Φωκάς Ευαγγελινός: «Με ζουρνάδες έχω μεγαλώσει, στις ντίσκο χόρευα»

Φωκάς Ευαγγελινός Facebook Twitter
«Δεν έχω ζηλέψει ποτέ, έμαθα να θαυμάζω το διαφορετικό». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
0

Γεννήθηκα στο Νεοχώριο Μεσολογγίου το 1963, ήμασταν μεγάλη οικογένεια. Έχω δύο αδέλφια μεγαλύτερα, είμαι ο μικρότερος. Αυτό που θυμάμαι, και η αίσθηση που έχω και σήμερα, είναι αυτή της ηρεμίας. Ήμασταν πολύ αγαπημένοι, προστατεύαμε ο ένας τον άλλον. Ο πατέρας μου ήταν υποδηματοποιός, είχε μια μικρή βιοτεχνία που έφτιαχνε παπούτσια· δίναμε και σε άλλες πόλεις, στην Πάτρα, στο Αγρίνιο. Από παιδιά συμμετείχαμε στην οικογενειακή επιχείρηση και στα χωράφια. Ανάλογα με την εποχή, ήμασταν πότε στις ελιές, πότε στα φασόλια και στο σουσάμι – το καλοκαίρι. Μάθαμε όλα τα στάδια της αγροτικής ζωής.

• Εκεί τέλειωσα το σχολείο, αλλά, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, σε ένα χωριό δεν έχεις τη δυνατότητα να ασχοληθείς με την τέχνη ούτε να βρεις τον δρόμο σου, όπως κάνουν τα παιδιά σήμερα, που μπορεί να ταξιδέψουν ακόμα και μέσα από το ίντερνετ.

• Ήμουν ένα μικρό παιδί στην επαρχία τη δεκαετία του ’60, με ό,τι σημαίνει αυτό. Είχαμε ανεμελιά, ελεύθερο χρόνο, παιχνίδια που πολλές φορές φτιάχναμε με τη φαντασία μας και η γνώση ερχόταν κυρίως μέσα από πρακτικά πράγματα. Θυμάμαι, όταν ήρθε η ασπρόμαυρη τηλεόραση στο σπίτι, ήταν μεγάλο γεγονός, κάναμε πανηγύρι. Πηγαίναμε σε άλλα σπίτια προτού την αποκτήσουμε για να δούμε το πρώτο σίριαλ που θυμάμαι, τον «Άνθρωπο δίχως πρόσωπο». Ακούγεται κάπως εξωτικό σήμερα, αλλά αυτή ήταν η εποχή μας. Ερχόταν το κασετόφωνο σε βαλιτσάκι με τις κασέτες για να μάθουμε αγγλικά κι εμείς βάζαμε τις κασέτες που είχαμε αντιγράψει από το ραδιόφωνο για να ακούσουμε τα τραγούδια που μας άρεσαν.

«Κάνουμε κάποιες δουλειές για την ψυχή μας και κάποιες για να βιοποριστούμε. Θέλω να βλέπω τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση και μέσα σε αυτή να κάνω το καλύτερο».

• Η επαφή μου με τη φύση πιστεύω πως έχει διαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα. Μεγάλωσα σε ένα χωριό, δίπλα σε ένα ποτάμι, τον Αχελώο, σε μια υπέροχη παραλία, τον Λούρο, και τα ηλιοβασιλέματα, οι έναστρες νύχτες, ο ήχος των πουλιών στην ησυχία της φύσης είναι μια προίκα σήμερα, με κάνουν να αναγνωρίζω τη ρίζα μου. Ακόμα και σήμερα μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον ησυχάζω εντελώς, εκεί επιστρέφω όταν θέλω να κάνω αληθινές διακοπές.

Φωκάς Ευαγγελινός Facebook Twitter
«Με τους ζουρνάδες έχω μεγαλώσει και αργότερα, στις ντίσκο, χόρευα επειδή χόρευαν και οι άλλοι γύρω μου. Δεν ήξερα τι σημαίνει χορός και τι σημαίνει παιδεία στον χορό ούτε είχε περάσει από το μυαλό μου η ζωή που θα έκανα αργότερα, όταν ήρθα στην Αθήνα». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

• Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική και τον χορό ήρθε μέσα από τα πανηγύρια και τους παραδοσιακούς χορούς. Με τους ζουρνάδες έχω μεγαλώσει και αργότερα, στις ντίσκο, χόρευα επειδή χόρευαν και οι άλλοι γύρω μου. Δεν ήξερα τι σημαίνει χορός και τι σημαίνει παιδεία στον χορό ούτε είχε περάσει από το μυαλό μου η ζωή που θα έκανα αργότερα, όταν ήρθα στην Αθήνα.

• Γίνομαι 18 χρονών και μπαίνω στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, στον Ασπρόπυργο. Έμενα στην Κυψέλη και αισθανόμουν μια τεράστια ελευθερία, δεν με γνώριζε κανένας. Ούτε στιγμή δεν φοβήθηκα αυτή την αλλαγή κλίμακας, μου άρεσε πολύ η πόλη. Κάθε πρωί έμπαινα με τη στολή μου στο λεωφορείο και το απόγευμα άρχισα μαθήματα χορού σε μια σχολή ερασιτεχνική, για να κάνω κάτι για μένα. Θέατρο δεν είχα δει ούτε μια φορά μέχρι να έρθω στην Αθήνα, από φίλους φίλων το γνώρισα. Τότε πήγα στη Λυρική για πρώτη φορά και με μάγεψε η κίνηση, η εικόνα αυτή της τελειότητας. Η δασκάλα μου, Κική Μανιάτη, με ρώτησε αν ενδιαφερόμουν να κάνω χορό πιο συστηματικά. Φυσικά με προβλημάτιζε το τι θα πουν οι άλλοι, τι θα σκεφτούν, δεν μιλούσα σε κανέναν, πήγαινα κρυφά.

• Στο χωριό υπήρχε προκατάληψη, ούτε ο πατέρας μου ήξερε ότι έκανα χορό ούτε οι παρέες μου. Φαίνονται τρελά όλα αυτά σήμερα, αλλά ήταν και όμορφα, γιατί δεν ήξερες που θα σε οδηγήσουν. Δεν είχα χρήματα να παρακολουθήσω μια σχολή συστηματικά, η δασκάλα μου μού είπε «έλα και κάνε όσα μαθήματα θες χωρίς να πληρώνεις, αλλά αν σε ενδιαφέρει σοβαρά, πρέπει να κάνεις μπαλέτο». Τι είναι το μπαλέτο δεν ήξερα, μπήκα σε αίθουσα και ήμουν ένας «κουλός», το μόνο αγόρι στην τάξη, αλλά είχα τόση αγάπη και ενδιαφέρον από τη δασκάλα μου που δεν με ενδιέφερε τίποτα.

• Μέσα από αυτόν τον κύκλο γνώρισα τον Λεωνίδα ντε Πιαν, αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο του χορού, και άλλους που με στήριξαν και με αγάπησαν, ενώ έβλεπαν τη δυσκολία μου, γιατί ξεκίνησα πολύ μεγάλος – άλλοι ήταν φτασμένοι στην ηλικία μου. Έλεγα στον ντε Πιαν «είναι θράσος να δώσω στην Κρατική Σχολή Χορού;» και μου απαντούσε «χαμογέλα, παιδί μου, και προχώρα, ποτέ δεν ξέρεις πού θα οδηγηθείς».

• Έδωσα στην ΚΣΟΤ και με πήραν. Στο μπαλέτο ήμουν χάλια, αλλά ήμουν καλός στον αυτοσχεδιασμό και μάλλον είδαν σε μένα κάτι ενδιαφέρον. Ήταν τρία χρόνια η σχολή, εγώ την έκανα σε τέσσερα χρόνια – επανέλαβα έτος για να συμβαδίσω με τους υπόλοιπους.

• Στο σπίτι εννοείται δεν είχα πει κουβέντα, αλλά έπρεπε να πάρω μια απόφαση: να μη συνεχίσω στην Εμποροπλοιάρχων αλλά να ασχοληθώ με τον χορό και όπου με βγάλει. Και το είπα. Ο πατέρας μου έπαθε σχεδόν εγκεφαλικό, μου είπαν «πού θα παρατήσεις μια δουλειά σίγουρη;» – και ήταν φυσικό. «Θες να το κάνεις; Κάν’ το μόνος σου, χωρίς βοήθεια». Έτσι αναγκαζόμουν να πηγαίνω στην ΚΣΟΤ, να πλένω ποτήρια στα μπαρ, να πηγαίνω και στο θέατρο κάθε βράδυ να κάνω κάτι μικρά περάσματα και μετά σε ένα πιάνο-μπαρ και να χορεύω.

Φωκάς Ευαγγελινός Facebook Twitter
«Στη δουλειά δεν είμαι μόνος μου, ποτέ δεν ένιωσα έτσι, με έχουν βοηθήσει άνθρωποι και μόνο επειδή συζητήσαμε· υπάρχουν γύρω μου και τους αγαπώ και τους εμπιστεύομαι». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

• Ως χορευτής η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο ήταν στη Μαντάμ Ορτάνς, στο Κηποθέατρο της Μαυρομματαίων, που δεν υπάρχει πια. Ο Χρήστος Παπίδης ήταν ο πρώτος χορευτής της Λυρικής και ζητούσε κλασικούς χορευτές. Με πήρε όταν είδε ότι χόρευα πολύ καλά τα παραδοσιακά που είχε η παράσταση. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία με τον κόσμο του θεάτρου, με ηθοποιούς, με την ομάδα και με τον κόσμο. Γι’ αυτό λέω και στους μαθητές μου «αγαπήστε αυτό που κάνετε, ονειρευτείτε». Είμαι ένα παράδειγμα ανθρώπου που έχει ονειρευτεί και έχει αγαπήσει με πάθος αυτό που κάνει. Δεν έχει σημασία πού έχω φτάσει, αν έχω φτάσει κάπου, δεν το υπολογίζω καθόλου.

• Είχα δασκάλα τη Ζουζού Νικολούδη στη σχολή, ήμουν πολύ τυχερός. Όταν πέθανε ο Κουν, ο Κουγιουμτζής και ο Λαζάνης έκαναν μια αναβίωση των Ορνίθων στο Ηρώδειο, στους Δελφούς και στην Καβάλα. Η Ζουζού μας πήρε στον Χορό και εκεί, μέσα στην πειθαρχία, ένιωσα και μια ελευθερία. Έζησα την πρώτη αλησμόνητη μαγική στιγμή στο θέατρο: όταν βγήκα ως πουλί στο Ηρώδειο και είδα όλον αυτόν τον κόσμο αισθάνθηκα άγχος και ευτυχία μαζί. Όσες φορές ανακαλώ αυτήν στιγμή, θέλω να βάλω τα κλάματα. Αυτή ήταν η αρχή ενός ταξιδιού σε μια μαγεία που δεν την περίμενα στη ζωή μου. Ήμουν ένα παιδί από το χωριό που ήρθε, έκανε χορό, δεν το ήξερε κανένας και δεν ήξερε κανέναν, όλα έγιναν βήμα-βήμα, αλλά ποτέ δεν φοβήθηκα.

• Παράλληλα με την Κρατική, δούλευα, γιατί έπρεπε να ζήσω και οι δάσκαλοί μου το επέτρεπαν. Στην πρώτη μου δουλειά στην επιθεώρηση γνώρισα τη Μάρω Κοντού, μια γυναίκα που είχα δει μόνο σε ταινίες και η ομορφιά και η χάρη της με εντυπωσίασαν, το ίδιο και ο Γιώργος Μαρίνος, τον λάτρευα και τον παρακολουθούσα από τις κουίντες. Σκέφτομαι ότι αυτός ο θαυμασμός που έτρεφα για τους καλύτερους ήταν το καύσιμό μου.

Φωκάς Ευαγγελινός Facebook Twitter
«Ετοιμαζόμαστε για τη Γιουροβίζιον με τη Μαρίνα Σάττι και έχει γίνει πανικός. Πολλές προηγούμενες συμμετοχές δεν τις θυμόμαστε καν, αυτή θα τη θυμόμαστε όχι για τη συζήτηση που γίνεται αλλά και γιατί η Μαρίνα απασχολεί, αρέσει, δεν αρέσει αυτό». Φωτ.: Sarah Louise Bennett/ EBU

• Δεν μπορούσα να πάω στη Λυρική ως χορευτής, αλλά δεν νομίζω να το ήθελα κιόλας, το ελεύθερο επάγγελμα είχε μια ανεμελιά που μου άρεσε. Δεν δημιουργήθηκε καμία κόντρα μέσα μου, δεν είχα κόμπλεξ, ήξερα τις δυνατότητές μου, πού μπορώ και πού δεν μπορώ να φτάσω. Όσο και αν μοιάζει οξύμωρο, μου άρεσε να μην ξέρω πού θα είμαι την επόμενη σεζόν, η ανασφάλεια, η ρευστότητα με έκαναν να παλεύω διαρκώς και να διεκδικώ αυτό που θέλω, με ενδυνάμωναν.

• Στη ζωή, έρχονται άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή και σου ανοίγουν μια πόρτα. Έτσι έκανα το βηματάκι προς τη χορογραφία. Η Φρόσω Ράλλη με γνώρισε όταν βοηθούσα τη χορογράφο σε ένα εορταστικό και την επόμενη χρονιά με πήρε να κάνω το εορταστικό των «Απαράδεκτων», αυτή ήταν η πρώτη τηλεοπτική μου δουλειά. Έλεγε η Δήμητρα Παπαδοπούλου «διώξτε αυτό το παιδάκι, δεν θα προλάβουμε, φέρτε κάποιον με εμπειρία», αλλά η Φρόσω επέμεινε κι έτσι ξεκίνησα. Γνώρισα τους «Απαράδεκτους» και συνεργαστήκαμε μετά και στο θέατρο.

• Ο Σπύρος Παπαδόπουλος με γνώρισε στον Γιώργο Κιμούλη που έκανε τότε την πρώτη του επιθεώρηση κι έτσι άρχισα να δουλεύω ως χορογράφος στο θέατρο. Από τη δουλειά αυτή με γνώρισαν ο Κώστας Τσιάνος και ο Γιάννης Ιορδανίδης και την επόμενη χρονιά έκανα την πρώτη μου δουλειά στην Επίδαυρο, τις Νεφέλες. Έπαθα σοκ στη Επίδαυρο, ένιωθα σαν ένα παιδί που του ανοίγουν μαγικές πόρτες, με όσες δυσκολίες συνεπάγεται αυτό. Οι Φοιτητές του Τσιάνου με έφεραν στο Εθνικό, η Λυσιστράτη με την Κονιόρδου μου χάρισε το βραβείο Κούλας Πράτσικα και «μπήκα στον τροχό».

• Γνώρισα μαγικούς ανθρώπους και διατηρώ ακόμα μια αθωότητα, δεν μπορώ να σκεφτώ ότι κάποιος θα μου κάνει κακό ή θα με χρησιμοποιήσει για κακό. Μπορεί να το σκεφτώ, αλλά δεν θέλω να περάσει μέσα μου, ίσως είναι θέμα χαρακτήρα. Δεν είμαι αφελής, πολύ συνειδητά επιλέγω οικογένειες όπου ξέρω από την αρχή ότι θα περάσω καλά. Νομίζω ότι αυτό σχετίζεται με το βίωμα από τη δική μου οικογένεια, θέλω να επικρατεί ειρήνη. Δεν επιτρέπω να υπάρχουν γωνίες και να περνάω άσχημα. Με αυτό ως γνώμονα λέω τα «ναι» και τα «όχι». Ίσως να λέω πολλά «ναι», αλλά υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους δεν μπορώ να αρνηθώ, ακόμα και όταν είμαι πολύ πιεσμένος.

Φωκάς Ευαγγελινός Facebook Twitter
«Κάποτε οι χορευτές/χορεύτριες αντιμετωπίζονταν με προκατάληψη και το επάγγελμα δεν ήταν αξιοσέβαστο. Σήμερα, επειδή έχει αλλάξει και το κοινό, δεν ντρέπεται να πει κάποιος "είμαι χορευτής/χορεύτρια''». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

• Είναι άνθρωποι που ονειρεύομαι να δουλέψω μαζί τους. Δεν μπορώ να αρνηθώ στον Βασίλη Παπαβασιλείου, που τον θεωρώ κορυφαία προσωπικότητα, μαζί του είναι σαν να κάθομαι ξανά στο θρανίο και, μη γελιόμαστε, αν δεν μάθεις κάτι από τον άλλο, αν δεν ανοίξεις τα μάτια σου, αν δεν ξεκινήσεις σαν λευκό χαρτί πάλι, δεν έχει αξία μια συνεργασία. Στη δουλειά δεν είμαι μόνος μου, ποτέ δεν ένιωσα έτσι, με έχουν βοηθήσει άνθρωποι και μόνο επειδή συζητήσαμε· υπάρχουν γύρω μου και τους αγαπώ και τους εμπιστεύομαι.

• Όταν ξεκίνησαν να ανθούν οι ομάδες χορού, εγώ ήμουν ήδη στα γρανάζια της επιβίωσης και της αναζήτησης της επόμενης δουλειάς. Δεν σκέφτηκα να κάνω γιατί δεν υπήρχε στήριξη, θα έπρεπε να τα κάνω όλα μόνος μου. Δεν έχω ζηλέψει ποτέ, έμαθα να θαυμάζω το διαφορετικό. Δεν μετάνιωσα, δεν σκέφτηκα «είμαι εμπορικός, δεν κάνω τέχνη» γιατί κάνω με την ίδια σοβαρότητα και επιθεώρηση και Επίδαυρο. Δεν θα τα ξεχωρίσω τα είδη, δουλεύω με την ίδια δύναμη. Τα πρότυπά μου δεν έχουν να κάνουν μόνο με την τέχνη μόνο αλλά και με τους χαρακτήρες, της Νικολούδη, του Μέτση, που είχαν μια μεγαλοσύνη, έδιναν απλόχερα αγάπη.

• Με τα χρόνια άλλαξε η χορογραφία· σήμερα βλέπουμε παλιές χορογραφίες και δεν αντέχουμε, αλλά έτσι ήταν τα πράγματα. Κάποτε οι χορευτές/χορεύτριες αντιμετωπίζονταν με προκατάληψη και το επάγγελμα δεν ήταν αξιοσέβαστο. Σήμερα, επειδή έχει αλλάξει και το κοινό, δεν ντρέπεται να πει κάποιος «είμαι χορευτής/χορεύτρια». Ο χορός πήρε ένα μικρό κομμάτι της αξίας που δικαιούται. Ωστόσο, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι μέσα σε όλον αυτόν τον βομβαρδισμό εικόνας, μέσα σε τόσα κανάλια, δεν μπορούν να αφιερώσουν ένα δίλεπτο –όχι παραπάνω– στον χορό.

• Με θυμώνει αυτό, είναι το παράπονό μου. Δεν πουλάει ο χορός, λένε, αλλά δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι αυτά τα λίγα λεπτά ίσως κάνουν κάποιον να τον αγαπήσει κι έτσι να δημιουργηθεί ένα μεγαλύτερο κοινό; Ιδρώνουν τόσοι άνθρωποι σε αυτήν τη δουλειά και δεν έχουν ελπίδα… Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι μπορούν, φεύγουν στο εξωτερικό. Δύσκολα στην Ελλάδα μπορεί να βιοποριστεί ο χορευτής και ο χορογράφος από τη δουλειά του.

• Τη διδασκαλία τη θεωρώ ευλογία, στο Εθνικό διδάσκω εδώ και 24 χρόνια. Αυτό που εισπράττω από τη συνομιλία μου με τους μαθητές δεν το αλλάζω ούτε με το μεγαλύτερο event του πλανήτη. Είναι υγιές το να προκαλείς συναισθήματα, δεν παίζεις μόνο με το σώμα αλλά και με την ψυχή, και λατρεύω τις φορές που οι μαθητές μου με έχουν κολλήσει στο τοίχο με αυτά που παρουσιάζουν. Παθαίνεις σοκ με τις συνδέσεις που κάνουν με την κοινωνία και τα ζητήματά της, με το πώς μεταφράζουν σε κίνηση ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Εμένα ως δάσκαλο με ενδιαφέρει να τους δημιουργήσω μια σωματική αυτοπεποίθηση, να μπορούν να σταθούν σε κάθε συνθήκη και να αντεπεξέλθουν.

Φωκάς Ευαγγελινός Facebook Twitter
«Η Μαρίνα αντιπροσωπεύει την Ελλάδα με την καταπληκτική φωνή της και με ένα άκουσμα τελείως διαφορετικό που δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχει στη ζωή μας». Φωτ.: Sarah Louise Bennett/ EBU

• Πάντα μιλάμε για το σώμα, μας έχει απασχολήσει με διαφορετικό τρόπο μέσα στις δεκαετίες. Παλιότερα μόνο τα όμορφα, αρμονικά σώματα μπορούσαν να κάνουν το οτιδήποτε. Η σωματική αυτοπεποίθηση δεν έχει σχέση μόνο με τον χορό αλλά και με τη ζωή την ίδια. Πιστεύω ότι μπορείς να είσαι όπως θες, πρόβαλέ το, αρκεί να μπορείς να υποστηρίξεις τη συνθήκη σου. Βρες το κίνητρο και δεν έχει σημασία αν είσαι καλλίγραμμος, για παράδειγμα, η Τζέση Παπουτσή χόρευε συγκλονιστικά. Δεν έχει σημασία πόσα κιλά κουβαλάς αλλά πώς τα κουβαλάς. Γι’ αυτό βλέπεις σήμερα στη σκηνή και μεγαλύτερους χορευτές, κάποιους και με περισσότερα κιλά.

• Το 1996 αποφάσισα ότι πρέπει να έχω έναν δικό μου χώρο, να μη γυρνάω από δω και από κει. Είχα κάποια χρήματα, πήρα και ένα δάνειο κι έκανα τη σχολή και το σπίτι μου από πάνω. Η σχολή μου ανήκει στην αγγλική ακαδημία που δίνει πιστοποιητικά σπουδών και είμαι ευτυχής που οι μαθητές μου είναι από παιδιά 3,5 ετών που κάνουν μουσικοκινητική αγωγή μέχρι ενήλικες. Η κρίση επηρέασε πολύ τον χορό και δικαιολογημένα. Ο γονιός έκοψε το χορό και όχι την ξένη γλώσσα ή το φροντιστήριο – κι εγώ στη θέση τους αυτό θα έκανα. Όμως η ενασχόληση με τον χορό σε κάνει να ασχολείσαι και με τον εαυτό σου, τη μέσα πλευρά σου, αν και είναι κάτι ομαδικό. Το να επικοινωνείς σωματικά είναι θέμα οργανικής αρμονίας, αποκτάς την αίσθηση της κίνησης και του ρυθμού. Δεν υπάρχει άρρυθμος άνθρωπος, από την ώρα που γεννιόμαστε υπάρχει ρυθμός μέσα μας, από το πρώτο βήμα, και η ισορροπία που αποκτάς μέσω του χορού είναι ανεκτίμητη.

• Κάνουμε κάποιες δουλειές για την ψυχή μας και κάποιες για να βιοποριστούμε. Θέλω να βλέπω τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση και μέσα σε αυτή να κάνω το καλύτερο. Για την παράδοση της ολυμπιακής φλόγας δεν πήρα χρήματα, το έκανα για την Ολυμπιακή Επιτροπή. Από το «Just the 2 of us» θα πληρωθώ για την ταχύτητα και την εμπειρία μου. Δεν υποτιμώ τα διαφορετικά πράγματα, όλα με αναζωογονούν και, για να είμαι ειλικρινής, θα βαριόμουν να κάνω ένα είδος συνεχώς.

• Έκανα την πρώτη μου Γιουροβίζιον το 2004 με τον Σάκη Ρουβά, μετά πήραμε την πρωτιά με την Έλενα Παπαρίζου και αγάπησα αυτόν τον θεσμό για τον επαγγελματισμό και την τελειότητα με την οποία λειτουργεί. Μπορεί να το λένε «πανηγυράκι», αλλά ο τρόπος που δουλεύει μοιάζει με ρολόι ακριβείας.

813
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σου με ένα κλικ.

• Τα κόνσεπτ της Γιουροβίζιον είναι αυτά που μου άνοιξαν πόρτες για το εξωτερικό – μετά την Έλενα, το να σε καλεί η κρατική τηλεόραση της Ρωσίας και η Ισπανία δεν είναι λίγο. Και εκεί είδα πόσο μερικές φορές εκτιμούν στο εξωτερικό αυτό που κάνεις και δεν το αμφισβητούν, κρίνεσαι εκ του αποτελέσματος. Στην Ελλάδα πολλοί άνθρωποι ανακατεύονται με πολλά, αυτό τα μπερδεύει όλα. 

• Ετοιμαζόμαστε για τη Γιουροβίζιον με τη Μαρίνα Σάττι και έχει γίνει πανικός. Πολλές προηγούμενες συμμετοχές δεν τις θυμόμαστε καν, αυτή θα τη θυμόμαστε όχι για τη συζήτηση που γίνεται αλλά και γιατί η Μαρίνα απασχολεί, αρέσει, δεν αρέσει αυτό. Φέρνει κάτι διαφορετικό. Έχει άποψη, έχει βλέμμα στα πράγματα, είναι μια άλλη γενιά από τη δική μου κι αυτό δίνει και σ’ εμένα μεγάλη ενέργεια, με κουρδίζει να το αφουγκραστώ. Ως συνεργάτις είναι μαγική, έχει μουσική παιδεία, εκτιμώ αυτό που κάνει καλλιτεχνικά. Αν και τόσο νέα, έχει παρελθόν και κύρος.

• Σκεφθείτε, έκανε σύνολα σε μια εποχή που καθένας κοιτάζει τον εαυτό του. Έχει δώσει υπέροχα δείγματα γραφής και ένα μέρος αυτού του ονείρου και της διαδρομής της θα το δούμε στη σκηνή. Η Μαρίνα αντιπροσωπεύει την Ελλάδα με την καταπληκτική φωνή της και με ένα άκουσμα τελείως διαφορετικό που δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχει στη ζωή μας. Είναι ένα παράδειγμα του διαφορετικού που μας δίνει μια ευκαιρία να δούμε άλλα πράγματα, να παρακάμπτουμε την πεπατημένη και να τολμάμε. Πιστεύω ότι θα πάμε πολύ καλά.

Ο Φωκάς Ευαγγελινός έχει χορογραφήσει το «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι που μας εκπροσωπεί φέτος στην Eurovision.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σου με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πόσο νέο «πρέπει» να είναι ένα σώμα για να λάβει μέρος σε μια παράσταση χορού;

Χορός / Πόσο νέο «πρέπει» να είναι ένα σώμα για να λάβει μέρος σε μια παράσταση χορού;

Δυο σπουδαία ονόματα του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα, η Αγγελική Στελλάτου και η Σταυρούλα Σιάμου, πρωταγωνιστούν στην παράσταση της ομάδας Griffon που χορογραφεί ο Γιάννης Νικολαΐδης. Το «Shifting Time» που θα παρουσιαστεί στο ΠΛΥΦΑ τον Φεβρουάριο εστιάζει στον χρόνο και τη φθορά, τις σωματικές και τις πνευματικές αντοχές, τη δύναμη της θέλησης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αντώνης Φωνιαδάκης: «Για να φτάσω ως εδώ έφτυσα αίμα!»

Χορός / Αντώνης Φωνιαδάκης: «Εδώ μας αρέσει να κάνουμε τα εύκολα, δύσκολα»

Ένας από τους εκλεκτότερους χορογράφους μας γιορτάζει τα είκοσι χρόνια παρουσίας του στον χώρο, παρουσιάζοντας το «Bolero» στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας, εκεί όπου το «άστρο» του έλαμψε για πρώτη φορά.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ