«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα

ΚΥΡΙΑΚΗ «Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
«Ο άνθρωπός μας ο Γιαννούλης» είναι μια φράση που επανέρχεται κατά τη διάρκεια της παράστασης κι είναι σημαντικό το στίγμα που δίνει: για τον Χαλεπά τον γλύπτη ας μιλήσουν άλλοι. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
0

Όλα τα στοιχεία του δράματος βρίσκονται στη βιογραφία του. Διαβάζεις και πονάς γι’ αυτόν τον βασανισμένο άνθρωπο, για το μεγαλειώδες ταλέντο του  που στριμώχτηκε σε λίγα ολοκληρωμένα γλυπτά – και στα άλλα, τα μισοφτιαγμένα, που φέρουν όλη την ένταση της μορφής που δεν μπόρεσε να ελευθερωθεί εντελώς από την ύλη.

Για τον Γιαννούλη Χαλεπά ο λόγος, για τον  μεγάλο γλύπτη, τον δημιουργό της Κοιμωμένης, του Σατύρου που παίζει με τον Έρωτα, της Φιλοστοργίας, της Μήδειας, του Οιδίποδα και της Αντιγόνης. Αλλά και κείνης της μικρής πήλινης μορφής, του μόνου «πλάσματος» που σώθηκε από τον 14ετή εγκλεισμό του στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας (1882-1904), ίσως το δικό του Άγνωστο Αριστούργημα, αυτό που εμπερικλείει αφανές όλο το πάθος μιας ζωής, μιας δημιουργικής δύναμης που εμποδίστηκε.

«Κάθε πέτρα κρύβει μέσα της μια εικόνα», λέει κάποια στιγμή ο Σίμος Κακάλας στην παράσταση Χαλεπάς της Αργυρώς Χιώτη και δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να νιώσεις την τραγωδία του γλύπτη που «έβλεπε» στα κομμάτια μάρμαρο, στο χώμα που μπορούσε να γίνει πηλός, αλλά ακόμη και στις γραμμές της φύσης ή στα σχήματα των νεφών (εκείνα τα έρημα χρόνια που γύρναγε τα βουνά και τα λαγκάδια της Τήνου) μορφές, συμπλέγματα και συνθέσεις που δεν θα αποκτούσαν ποτέ υλική υπόσταση.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Χαλεπάς συγκίνησε αληθινά τους καλλιτέχνες της παράστασης κι αυτή η ενέργεια, πολύτιμη γιατί αφορά εξίσου την αναλυτική διαδικασία, τη συναισθηματική εμπλοκή αλλά και την καλλιτεχνική, εκφραστική δυνατότητα, δεν μπορεί παρά να αγγίξει τους ανοιχτούς, καλοπροαίρετους θεατές.

Οι εκκρεμείς δυνατότητες τρελαίνουν. Και οι μεγάλες αντιθέσεις/αντιφάσεις, επίσης. Η σκληρή ύλη και το λεπταίσθητο όραμα, ο έρωτας και η απόρριψή του, ο «φόνος» από αγάπη, η μάνα που στερεί από το άρρωστο παιδί της τη γιατρειά της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
Ο Σίμος Κάκαλας, ίσως στην καλύτερη ερμηνεία του, εσωτερική και βαθιά συγκινημένη και συγκινητική, με τη ρόμπα του μαρμαρογλύπτη υποδύεται τον «ορατό» Χαλεπά, που διαρκώς αναμετριέται με το άλλο μισό του, το αόρατο στους άλλους. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

«Ακούτε τη μάνα μου; Ο θυμός ανατινάζει την καρδιά της. Το φέρσιμό της είναι σκληρό και στυγερή η φύση της», λέει κάποια στιγμή ο Χαλεπάς της παράστασης, αλλά για την τρέλα του ανυπέρβλητου γλύπτη δεν ευθύνεται μόνο η μάνα του, ο αλύτρωτος έρωτας του για τη Μαριγώ, η μικροψυχία όσων έπνιξαν στη σιωπή και στην αδιαφορία τον νεαρό δημιουργό της Κοιμωμένης.

Ίσως πιο επικίνδυνη για τον ευαίσθητο ψυχισμό του να ήταν η εσωτερική απαίτηση του ίδιου να πετύχει το τέλειο δημιούργημα, αυτή η κόλαση χωρίς τέλος και λύτρωση. «Μαριγώ, ίσως είχες δίκιο τελικά, δεν έπρεπε να ονειρευτώ το άγαλμα που θα έσωζε τον κόσμο», λέει και πάλι ο Χαλεπάς της παράστασης. 

Ερμηνείες θα πείτε, εικασίες και υποθέσεις. Γι’ αυτό και σοφά η Αργυρώ Χιώτη συνέλαβε τη σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα, σαν ένα βύθισμα σε μια ευαισθησία που έχει τη δύναμη να συν-κινεί κι ας μην είναι οικεία.

«Ο άνθρωπός μας ο Γιαννούλης» είναι μια φράση που επανέρχεται κατά τη διάρκεια της παράστασης κι είναι σημαντικό το στίγμα που δίνει: για τον Χαλεπά τον γλύπτη ας μιλήσουν άλλοι. Οι καλλιτέχνες της παράστασης μιλούν για «τον άνθρωπό τους», οι θεατές καλούνται να αναγνωρίσουν «τον άνθρωπό τους», και όλοι μαζί να βεβαιώσουν αυτό που σημειώνει κάπου ο Νίτσε στο Ίδε ο άνθρωπος: προϋπόθεση της καλλιτεχνικής πράξης είναι η πίστη πως υπάρχουν εκείνοι που είναι ικανοί και άξιοι του ίδιου πάθους, στους οποίους αξίζει κανείς να μεταβιβάσει, μέσα από το έργο τέχνης, τους πιο πολύτιμους, ενδόμυχους θησαυρούς του.

«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Πως υπάρχουν οι Άξιοι να διακρίνουν στην άμορφη πέτρα το γλυπτό που κάνει την ψυχή να δραπετεύει στα ουράνια και τον γλύπτη που μπορούσε, αλλά δεν μπόρεσε να το πλάσει, να βυθίζεται στην άβυσσο της παράνοιας.

Η βασική ιδέα στη δομή της παράστασης είναι ο διπλός Χαλεπάς – το διπλό είναι ίδιον και της μανιοκατάθλιψης και της σχιζοφρένειας. Ο Σίμος Κάκαλας, ίσως στην καλύτερη ερμηνεία του, εσωτερική και βαθιά συγκινημένη και συγκινητική, με τη ρόμπα του μαρμαρογλύπτη υποδύεται τον «ορατό» Χαλεπά, που διαρκώς αναμετριέται με το άλλο μισό του, το αόρατο στους άλλους.

Αυτόν, τον εαυτό που φέρει το ανεπούλωτο τραύμα, ανέλαβε ο Αντώνης Μυριαγκός. Το δίδυμο νομίζω ότι δεν μπόρεσε να δέσει. Ίσως γιατί ο Μυριαγκός, που ανδρώθηκε ως ερμηνευτής στο φορμαλιστικό θέατρο του Θόδωρου Τερζόπουλου, δεν γνωρίζει την ψυχολογική προσέγγιση ενός ρόλου. Παραείναι συμπαγής –και κοιτάζει πολύ προς την πλατεία– για να λειτουργήσει καλά ως προς το επί σκηνής διπλό του και ως προς την ιδέα του άρρωστου, βασανισμένου καλλιτέχνη.

Μου έλειψε και κάτι ακόμα: παρότι υπάρχει στην παράσταση το «Τραγούδι της Μητέρας», η μάνα του Γιαννούλη, έτσι όπως παίρνει κατά στιγμές υπόσταση μέσα από το σώμα του Χορού, δεν έχει παρουσία στην εξέλιξη της περφόρμανς ανάλογη της σημασίας που είχε η πραγματική γυναίκα στη ζωή του Χαλεπά.  

«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
Το δίδυμο νομίζω ότι δεν μπόρεσε να δέσει. Ίσως γιατί ο Μυριαγκός, που ανδρώθηκε ως ερμηνευτής στο φορμαλιστικό θέατρο του Θόδωρου Τερζόπουλου, δεν γνωρίζει την ψυχολογική προσέγγιση ενός ρόλου. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Κατά τ’ άλλα, μετά και την πολύ ενδιαφέρουσα Θεία Κωμωδία του Δάντη (Στέγη, 2017), με τον Χαλεπά η Αργυρώ Χιώτη εδραιώνει την ξεχωριστή θέση της ανάμεσα στους σκηνοθέτες της γενιάς της. Δικαιώνοντας την ελευθερία που παρέχει το μετα-δραματικό θέατρο, επιμένοντας στην αξία της χορικότητας και στον πλούτο που έφεραν στις παραστατικές τέχνες το χοροθέατρο και οι σκηνικές πράξεις κίνησης και σωματικής ερμηνείας, καταφέρνει να παρουσιάσει μια εξαιρετική παράσταση συνεργασίας. 

715
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Ιδανικό για τη σκηνική σύνθεση το ποιητικό λιμπρέτο του Αλέξανδρου Βούλγαρη, συνδιαλέγεται με τους στίχους της αρχαίας τραγωδίας (η Μήδεια, αυτή η αδιανόητη μητέρα, είχε στοιχειώσει τη σκέψη του Χαλεπά) και κάποιες στιγμές τη μιμείται – όταν, για παράδειγμα, όλοι μαζί οι ηθοποιοί σαν Χορός λένε: «Ο άνθρωπός μας ο Γιαννούλης, ολόκληρος μέσα στον όλεθρο βουλιάζει, βλάσφημο το μυαλό του».

Όντας ο ίδιος μουσικός (The Boy), μαζί με τον Γιαν Βαν Αγγελόπουλο, που συνέθεσε τη μουσική και το ηχητικό περιβάλλον, δημιούργησαν την καλά δομημένη παρτιτούρα που χρειάζονταν οι περφόρμερ για να δέσουν με τη φωνή, το σώμα, την κίνηση, παίζοντας πιάνο, σαν μονάδες ή σαν Χορός, την ονειρική δράση.

Ειδικά για τη μουσική, και για τη λειτουργία του τραγουδιού στην παράσταση, οι επιρροές από τον Φίλιπ Γκλας και τον Δημήτρη Καμαρωτό είναι σαφείς και καλοδεχούμενες – δεν πρόκειται για μίμηση αλλά για γόνιμη συνέχεια. 

«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο σκηνικός χώρος, διαμορφωμένος από την Έφη Μπίρμπα (σε συνεργασία με τους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα), εντείνει την ποιητική/δραματική αξία της πρότασης: κυπαρίσσια περιβάλλουν τη σκηνή, όπως περιβάλλουν τους τάφους στα κοιμητήρια, φύλακες-άγγελοι όσων αναπαύτηκαν από το πάθος της ύπαρξης.

Στη γωνία, το πιάνο, που παίζουν άλλοτε η εξαιρετική Χαρά Κότσαλη (κάθε ερμηνεία της εκπλήσσει ευχάριστα) κι άλλοτε η ίδια η σκηνοθέτης.

Στο κέντρο μια επιφάνεια από ύφασμα συνδέει τον ουρανό με τη γη – μου θύμισε την κλίμακα του Ιακώβ, που όσο κοντά φέρνει τον Θεό άλλο τόσο τον απομακρύνει.

Πάνω στο πανί ο Χαλεπάς σχεδιάζει με κάρβουνο, και στη συνέχεια καταστρέφει μορφές που δεν μπόρεσε να πλάσει. Ένα «γλυπτό» από λαμαρίνα, που κρέμεται από ψηλά, και το ξύλινο μηχάνημα που (με την περιστροφή υφάσματος) προκαλεί τον ήχο του ανέμου που λυσσομανά, θυμίζοντας τις αρχαίες μηχανές παραγωγής ήχων αλλά και τις νεότερες, που εξασφάλιζαν ρεαλιστική ψευδαίσθηση στο ραδιοφωνικό θέατρο, διαμορφώνουν τον ου-τοπο του ονειροδράματος. 

Και κάπου εδώ η κριτική δηλώνει την αδυναμία της να μιλήσει και να αξιολογήσει πειστικά τον Χαλεπά – και κάθε παράσταση με τέτοια ποιητικά χαρακτηριστικά. Καθένας κρίνει βάσει των δικών του ευαισθησιών και ερμηνευτικών δυνατοτήτων.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Χαλεπάς συγκίνησε αληθινά τους καλλιτέχνες της παράστασης (εκτός από τους προαναφερθέντες και ο Γιώργος Νικόπουλος, ο Δημήτρης Σωτηρίου, η Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη) κι αυτή η ενέργεια, πολύτιμη γιατί αφορά εξίσου την αναλυτική διαδικασία, τη συναισθηματική εμπλοκή αλλά και την καλλιτεχνική, εκφραστική δυνατότητα, δεν μπορεί παρά να αγγίξει τους ανοιχτούς, καλοπροαίρετους θεατές.

«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Facebook Twitter
Ο σκηνικός χώρος, διαμορφωμένος από την Έφη Μπίρμπα (σε συνεργασία με τους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα), εντείνει την ποιητική/δραματική αξία της πρότασης: κυπαρίσσια περιβάλλουν τη σκηνή, όπως περιβάλλουν τους τάφους στα κοιμητήρια, φύλακες-άγγελοι όσων αναπαύτηκαν από το πάθος της ύπαρξης. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Χαλεπάς

Λιμπρέτο: The Boy

Σύλληψη - σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη

Μουσική σύνθεση - ηχητικός σχεδιασμός: Jan Van Angelopoulos

Σκηνικό - κοστούμια: Έφη Μπίρμπα

Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας

Σωματική προετοιμασία: Χαρά Κότσαλη

Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά): Σίμος Κακάλας, Χαρά Κότσαλη, Αντώνης Μυριαγκός, Γιώργος Νικόπουλος, Δημήτρης Σωτηρίου, Αργυρώ Χιώτη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Κεντρική Σκηνή

Έως 27/2

Τετ.-Κυρ. 20:30

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Χαλεπάς

Εικαστικά / Στα εγκαίνια της μεγάλης έκθεσης για τον Γιαννούλη Χαλεπά στη Θεσσαλονίκη

Ο αινιγματικός αλλά και ολόφωτος κόσμος του σπουδαίου γλύπτη ξεδιπλώνεται στην έκθεση «Δούναι και Λαβείν» στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ, που διοργανώνεται με τη συνδρομή του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ Ακολουθώντας τα αχνάρια του Γιαννούλη Χαλεπά με την Αλεξάνδρα Βουτυρά

Εικαστικά / Ακολουθώντας τα ίχνη του Γιαννούλη Χαλεπά με τη μελετήτρια Αλεξάνδρα Βουτυρά

Μία από τις μεγαλύτερες εκθέσεις που έγιναν ποτέ για το έργο του Χαλεπά ξεκινά σύντομα στη Θεσσαλονίκη. Η γενική διευθύντρια του Τελλογλείου Ιδρύματος, ομότιμη καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, ξεναγεί τη LiFO στη σημαντική αυτή έκθεση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χαλεπάς

Εικαστικά / Στα εγκαίνια της μεγάλης έκθεσης για τον Γιαννούλη Χαλεπά στη Θεσσαλονίκη

Ο αινιγματικός αλλά και ολόφωτος κόσμος του σπουδαίου γλύπτη ξεδιπλώνεται στην έκθεση «Δούναι και Λαβείν» στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ, που διοργανώνεται με τη συνδρομή του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ Ακολουθώντας τα αχνάρια του Γιαννούλη Χαλεπά με την Αλεξάνδρα Βουτυρά

Εικαστικά / Ακολουθώντας τα ίχνη του Γιαννούλη Χαλεπά με τη μελετήτρια Αλεξάνδρα Βουτυρά

Μία από τις μεγαλύτερες εκθέσεις που έγιναν ποτέ για το έργο του Χαλεπά ξεκινά σύντομα στη Θεσσαλονίκη. Η γενική διευθύντρια του Τελλογλείου Ιδρύματος, ομότιμη καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, ξεναγεί τη LiFO στη σημαντική αυτή έκθεση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ