του θεάτρου. Ο πιο ισχυρός άνδρας της πόλης καθόταν στην πρώτη κερκίδα τη μέρα που ένας νεαρός κωμικός ποιητής τον κάλεσε για να τον κοροϊδέψει μέσα στα μούτρα του.

«Ιππείς» του Αριστοφάνη Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Αναλογιστείτε το αυτό. Αναλογιστείτε το θάρρος και το θράσος, το πείσμα και το πάθος, την ορμητική, αδάμαστη, απελευθερωτική περιφρόνηση και αψηφισιά του νεαρού συγγραφέα απέναντι στον κίνδυνο. Κίνδυνο όχι θεωρητικό αλλά σοβαρό και απόλυτα υπαρκτό, εφόσον είχαν περάσει μόλις δύο χρόνια από τότε που ο Κλέων οδήγησε τον Αριστοφάνη στα δικαστήρια με την κατηγορία ότι, στην κωμωδία του με τίτλο Βαβυλώνιοι, ο συγγραφέας είχε συκοφαντήσει όχι μόνο τον εν λόγω πολιτικό αλλά και την Αθήνα ολόκληρη (το έργο αυτό δεν έχει διασωθεί).

Και φυσικά, εκτός από τον ανατρεπτικό, αντιεξουσιαστικό οίστρο του Αριστοφάνη, αναλογιστείτε και την ευρύτερη σημασία της κωμωδίας στη ζωή της κοινότητας και της πολιτείας. Τη ζωτική λειτουργία που αυτή επιτελούσε, τον ακμαίο διάλογο που προκαλούσε, τη θεραπευτική κριτική που ασκούσε σε πρόσωπα και θεσμούς τη στιγμή ακριβώς που τους αποδομούσε και τους υπονόμευε με σφοδρότητα.

Γιατί δεν είναι λίγο να παρουσιάζεις τον σταρ δημαγωγό της πόλης ως ποταπό κλέφτη και γλείφτη σκλάβο ενός γέρου, βαρήκοου αγρότη.

Δεν είναι λίγο να δείχνεις τους επιφανείς πολιτικούς της πόλεως ως ανήμπορα υποχείρια ενός επιδέξιου εκβιαστή.

Δεν είναι λίγο να βγάζεις στη σκηνή τον δήμο της Αθήνας ως εκδιδόμενο, πειναλέο, ξεκούτη, επιρρεπή σε κάθε κολακεία και εξαγορά εκ μέρους των δημαγωγών.

«Ιππείς» του Αριστοφάνη Facebook Twitter
Οι μονοσήμαντες, ανέμπνευστες ερμηνείες των ηθοποιών υποτάσσονται, δυστυχώς, στο στερημένο από ουσία σκηνοθετικό πλαίσιο. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Ο Αριστοφάνης είναι τολμηρός και πολύπλοκος: επιτίθεται ασύστολα στην πολιτική ελίτ, αλλά κρίνει αυστηρά και τον λαό. Σε αυτόν τον τελευταίο όμως, ενώ διακρίνει καθαρά τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του, αναγνωρίζει ταυτόχρονα τον σημαντικότερο φορέα αλλαγής. Εάν οι απλοί άνθρωποι –όπως ο Αλλαντοπώλης, που ανδρώθηκε στους δρόμους, τρώγοντας αποφάγια– συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και υπερνικήσουν την αδράνειά τους, εάν βγουν από τον Οίκο στην Αγορά, δηλαδή εάν εμπλακούν ενεργά στα κοινά, τότε η δημοκρατία έχει ελπίδα να λειτουργήσει, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα παραμένει αιωνίως ευάλωτη και εκτεθειμένη στις ορέξεις παλαιών και νέων δημαγωγών.

Αποδεικνύεται, σαφώς, δυσπρόσιτο το κείμενο του Αριστοφάνη, έτσι όπως απλώνεται στα χέρια μας, παλλόμενο, με τα αδιέξοδα και τις αγωνίες ενός άλλου κόσμου, συντονισμένου με συγκεκριμένες ιστορικές συγκυρίες, μιας κοινωνίας που μάθαινε να ζει με το νεογέννητο παιδί της, τη δημοκρατία, πασχίζοντας να το προφυλάξει από τους κινδύνους και κάνοντας διαρκώς λάθη στην πορεία. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να αποδοθεί το χιούμορ των Ιππέων, συνδεδεμένο με τις πολιτισμικές συνιστώσες της εποχής, την καθημερινότητα και τις συνήθειες των ανθρώπων, τους κώδικες επικοινωνίας, το πολυεπίπεδο νόημα των λέξεων, την αύρα των προσώπων, που πάντοτε θα μας διαφεύγουν, όσες μαρτυρίες κι αν μελετήσουμε.

Κανένας φυσικά δεν περιμένει μια αναβίωση, μια ανάσταση νεκρών. Κάθε τέτοιο έργο είναι ένα όχημα να μιλήσουμε για το σήμερα, να προβληματιστούμε για τα δικά μας δεινά, το δικό μας πολιτικό σύστημα, τον δικό μας ρόλο μέσα σε αυτό. Να διακωμωδήσουμε τον χειρότερο εαυτό μας. Κι αν τα αστεία έχουν αλλάξει ή παλιώσει, μπορούμε να φτιάξουμε δικά μας. Κι αν τα πρόσωπα είναι διαφορετικά, μπορούμε να βρούμε αντίστοιχα. Όλα μπορούμε να τα προσαρμόσουμε, αρκεί να κρατήσουμε ένα: το ασυμβίβαστο, αχαλίνωτο σατιρικό πνεύμα του Αριστοφάνη που δεν έχει ιερό και όσιο, αλλά λειτουργεί ως «φάρμακον» (με την πλατωνική έννοια, δηλαδή «δηλητήριο» και «ίαμα» ταυτόχρονα).

Τίποτε από αυτά δεν συνέβη στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου που είδαμε στην Επίδαυρο.

«Ιππείς» του Αριστοφάνη Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Το ζητούμενο, βλέπετε, δεν είναι να μεταφραστεί με συνέπεια το πρωτότυπο και να καρυκευθεί στη συνέχεια από τον σκηνοθέτη ή/και τους ηθοποιούς  με μερικές «εκσυγχρονιστικές» προσθήκες, ώστε να πασπαλιστεί πρόχειρα με ένα άρωμα του «τώρα». Το «τώρα» έχει πολύ περισσότερες απαιτήσεις, έχει τη δική του επείγουσα πολυπλοκότητα. Κι αυτή δεν αποδίδεται με νύξεις στον Μεγάλο Περίπατο και στον Χαρδαλιά, αστειάκια για τον Covid και τη σύζυγο περιφερειάρχη, αναφορές στον Άγιο Βαλεντίνο και στο Brexit, «φιλάκια ρουφηχτά» και ποτ πουρί από τραγούδια με θέμα την Αθήνα. Είναι πολύ επιφανειακά και ανώδυνα όλα αυτά. Δεν ενοχλούν κανέναν, δεν διεκδικούν τίποτα. Οι αποχαυνωμένοι πολίτες –εμείς δηλαδή– δεν θα ταρακουνηθούμε επειδή θ’ ακούσουμε όλες τις διάσημες ρήσεις της Μεταπολίτευσης στη σειρά («δεν θέλω ου», «σεμνά και ταπεινά», «δεν διάβασα το μνημόνιο», «λεφτά υπάρχουν» κ.ο.κ). Πέρα από τις υπομνήσεις, πρέπει κάτι μεγαλύτερο να κινητοποιηθεί, κάτι δραστικό να συμβεί επί σκηνής, κάτι πολύ περισσότερο από μια ομάδα όμορφων αγοριών που χορεύουν στο ντους και επιμένουν, με εντυπωσιακή σοβαροφάνεια, να διεκδικούν το δικαίωμα στα μακρυά πυκνά μαλλιά, στις κρέμες των σωμάτων τους και στους καλλωπισμούς (δεν τελειώσαμε ακόμη με αυτά τα στερεότυπα;).

Για ποιον λόγο, συνεπώς, να επιλέξει κανείς ένα ακραία πολιτικό και σατιρικό κείμενο, αν πρόκειται να συγκρουστεί με το Τίποτα και με τον Κανένα;

Δεν αρκεί να μοιράσει ο σκηνοθέτης ταιριαστά τους ρόλους, να ντύσει τον Χορό με κοστούμια εμπνευσμένα από αρχαία αγγεία και να στείλει τους ηθοποιούς να πούνε τα λόγια τους. Αν απουσιάζει η βαθύτερη κινητήριος δύναμη, όλα αυτά θα ακουστούνε κούφια – όπως και ακούγονται.

Δύο ώρες ολόκληρες και δεν καταφέραμε να γελάσουμε. Άρρυθμη, αποστεγνωμένη από κωμικούς χυμούς, η μετάφραση απέτυχε να συλλάβει το τέμπο της εποχής μας – εκτός αν θεωρήσουμε αστείες τις φράσεις του στυλ  «στην έδρα πάνω ν’ αλληλοκλάνεστε», «ένας ξεκωλιάρης έκλασε» ή εντυπωσιαστούμε από σύνθετες λέξεις αμφιβόλου ιλαρότητας, όπως «σκυλοπίθηκος», «σκυλομεγαλωμένος» και «σκατοσιντρίβανο», οι οποίες αφήνουν μία μάλλον φτωχή επίγευση.

«Ιππείς» του Αριστοφάνη Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Οι μονοσήμαντες, ανέμπνευστες ερμηνείες των ηθοποιών υποτάσσονται, δυστυχώς, στο στερημένο από ουσία σκηνοθετικό πλαίσιο. Μοναδική εξαίρεση ο Στέλιος Ιακωβίδης, το πηγαίο κωμικό ταλέντο του οποίου καταφέρνει να επιβιώσει και σε αυτές τις τόσο αντίξοες συνθήκες.

Αμήχανες παύσεις (πόσες ενάρξεις είχε, άραγε, αυτή η παράσταση;), παρεούλες με κιθάρες δίπλα στη φωτιά, ασκήσεις πάλης στην «παλαίστρα», επικλήσεις στον Δία, τον Χριστό, τον Όσιρι, την Παναγιά, την Παξινού, τον Έλβις και την ΑΕΚ, σαξόφωνο με φόντο κίονες, μια Καρυάτιδα, ένα πανό για τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση και, στο κλείσιμο, μια βεβιασμένη υπερχείλιση ψευδοσυγκίνησης, καθώς καλούμαστε να κοιτάξουμε όλοι μαζί τον ουρανό για να θαυμάσουμε περιδεείς ένα απολιτίκ φεγγάρι που παραμένει αναλλοίωτο στους αιώνες.

«Και τελικά, ένα βράδυ με πανσέληνο, μπορούμε να λύσουμε τις διαφορές μας τραγουδώντας μελωδικά;» αναρωτιέται στο σκηνοθετικό του σημείωμα ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Μην ψάχνετε πιο μακριά: μέσα στη γλυκερή αφέλεια ετούτης της πρότασης συνοψίζονται εύστοχα το διακύβευμα και η αισθητική ολόκληρης της παράστασης.

Συντελεστές

Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης

Σκηνοθεσία – Χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος

Μουσική: Θοδωρής Ρέγκλης

Σκηνικό: Κωνσταντίνος Ρήγος - Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Νατάσα Δημητρίου

Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας

Συνεργάτις χορογράφου: Μαρκέλλα Μανωλιάδη 

Βοηθός σκηνοθέτη: Άγγελος Παναγόπουλος 

Mουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνογράφου: Αλέγια Παπαγεωργίου

Β' Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Στεφανίδη

Βοηθός ενδυματολόγου: ΑλίσαΜπουλάτ

Βοηθός ενδυματολόγου: Κατερίνα Κωστάκη 

Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά

Διανομή (αλφαβητικά): 

Αλλαντοπώλης: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης

Δήμος: Στέλιος Ιακωβίδης

Κλέων: Κώστας Κόκλας

Δημοσθένης: Πάνος Μουζουράκης

Νικίας: Κωνσταντίνος Πλεμμένος

Kορυφαίοι Χορού: Στεφανία Γουλιώτη, Κωνσταντίνος Μπιμπής (γιουκαλίλι), Γιάννης Χαρίσης

Χορός: Πάρις Αλεξανδρόπουλος, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Θάνος Γρίβας (κιθάρα), Πάνος Ζυγούρος (μελόντικα), Κωνσταντίνος Καϊκής, Γιάννης Καράμπαμπας (κιθάρα), Αλκιβιάδης Μαγγόνας (κλαρινέτο), Βασίλης Μπούτσικος (κιθάρα), Γιώργος Πατεράκης (κιθάρα), Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Περικλής Σιούντας (μπαγιάν), Γιώργος Σκαρλάτος (ευφώνιο), Αντώνης Σταμόπουλος (κιθάρα).

Αριστοφάνη, Ιππείς Εθνικό Θέατρο | Περιοδεία | Καλοκαίρι 2021

Αναλυτικά η περιοδεία:

3 Ιουλίου, Καβάλα | Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων

8 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Ήλιδας

16 & 17 Ιουλίου, Κύπρος | Αρχαίο Θέατρο Κουρίου  

31 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

3 Αυγούστου, Θεσσαλονίκη | Θέατρο Δάσους

1 Σεπτεμβρίου, Θέατρο Πέτρας

4-5 & 7-10 Σεπτεμβρίου, Σχολείον της Αθήνας Ειρήνη Παπά

12 Σεπτεμβρίου, Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη»

19 Σεπτεμβρίου, Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο

22 Σεπτεμβρίου, Κατράκειο Θέατρο

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ιππείς

Θέατρο / Οι «Ιππείς» του Κωνσταντίνου Ρήγου ραπάρουν στην Επίδαυρο

Η σύγχρονη ματιά του Κωνσταντίνου Ρήγου στην αριστοφανική κωμωδία ανοίγει τα φετινά Επιδαύρια, σε μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου – Παρακολουθήσαμε τις πρόβες και μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιάννης Μόσχος: «Τα κρατικά θέατρα θέλουν κι αυτά τον πρωταγωνιστή τους, μη γελιόμαστε»

Θέατρο / Γιάννης Μόσχος: «Θέλω να δείξω το καζάνι που κοχλάζει»

Η πρώτη Επίδαυρος του Γιάννη Μόσχου έρχεται με το Εθνικό Θέατρο και τις «Φοίνισσες», ένα έργο του Ευριπίδη που δεν βλέπουμε συχνά, και ο σκηνοθέτης μιλά για την παράσταση, για το θέατρο, αλλά και για το αν πραγματικά θέλουμε να αποφύγουμε την εμφύλια διχόνοια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Νανούρης: «Εγώ δεν πάω ποτέ να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Θέατρο / Γιώργος Νανούρης: «Εγώ ποτέ δεν πάω να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Ο ηθοποιός Γιώργος Νανούρης κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια ένα σερί «χειροποίητων» σκηνοθετικών επιτυχιών και πλέον δηλώνει έτοιμος –αν και φοβερά αγχωμένος– για την πρώτη του Επίδαυρο, με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη και τρεις αγαπημένους του πρωταγωνιστές (Λένα Παπαληγούρα, Χάρις Αλεξίου, Μιχάλης Σαράντης) να τον συνοδεύουν.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Άρης Σερβετάλης: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός»

Θέατρο / Άρης Σερβετάλης: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός»

Για τα ανθρώπινα μέτρα, τι συνθήκες που μας ξεπερνούν και την επιβίωση σε έναν τόπο με θλίψη και σκοτάδι αλλά και την ελπίδα της λύτρωσης μιλήσαμε με τον Άρη Σερβετάλη, που θα υποδυθεί τον Ορέστη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, την οποία σκηνοθετεί στην Επίδαυρο ο Γιάννης Κακλέας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ