Κι όμως, σε μία από τις σταθερά πιο δημοφιλείς κωμικές ηθοποιούς της τελευταίας εικοσαετίας δεν είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία να βρεθεί στην Επίδαυρο. Και τελικά της δίνεται με τον πιο μεγαλοπρεπή και παράδοξο τρόπο, το καλοκαίρι του κορωνοϊού, ως πρωταγωνίστρια στην πιο αρχετυπική κωμωδία, σε μία από τις δύο φετινές παραστάσεις του Εθνικού και τις τρεις συνολικά (μαζί με του ΚΘΒΕ) που θα παρουσιαστούν φέτος στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Σκεφτόμουν ότι θα το 'χει παράπονο, καθώς πήγαινα να τη συναντήσω στο Περιστέρι που τόσο αγαπά. Η Βίκυ Σταυροπούλου, όμως, η φετινή μας Λυσιστράτη, είναι πάντα τόσο προσηνής, που για εκείνην η Επίδαυρος ήταν απλώς ένα όνειρο.
— Κατεβαίνεις το πιο δύσκολο καλοκαίρι για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, για να ερμηνεύσεις τον πιο εμβληματικό κωμικό ρόλο της αρχαιοελληνικής γραμματείας. Πώς νιώθεις;
Μου φαίνεται σαν ψέμα. Όταν μου το πρότεινε ο Δημήτρης Λιγνάδης, ήθελα να πετάξω από τη χαρά μου. Είναι ένας ρόλος που μου τον προτείνουν σχεδόν καλοκαίρι παρά καλοκαίρι, αλήθεια σου λέω. Τη μία δεν μου άρεσε ο σκηνοθέτης, την άλλη ο παραγωγός. Θεωρούσα ότι δεν ήταν η στιγμή του και, τελικά, σαν να ανταμείφθηκα, γιατί θα γίνει με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες: συνεργασία με το Εθνικό, για πρώτη φορά, θα πάω Επίδαυρο, που επίσης είναι ένα όνειρο για έναν ηθοποιό, με σκηνοθέτη τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο...
— ... που είναι σε πολύ καλή φάση, μετά από τη σκηνοθετική επιτυχία του Masterclass και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον Άμλετ της Κατερίνας Ευαγγελάτου.
Έχω ενθουσιαστεί μαζί του. Πρόκειται για μια πολύ ειδική περίπτωση ενός πραγματικά ευφυούς καλλιτέχνη. Ως σκηνοθέτης είναι τρομερά προστατευτικός. Δημιούργησε έναν ωραίο θίασο και κατάφερε με την ευγένεια και το ταλέντο του να μας κάνει μια ουσιαστικά δεμένη ομάδα σε μικρό διάστημα. Και οι ηθοποιοί είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον ‒ επειδή κάνουμε αυτοσχεδιαστικές πρόβες κάθομαι και τους χαζεύω. Στην αρχή ένιωσα αμηχανία σε σχέση με όσα έχουν συμβεί, με το πώς θα είναι το καλοκαίρι που έρχεται, σε σχέση με τους συναδέλφους μου που σταμάτησαν οι δουλειές τους.
Ξέρεις τι γίνεται; Θεωρώ ότι με όλο αυτό που συμβαίνει ο κόσμος τα 'χει χάσει. Η ψυχή του βρίσκεται σε μεγάλη ταραχή. Υπάρχει διχασμός, πολικότητα, ένας «πόλεμος». Η Λυσιστράτη, επειδή αυτό ακριβώς είναι το θέμα της, η συμφιλίωση, είναι η πιο ιδανική στιγμή για να παιχτεί. Έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας συμφιλίωσης. Συμφιλιώνομαι με την εικόνα μου, τα απωθημένα μου, τη φύση μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, με την ίδια τη ζωή, τον θάνατο, την απουσία, την ιδεολογία, με τα πάντα.
— Κι εσύ καλείσαι να κάνεις τον κόσμο να γελάσει σε μια πολύ δύσκολη συνθήκη.
Αυτό μου γλυκαίνει την ψυχή. Θεωρώ ότι το γέλιο λειτουργεί ως παυσίπονο στις δυσκολίες. Είναι πολύ έξυπνη η σύλληψη του Οδυσσέα, γιατί με έναν τρόπο έχει εντάξει στην παράσταση όλο αυτό που ζούμε υπαινικτικά, δεν γινόταν αλλιώς. Πρέπει να παίζουμε σε απόσταση, καταλαβαίνεις πόσο δύσκολη είναι η πραγμάτωση αυτού του έργου. Ο θίασος μειώθηκε, θα ήταν αρκετοί παραπάνω.
Από την άλλη, το υπουργείο Πολιτισμού, ακριβώς επειδή περάσαμε δύσκολα, θεώρησε ότι όφειλε να κάνει κάποιες παραστάσεις στην Επίδαυρο, στη χώρα που γέννησε το θέατρο. Είναι τιμή μου που με επέλεξαν. Οι πρόβες γίνονται με τρομερή αυστηρότητα, με πολλούς υπεύθυνους από το Εθνικό, που φροντίζουν να κρατάμε τις αποστάσεις, να φοράμε μάσκες, να υπάρχουν τα αντισηπτικά. Ενώ έχουν όλη την υπόλοιπη τρέλα, έχουν και μια αποστείρωση, γιατί οφείλουμε να προσέχουμε.
— Πώς έχετε εντάξει τα νέα δεδομένα στην αριστοφανική δραματουργία;
Μπορώ να σου πω ότι θα αναγκαστούμε να φορέσουμε μάσκες, αλλά τον τρόπο που θα τις φορέσουμε τον βρίσκω ευφυή από δραματουργικής απόψεως. Κι όταν υπάρχουν στιγμές που δεν θα φοράμε, έχουμε φροντίσει να τηρούνται όλοι οι κανόνες με τρομερή ακρίβεια.
— Θα είναι όμως πρωτόγνωρες και οι στιγμές για το ίδιο το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Μιλάμε για μειωμένη πληρότητα, δηλαδή λιγότερες διαθέσιμες θέσεις ανά ημέρα, ανασχεδιασμό καμαρινιών, αυστηρή ώρα προσέλευσης κ.λπ., μια τρομερή σπαζοκεφαλιά.
Δεν μπορείς να φανταστείς τι μηχανισμός έχει στηθεί – και τους ευχαριστούμε γι' αυτό, γιατί πραγματικά καταβάλλουν τη μέγιστη προσπάθεια για να τηρηθούν όσα πρέπει να τηρηθούν. Από την άλλη, βέβαια, σκεφτόμουν «πρώτη φορά Επίδαυρος και να μην μπορούμε να το απολαύσουμε». Είναι λίγο άδικο, αλλά είναι και αισιόδοξο το ότι, παρόλες τις δυσκολίες, εμείς, με μεγάλη αγάπη, σκληρή δουλειά, προσοχή και καλή διάθεση, χαιρόμαστε πολύ που θα καλέσουμε τον κόσμο να ξεχαστεί.
Ξέρεις τι γίνεται; Θεωρώ ότι με όλο αυτό που συμβαίνει ο κόσμος τα 'χει χάσει. Η ψυχή του βρίσκεται σε μεγάλη ταραχή. Υπάρχει διχασμός, πολικότητα, ένας «πόλεμος». Η Λυσιστράτη, επειδή αυτό ακριβώς είναι το θέμα της, η συμφιλίωση, είναι η πιο ιδανική στιγμή για να παιχτεί. Έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας συμφιλίωσης. Συμφιλιώνομαι με την εικόνα μου, τα απωθημένα μου, τη φύση μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, με την ίδια τη ζωή, τον θάνατο, την απουσία, την ιδεολογία, με τα πάντα.
Αυτό που θα ήθελα πολύ, και νομίζω πως είναι και ο στόχος του Οδυσσέα, είναι να αντιληφθεί ο κόσμος αυτό το δραματουργικό κουκούτσι της Λυσιστράτης, τη συμφιλίωση. Μόνο έτσι μπορούμε να προοδεύσουμε, να καταφέρουμε πράγματα. Ο πόλεμος μεταξύ δύο πόλεων, ο πόλεμος μεταξύ των φύλων, η εξυπνάδα της γυναικείας φύσης, που, με άξονα τα ερωτικά τερτίπια, καταφέρνει να λύσει τον πόλεμο και να συμφιλιώσει στο τέλος και τα δύο φύλα μεταξύ τους, είναι παραδείγματα σημαντικά για το φετινό καλοκαίρι. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη μάστιγα του αιώνα μας είναι η πολικότητα.
— Σε έχουμε απολαύσει ως κωμική ηθοποιό κυρίως σε νέα ελληνικά έργα και τα τελευταία χρόνια συχνά σε γαλλικές φάρσες. Πόσο διαφέρει η προσέγγισή σου στην αριστοφανική κωμωδία;
Έχω κάνει Φεντό, Σαίξπηρ, Μάμετ, Αλμοδόβαρ... Αυτό που, προς το παρόν, εντοπίζω ως διαφορετικό είναι ο τρόπος αντιμετώπισης. Ο Οδυσσέας με τρομερή μαεστρία με οδηγεί σε μονοπάτια που δεν μου είναι τόσο γνώριμα κι αυτό για μένα είναι πρόκληση. Δεν ξέρω αν θα φανεί στο αποτέλεσμα, σε διαβεβαιώ όμως ότι μέσα μου έχουν ανοίξει πολλά παραθυράκια με φως και τον ευγνωμονώ γι' αυτό.
— Δηλαδή, σαν να έχει πάρει την κωμική στόφα σου, κάπου προσπαθεί να την πάει και απομένει σ' εμάς να δούμε πού.
Ακριβώς. Αισθάνομαι ότι, χωρίς να την αναιρεί, ανακαλύπτει μαζί μου κι άλλες περιοχές. Αυτό πραγματικά είναι μια ενδιαφέρουσα διαδικασία για μένα. Αλλά, σου ξαναλέω, δεν ξέρω αν στο τέλος θα το δείτε αυτό στ' αλήθεια. Για να συμβαίνει μέσα μου όμως, αισθάνομαι ότι με έχει προχωρήσει.
— Αναφορικά με τη σεξουαλική αποχή με στόχο την ειρήνη, που είναι το πρώτο επίπεδο της Λυσιστράτης, θέλω να μου πεις αν πιστεύεις ότι το ίδιο το σεξ είναι τόσο μεγάλη κινητήριος δύναμη στην καθημερινότητά μας.
Είσαι αγόρι κι έχεις άλλο λογισμικό, μιλάς για σεξ και το καταλαβαίνω. Το πιστεύω ότι τα αγόρια έχετε άλλο λογισμικό σε αυτό το θέμα. Εμάς το σημείο της ηδονής μας είναι και το σημείο αναπαραγωγής, οπότε το αντιμετωπίζουμε, νομίζω, ως κάτι πιο μεγάλο, το θεωρούμε δυαδικό συναίσθημα, αυτό που για πολλούς από εσάς είναι μια πιο λειτουργική ανάγκη. Όπως λέει και η Δημουλά: «Ευλαβούμαι, Ανάγκη / ότι εσύ έπλασες το συνεχές του κόσμου / το δώσ' μου, το δεν έχω του./ Αλλά τον έρωτα όχι, όχι εσύ, Ανάγκη / τον έρωτα τον έπλασε ο θάνατος / από άγρια περιέργεια / να εννοήσει / τι είναι ζωή».
Οπότε, έχοντας αυτή την άποψη για τον έρωτα, θεωρώ ότι, ναι, ήταν ένα εξαιρετικό εύρημα του Αριστοφάνη, γιατί είναι μια τεράστια δύναμη που μπορεί να καταφέρει πολλά πράγματα. Δεν είναι πανέξυπνη η ιδέα του, για το 411 π.Χ., σε μια στιγμή που η χώρα σπαράζει; Από το φως της ζωής, που είναι ο έρωτας, βρίσκει τη χαραμάδα για να εξισορροπήσει ένα ολόκληρο σύστημα.
— Σε ένα κορίτσι, μια έφηβη κοπέλα, που θα έρθει να δει την παράσταση χάρη σ' εσένα, επειδή σε γουστάρει, και δεν έχει ιδέα από Αριστοφάνη (ή μπορεί απλώς να τον έχει διδαχτεί στο σχολείο, έτσι όπως τον διδασκόμαστε), τι έχει να πει για τη γυναικεία χειραφέτηση, για τη δύναμη της γυναίκας, ενδεχομένως για το πώς μπορεί να λέει «όχι» όταν δεν θέλει;
Θεωρώ ότι όσα αναφέρεις είναι πολύ σημαντικά, αλλά το εξίσου σημαντικό, που ελπίζω να εισπράξει όχι μόνο η έφηβη κοπέλα αλλά όλες οι ηλικίες, είναι η έννοια της συμφιλίωσης. Είναι πολύ μεγάλη νίκη. Ο πόλεμος δεν οδηγεί πουθενά. Βαλτώνεις, θυμώνεις και αναλώνεσαι σε τελείως λάθος πράγματα. Το να συμφιλιωθείς με αυτό που είσαι, με αυτό που είναι ο άλλος, να το δεχτείς, να μπεις στον κόπο να το συμμεριστείς, μόνο αυτό μπορεί να σε προχωρήσει στ' αλήθεια ως άνθρωπο.
— Είναι κάτι που νομίζω ότι, στη δημόσια εικόνα σου τουλάχιστον, σε κάποιον βαθμό δείχνεις να το έχεις πετύχει. Το βλέπουμε ακόμα και από τον τρόπο που αντιδράς στις επιθέσεις ‒ είσαι μειλίχια και πάντα ευγενής.
Σε ευχαριστώ. Πόλεμος υπάρχει σε όλους μας. Το θέμα είναι να έχουμε τα κότσια να τον κοιτάξουμε κατάματα και να τον αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κρίνουν όσοι δεν έχουν δράση. Εγώ ευγνωμονώ το σύμπαν γιατί είμαι από τους τυχερούς που δουλεύω ακατάπαυστα, αγαπώ τη δουλειά μου, έχω χάσει πολλές στιγμές από την προσωπική μου ζωή για να είμαι αφοσιωμένη σε αυτό που κάνω, οπότε δεν έχω ούτε χρόνο ούτε λόγο να ασχοληθώ με έναν-δύο ανθρώπους που ενδεχομένως, για τους δικούς τους λόγους, τραβάνε τα ζόρια τους. Η ζωή βάζει τα πράγματα στη θέση τους και ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.
— Την περίοδο της καραντίνας είχαμε έναν άλλο πόλεμο, πολύ εσωτερικό, με τον εαυτό μας, με τους φόβους μας. Εσύ πώς τον βίωσες;
Είναι ντροπή αυτό που θα σου πω, αλλά για πρώτη φορά κάθισα σπίτι μου χωρίς ενοχές. Ήταν πολύ δύσκολη κατάσταση. Τα 'χασα, με προβλημάτισε. Ένιωσα υπερήφανη ως Ελληνίδα για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η κατάσταση. Είμαι απ' αυτές που εκτίμησαν τρομερά τον κ. Τσιόδρα, έναν τόσο σπουδαίο γιατρό που έλεγε τόσο σημαντικά και δυσάρεστα πράγματα με τόση ειλικρίνεια και ταπεινότητα – να η συμφιλίωση! Γι' αυτό γίναμε φωτεινό παράδειγμα για πολλές άλλες χώρες.
Είχα μεγάλη αγωνία για τους ανθρώπους που ήταν ανήμποροι. Ανθρώπους που με το που σταμάτησε η δουλειά δεν μπορούσαν να έχουν ένα πιάτο φαΐ, ανθρώπους που ήταν μόνοι τους και τράβηξαν τεράστια ταλαιπωρία, γέροντες, γερόντισσες. Αυτό με τσάκισε και προσπάθησα, με τον δικό μου τρόπο, όσο μπορούσα, να βοηθήσω. Πήγα σε γιαγιούλες, έκανα ό,τι πέρναγε από το χέρι μου. Πιστεύω όμως ότι, αν εξαιρέσουμε τους ανθρώπους με πραγματικές ανάγκες, που δεν είχαν να φάνε ή ήταν στη φάση «τι κάνω μόνος μου, τρελαίνομαι», οι άλλοι που ξέρουν να ηρεμούν την ψυχή τους το διαχειρίστηκαν καλά.
— Έχω την αίσθηση ότι είσαι άνθρωπος της επαφής, της αγκαλιάς, του πιασίματος. Τώρα;
Άσ' τα. Εμένα αυτή είναι η σωματική μου συμπεριφορά και δυσκολεύομαι ακόμα παραπάνω. Αλλά δεν είμαι ανεγκέφαλη. Εκπαιδεύτηκα, αναγκάστηκα να το μαζέψω όλο. Ελπίζω και οι νεότερες ηλικίες, που τις καταλαβαίνω, να καταλάβουν τι γίνεται. Το ξέρω, είναι η δύναμη της νιότης, η άγνοια κινδύνου που είναι χαρακτηριστική της ηλικίας τους, αλλά επειδή έχουν παππούδες, μαμάδες, γιαγιάδες, ευπαθείς ομάδες, ας έχουν λίγο τον νου τους, τους παρακαλώ! Αυτό δεν σημαίνει «κλειστείτε στο σπίτι και μην αγγίζεστε» αλλά «προσέξτε».
— Είναι ο λόγος που είπες «ναι» και στο σποτ για την καμπάνια «Μένουμε ασφαλείς»;
Ακριβώς. Τι βλακείες άκουσα και γι' αυτό! Μέχρι που είπανε ότι είμαι φιλοκυβερνητική – και ότι γι' αυτό κάνω και τη Λυσιστράτη.
— Όποια θέση κι αν πάρεις, για οποιαδήποτε ζήτημα, χρωματίζεσαι, σωστά;
Είναι απίστευτο. Παιδιά, ξεκολλήστε. Αυτά καταλαβαίνω να συνέβαιναν στην εποχή του παππού μου, που ήταν οι δεξιοί απέναντι από τους αριστερούς. Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά, γενικότερα δεν το χωράει το μυαλό μου το ότι υπάρχουν άνθρωποι τόσο στενόμυαλοι και αρτηριοσκληρωτικοί.
— Μίλησέ μου για την κόρη σου (σ.σ. την ηθοποιό Δανάη Μπάρκα). Δείχνεις πολύ περήφανη γι' αυτή.
Είναι ένα πολύ ευαίσθητο πλάσμα που με έχει στηρίξει απίστευτα σε όλες τις δυσκολίες μας. Την έκανα μικρή και χώρισα από τον μπαμπά της, που είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, όταν εκείνη ήταν σε τρυφερή ηλικία, έλειπα πολύ γιατί δούλευα πολύ και αυτό εμένα με ταλαιπωρούσε μέσα μου.
Η Δανάη με έκανε να συμφιλιωθώ με αυτό και μου έδωσε πολλή δύναμη η εξέλιξή της και ο τρόπος που αγκάλιασε το πρόβλημα. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Μπορεί να έχασε κάποιες στιγμές μου, αλλά έγινε ανεξάρτητη, απέκτησε άλλη δύναμη. Αλήθεια σου λέω, δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο στη ζωή μου από αυτό που είναι η Δανάη, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη ζωή. Αισθάνομαι σαν να της έχω μεταλαμπαδεύσει την αγάπη μου για τη ζωή, χαίρομαι πολύ όταν μου λένε πόσο σκληρά δουλεύει. Εύχομαι να είναι κι εκείνη τυχερή.
— Τη Μάνη πώς και την αγάπησες τόσο;
Στην Αθήνα δεν έχω δικό μου σπίτι, ζω στο ενοίκιο. Όσα χρήματα έβγαλα από την τηλεόραση, αντί να τα κάνω λούσα, τα επένδυσα στη φύση, που είναι το καταπραϋντικό μου. Έφτιαξα στη Μεσσηνιακή Μάνη, όπου πήγαινα εκδρομές και μου άρεσε, το «Euphoria». Βρήκα ένα χωράφι στις παρυφές του Ταϋγέτου, δίπλα σε ένα φαράγγι, με όλο τον Μεσσηνιακό Κόλπο μπροστά του. Πας και βλέπεις τη φύση, που ποτέ δεν είναι στατική, και καταλαβαίνεις πόσο μικρός είσαι, πόσο γρήγορο είναι το πέρασμα της ζωής και πως δεν πρέπει να την αναλώνεις σε μαυρίλες και σε λάθος κατευθύνσεις. Τη φύση την έχουμε διαλύσει. Εγώ θέλω να τη σέβομαι στο έπακρο.
— Τι ακριβώς έχεις φτιάξει εκεί;
Έχω φτιάξει πέντε μεγάλα δωμάτια μέσα σε έναν βιολογικό κήπο που έχει από φράουλες μέχρι καρπούζια και λωτούς, από σπαράγγι μέχρι σταμναγκάθι. Εγώ δεν έχω χωριό και πάντα ζήλευα μικρή τους φίλους μου που έρχονταν στο σχολείο και έλεγαν τι έκαναν στα χωριά τους. Οπότε, ξαφνικά νιώθω σαν να απέκτησα ένα χωριό και κάνω σαν την τρελή. Βγαίνει το πρώτο μπρόκολο και ουρλιάζω, παίρνω φίλες μου και τους το δείχνω και μου λένε «χαλάρωσε, ένα μπρόκολο είναι». Δεν είναι, είναι από αληθινό σπόρο και έχει μεγαλώσει μόνο με το φως και το νερό της Μάνης.
Ένα ζευγάρι συγγενικό μου το έχουν αναλάβει, τα δωμάτια νοικιάζονται και μάλιστα όχι σε οικογένειες, αλλά ως καταφύγιο, ησυχαστήριο, παρότι δεν με συμφέρει οικονομικά. Το έφτιαξα όπως θα ήθελα να είμαι εγώ στις διακοπές μου: με βιοκλιματική προσέγγιση, για ηρεμία, καθαριότητα και απόλαυση της φύσης. Όταν είναι να πάω εγώ, το αφήνω για εμένα.
— Έχουμε Ιούνιο, που έχει καθιερωθεί ως Pride month, και πριν από δύο χρόνια είχες παρουσιάσει το Athens Pride. Τότε σου είχα πει ότι ήσουν η καλύτερη έκπληξη της βραδιάς. Πώς είχες νιώσει; Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα σε λατρεύει και νομίζω ότι σε περίμενε.
Πόσο χαίρομαι που μου το λες. Τι δύναμη! Αισθάνθηκα μια ζεστή, μεγάλη αγκαλιά. Οι άνθρωποι, ό,τι κι αν λες, όπου κι αν κάνεις, αντιλαμβάνονται την αλήθεια σου και ξέρουν ότι η δική μου η μαγιά είναι να εκτιμώ το διαφορετικό, να το σέβομαι, γιατί σκέψου πόσο πληκτικός θα ήταν ο κόσμος αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Σιχαίνομαι κάθε είδους ρατσισμό και φασισμό. Με τρελαίνει να βλέπω στη γειτονιά μου να λένε «α, αυτός είναι Αλβανός, μακριά». Μα δεν μπορεί να το λες αυτό εσύ, που είσαι ο χειρότερος Έλληνας που υπάρχει και που στο DNA σου υπάρχει το μεταναστευτικό. Κι εγώ είχα γονείς μετανάστες στη Νότια Αφρική.
— Νομίζω, επίσης, ότι είσαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Νιώθεις αυτό το διάστημα ότι η κοινωνία μας τελικά προοδεύει ή ότι συντηρητικοποιείται;
Φοβάμαι ότι ένα μεγάλο μέρος της οδεύει προς τα πίσω, λυγίζοντας από τα προβλήματα και μην έχοντας την απαραίτητη παιδεία – και δεν εννοώ τη θεωρητική μόρφωση, έχω συναντήσει πολλούς που, επειδή η μόρφωσή τους δεν είχε περάσει στον βιωματικό χώρο, στ' αλήθεια ήταν οι πιο απολίτιστοι. Οι ουσιαστικά μορφωμένοι άνθρωποι προοδεύουν. Αλλά ο πυρήνας και η πλειονότητα παραμένουν συντηρητικοί. Σίγουρα υπάρχει αγανάκτηση, πόνος και σε συνδυασμό με την αμορφωσιά δημιουργούν ένα πολύ σκληρό μείγμα, ένα τεράστιο σπυρί. Πρέπει να σπάσει αυτό το σπυρί, να φύγει το πύον, να γιάνει η πληγή, να συμφιλιωθούμε με όσα συμβαίνουν.
— Έχεις συνδεθεί με τα χρυσά χρόνια του MEGA. Γράφτηκε ότι θα αναλάμβανες το πρωινό του και τελικά διαψεύστηκε. Το σκέφτηκες;
Το MEGA για μένα είναι κομμάτι μου γιατί εκεί ωρίμασα, εκεί μου συνέβησαν οι μεγάλες επαγγελματικές ομορφιές. Χαίρομαι πολύ που υπάρχει ξανά και ελπίζω να καταφέρει να κατακτήσει την αισθητική και την ποιότητα του παλιού καιρού. Είμαι επίσης χαρούμενη που ανέλαβε διευθυντής προγράμματος ο Πέτρος Μπούτος, που τον εκτιμώ, γιατί γνώρισε το αντικείμενο, με δική του απόφαση, από πολύ χαμηλά. Ξέρω ότι υπάρχει πρόθεση συνεργασίας και εύχομαι να γίνει τη σωστή στιγμή.
— Στο «Just the two of us» γιατί δέχτηκες να συμμετάσχεις;
Για τα λεφτά! Για ποιον άλλο λόγο; Από τότε που έκλεισαν τα θέατρα, έγινε γενική παύση, η «Μάμα Ρόζα» σταμάτησε βίαια και αν δεν έκανα τηλεόραση, τώρα θα δυσκολευόμουν. Φυσικά έχω δουλέψει πολύ, έχω αμειφθεί, αλλά, όπως πολύ καλά γνωρίζεις, το θέατρο απλώς μας συντηρεί. Λεφτά βγάζουμε από την τηλεόραση. Ο λόγος που δέχτηκα, λοιπόν, να βρεθώ σε μια επιτροπή, ενώ είναι επίσης κάτι που μου ζήταγαν πολλά χρόνια και δεν το έκανα, ήταν οικονομικός.
Σου λέω όμως ότι είμαι πολύ χαρούμενη που το έκανα εν τέλει, ενώ, όταν είπα το «ναι», έπαθα ενοχικό, «τι πάω να κάνω τώρα και γιατί». Εκ των υστέρων, και έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ευχαριστώ τον Κοκλώνη που μου έκανε αυτή την πρόταση και από τη στιγμή που δέχτηκα, την υπερασπίζομαι όσο μπορώ. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε σε κάθε δουλειά.
— Περνάς καλά;
Περνάω καλά από απόφαση εγώ, έτσι κι αλλιώς.
— Αυτό σημαίνει ότι παραβλέπεις ακόμα και πράγματα που μπορεί να μη σου αρέσουν;
Σε όλες τις φάσεις της ζωής μου, όχι μόνο στη δουλειά.
— Δεκαεννιά χρόνια έχουν περάσει από το «Είσαι το ταίρι μου». Είσαι από τις περιπτώσεις που μέσα σε μία νύχτα έγιναν αναγνωρίσιμες και τους αγάπησε όλος ο κόσμος. Πώς κατάφερες να μην καείς; Εκ των υστέρων, θα έκανες κάτι διαφορετικά;
Νομίζω ότι δεν θα άλλαζα κάτι. Για ό,τι έχω κάνει ως τώρα έχει προηγηθεί πολλή σκέψη. Τα «όχι» είναι πολλά σε σχέση με τα «ναι». Νομίζω ότι έκανα έντιμα τη δουλειά μου, με αγάπη και στοχοπροσήλωση, είμαι ευχαριστημένη από τις επιλογές μου και πολύ χαρούμενη που δεν έχω χάσει τη διάθεσή μου. Δεν λέω «πάω για δουλειά», λέω «πάω να παίξω». Αισθάνομαι ότι διατηρείται μια παιδικότητα στην ψυχή, που μου είναι απαραίτητη. Για κάποιους μπορεί να είναι παντελώς ασήμαντο, για μένα ήταν σωτήριο. Μεγάλωσα το παιδί μου χωρίς να του λείπει τίποτα, προέρχομαι από μια φτωχή οικογένεια, δεν ξεχνάω τις καταβολές μου, αντιθέτως υπερηφανεύομαι γι' αυτές.
— Δεν έχεις αλλάξει ποτέ γειτονιά. Το αγαπάς πολύ το Περιστέρι, ε;
Δεν σκέφτηκα ποτέ να φύγω. Εδώ είναι όλες μου οι αγάπες, είναι η οικογένειά μου, οι παιδικοί μου φίλοι. Κάποτε ένας συνάδελφος με τρόλαρε που δεν μετακομίζω. Έρχεται μια Δευτέρα σπίτι μου, ανεβαίνει πάνω και μου λέει «πονάει το γόνατό μου, έχεις ένα Mesulid;». Του λέω «αγάπη, δεν πίνω ούτε ασπιρίνη, αλλά περίμενε». Φωνάζω: «Γιάννη, έχεις κανένα Mesulid;». Σε ένα λεπτό έρχεται το Mesulid. Μετά από λίγο, λες και γινόταν επίτηδες, λες και το 'χα σκηνοθετήσει, σκάει μια λάμπα. Ανοίγω την πόρτα, «Μανώλη!», έρχεται, φτιάχνει τη λάμπα. Μετά ξεμένει από τσιγάρα, βγαίνω στο μπαλκόνι, «Αφροδιτούλα, θα κεράσω, θα πας να φέρεις τσιγάρα;». Στο τέλος μού λέει «έτσι, έμενα κι εγώ Περιστέρι». «Αγάπη μου, αν σου μυρίσει κι ο κεφτές της Μαρίας από δίπλα, θα σου 'ρθει πιατέλα».
Επειδή εγώ είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά τους ανθρώπους και δεν είμαι καχύποπτη, έχω δεθεί πολύ με τη γειτονιά. Θα 'θελα να μείνω για πάντα εδώ, κι ας μην το λέω. Η ζωή είναι αναστρέψιμη.
— Τελικά, η ευγένεια είναι για σένα τόσο σημαντικό προσόν;
Η ευγένεια και το αίσθημα δικαιοσύνης. Ο Λάο Τσε είχε πει: «Αυτός που ελέγχει τους άλλους είναι δυνατός, αυτός που ελέγχει τον εαυτό του είναι δυνατότερος». Είναι δύο στοιχεία που αν δεν τα 'χεις, δεν ξέρω πώς ζεις. Η αναισθησία, η ασέβεια και η αγένεια είναι ο εύκολος δρόμος.
Έλεγα στο παιδί μου έναν στίχο από τον Σαίξπηρ: «Να τους αγαπάς όλους, να εμπιστεύεσαι λίγους, να μην κάνεις κακό σε κανέναν». Δεν ωφελεί πουθενά. Έχω δει ανθρώπους να καταρρακώνονται, να θυμώνουν, να καλιαρντεύουν αυτόν που πάει μπροστά. Αυτά είναι και ενδείξεις φανερής κουταμάρας.
«Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
31 Ιουλίου, 1-2 Αυγούστου
Συντελεστές
Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης
Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Σκηνικά: Όλγα Μπρούμα
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Μουσική: Κατερίνα Πολέμη
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αναστασία Στυλιανίδη
Βοηθός σκηνογράφου: Ηρώ Κορωνίδη
Βοηθός ενδυματολόγου: Άελλα Τσιλικοπούλου
Διανομή (αλφαβητικά): Πάρης Αλεξανδρόπουλος, Βίκυ Βολιώτη, Στεφανία Γουλιώτη, Βαγγέλης Δαούσης, Δάφνη Δαυίδ, Στέλιος Ιακωβίδης, Γιάννης Κότσιφας, Νεφέλη Μαϊστράλη, Γιώργος Ματζιάρης, Ελπίδα Νικολάου, Αγορίτσα Οικονόμου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Βίκυ Σταυροπούλου, Νίκος Ψαρράς
Το μακιγιάζ και τα μαλλιά της κ. Σταυροπούλου επιμελήθηκε η Γαρυφαλλιά Οροκλού / Instagram: @go_beautytogo
Ευχαριστούμε το Kika Cafe Aperitivo (Αιμιλίου Βεάκη 35, Περιστέρι) για τη φιλοξενία της φωτογράφισης.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
σχόλια