«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα

ΚΥΡΙΑΚΗ «Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
«Ο άνθρωπός μας ο Γιαννούλης» είναι μια φράση που επανέρχεται κατά τη διάρκεια της παράστασης κι είναι σημαντικό το στίγμα που δίνει: για τον Χαλεπά τον γλύπτη ας μιλήσουν άλλοι. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
0

Όλα τα στοιχεία του δράματος βρίσκονται στη βιογραφία του. Διαβάζεις και πονάς γι’ αυτόν τον βασανισμένο άνθρωπο, για το μεγαλειώδες ταλέντο του  που στριμώχτηκε σε λίγα ολοκληρωμένα γλυπτά – και στα άλλα, τα μισοφτιαγμένα, που φέρουν όλη την ένταση της μορφής που δεν μπόρεσε να ελευθερωθεί εντελώς από την ύλη.

Για τον Γιαννούλη Χαλεπά ο λόγος, για τον  μεγάλο γλύπτη, τον δημιουργό της Κοιμωμένης, του Σατύρου που παίζει με τον Έρωτα, της Φιλοστοργίας, της Μήδειας, του Οιδίποδα και της Αντιγόνης. Αλλά και κείνης της μικρής πήλινης μορφής, του μόνου «πλάσματος» που σώθηκε από τον 14ετή εγκλεισμό του στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας (1882-1904), ίσως το δικό του Άγνωστο Αριστούργημα, αυτό που εμπερικλείει αφανές όλο το πάθος μιας ζωής, μιας δημιουργικής δύναμης που εμποδίστηκε.

«Κάθε πέτρα κρύβει μέσα της μια εικόνα», λέει κάποια στιγμή ο Σίμος Κακάλας στην παράσταση Χαλεπάς της Αργυρώς Χιώτη και δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να νιώσεις την τραγωδία του γλύπτη που «έβλεπε» στα κομμάτια μάρμαρο, στο χώμα που μπορούσε να γίνει πηλός, αλλά ακόμη και στις γραμμές της φύσης ή στα σχήματα των νεφών (εκείνα τα έρημα χρόνια που γύρναγε τα βουνά και τα λαγκάδια της Τήνου) μορφές, συμπλέγματα και συνθέσεις που δεν θα αποκτούσαν ποτέ υλική υπόσταση.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Χαλεπάς συγκίνησε αληθινά τους καλλιτέχνες της παράστασης κι αυτή η ενέργεια, πολύτιμη γιατί αφορά εξίσου την αναλυτική διαδικασία, τη συναισθηματική εμπλοκή αλλά και την καλλιτεχνική, εκφραστική δυνατότητα, δεν μπορεί παρά να αγγίξει τους ανοιχτούς, καλοπροαίρετους θεατές.

Οι εκκρεμείς δυνατότητες τρελαίνουν. Και οι μεγάλες αντιθέσεις/αντιφάσεις, επίσης. Η σκληρή ύλη και το λεπταίσθητο όραμα, ο έρωτας και η απόρριψή του, ο «φόνος» από αγάπη, η μάνα που στερεί από το άρρωστο παιδί της τη γιατρειά της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
Ο Σίμος Κάκαλας, ίσως στην καλύτερη ερμηνεία του, εσωτερική και βαθιά συγκινημένη και συγκινητική, με τη ρόμπα του μαρμαρογλύπτη υποδύεται τον «ορατό» Χαλεπά, που διαρκώς αναμετριέται με το άλλο μισό του, το αόρατο στους άλλους. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

«Ακούτε τη μάνα μου; Ο θυμός ανατινάζει την καρδιά της. Το φέρσιμό της είναι σκληρό και στυγερή η φύση της», λέει κάποια στιγμή ο Χαλεπάς της παράστασης, αλλά για την τρέλα του ανυπέρβλητου γλύπτη δεν ευθύνεται μόνο η μάνα του, ο αλύτρωτος έρωτας του για τη Μαριγώ, η μικροψυχία όσων έπνιξαν στη σιωπή και στην αδιαφορία τον νεαρό δημιουργό της Κοιμωμένης.

Ίσως πιο επικίνδυνη για τον ευαίσθητο ψυχισμό του να ήταν η εσωτερική απαίτηση του ίδιου να πετύχει το τέλειο δημιούργημα, αυτή η κόλαση χωρίς τέλος και λύτρωση. «Μαριγώ, ίσως είχες δίκιο τελικά, δεν έπρεπε να ονειρευτώ το άγαλμα που θα έσωζε τον κόσμο», λέει και πάλι ο Χαλεπάς της παράστασης. 

Ερμηνείες θα πείτε, εικασίες και υποθέσεις. Γι’ αυτό και σοφά η Αργυρώ Χιώτη συνέλαβε τη σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα, σαν ένα βύθισμα σε μια ευαισθησία που έχει τη δύναμη να συν-κινεί κι ας μην είναι οικεία.

«Ο άνθρωπός μας ο Γιαννούλης» είναι μια φράση που επανέρχεται κατά τη διάρκεια της παράστασης κι είναι σημαντικό το στίγμα που δίνει: για τον Χαλεπά τον γλύπτη ας μιλήσουν άλλοι. Οι καλλιτέχνες της παράστασης μιλούν για «τον άνθρωπό τους», οι θεατές καλούνται να αναγνωρίσουν «τον άνθρωπό τους», και όλοι μαζί να βεβαιώσουν αυτό που σημειώνει κάπου ο Νίτσε στο Ίδε ο άνθρωπος: προϋπόθεση της καλλιτεχνικής πράξης είναι η πίστη πως υπάρχουν εκείνοι που είναι ικανοί και άξιοι του ίδιου πάθους, στους οποίους αξίζει κανείς να μεταβιβάσει, μέσα από το έργο τέχνης, τους πιο πολύτιμους, ενδόμυχους θησαυρούς του.

«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Πως υπάρχουν οι Άξιοι να διακρίνουν στην άμορφη πέτρα το γλυπτό που κάνει την ψυχή να δραπετεύει στα ουράνια και τον γλύπτη που μπορούσε, αλλά δεν μπόρεσε να το πλάσει, να βυθίζεται στην άβυσσο της παράνοιας.

Η βασική ιδέα στη δομή της παράστασης είναι ο διπλός Χαλεπάς – το διπλό είναι ίδιον και της μανιοκατάθλιψης και της σχιζοφρένειας. Ο Σίμος Κάκαλας, ίσως στην καλύτερη ερμηνεία του, εσωτερική και βαθιά συγκινημένη και συγκινητική, με τη ρόμπα του μαρμαρογλύπτη υποδύεται τον «ορατό» Χαλεπά, που διαρκώς αναμετριέται με το άλλο μισό του, το αόρατο στους άλλους.

Αυτόν, τον εαυτό που φέρει το ανεπούλωτο τραύμα, ανέλαβε ο Αντώνης Μυριαγκός. Το δίδυμο νομίζω ότι δεν μπόρεσε να δέσει. Ίσως γιατί ο Μυριαγκός, που ανδρώθηκε ως ερμηνευτής στο φορμαλιστικό θέατρο του Θόδωρου Τερζόπουλου, δεν γνωρίζει την ψυχολογική προσέγγιση ενός ρόλου. Παραείναι συμπαγής –και κοιτάζει πολύ προς την πλατεία– για να λειτουργήσει καλά ως προς το επί σκηνής διπλό του και ως προς την ιδέα του άρρωστου, βασανισμένου καλλιτέχνη.

Μου έλειψε και κάτι ακόμα: παρότι υπάρχει στην παράσταση το «Τραγούδι της Μητέρας», η μάνα του Γιαννούλη, έτσι όπως παίρνει κατά στιγμές υπόσταση μέσα από το σώμα του Χορού, δεν έχει παρουσία στην εξέλιξη της περφόρμανς ανάλογη της σημασίας που είχε η πραγματική γυναίκα στη ζωή του Χαλεπά.  

«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
Το δίδυμο νομίζω ότι δεν μπόρεσε να δέσει. Ίσως γιατί ο Μυριαγκός, που ανδρώθηκε ως ερμηνευτής στο φορμαλιστικό θέατρο του Θόδωρου Τερζόπουλου, δεν γνωρίζει την ψυχολογική προσέγγιση ενός ρόλου. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Κατά τ’ άλλα, μετά και την πολύ ενδιαφέρουσα Θεία Κωμωδία του Δάντη (Στέγη, 2017), με τον Χαλεπά η Αργυρώ Χιώτη εδραιώνει την ξεχωριστή θέση της ανάμεσα στους σκηνοθέτες της γενιάς της. Δικαιώνοντας την ελευθερία που παρέχει το μετα-δραματικό θέατρο, επιμένοντας στην αξία της χορικότητας και στον πλούτο που έφεραν στις παραστατικές τέχνες το χοροθέατρο και οι σκηνικές πράξεις κίνησης και σωματικής ερμηνείας, καταφέρνει να παρουσιάσει μια εξαιρετική παράσταση συνεργασίας. 

715
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Ιδανικό για τη σκηνική σύνθεση το ποιητικό λιμπρέτο του Αλέξανδρου Βούλγαρη, συνδιαλέγεται με τους στίχους της αρχαίας τραγωδίας (η Μήδεια, αυτή η αδιανόητη μητέρα, είχε στοιχειώσει τη σκέψη του Χαλεπά) και κάποιες στιγμές τη μιμείται – όταν, για παράδειγμα, όλοι μαζί οι ηθοποιοί σαν Χορός λένε: «Ο άνθρωπός μας ο Γιαννούλης, ολόκληρος μέσα στον όλεθρο βουλιάζει, βλάσφημο το μυαλό του».

Όντας ο ίδιος μουσικός (The Boy), μαζί με τον Γιαν Βαν Αγγελόπουλο, που συνέθεσε τη μουσική και το ηχητικό περιβάλλον, δημιούργησαν την καλά δομημένη παρτιτούρα που χρειάζονταν οι περφόρμερ για να δέσουν με τη φωνή, το σώμα, την κίνηση, παίζοντας πιάνο, σαν μονάδες ή σαν Χορός, την ονειρική δράση.

Ειδικά για τη μουσική, και για τη λειτουργία του τραγουδιού στην παράσταση, οι επιρροές από τον Φίλιπ Γκλας και τον Δημήτρη Καμαρωτό είναι σαφείς και καλοδεχούμενες – δεν πρόκειται για μίμηση αλλά για γόνιμη συνέχεια. 

«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο σκηνικός χώρος, διαμορφωμένος από την Έφη Μπίρμπα (σε συνεργασία με τους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα), εντείνει την ποιητική/δραματική αξία της πρότασης: κυπαρίσσια περιβάλλουν τη σκηνή, όπως περιβάλλουν τους τάφους στα κοιμητήρια, φύλακες-άγγελοι όσων αναπαύτηκαν από το πάθος της ύπαρξης.

Στη γωνία, το πιάνο, που παίζουν άλλοτε η εξαιρετική Χαρά Κότσαλη (κάθε ερμηνεία της εκπλήσσει ευχάριστα) κι άλλοτε η ίδια η σκηνοθέτης.

Στο κέντρο μια επιφάνεια από ύφασμα συνδέει τον ουρανό με τη γη – μου θύμισε την κλίμακα του Ιακώβ, που όσο κοντά φέρνει τον Θεό άλλο τόσο τον απομακρύνει.

Πάνω στο πανί ο Χαλεπάς σχεδιάζει με κάρβουνο, και στη συνέχεια καταστρέφει μορφές που δεν μπόρεσε να πλάσει. Ένα «γλυπτό» από λαμαρίνα, που κρέμεται από ψηλά, και το ξύλινο μηχάνημα που (με την περιστροφή υφάσματος) προκαλεί τον ήχο του ανέμου που λυσσομανά, θυμίζοντας τις αρχαίες μηχανές παραγωγής ήχων αλλά και τις νεότερες, που εξασφάλιζαν ρεαλιστική ψευδαίσθηση στο ραδιοφωνικό θέατρο, διαμορφώνουν τον ου-τοπο του ονειροδράματος. 

Και κάπου εδώ η κριτική δηλώνει την αδυναμία της να μιλήσει και να αξιολογήσει πειστικά τον Χαλεπά – και κάθε παράσταση με τέτοια ποιητικά χαρακτηριστικά. Καθένας κρίνει βάσει των δικών του ευαισθησιών και ερμηνευτικών δυνατοτήτων.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Χαλεπάς συγκίνησε αληθινά τους καλλιτέχνες της παράστασης (εκτός από τους προαναφερθέντες και ο Γιώργος Νικόπουλος, ο Δημήτρης Σωτηρίου, η Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη) κι αυτή η ενέργεια, πολύτιμη γιατί αφορά εξίσου την αναλυτική διαδικασία, τη συναισθηματική εμπλοκή αλλά και την καλλιτεχνική, εκφραστική δυνατότητα, δεν μπορεί παρά να αγγίξει τους ανοιχτούς, καλοπροαίρετους θεατές.

«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
Ο σκηνικός χώρος, διαμορφωμένος από την Έφη Μπίρμπα (σε συνεργασία με τους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα), εντείνει την ποιητική/δραματική αξία της πρότασης: κυπαρίσσια περιβάλλουν τη σκηνή, όπως περιβάλλουν τους τάφους στα κοιμητήρια, φύλακες-άγγελοι όσων αναπαύτηκαν από το πάθος της ύπαρξης. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Χαλεπάς

Λιμπρέτο: The Boy

Σύλληψη - σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη

Μουσική σύνθεση - ηχητικός σχεδιασμός: Jan Van Angelopoulos

Σκηνικό - κοστούμια: Έφη Μπίρμπα

Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας

Σωματική προετοιμασία: Χαρά Κότσαλη

Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά): Σίμος Κακάλας, Χαρά Κότσαλη, Αντώνης Μυριαγκός, Γιώργος Νικόπουλος, Δημήτρης Σωτηρίου, Αργυρώ Χιώτη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Κεντρική Σκηνή

Έως 27/2

Τετ.-Κυρ. 20:30

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Χαλεπάς

Εικαστικά / Στα εγκαίνια της μεγάλης έκθεσης για τον Γιαννούλη Χαλεπά στη Θεσσαλονίκη

Ο αινιγματικός αλλά και ολόφωτος κόσμος του σπουδαίου γλύπτη ξεδιπλώνεται στην έκθεση «Δούναι και Λαβείν» στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ, που διοργανώνεται με τη συνδρομή του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ Ακολουθώντας τα αχνάρια του Γιαννούλη Χαλεπά με την Αλεξάνδρα Βουτυρά

Εικαστικά / Ακολουθώντας τα ίχνη του Γιαννούλη Χαλεπά με τη μελετήτρια Αλεξάνδρα Βουτυρά

Μία από τις μεγαλύτερες εκθέσεις που έγιναν ποτέ για το έργο του Χαλεπά ξεκινά σύντομα στη Θεσσαλονίκη. Η γενική διευθύντρια του Τελλογλείου Ιδρύματος, ομότιμη καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, ξεναγεί τη LiFO στη σημαντική αυτή έκθεση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χαλεπάς

Εικαστικά / Στα εγκαίνια της μεγάλης έκθεσης για τον Γιαννούλη Χαλεπά στη Θεσσαλονίκη

Ο αινιγματικός αλλά και ολόφωτος κόσμος του σπουδαίου γλύπτη ξεδιπλώνεται στην έκθεση «Δούναι και Λαβείν» στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ, που διοργανώνεται με τη συνδρομή του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ Ακολουθώντας τα αχνάρια του Γιαννούλη Χαλεπά με την Αλεξάνδρα Βουτυρά

Εικαστικά / Ακολουθώντας τα ίχνη του Γιαννούλη Χαλεπά με τη μελετήτρια Αλεξάνδρα Βουτυρά

Μία από τις μεγαλύτερες εκθέσεις που έγιναν ποτέ για το έργο του Χαλεπά ξεκινά σύντομα στη Θεσσαλονίκη. Η γενική διευθύντρια του Τελλογλείου Ιδρύματος, ομότιμη καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, ξεναγεί τη LiFO στη σημαντική αυτή έκθεση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το video art στο ελληνικό θέατρο

Θέατρο / Video art στο ελληνικό θέατρο: Έχει αντικαταστήσει τη σκηνογραφία;

Λειτουργεί το βίντεο ανταγωνιστικά με τη σκηνογραφία και τη σκηνική δράση ή αποτελεί προέκταση του εθισμού μας στην οθόνη των κινητών μας; Οι γιγαντοοθόνες είναι θεμιτές στην Επίδαυρο ή καταργούν τον λόγο και τον ηθοποιό; Πώς φτάσαμε από τη video art στα stage LED screens; Τρεις video artists, τρεις σκηνοθέτες και ένας σκηνογράφος καταθέτουν τις εμπειρίες τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κωνσταντίνος Ρήγος

Οι Αθηναίοι / «Έχω αισθανθεί να απειλούμαι τη μέρα, όχι δουλεύοντας τη νύχτα»

Οκτάνα, Επίδαυρος, ΚΘΒΕ, Πέγκυ Ζήνα, Εθνικό, Λυρική, «Brokeback Mountain» και «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ως χορογράφος και σκηνοθέτης, ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει κάνει τα πάντα. Και παρότι έχει αρκετούς haters, νιώθει ότι αυτοί που τον καταλαβαίνουν είναι πολύ περισσότεροι.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Οσιέλ Γκουνεό: «Είμαι πρώτα χορευτής και μετά μαύρος»

Χορός / «Δεν βλέπω τον εαυτό μου ως έναν μαύρο χορευτή μπαλέτου αλλά ως έναν χορευτή καταρχάς»

Λίγο πριν εμφανιστεί ως Μπαζίλιο στον «Δον Κιχώτη» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο κορυφαίος κουβανικής καταγωγής χορευτής Οσιέλ Γκουνεό –έχει λάβει πολλά βραβεία, έχει επίσης εμφανιστεί στο Θέατρο Μπολσόι της Μόσχας, στην Όπερα του Παρισιού, στο Λίνκολν Σέντερ της Νέας Υόρκης και στο Ελίζιουμ του Λονδίνου– μιλά για την προσωπική του πορεία στον χορό και τις εμπειρίες που αποκόμισε, ενώ δηλώνει λάτρης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Οι Αθηναίοι / Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, ακατάτακτη και αγαπημένη του κοινού, η Σμαράγδα Καρύδη θυμάται πως ανέκαθεν ήθελε το σύμπαν, χωρίς να περιορίζεται. Στον απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας της, ως η Αθηναία της εβδομάδας, καταλήγει πως, ούτως ή άλλως, «στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις», ενώ δηλώνει πως πάντα θα επιλέγει συνειδητά να συντάσσεται με τη χαρά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ