Ο «Τελευταίος Ασπροκόρακας» και η χαμένη τιμή της άρχουσας τάξης

Ο «Τελευταίος Ασπροκόρακας» και η χαμένη τιμή της άρχουσας τάξης Facebook Twitter
Η μετάβαση όλων των προσώπων από το περιβεβλημένο με αγνότητα και λευκότητα περιβάλλον των Ασπροκοράκων στο «ύποπτο» καμπαρέ όπου τραγουδά η Ρόζα μοιάζει σχεδόν μοιραία. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Το 1944, λίγους μήνες πριν από την απελευθέρωση και την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα, ανεβαίνει στην Αθήνα από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν ο «Τελευταίος Ασπροκόρακας» του Αλέξη Σολομού, στο καλοκαιρινό θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη, στην Κυψέλη. Είναι το πρώτο έργο που γράφει ο Σολομός, αυτή η μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού θεάτρου, που τα κείμενά του και σήμερα είναι ένας ποταμός αναστοχασμού και γνώσης.

Σε αυτή την παράσταση κάνει ο Μάνος Χατζιδάκις την πρώτη του εμφάνιση ως συνθέτης, παίζουν για πρώτη φορά η Αλέκα Κατσέλη, ο Γιάννης Γκιωνάκης και ο Δημήτρης Νικολαΐδης, ενώ τη διανομή συμπληρώνουν σταθεροί συνεργάτες του Κουν, ο Λυκούργος Καλλέργης, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και η Βάσω Μεταξά.

Ο Αλέξης Σολομός, που είχε φοιτήσει στο Κολλέγιο Αθηνών, όπου γνώρισε τον Κουν, ο οποίος ήταν καθηγητής του και τον μύησε στην τέχνη του θεάτρου, σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ μετά τον πόλεμο συνέχισε τις σπουδές του στη Royal Academy of Dramatic Art στην Αγγλία, στο Τμήμα Δραματικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Yale και στο εργαστήριο Dramatic Workshop of the New School for Social Research του Έρβιν Πισκάτορ, στη Νέα Υόρκη. 

Αυτός ο ανοιχτόμυαλος αστός με τον «Τελευταίο Ασπροκόρακα» γράφει ένα έργο στο οποίο ανατέμνει τις συνήθειες, τις προκαταλήψεις και τις απόψεις της τάξης του περί εθνικού μεγαλείου, σε μια χώρα που βγαίνει από τη γερμανική Κατοχή εντελώς ταλαιπωρημένη, πεινασμένη και σχεδόν διαλυμένη, για να μπει λίγο αργότερα σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της, στον Εμφύλιο. 

Πνεύμα ανήσυχο και καλλιεργημένο, στην Κατοχή δούλεψε ως ηθοποιός, ενδυματολόγος, μεταφραστής και κριτικός κινηματογράφου. Στην επαγγελματική σκηνή εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1937, ως ενδυματολόγος στον «Μακμπέθ» του Σαίξπηρ με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Συνιδρυτής του περιοδικού «Τετράδιο» (1944) και συνεργάτης αθηναϊκών εφημερίδων, αφού έγραψε τα έργα «Ο τελευταίος Ασπροκόρακας» και «Το μονοπάτι της λευτεριάς», το οποίο παίχτηκε από τον θίασο του Γιώργου Παππά και της Μελίνας Μερκούρη, άρχισε τη σκηνοθετική του σταδιοδρομία το 1947 στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο και στην Αθήνα, με πρώτη παράσταση την «Κληρονόμο» στο θέατρο Μουσούρη. Πολυμαθής και πολυσπουδασμένος, ο Σολομός υπήρξε δύο φορές διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και σκηνοθέτησε περίπου 200 έργα στο Εθνικό, στο ΚΘΒΕ, στην ΕΛΣ και στον δικό του θίασο, που ονομαζόταν «Προσκήνιο»

Αλέξης Σολωμός
Ο Αλέξης Σολoμός

Αυτός ο ανοιχτόμυαλος αστός με τον «Τελευταίο Ασπροκόρακα» γράφει ένα έργο στο οποίο ανατέμνει τις συνήθειες, τις προκαταλήψεις και τις απόψεις της τάξης του περί εθνικού μεγαλείου, σε μια χώρα που βγαίνει από τη γερμανική Κατοχή εντελώς ταλαιπωρημένη, πεινασμένη και σχεδόν διαλυμένη, για να μπει λίγο αργότερα σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της, στον Εμφύλιο. 

Στο έργο του Σολομού πρωταγωνιστούν οι Ασπροκόρακες, τα τελευταία μέλη μιας ένδοξης ελληνικής οικογένειας με περισπούδαστα επιτεύγματα, που συνέρχονται σε οικογενειακό συμβούλιο γύρω από το επιβλητικό άγαλμα του αείμνηστου Ευστάθιου Ασπροκόρακα, του βιολόγου που αφιέρωσε τη ζωή του στην ανακάλυψη της πεντάποδης μύγας «Ασπροκόρακα». Το συμβούλιο αναθέτει στον γιο του, Νικηφόρο Ασπροκόρακα, να συνεχίσει τις έρευνες για τον εντοπισμό του σπάνιου εντόμου. Αλίμονο! Ο Νικηφόρος αρνείται, διότι είναι ερωτευμένος με τη Ρόζα, μια νέα που εργάζεται τις νύχτες σε κέντρο αμφιβόλου ηθικής. Απ’ τη μια ένα αυστηρό σπίτι κι απ’ την άλλη ένα γεμάτο μουσική και χορό κέντρο. Ποιος θα βγει άραγε νικητής; 

Ο «Τελευταίος Ασπροκόρακας» και η χαμένη τιμή της άρχουσας τάξης Facebook Twitter
Οι λευκοντυμένοι Ασπροκόρακες ετοιμάζονται για το οικογενειακό τους συμβούλιο. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Φτάνοντας στο θέατρο «Χώρος», στην πρόβα της παράστασης που σκηνοθετεί η Έλενα Μαυρίδου, στο πλαίσιο του αφιερώματος του Εθνικού Θεάτρου στο νεοελληνικό έργο, αναρωτιέμαι πώς θα φανεί σήμερα ένα έργο γραμμένο πριν από οκτώ δεκαετίες, που μιλά ωστόσο σαρκαστικά, αιχμηρά και κωμικά για ζητήματα που τοποθετούνται με ακρίβεια στο παρόν μας. Για τον συντηρητισμό και την υποκρισία της μεγαλοαστικής τάξης, αλλά και της ελληνικής «αγίας οικογένειας», η οποία θεωρεί το «όνομα», τους ένδοξους προγόνους και τις οικογενειακές παραδόσεις πιο σημαντικά από την αγάπη, τη χαρά της ζωής και τον έρωτα.

Με φόντο το πελώριο άγαλμα του προγόνου Ασπροκόρακα, που επιβάλλεται με τραχύτητα στον χώρο, η επιγραφή νέον του «Κρόου club» φέρνει σε πρώτο πλάνο τις αντιθέσεις που διατρέχουν το έργο. Οι λευκοντυμένοι Ασπροκόρακες ετοιμάζονται για το οικογενειακό τους συμβούλιο, ενώ η Ρόζα, η καλλιτέχνιδα της νύχτας, προβάρει το τραγούδι της. Σε αυτούς τους δυο σκηνικούς χώρους  διαδραματίζονται οι σοβαροφανείς, άλλοτε σπαρακτικά δραματικές και άλλοτε κωμικοτραγικές σκηνές, σε περιβάλλοντα που αν τους αφαιρέσουμε το περίβλημα δεν απέχουν από το σήμερα.

Στον πυρήνα της σκηνοθεσίας της Έλενας Μαυρίδου βρίσκεται ο σχολιασμός του Σολομού για το γεγονός ότι μπορούμε να γίνουμε ανθρωποφαγικοί όταν πρόκειται για την αξία μας στην κοινωνία. «Η κάθε φαμίλια, η κάθε συντεχνία, η κάθε ομάδα υπερασπίζεται ένα “πιστεύω” που, εκτός από την τάξη, σχετίζεται και με την ηθική. Όλες οι ομάδες συγκροτούνται μέσα στην κοινωνία για να έχουν μια αξία και μια δύναμη», λέει η Έλενα Μαυρίδου. «Το ότι υπάρχουν αυτοί οι Ασπροκόρακες που πιστεύουν σε κάτι που στο τέλος αποδεικνύεται ότι δεν είναι αληθινό, το γεγονός ότι οι έρευνες του προγόνου για τα πόδια της μύγας, που γίνονται σε ένα χωριό, στη Μηλιαρίτσα της Φθιωτιδοφωκίδας, δεν υφίστανται τελικά, δεν υφίσταται δηλαδή κανένα επιστημονικό εύρημα ή αποτέλεσμα, είναι κάτι κομβικό στο έργο αυτό, αφού και οι απόγονοι του “διάσημου βιολόγου” έχουν χτίσει ένα “οικόσημο ευγενούς καταγωγής” και μια μυθολογία γύρω από την αξία της οικογένειάς τους, που είναι στην ουσία ανύπαρκτη».

Ο «Τελευταίος Ασπροκόρακας» και η χαμένη τιμή της άρχουσας τάξης Facebook Twitter
Η ανθρωποφαγία των λευκών κορακιών καταστρέφει ό,τι υπάρχει γύρω της και δεν συγκρίνεται παρά μόνο με την αλαζονεία, τη σκληρότητα, την υποταγή σε αρχές ανύπαρκτες ουσιαστικά. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
Ο «Τελευταίος Ασπροκόρακας» και η χαμένη τιμή της άρχουσας τάξης Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Σε μια σύνδεση με την εποχή μας, το έργο δείχνει πως κατασκευάζουμε πρόσωπα και προσωπικότητες με την ίδια ευκολία που στοχοποιούμε ομάδες ανθρώπων, ότι είμαστε ρατσιστές απέναντι σε ομάδες που είναι διαφορετικές από εμάς, δεν τις καταλαβαίνουμε και εύκολα τις περιθωριοποιούμε. Δείχνει την όψη της τοξικότητας της ελληνικής οικογένειας – ειδικά στην εποχή που την είδε ο Σολομός, με ανθρώπους σακατεμένους από τον πόλεμο να τρώγονται μεταξύ τους. 

Όπως είδε αυτός ο σπουδαίος διανοητής του θεάτρου μας και την πείνα μας για τη ζωή που δεν έχουμε, για ένδοξες στιγμές που θα μας κάνουν να νιώσουμε σημαντικοί, για τη διατήρηση μιας εικόνας εντελώς πλασματικής, που λειτουργεί «ανθρωποφαγικά» απέναντι στον έρωτα και την αγάπη, απέναντι σε όλα τα συναισθήματα. Φαίνεται αυτό από το επίθετο «Ασπροκόρακας» της οικογένειας, το οποίο φανερώνει την επιθυμία τους να διαφέρουν και να είναι ανώτεροι από τους κατώτερους άλλους, από τα κοπάδια των κοινών, μαύρων κορακιών που συγκροτούν την κοινωνία. Η ανθρωποφαγία των λευκών κορακιών καταστρέφει ό,τι υπάρχει γύρω της και δεν συγκρίνεται παρά μόνο με την αλαζονεία, τη σκληρότητα, την υποταγή σε αρχές ανύπαρκτες ουσιαστικά, αρχές που έχουν εφεύρει οι ίδιοι οι άνθρωποι-ασπροκόρακες προκειμένου να κρατήσουν με νύχια και με δόντια και να διαφημίσουν μια κοινωνική ταυτότητα γεμάτη έπαρση, ψέματα και ανοησίες.  

«Κατασκευάζουμε αφηγήματα γύρω από τους προγόνους μας −“ο αρχαίος πρόγονος”, ο “καταπληκτικός παππούς” που μνημονεύουμε− ανύπαρκτα πολλές φορές και ψευδή, προκειμένου να τους ανυψώσουμε στα μάτια μας, να δικαιολογήσουμε την ένδοξη καταγωγή μας που μας δίνει υπόσταση και τελικά καταλήγουμε να γινόμαστε απίστευτα τοξικοί γιατί λυγίζουμε κάτω από την ευθύνη να ανταποκριθούμε στο αφήγημα που έχουμε κατασκευάσει», λέει η σκηνοθέτιδα της παράστασης. «Επιχειρώ να φωτίσω το έργο με αλληγορίες. Η αγριάδα και η ωμότητα πολλών μας πράξεων είναι γύρω μας και μέσα μας. Αυτή η επιθυμία της “καταγωγής” βλέπουμε πόσο μπορεί να μας καταδυναστεύσει, το να μνημονεύεις ένα ένδοξο παρελθόν με το οποίο σήμερα δεν έχεις καμία σύνδεση. Εκεί αρχίζει η δυστοπία. Οι αξίες ανατρέπονται και δεν ξέρουμε πια τι είναι σημαντικό και τι όχι». 

Ο «Τελευταίος Ασπροκόρακας» και η χαμένη τιμή της άρχουσας τάξης Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Η μετάβαση όλων των προσώπων από το περιβεβλημένο με αγνότητα και λευκότητα περιβάλλον των Ασπροκοράκων στο «ύποπτο» καμπαρέ όπου τραγουδά η Ρόζα μοιάζει σχεδόν μοιραία. Όλοι αναζητούν την ηδονή, όλοι εμπλέκονται με αυτή την όψη της ζωής, κάτω από την ηθικολογία και τον καθωσπρεπισμό. Οι «αξίες» που οι ίδιοι έχουν ορίσει ανατρέπονται, οι απαγορεύσεις που έχουν θέσει οι ίδιοι ακυρώνονται κάτω από την απελπισμένη ανάγκη για αγάπη, που λείπει από τη ζωή τους και που όταν πεταχτεί μέσα από το σκοτάδι σαν μικρή ακτίνα φωτός, γεννιέται ξανά η ελπίδα. Δεν είναι τυχαίο ότι το ηθικό πρόσωπο του έργου είναι η Ρόζα, η καλλιτέχνιδα του καμπαρέ, η γυναίκα που έχει επίγνωση της καταγωγής της, που έχει δεχθεί κάθε είδους κακοποίηση και έχει ακόμα βλέμμα καθαρό και κοιτάζει ψηλά. 

Ποτισμένη με κωμικά στοιχεία και μαύρο χιούμορ, με φαρσικές καταστάσεις και αναπάντεχες ανατροπές, η παράσταση «Ο τελευταίος Ασπροκόρακας», που κάνει πρεμιέρα στις 27 Νοεμβρίου 2024, αποτελεί ένα καίριο σχόλιο για τα μέλη της κοινωνίας στην οποία ανήκουμε όλοι. Τα κοπάδια των κοράκων τρέφονται μόνο με σάρκες. Η διαφορά είναι ότι «τα λευκά σπάνια κοράκια τρώνε τις σάρκες των άλλων με χρυσά μαχαιροπίρουνα». 

«Ο τελευταίος Ασπροκόρακας» του Αλέξη Σολομού | Εθνικό Θέατρο

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ. 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ