Μια αφόρητα επιπόλαιη «Φάλαινα»

Μια άψυχη «Φάλαινα» Facebook Twitter
Το πολύπαθο, καθοριστικής σημασίας σώμα του ήρωα φλερτάρει εδώ επικίνδυνα με την παρωδία.. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Ένα στόμα ακαταπόνητο, εργαλείο ξέφρενης απόλαυσης, καταβροχθίζει αδιακρίτως σοκολατένιες μπάρες, τηγανητές φτερούγες, ογκώδη σάντουιτς, καυτερές πίτσες, ποταμούς μαγιονέζας: χείλη και μάγουλα λιγδιασμένα, ηδονικά αναστατωμένα, παραδομένα σε απανωτά κύματα ντοπαμίνης που πνίγουν στιγμιαία κάθε ενδοιασμό, κάθε σκοτεινή σκέψη.

Το λίπος έχει τυλιχτεί γύρω από τους καρπούς, τους αστραγάλους, τις γάμπες, τα μπράτσα, έχει εξαφανίσει τον λαιμό, έχει κυριεύσει τα όργανα, απειλεί την καρδιά.

Η κοιλιά, ένα ανυπότακτο βουνό υπερχειλίζουσας σάρκας. Καθημερινά το κουβαλά αγκομαχώντας. Το μεταφέρει στο κρεβάτι, στο σαλόνι, στην κουζίνα, το μαζεύει ενοχικά όποτε ξεπροβάλλει από το βαμβακερό, λεκιασμένο Τ-shirt.

Μονάχα τα μάτια παραμένουν ευέλικτα: καλοσυνάτα, λαμπερά, φωτίζονται ή κατακρημνίζονται, αναμεταδίδοντας κάθε ψυχική δόνηση. Κατά τα άλλα, είναι αδύνατο να σκύψει, να σηκωθεί, να βγει στον δρόμο. Δυσκίνητο ή καθηλωμένο, είτε βουλιάζει με τις ώρες στον φαγωμένο καναπέ είτε διασχίζει μοχθώντας τους διαδρόμους με ένα ειδικά διαμορφωμένο αναπηρικό καροτσάκι, δώρο της ακλόνητα πιστής φίλης.

Πόσο αποκαρδιωτική η τέχνη που δήθεν διδάσκει την αξία της συμπερίληψης, ενώ επί της ουσίας διαιωνίζει ύπουλα στερεότυπα καμουφλαρισμένα με το λιγωτικό επικάλυμμα ενός σαγηνευτικού συναισθηματισμού... Αγαπήστε τον χοντρο-Τσάρλι, είναι τόσο καλός άνθρωπος! Δεν βλέπετε πώς υποφέρει; 

Αυτό είναι το «χοντρό» σώμα του Τσάρλι, κεντρικού ήρωα της Φάλαινας, όπως το απέδωσε στη μεγάλη οθόνη ο Ντάρεν Αρονόφσκι και όπως το ενσάρκωσε συγκινητικά ο Μπρένταν Φρέιζερ. Εξόχως αληθοφανές –χάρη στο έντεχνα σμιλεμένο προσθετικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε για τη μεταμόρφωση του ηθοποιού–, το υπερπληθωρικό σώμα του πρωταγωνιστή γεμίζει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, την οθόνη. Καταλαμβάνει όλο τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται ώστε να ξεδιπλωθεί, να αναδιπλωθεί, να μεταδώσει την αγωνία του, την (φαινομενικά) αναπόδραστη μελαγχολία του, τη λαχτάρα του για επαφή, αποδοχή, συμφιλίωση. Όσος χώρος ή χρόνος κι αν του δοθεί, όμως, αυτό που ποτέ δεν του προσφέρεται, για την ακρίβεια τού στερείται κατάφωρα, είναι η ευκαιρία να σπάσει τα δεσμά του. Όχι τα δεσμά της ακινησίας ή της πεισιθάνατης εμμονής αλλά τα ακόμη πιο φρικτά δεσμά των κυρίαρχων αναπαραστάσεων.

Μια άψυχη «Φάλαινα» Facebook Twitter
Το πάχος ως απομόνωση, ως αυτοτιμωρία, ως έσχατη κοινωνική και προσωπική καταδίκη. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Η ταινία (και το θεατρικό έργο πάνω στο οποίο βασίστηκε) καμώνεται ότι συμπονά τον ήρωα και τη δεινή θέση του, στην πραγματικότητα, όμως, σπεύδει να επιβεβαιώσει τις χειρότερες, τις πιο ζοφερές αντιλήψεις μας για τους υπέρβαρους ανθρώπους: σύμφωνα με αυτές, οι τελευταίοι δεν είναι παρά αδηφάγες φάλαινες που κρύβουν παντού λιχουδιές, ορμάνε τα βράδια στο ψυγείο, καταβροχθίζουν αμάσητο ό,τι βρουν μπροστά τους, ζούνε μόνοι, δυστυχισμένοι, ανήμποροι, αυτοκαταστροφικοί.

Το πάχος ως απομόνωση, ως αυτοτιμωρία, ως έσχατη κοινωνική και προσωπική καταδίκη.  

«Κοίταξέ με! Ποιος θα ήθελε να με έχει στη ζωή του;» ρωτάει ο Τσάρλι τη μοναδική φίλη που του έχει απομείνει. Η αυτολύπηση φτάνει στον ουρανό. Όσο κι αν δηλώνει πως θεωρεί το σινεμά «σπουδαία άσκηση ενσυναίσθησης», ο Αρονόφσκι μετατρέπει τον ηρωά του σε freak και την ταινία σε freak show. Η κάμερα μας χαρίζει ανεμπόδιστη πρόσβαση στην υπέρβαρη επικράτεια του ήρωα: ικανοποιεί τη νοσηρή περιέργειά μας εισβάλλοντας στις πιο προσωπικές στιγμές του, εκθέτοντας στο αδηφάγο βλέμμα μας τούτο το «απαγορευμένο» σώμα: πώς είναι γυμνό στο μπάνιο; Πώς συσπάται όταν αυνανίζεται; Πώς τρώει όταν δεν το βλέπει κανείς; Τι κάνουν οι «χοντροί» όταν μένουν μόνοι τους και γιατί κάνουν αυτό το «κακό» στον εαυτό τους;

Πόσο αποκαρδιωτική η τέχνη που δήθεν διδάσκει την αξία της συμπερίληψης, ενώ επί της ουσίας διαιωνίζει ύπουλα στερεότυπα καμουφλαρισμένα με το λιγωτικό επικάλυμμα ενός σαγηνευτικού συναισθηματισμού... Αγαπήστε τον χοντρο-Τσάρλι, είναι τόσο καλός άνθρωπος! Δεν βλέπετε πώς υποφέρει; 

Μια άψυχη «Φάλαινα» Facebook Twitter
Ουδέποτε μεταδίδει το πλήθος των συναισθηματικών μεταπτώσεων που ταλανίζουν τον ψυχισμό του Τσάρλι, την πολυπλοκότητα ή την υπαρξιακή οδύνη του. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Σε κάθε περίπτωση, αν αποφασίσει κανείς, παρασυρμένος από αυτόν ακριβώς τον συναισθηματισμό, να ανεβάσει επί σκηνής τη Φάλαινα, οφείλει να την αγκαλιάσει και να βουτήξει στα βαθιά μαζί της – ποιος ξέρει, ίσως μάλιστα καταφέρει να υπονομεύσει τη fat-shaming οπτική της. Τίποτα τέτοιο δεν παρατηρούμε, δυστυχώς, στην παράσταση του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, την οποία παρακολουθήσαμε προ ημερών σε κεντρικό αθηναϊκό θέατρο.

Το πολύπαθο, καθοριστικής σημασίας σώμα του ήρωα φλερτάρει εδώ επικίνδυνα με την παρωδία: τα «μαξιλαράκια» που κρύβονται κάτω από το παντελόνι του ηθοποιού δημιουργούν περισσότερο την εντύπωση μιας... φουσκωτής κούκλας παρά μιας αξιόλογης προσθετικής εργασίας (Η ίδια εντύπωση ισχύει και για τα υπόλοιπα μέλη, εκτός από το κεφάλι και τον λαιμό, τα μόνα που δέχτηκαν τη δέουσα φροντίδα, εφόσον είναι και τα μόνα που βλέπει ο θεατής).

Κάτι τα μαξιλαράκια, κάτι ο τρόπος που σηκώνεται από τον καναπέ, ο πρωταγωνιστής ελάχιστα πείθει ότι κουβαλά ένα αξιοσημείωτο, δυσβάστακτο βάρος. Μάλλον δεν μπήκε με μεγάλη προθυμία στη διαδικασία να μελετήσει την κίνησή του, να εναρμονιστεί με το καινούργιο του περίβλημα, να φανταστεί την ψυχοσωματική πραγματικότητα του ήρωα. Αυτό καθίσταται φανερό, εκτός των άλλων, από τον τρόπο ομιλίας του: καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης ο ηθοποιός χρησιμοποιεί την ίδια παραπονιάρικη «ζορισμένη» φωνή που βγαίνει, υποτίθεται, με δυσκολία, λόγω της ετοιμόρροπης υγείας του. Στην πραγματικότητα, πρόκειται απλώς για μια μονότονη, «εξωτερική», ψεύτικη φωνή. Ουδέποτε μεταδίδει το πλήθος των συναισθηματικών μεταπτώσεων που ταλανίζουν τον ψυχισμό του Τσάρλι, την πολυπλοκότητα ή την υπαρξιακή οδύνη του.

Μια άψυχη «Φάλαινα» Facebook Twitter
Η Φάλαινα είναι ένα παλιομοδίτικο μελόδραμα που εστιάζει στην επανένωση ενός ετοιμοθάνατου πατέρα και της χαμένης από χρόνια κόρης του. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Η ίδια αφόρητη επιπολαιότητα χαρακτηρίζει ολόκληρο το σκηνοθετικό και το υποκριτικό μέρος της παράστασης. Ας μην ξεχνάμε ότι η Φάλαινα είναι ένα παλιομοδίτικο μελόδραμα που εστιάζει στην επανένωση ενός ετοιμοθάνατου πατέρα και της χαμένης από χρόνια κόρης του. Θα μπορούσε, τουλάχιστον, να υπάρξει μια μέριμνα για την ανάπτυξη των ρόλων και των σχέσεων, οικογενειακών και φιλικών (όπως γίνεται στην ταινία, που εξασφαλίζει έτσι μερικές πολύ δυνατές ερμηνείες).

Εδώ, όμως, η σκηνοθεσία απουσιάζει ακόμη και στην πιο στοιχειώδη έκφανσή της. Κανένας δεν συνδέεται με κανέναν, παρά μόνο φωνάζοντας. Η αδούλευτη εκφορά του λόγου παραπέμπει στην παιδιάστικη αφέλεια και την αγαρμποσύνη αρχαρίων που είθισται να συγχέουν τη νευρώδη εκτόνωση με την πηγαία έκφραση. Είναι τόσο κραυγαλέα η απουσία καθοδήγησης, διαγράφεται τόσο χοντροκομμένη κάθε κίνηση, κάθε έκφραση συναισθήματος, κάθε αλληλεπίδραση, ώστε ο θεατής καλείται να καταβάλει τεράστια προσπάθεια για ν’ αποφύγει την επέλαση της απόγνωσης.

Προκλητική επίδειξη προχειρότητας ή εκκωφαντική έλλειψη αυτογνωσίας; Ειλικρινά, δεν έχει τόση σημασία, όποιο και να διαλέξετε...

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Η Φάλαινα»: Είναι χοντροφοβική τελικά η πολυσυζητημένη ταινία του Αρονόφσκι;

Οθόνες / «Η Φάλαινα»: Είναι χοντροφοβική τελικά η πολυσυζητημένη ταινία του Αρονόφσκι;

Στο σινεμά πολλοί αφήνουν ανέγγιχτα τα πατατάκια τους στις σκηνές βουλιμικής υπερφαγίας του ήρωα της ταινίας, ενώ κάποιοι αποστρέφουν ακόμα και το βλέμμα. Το παρακάνε, όντως, λοιπόν, ο σκηνοθέτης των εμμονών και της αλληγορίας;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ