Η ιστορία του θρυλικού καμπαρέ «Χαβάη» γίνεται παράσταση

Η ιστορία της Χαβάης, του μυθικού καμπαρέ της Αθήνας γίνεται παράσταση από τους 4Frontal Facebook Twitter
Για το βαθιά πολιτικό, ερωτικό, παθιασμένο και τραγικό σύμπαν του έργου «Μπλε Καστόρινα Παπούτσια» συναντήσαμε τον σκηνοθέτη Θανάση Ζερίτη. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
0

«Ήταν οι μέρες που 'χε ανοίξει στο Μεταξουργείο η "Χαβάη". Ένα υπόγειο, συνδυασμός ταβέρνας και Φολί Μπερζέρ, που 'χε σεπαρέ και αντί για γυναίκες σέρβιραν άντρες ντυμένοι γυναίκες. Φορούσαν φουρό και ξύριζαν τα πόδια τους κι είχαν φτιάξει βυζιά γυναικεία πάνω στα αντρικά στήθη τους».

Εκεί, ανάμεσα στα πορνεία που μυρίζουν ντετόλ και πατσουλί, τα χαμόσπιτα που μπάζουν νερά και τα ιδιόμορφα καμπαρέ με τις πρώτες τραβεστί ξετυλίγεται η ιστορία της μετεμφυλιακής Ελλάδας, μέσα από το βλέμμα των ανθρώπων του περιθωρίου, ανθρώπων που την έζησαν και τη διαμόρφωσαν.

Αυτή η Ελλάδα με τα βάσανα και τα όνειρα γίνεται παράσταση από την ομάδα 4Frontal. Βασίζεται στο μυθιστόρημα του Θανάση Σκρουμπέλου «Μπλε καστόρινα παπούτσια» και έκανε πρεμιέρα τη Δευτέρα 13 Μαρτίου στο θέατρο Μπέλλος.

Για το βαθιά πολιτικό, ερωτικό, παθιασμένο και τραγικό σύμπαν του έργου, από το οποίο παρελαύνουν ο Γαζούρης ή Λάζαρος με το υπερμέγεθες πέος, η Σαλώμη με τη μέση δαχτυλίδι που τη λέγαν Χαράλαμπο, η Θέμις, η καλύτερη μίμος της γυναικείας συμπεριφοράς, η Αριστέα, που πλένει τα σεντόνια των πορνείων και εύχεται ο γιος της να μείνει αμόλυντος, οι έφηβοι, που γίνονται Λαμπράκηδες και μοιράζουν προκηρύξεις, οι νταήδες και οι παρακρατικοί, που περιμένουν να δουν πού θα κάτσει η μπίλια της εξουσίας για να διαλέξουν μεριά, οι Αμερικανοί στρατιώτες, που θέλουν να περάσουν αχαλίνωτες νύχτες στην μπερδεμένη παραγκούπολη, για όλο αυτό το πολύχρωμο και τραγικό σύμπαν που άνθησε κάπου τη δεκαετία του ’60 μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη της παράστασης Θανάση Ζερίτη.

Τα «Μπλε καστόρινα παπούτσια» είναι μια σύνθετη λογοτεχνία με πολλούς ρόλους και γεγονότα που συγκροτούν τη ζοφερή κοινωνικοπολιτική κατάσταση της μετεμφυλιακής Ελλάδας.

— Ας μιλήσουμε αρχικά για τα «Μπλε καστόρινα παπούτσια», το έργο του Θανάση Σκρουμπέλου. Για τι μιλάει;
Ο υπότιτλος που έχει δώσει ο Σκρουμπέλος στο μυθιστόρημά του μεταφέρει ακριβώς και το πνεύμα του βιβλίου: μια ροκ ιστορία από τις ταραγμένες μέρες του ’64. Για την ακρίβεια, ωστόσο, το μυθιστόρημα απλώνεται και στην προηγούμενη χρονιά.

Ο χρόνος κατά τον οποίο συμβαίνει η ιστορία έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί παρότι τα πρόσωπα και πολλές από τις καταστάσεις που περιγράφονται είναι ή, έστω, φαίνεται να είναι μυθοπλασία, ο συγγραφέας τοποθετεί τους ήρωες στις πραγματικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της Αθήνας του '63 και του '64.

Η ιστορία της Χαβάης, του μυθικού καμπαρέ της Αθήνας γίνεται παράσταση από τους 4Frontal Facebook Twitter
Τα «Μπλε Καστόρινα Παπούτσια» είναι μια σύνθετη λογοτεχνία με πολλούς ρόλους και γεγονότα που συνθέτουν τη ζοφερή κοινωνικοπολιτική κατάσταση της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

— Ας μιλήσουμε για τη δική σας διασκευή και τι μεταφέρετε στη σκηνή.
Σε κάθε περίπτωση, η μεταφορά ενός βιβλίου 280 σελίδων σε μια παράσταση 100 λεπτών προϋποθέτει μια επιλογή και μια απόφαση του τι θέλουμε να πούμε. Η διασκευή της Νεφέλης Μαϊστράλη επιδιώκει να αποδώσει όσο γίνεται πιο πιστά το πνεύμα του συγγραφέα και το νόημα του μυθιστορήματος, με γνώμονα πάντα τον λόγο για τον οποίο κάνουμε την παράσταση.

Τα «Μπλε καστόρινα παπούτσια» είναι μια σύνθετη λογοτεχνία με πολλούς ρόλους και γεγονότα που συνιστούν τη ζοφερή κοινωνικοπολιτική κατάσταση της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Στο επίκεντρο της δική μας διασκευής βρίσκεται ο Λάζαρος Τρίλιας, ο δεκαεξάχρονος «Μπίκος», που λατρεύει το τραγούδι και πιάνει δουλειά στη «Χαβάη». Όλες οι ιστορίες που «ανοίγουμε» στη σκηνή συνδέονται με αυτόν και φωτίζονται μέσα από τη δική του, ροκ»οπτική.

— Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της παράστασης, το κλίμα που μεταφέρετε και ποιο είναι το επίκεντρό της;
Στόχος της παράστασης είναι να αναδείξει τη συνύπαρξη της σεξουαλικής ορμής με την επαναστατικότητα και την αγωνιστική διάθεση. Η εκδοχή ενός πολυπόθητου ελληνικού Μάη του ’68 που δεν ήρθε ποτέ.

Με βασικά εργαλεία την εξωστρέφεια, το χιούμορ, τον χορό, τις ακραίες φόρμες, τον γρήγορο ρυθμό, τα γκροτέσκα στοιχεία, τις εναλλαγές αφήγησης-δραματοποίησης, τους πολλαπλούς ρόλους και το σπάσιμο των θεατρικών κανόνων επιδιώκουμε να παραστήσουμε αυτή την αντιφατική και έντονη κοινωνική και πολιτική κατάσταση που έζησε η χώρα και οδήγησε στην επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Μέσα από τα μάτια περιθωριακών χαρακτήρων ξεδιπλώνεται η ψυχροπολεμική ιστορία μιας Ελλάδας που βυθίζεται στην ανέχεια, τα εμφυλιακά πάθη, τον συντηρητισμό, το παντοδύναμο παρακράτος, αλλά και μια νέα γενιά που αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο και θέλει να μπορεί να γιορτάζει τον έρωτα. 

Η ιστορία της Χαβάης, του μυθικού καμπαρέ της Αθήνας γίνεται παράσταση από τους 4Frontal Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την παράσταση. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

— Στο έργο έχουμε μικροϊστορίες μέσα στη μεγάλη ιστορία. Το πλαίσιο είναι ευρύ, η παγκόσμια πολιτικοκοινωνική συνθήκη, με παράλληλα γεγονότα που τρέχουν δίπλα στην ιστορία της «Χαβάης». Πώς τα αφηγείστε;
Ο χρόνος που διαδραματίζεται το έργο είναι κομβικό στοιχείο του μυθιστορήματος και έχουμε επιδιώξει να τον τονώσουμε στη θεατρική απόδοση. Όλα συμβαίνουν την περίοδο 1963-1964, μια πολύ πυκνή εποχή ιστορικά.

Στην Ελλάδα έχουμε επαναλαμβανόμενες εκλογές, με αδυναμία σχηματισμού μιας ισχυρής κυβέρνησης, με την Ένωση Κέντρου να προσπαθεί να κερδίσει έδαφος – όλη η περίοδος από τον Εμφύλιο μέχρι και την επιβολή της δικτατορίας ονομάστηκε από τους ιστορικούς «καχεκτική δημοκρατία», ακόμη και τα χρόνια αυτά που φαινόταν ότι κάτι μπορούσε να αλλάξει. Ο Εμφύλιος έχει τελειώσει μόνο τυπικά, ενώ ουσιαστικά οι ηττημένοι αγωνιστές της αριστεράς είναι κυνηγημένοι, εξόριστοι και φυλακισμένοι, με το αντικομμουνιστικό μίσος να γιγαντώνεται. Οι παλατιανοί, το παρακράτος και οι νεοφερμένοι Αμερικανοί, που παίρνουν τη θέση των Άγγλων, έχουν το πάνω χέρι και διαμορφώνουν τις πολιτικές εξελίξεις.

Ο Λαμπράκης δολοφονείται και η νεολαία εξεγείρεται, απαιτώντας ουσιαστική δημοκρατία. Η δολοφονία του Κένεντι ρίχνει λάδι στη φωτιά της ψυχροπολεμικής προπαγάνδας που μαίνεται παγκοσμίως. Και ο εορτασμός της ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου στις 29 Νοεμβρίου του 1964 μετρά δεκατρείς νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, με τους διαδηλωτές να φωνάζουν «προβοκάτσια». Αυτά διαβάζει ο Γαζούρης στις εφημερίδες, ακούγοντας τον Πρίσλεϊ απ’ το ραδιοφωνάκι του.

— Ας πάμε στη «Χαβάη», ένα ιστορικό, ας πούμε, καμπαρέ, και στις ιδιαιτερότητές του. Ποιοι φτάνουν εκεί, ποιοι εργάζονται και ποιο είναι το περιβάλλον γενικά;
Η ιστορική «Χαβάη» άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας του ’60, κάτω από το θέατρο Περοκέ, στη πλατεία του Μεταξουργείου. Ο Σκρουμπέλος στο βιβλίο του περιγράφει πολύ εύστοχα το μαγαζί και τους θαμώνες του, «αντί για γυναίκες σέρβιραν άντρες ντυμένοι γυναίκες».

Τα «κορίτσια» της ήταν όλων των κοινωνικών τάξεων· κοινή τους συνισταμένη η επιθυμία τους να ντύνονται κορίτσια και το τίμημα της εκπόρνευσης και της βίας που πλήρωναν, για να μπορούν να αισθάνονται, όσο το δυνατόν, ελεύθερες. Ιδιοκτήτης της ήταν ο κυρ-Χρήστος.

«Ο κυρ-Χρήστος, πρώην Χίτης, ήταν το κουμάντο σε Κολωνό-Βύθουλα Αϊ-Γιώργη-Βοτανικό-Μεταξουργείο. Είχε και πόστα στην κρεαταγορά. Είχε τους νταήδες του […], τους λογιστές του […], τους αχαμνούς του […], και τα σύρματά του με το παρακράτος. Πρώην συνοδοιπόρους και κολέγας της Χ, που είχαν τώρα θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Όλοι αυτοί βοηθούσαν να κυριαρχεί στη νύχτα και την παράνομη αγορά ο κυρ-Χρήστος […]. Όλοι τους πελάτες της "Χαβάης", μαζί και οι καινουριοφερμένοι Αμερικάνοι».

Η «Χαβάη» ήταν ένα καταφύγιο για άτομα με διαφορετική και μη αποδεκτή σεξουαλικότητα και έκφραση φύλου σε μια κοινωνία όπου ακόμα δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια η έννοια της αποδοχής της διαφορετικότητας. Η ιστορία λέει ότι κάποια στιγμή την επισκέφθηκαν ο Τενεσί Ουίλιαμς και ο Τρούμαν Καπότε.  

ΤΕΤΑΡΤΗ Η ιστορία της «Χαβάης», του μυθικού καμπαρέ της Αθήνας, γίνεται παράσταση Facebook Twitter
Η Χαβάη ήταν ένα καταφύγιο για άτομα με διαφορετική και μη αποδεκτή σεξουαλικότητα και έκφραση φύλου σε μια κοινωνία στην οποία ακόμα δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια η έννοια της αποδοχής της διαφορετικότητας. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

— Η «Χαβάη» είναι ένα κομμάτι της ιστορίας της μετέπειτα ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ένα μαγαζί αλλιώτικο. Ας μιλήσουμε γι' αυτό.
Η «Χαβάη» αποτελεί ένα ορόσημο για την κοινότητα καθώς εκεί πρωτοδούλεψαν αλλά και έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης άτομα, τα οποία, εξαιτίας της σεξουαλικότητας αλλά/ή και του φύλου τους, δεν είχαν άλλες επιλογές.

Πρόκειται για ένα μέρος γεμάτο αντιθέσεις και αντιφάσεις. Η επιβίωση και η αποδοχή (με τους τότε όρους) που εξασφάλιζε για ένα μέρος της κοινότητας συνοδεύονταν από την εκπόρνευση και την κουλτούρα της βίας ως κανονικότητα για τα εργαζόμενα σ’ αυτήν άτομα. Σκληρά περιστατικά ξυλοδαρμών αλλά και δολοφονιών έμειναν ατιμώρητα, αφού η επίτευξη της αποδοχής και της ισότητας φαινόταν, και φαίνεται, μακρινή.  

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για τη «Χαβάη». Δεν ευνοούσε φυσικά και η εποχή, αλλά και όσοι την έζησαν δεν έχουν μιλήσει ή δεν έχουν καταγραφεί οι μαρτυρίες τους. Ο Σκρουμπέλος είναι ίσως ο μόνος που περιγράφει καταστάσεις μέσα από το μαγαζί και έχει δηλώσει σε συνέντευξή του ότι τις έχει ωραιοποιήσει, τρόπον τινά, στο βιβλίο του ή δεν έχει συμπεριλάβει τα πολύ άγρια περιστατικά.

«Δεν έχω βάλει όλα τα γεγονότα, τους παρουσιάζω με μια συμπάθεια γιατί ήταν τραγικά πρόσωπα, μυθικά. Με τα φουρό τους, νέα παιδιά...»

(Θ. Σκρουμπέλος, LiFO, 2008)

— Πώς δουλέψατε εσείς ως ομάδα; Τι παρουσιάζετε στην παράσταση, στις σκηνές σας;
Μας ενδιαφέρουν πολύ ως ομάδα η ιστορική έρευνα και η θεατρική απόδοση μιας πολιτικής πραγματικότητας. Έτσι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε. Αφού πήραμε στα χέρια μας τη θεατρική διασκευή, αρχίσαμε να αναζητούμε τα νήματα που θα μας συνδέσουν με αυτή την εποχή και τους ανθρώπους της.

Αφού μελετήσαμε το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο, τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, προσπαθήσαμε να τα μεταφέρουμε στη σκηνή με τον ανάλογο σεβασμό, αλλά ελπίζω και με σκηνική τόλμη. Για παράδειγμα, όσον αφορά τη «Χαβάη», προσπαθούμε να αναδείξουμε επί σκηνής τον κόσμο της, με την αγάπη και τη συμπάθεια που του δείχνει ο συγγραφέας. Και φυσικά μέσα από το χιούμορ, που είναι και βασικό όπλο της καλιαρντής, της ιδιωματικής γλώσσας που χρησιμοποιούν τα κορίτσια.

Στη συνέχεια, για να αναδείξουμε το ιστορικό πλαίσιο, στην παράσταση έχουν ενσωματωθεί ντοκουμέντα, αυτούσια αποσπάσματα εφημερίδων, ηχητικά ντοκουμέντα από επίκαιρα, προκηρύξεις των Λαμπράκηδων και συνθήματα που ακούγονταν στον εορτασμό της ανατίναξης της γέφυρας στον Γοργοπόταμο.

Η ιστορία της Χαβάης, του μυθικού καμπαρέ της Αθήνας γίνεται παράσταση από τους 4Frontal Facebook Twitter
Μας ενδιαφέρουν πολύ ως ομάδα η ιστορική έρευνα και η θεατρική απόδοση μιας πολιτικής πραγματικότητας. Έτσι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

— Πώς θέλετε να συνδεθείτε με τους θεατές μέσα από αυτή την αφήγηση;
Θέλουμε να μοιραστούμε αυτή την ιστορία με ειλικρίνεια και κέφι. Μας αρέσουν οι παραστάσεις με ιστορικό και πολιτικό υπόβαθρο που δεν παραγνωρίζουν το κοινωνικό. Εξάλλου, όλες οι σχέσεις εμπεριέχουν την πολιτική θέση και στο μυθιστόρημα του Σκρουμπέλου αυτό γίνεται πολύ καθαρό, από τις πρώτες κιόλας σελίδες.

— Είστε μια ομάδα που βουτάει στην Ιστορία για να τη μελετήσει αλλά και για να στοχαστεί πάνω σε γεγονότα που έχουν επηρεάσει την εξέλιξη και την ιστορία μας μέχρι και σήμερα. Δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω, λοιπόν, για το παρόν, πώς βλέπετε τη σημερινή πολιτική και κοινωνική συγκυρία.
Η πολιτική συγκυρία που βιώνουμε δεν μας αφήνει περιθώρια, μας ωθεί να βγούμε στον δρόμο, διεκδικώντας τα αυτονόητα. Το πρόσφατο πολιτικό έγκλημα που συνέβη στα Τέμπη και οδήγησε στον θάνατο τόσους νέους ανθρώπους είναι η οδυνηρή απόδειξη μιας χώρας κι ενός συστήματος σε σήψη. Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι και με μια καταφανή παραβίαση των φαινομενικά κεκτημένων συνταγματικών μας δικαιωμάτων και όταν αντιδράμε, η απάντηση, εν ολίγοις, είναι είτε αστυνομική καταστολή είτε αδράνεια και αδιαφορία.

Στον δικό μας κλάδο, εξάλλου, είναι προφανές ότι δεν μας ακούει κανείς εδώ και μήνες που αγωνιζόμαστε κόντρα στην υποβάθμιση των σπουδών μας, ζητώντας την κατάργηση του ΠΔ 85/2022. Τουλάχιστον, είμαστε πολλοί πια και συσπειρωμένοι. Οπότε, υπάρχει ελπίδα.

«Μπλε καστόρινα παπούτσια» στο θέατρο Μπέλλος

Θέατρο Μπέλλος, Κέκροπος 1, Πλάκα, Ακρόπολη

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Μπλε καστόρινα παπούτσια» εδώ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Θανάσης Σκρουμπέλος

Βιβλίο / Ο Θανάσης Σκρουμπέλος ανάμεσα στις θρυλικές τρανς γυναίκες του μπαρ «Χαβάη»

Ο Θανάσης Σκρουμπέλος είναι ένας σημαντικός Έλληνας συγγραφέας που δεν τον ξέρουν πολλοί. Με τα «Φίδια στον Κολωνό» έδωσε πρώτος τη νεορεαλιστική εικόνα των Δυτικών Συνοικιών, στις οποίες μεγάλωσε - τη λαχτάρα για ζωή που ασφυκτιά στις όχθες του ποταμιού και στις αλάνες. Με το νέο, αυτοβιογραφικό βιβλίο του "Μπλε Καστόρινα Παπούτσια", μια ροκ ιστορία από τις ταραγμένες μέρες του ’64, καταδύεται στο πιο «αμαρτωλό» μπαρ της εποχής, τη Χαβάη, και μιλά για τις θρυλικές τρανς γυναίκες που έκαναν εκεί πρόγραμμα, τα ταμπού μιας Ελλάδας παραζαλισμένης, τον δικό του ρόλο και το πέρασμα από κει του Τένεσι Ουίλιαμς. Όλα αυτά, πάντα από τη σκοπιά ενός αριστερού ουμανισμού.
M. HULOT
Η Μπέττυ, πρώτη mainstream Ελληνίδα τρανς, διαβάζει σελίδες από την Αυτοβιογραφία της

Αναγνώσεις / Η Μπέττυ, πρώτη γνωστή Ελληνίδα τρανς γυναίκα, διαβάζει σελίδες από την αυτοβιογραφία της

Πολύ πριν τις ορολογίες τρανς και ρευστότητα φύλου, υπήρχε η «τραβεστί» Μπέττυ. Την καλέσαμε στο στούντιο του LiFO για να διαβάσει σελίδες από το πολύκροτο βιβλίο της «Μπέττυ», που είχε σκανδαλίσει το πανελλήνιο, στο πλαίσιο της δεύτερης Λέσχης Ανάγνωσης που έχει ως θέμα τις «Μεταμορφώσεις».
Η Βασίλω της «Χαβάης»

Lgbtqi+ / Η Βασίλω της «Χαβάης»

Η τρανς Βασίλω ήταν φίρμα της εποχής. Εμφανιζόταν στη θρυλική "Χαβάη" των αδελφών Κατελάνων, κάτω από το Περοκέ, στο Μεταξουργείο. Tην έσφαξαν ένα ξημέρωμα, στην Κωνσταντινουπόλεως και ο φάκελός της έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες.
ΤΗΣ ΣΕΜΙΝΑΣ ΔΙΓΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ