Μια αφόρητα επιπόλαιη «Φάλαινα»

Μια άψυχη «Φάλαινα» Facebook Twitter
Το πολύπαθο, καθοριστικής σημασίας σώμα του ήρωα φλερτάρει εδώ επικίνδυνα με την παρωδία.. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Ένα στόμα ακαταπόνητο, εργαλείο ξέφρενης απόλαυσης, καταβροχθίζει αδιακρίτως σοκολατένιες μπάρες, τηγανητές φτερούγες, ογκώδη σάντουιτς, καυτερές πίτσες, ποταμούς μαγιονέζας: χείλη και μάγουλα λιγδιασμένα, ηδονικά αναστατωμένα, παραδομένα σε απανωτά κύματα ντοπαμίνης που πνίγουν στιγμιαία κάθε ενδοιασμό, κάθε σκοτεινή σκέψη.

Το λίπος έχει τυλιχτεί γύρω από τους καρπούς, τους αστραγάλους, τις γάμπες, τα μπράτσα, έχει εξαφανίσει τον λαιμό, έχει κυριεύσει τα όργανα, απειλεί την καρδιά.

Η κοιλιά, ένα ανυπότακτο βουνό υπερχειλίζουσας σάρκας. Καθημερινά το κουβαλά αγκομαχώντας. Το μεταφέρει στο κρεβάτι, στο σαλόνι, στην κουζίνα, το μαζεύει ενοχικά όποτε ξεπροβάλλει από το βαμβακερό, λεκιασμένο Τ-shirt.

Μονάχα τα μάτια παραμένουν ευέλικτα: καλοσυνάτα, λαμπερά, φωτίζονται ή κατακρημνίζονται, αναμεταδίδοντας κάθε ψυχική δόνηση. Κατά τα άλλα, είναι αδύνατο να σκύψει, να σηκωθεί, να βγει στον δρόμο. Δυσκίνητο ή καθηλωμένο, είτε βουλιάζει με τις ώρες στον φαγωμένο καναπέ είτε διασχίζει μοχθώντας τους διαδρόμους με ένα ειδικά διαμορφωμένο αναπηρικό καροτσάκι, δώρο της ακλόνητα πιστής φίλης.

Πόσο αποκαρδιωτική η τέχνη που δήθεν διδάσκει την αξία της συμπερίληψης, ενώ επί της ουσίας διαιωνίζει ύπουλα στερεότυπα καμουφλαρισμένα με το λιγωτικό επικάλυμμα ενός σαγηνευτικού συναισθηματισμού... Αγαπήστε τον χοντρο-Τσάρλι, είναι τόσο καλός άνθρωπος! Δεν βλέπετε πώς υποφέρει; 

Αυτό είναι το «χοντρό» σώμα του Τσάρλι, κεντρικού ήρωα της Φάλαινας, όπως το απέδωσε στη μεγάλη οθόνη ο Ντάρεν Αρονόφσκι και όπως το ενσάρκωσε συγκινητικά ο Μπρένταν Φρέιζερ. Εξόχως αληθοφανές –χάρη στο έντεχνα σμιλεμένο προσθετικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε για τη μεταμόρφωση του ηθοποιού–, το υπερπληθωρικό σώμα του πρωταγωνιστή γεμίζει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, την οθόνη. Καταλαμβάνει όλο τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται ώστε να ξεδιπλωθεί, να αναδιπλωθεί, να μεταδώσει την αγωνία του, την (φαινομενικά) αναπόδραστη μελαγχολία του, τη λαχτάρα του για επαφή, αποδοχή, συμφιλίωση. Όσος χώρος ή χρόνος κι αν του δοθεί, όμως, αυτό που ποτέ δεν του προσφέρεται, για την ακρίβεια τού στερείται κατάφωρα, είναι η ευκαιρία να σπάσει τα δεσμά του. Όχι τα δεσμά της ακινησίας ή της πεισιθάνατης εμμονής αλλά τα ακόμη πιο φρικτά δεσμά των κυρίαρχων αναπαραστάσεων.

Μια άψυχη «Φάλαινα» Facebook Twitter
Το πάχος ως απομόνωση, ως αυτοτιμωρία, ως έσχατη κοινωνική και προσωπική καταδίκη. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Η ταινία (και το θεατρικό έργο πάνω στο οποίο βασίστηκε) καμώνεται ότι συμπονά τον ήρωα και τη δεινή θέση του, στην πραγματικότητα, όμως, σπεύδει να επιβεβαιώσει τις χειρότερες, τις πιο ζοφερές αντιλήψεις μας για τους υπέρβαρους ανθρώπους: σύμφωνα με αυτές, οι τελευταίοι δεν είναι παρά αδηφάγες φάλαινες που κρύβουν παντού λιχουδιές, ορμάνε τα βράδια στο ψυγείο, καταβροχθίζουν αμάσητο ό,τι βρουν μπροστά τους, ζούνε μόνοι, δυστυχισμένοι, ανήμποροι, αυτοκαταστροφικοί.

Το πάχος ως απομόνωση, ως αυτοτιμωρία, ως έσχατη κοινωνική και προσωπική καταδίκη.  

«Κοίταξέ με! Ποιος θα ήθελε να με έχει στη ζωή του;» ρωτάει ο Τσάρλι τη μοναδική φίλη που του έχει απομείνει. Η αυτολύπηση φτάνει στον ουρανό. Όσο κι αν δηλώνει πως θεωρεί το σινεμά «σπουδαία άσκηση ενσυναίσθησης», ο Αρονόφσκι μετατρέπει τον ηρωά του σε freak και την ταινία σε freak show. Η κάμερα μας χαρίζει ανεμπόδιστη πρόσβαση στην υπέρβαρη επικράτεια του ήρωα: ικανοποιεί τη νοσηρή περιέργειά μας εισβάλλοντας στις πιο προσωπικές στιγμές του, εκθέτοντας στο αδηφάγο βλέμμα μας τούτο το «απαγορευμένο» σώμα: πώς είναι γυμνό στο μπάνιο; Πώς συσπάται όταν αυνανίζεται; Πώς τρώει όταν δεν το βλέπει κανείς; Τι κάνουν οι «χοντροί» όταν μένουν μόνοι τους και γιατί κάνουν αυτό το «κακό» στον εαυτό τους;

Πόσο αποκαρδιωτική η τέχνη που δήθεν διδάσκει την αξία της συμπερίληψης, ενώ επί της ουσίας διαιωνίζει ύπουλα στερεότυπα καμουφλαρισμένα με το λιγωτικό επικάλυμμα ενός σαγηνευτικού συναισθηματισμού... Αγαπήστε τον χοντρο-Τσάρλι, είναι τόσο καλός άνθρωπος! Δεν βλέπετε πώς υποφέρει; 

Μια άψυχη «Φάλαινα» Facebook Twitter
Ουδέποτε μεταδίδει το πλήθος των συναισθηματικών μεταπτώσεων που ταλανίζουν τον ψυχισμό του Τσάρλι, την πολυπλοκότητα ή την υπαρξιακή οδύνη του. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Σε κάθε περίπτωση, αν αποφασίσει κανείς, παρασυρμένος από αυτόν ακριβώς τον συναισθηματισμό, να ανεβάσει επί σκηνής τη Φάλαινα, οφείλει να την αγκαλιάσει και να βουτήξει στα βαθιά μαζί της – ποιος ξέρει, ίσως μάλιστα καταφέρει να υπονομεύσει τη fat-shaming οπτική της. Τίποτα τέτοιο δεν παρατηρούμε, δυστυχώς, στην παράσταση του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, την οποία παρακολουθήσαμε προ ημερών σε κεντρικό αθηναϊκό θέατρο.

Το πολύπαθο, καθοριστικής σημασίας σώμα του ήρωα φλερτάρει εδώ επικίνδυνα με την παρωδία: τα «μαξιλαράκια» που κρύβονται κάτω από το παντελόνι του ηθοποιού δημιουργούν περισσότερο την εντύπωση μιας... φουσκωτής κούκλας παρά μιας αξιόλογης προσθετικής εργασίας (Η ίδια εντύπωση ισχύει και για τα υπόλοιπα μέλη, εκτός από το κεφάλι και τον λαιμό, τα μόνα που δέχτηκαν τη δέουσα φροντίδα, εφόσον είναι και τα μόνα που βλέπει ο θεατής).

Κάτι τα μαξιλαράκια, κάτι ο τρόπος που σηκώνεται από τον καναπέ, ο πρωταγωνιστής ελάχιστα πείθει ότι κουβαλά ένα αξιοσημείωτο, δυσβάστακτο βάρος. Μάλλον δεν μπήκε με μεγάλη προθυμία στη διαδικασία να μελετήσει την κίνησή του, να εναρμονιστεί με το καινούργιο του περίβλημα, να φανταστεί την ψυχοσωματική πραγματικότητα του ήρωα. Αυτό καθίσταται φανερό, εκτός των άλλων, από τον τρόπο ομιλίας του: καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης ο ηθοποιός χρησιμοποιεί την ίδια παραπονιάρικη «ζορισμένη» φωνή που βγαίνει, υποτίθεται, με δυσκολία, λόγω της ετοιμόρροπης υγείας του. Στην πραγματικότητα, πρόκειται απλώς για μια μονότονη, «εξωτερική», ψεύτικη φωνή. Ουδέποτε μεταδίδει το πλήθος των συναισθηματικών μεταπτώσεων που ταλανίζουν τον ψυχισμό του Τσάρλι, την πολυπλοκότητα ή την υπαρξιακή οδύνη του.

Μια άψυχη «Φάλαινα» Facebook Twitter
Η Φάλαινα είναι ένα παλιομοδίτικο μελόδραμα που εστιάζει στην επανένωση ενός ετοιμοθάνατου πατέρα και της χαμένης από χρόνια κόρης του. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Η ίδια αφόρητη επιπολαιότητα χαρακτηρίζει ολόκληρο το σκηνοθετικό και το υποκριτικό μέρος της παράστασης. Ας μην ξεχνάμε ότι η Φάλαινα είναι ένα παλιομοδίτικο μελόδραμα που εστιάζει στην επανένωση ενός ετοιμοθάνατου πατέρα και της χαμένης από χρόνια κόρης του. Θα μπορούσε, τουλάχιστον, να υπάρξει μια μέριμνα για την ανάπτυξη των ρόλων και των σχέσεων, οικογενειακών και φιλικών (όπως γίνεται στην ταινία, που εξασφαλίζει έτσι μερικές πολύ δυνατές ερμηνείες).

Εδώ, όμως, η σκηνοθεσία απουσιάζει ακόμη και στην πιο στοιχειώδη έκφανσή της. Κανένας δεν συνδέεται με κανέναν, παρά μόνο φωνάζοντας. Η αδούλευτη εκφορά του λόγου παραπέμπει στην παιδιάστικη αφέλεια και την αγαρμποσύνη αρχαρίων που είθισται να συγχέουν τη νευρώδη εκτόνωση με την πηγαία έκφραση. Είναι τόσο κραυγαλέα η απουσία καθοδήγησης, διαγράφεται τόσο χοντροκομμένη κάθε κίνηση, κάθε έκφραση συναισθήματος, κάθε αλληλεπίδραση, ώστε ο θεατής καλείται να καταβάλει τεράστια προσπάθεια για ν’ αποφύγει την επέλαση της απόγνωσης.

Προκλητική επίδειξη προχειρότητας ή εκκωφαντική έλλειψη αυτογνωσίας; Ειλικρινά, δεν έχει τόση σημασία, όποιο και να διαλέξετε...

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Η Φάλαινα»: Είναι χοντροφοβική τελικά η πολυσυζητημένη ταινία του Αρονόφσκι;

Οθόνες / «Η Φάλαινα»: Είναι χοντροφοβική τελικά η πολυσυζητημένη ταινία του Αρονόφσκι;

Στο σινεμά πολλοί αφήνουν ανέγγιχτα τα πατατάκια τους στις σκηνές βουλιμικής υπερφαγίας του ήρωα της ταινίας, ενώ κάποιοι αποστρέφουν ακόμα και το βλέμμα. Το παρακάνε, όντως, λοιπόν, ο σκηνοθέτης των εμμονών και της αλληγορίας;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ