Η Μάρω Κοντού αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Η πρώτη μου ταινία ήταν τα Κίτρινα Γάντια του Σακελάριου. Εμείς του θεάτρου σνομπάραμε τον κινηματογράφο. Ήταν, βέβαια, ένας τρόπος να βγάζεις λεφτά, ιδιαίτερα για μένα που δεν ήμουν πλούσια. Όταν είπα στον Χορν ότι θέλω να γίνω Βουγιουκλάκη, μου είπε «Ευχή και κατάρα σου δίνω να μη γίνεις λαϊκό είδωλο. Φωτο: Freddie F. / LIFO

Η Μάρω Κοντού αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

1

Γεννήθηκα στο Κουκάκι, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, όπου είχε πάει η μητέρα μου επίσκεψη και την έπιασαν οι πόνοι. Αρχικά, ζούσαμε στον Πειραιά, αλλά επειδή ο πατέρας μου ήταν φυματικός, μου απαγορευόταν να τον βλέπω. Πέθανε όταν ήμουν δύο ετών και μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή μου και τη μητέρα μου, που έπιασε αμέσως δουλειά στο υπουργείο Παιδείας, μετακομίσαμε στη γιαγιά.

Το Κουκάκι τότε ήταν μια γλύκα: υπήρχαν μυρωδιές, όλα τα σπίτια μονά ή διπλά με κήπους, γύρω μας ζούσαν υπέροχες οικογένειες, οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν πάντα ανοιχτά. Γείτονές μας ήταν η οικογένεια του Μάριου Πλωρίτη, η φίλη μου Κατερίνα Γιουλάκη, παραπάνω έμενε η Νάνα Μούσχουρη.

Στην Οδό Ονείρων συναντήθηκα με την αφρόκρεμα της εποχής: Χατζιδάκις, Σολομός, Γκάτσος. Στη γενική, επειδή ένιωσα ριγμένη, καθώς δεν είχα δικό μου νούμερο, έφυγα. Γύρισα όταν μου είπαν ότι ο Μάνος έγραψε κάτι για μένα. Όταν άρχισε να μου διαβάζει τη «Μαύρη Φορντ», γραμμένη πάνω σ' ένα κουτί άφιλτρα, έβαλα τα κλάματα, δεν μου άρεσε καθόλου. Έρχεται ο Χορν και μου λέει: «Δεν έχεις ιδέα! Από την Οδό Ονείρων θα μείνουν η "Μαύρη Φορντ" και το "Ηθοποιός σημαίνει φως", που λέω εγώ». Μέχρι σήμερα ακούγεται με τη φωνή μου από το ραδιόφωνο.

• Από μικρή ζούσα σε έναν κόσμο δικό μου. Τεσσάρων χρόνων άφησα το χέρι της μητέρας μου μες στην εκκλησία, έβγαλα τα παπούτσια μου και άρχισα να χορεύω ξυπόλυτη, υπό τις ψαλμωδίες, στο κόκκινο χαλί. Μονίμως χόρευα μπροστά σ' έναν καθρέφτη και ονειρευόμουν ότι μια μέρα θα γινόμουν μεγάλη χορεύτρια. Στο γυμνάσιο ήμουν αθλήτρια και κολυμβήτρια και επειδή ήμουν πολύ ζωηρή κι έκανα παρέα με αγόρια με έγραψαν στο κατηχητικό. Παράλληλα με το γυμνάσιο παρακολουθούσα τη σχολή χορού της Κούλας Πράτσικα στο Κολωνάκι.

• Παρόλο που κέρδισα μια υποτροφία χορού για τη Γερμανία, η μητέρα μου απέκλεισε το ενδεχόμενο, λέγοντάς μου ότι θα έπρεπε να εργαστώ, όπως και η αδελφή μου, στην Εθνική Τράπεζα. Στις εξετάσεις έγραψα πάνω στο χαρτί «Δεν μ' ενδιαφέρει να προσληφθώ, με πιέζουν, ευχαριστώ». Το έμαθαν σπίτι κι έγινε μέγας καυγάς.

• Συμμετείχα στις οντισιόν του Ροντήρη, ως απόφοιτη της Πράτσικα, για τον χορό αρχαίας τραγωδίας. Από τις 60 που δώσαμε μείναμε 20, ανάμεσά τους κι εγώ μαζί με τη Μαίρη Χρονοπούλου. Η γιαγιά μου υποδέχτηκε το νέο ότι με πήραν στο Εθνικό με τη φράση «φτου σου, πουτανάκι»! Αν και μορφωμένη Σμυρνιά, ήταν συντηρητική. Εκείνη η φράση της επηρέασε από τη συμπεριφορά μου μέχρι το ντύσιμό μου για χρόνια. Βλέπεις, τότε είχαμε τις αρχές που παίρναμε από το σπίτι μας.

Συμμετείχα στην πρώτη παράσταση των Επιδαυρίων το 1954, τον Ιππόλυτο. Έμεινα στο Εθνικό τεσσερισήμισι χρόνια και ήταν μεγάλο σχολείο. Καθημερινά δίπλα σε ιερά τέρατα, όπως η Παξινού, ο Μινωτής, η Συνοδινού και πόσοι άλλοι. Τα καλοκαίρια Επίδαυρο, τους χειμώνες πλαισιώναμε παραστάσεις.

• Μόλις πήρα την άδεια ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο, άρχισαν οι προτάσεις από το ελεύθερο θέατρο. Πήγα αρχικά στον Δημήτρη Μυράτ και πληρώθηκα για μια παράσταση, η οποία δεν έγινε ποτέ. Τελικά, ακολούθησα με πρωταγωνιστικό ρόλο τον Ντίνο Ηλιόπουλο σε μια μεγάλη περιοδεία. Αμέσως μετά γνωρίστηκα με τον Δημήτρη Χορν. Δεν είχα καμία αυτοπεποίθηση, αλλά χάρη στη μεγάλη του επιμονή με έκανε συμπρωταγωνίστριά του στο Ρομανσέρο του Ζακ Ντεβάλ. Έμεινα μαζί του για τρεις σεζόν, μέχρι την Οδό Ονείρων.

• Στην Οδό Ονείρων συναντήθηκα με την αφρόκρεμα της εποχής: Χατζιδάκις, Σολομός, Γκάτσος. Έπαιζαν ο Χορν, η Βλαχοπούλου, η Κρούσκα, ο Κωνσταντίνου, ο Μαρίνος. Στη γενική, επειδή ένιωσα ριγμένη, καθώς δεν είχα δικό μου νούμερο, αλλά μόνο τραγούδια, έφυγα. Γύρισα όταν μου είπαν ότι ο Μάνος έγραψε κάτι για μένα.

Όταν άρχισε να μου διαβάζει τη «Μαύρη Φορντ», γραμμένη πάνω σ' ένα κουτί άφιλτρα, έβαλα τα κλάματα, δεν μου άρεσε καθόλου. Έρχεται ο Χορν και μου λέει: «Δεν έχεις ιδέα! Από την Οδό Ονείρων θα μείνουν η "Μαύρη Φορντ" και το "Ηθοποιός σημαίνει φως", που λέω εγώ». Μέχρι σήμερα ακούγεται με τη φωνή μου από το ραδιόφωνο και όταν, πριν από μερικά χρόνια, κάναμε δυο βραδιές με τον Κραουνάκη στο Ηρώδειο, με τις πρώτες νότες σηκωνόταν όλο το θέατρο.

• Η πρώτη μου ταινία ήταν τα Κίτρινα Γάντια του Σακελάριου. Εμείς του θεάτρου σνομπάραμε τον κινηματογράφο. Ήταν, βέβαια, ένας τρόπος να βγάζεις λεφτά, ιδιαίτερα για μένα που δεν ήμουν πλούσια. Όταν είπα στον Χορν ότι θέλω να γίνω Βουγιουκλάκη, μου είπε «Ευχή και κατάρα σου δίνω να μη γίνεις λαϊκό είδωλο. Μπορείς να παίζεις μέχρι τα 80 σου σε ωραίες δουλειές; Αυτό είναι ηθοποιός!». Δόξα τω θεώ, εκεί πάω, όπως φαίνεται.

• Παντρεύτηκα τον διευθυντή φωτογραφίας της Φίνος, Αριστείδη Καρύδη-Φουξ. Καθίσαμε μαζί μερικά χρόνια, χωρίσαμε κάποια στιγμή και διατηρήσαμε μια ωραία φιλία. Ήταν ένα ευτυχισμένο διαζύγιο. Τα τελευταία χρόνια, που ήταν βαριά άρρωστος, τον είχα στο σπίτι μου. Του στάθηκα γιατί ήμασταν φίλοι και η πρώτη μου αγάπη.

• Την παρακμή του κινηματογράφου το '70 τη θεώρησα πολύ φυσική, δεν με ξένισε. Όλα στην τέχνη παρουσιάζουν κάποτε μια κάμψη, διεθνώς. Υπάρχει μια δεκαετία ακμής και μετά ακολουθεί η πτώση. Μετά από αυτό είχα μόνο το θέατρο. Ως επί το πλείστον, κωμωδίες. Υπέροχα έργα που δεν τα σνομπάρω καθόλου. Δεν σνομπάρω καθόλου ούτε Τσιφόρο-Βασιλειάδη, ούτε Γιαλαμά-Πρετεντέρη, ούτε Ψαθά. Κάναμε ουρές με αυτά. Ήμουν συνθιασάρχισσα άλλοτε με τον Κωνσταντάρα, άλλοτε με τον Βουτσά ή τον Κωνσταντίνου.

• Καθώς άλλαζε η Ελλάδα, βίωνα τη μετάβαση όπως οι περισσότεροι Έλληνες. Μεταξύ αγωνίας, άγχους και απορίας. Εγώ συνέχισα να κάνω θέατρο, συμμετείχα στο Τι είδε ο Γιαπωνέζος με τον Λαζόπουλο, που λατρεύω το χιούμορ του - κάναμε και μια περιοδεία μαζί. Ακολούθησαν κάποιες θεατρικές βλακείες, κάτι επιθεωρήσεις που δεν μου άρεσαν, και είπα στοπ. Είπα, δεν θα ξανακάνω τα ίδια.

Ξαφνικά θέλησα να βγω από το χρυσό μου κλουβί και να βρεθώ με τον κόσμο. Έτσι, πήγα στον Δήμο Αθηναίων, όπου έζησα επτά συναρπαστικά χρόνια δίπλα στον Δημήτρη Αβραμόπουλο, και μετά, με την επιμονή του Έβερτ, συμμετείχα στις εκλογές με τον Κώστα Καραμανλή.

• Η Βουλή για μένα ήταν μια απογοήτευση, λόγω της εσωστρέφειας των πολιτικών. Νόμιζα ότι το να είσαι πολιτικός σήμαινε να κάνεις ό,τι μπορείς για τους άλλους. Αυτό έκανα ως πρόεδρος του 9,84, αυτό έκανα ως πρόεδρος στο Μητέρα, όπου με τοποθέτησαν. Δεκαεννέα μήνες στη Βουλή ένιωθα ξένο σώμα. Υπάρχουν και εξαιρέσεις με ιδανικά, αξιόλογοι άνθρωποι, αλλά η πλειονότητα έχει τις δικές της φιλοδοξίες.

• Δεν στέκομαι καθόλου στο παρελθόν. Είμαι με το ένα πόδι εδώ και το άλλο στο μέλλον. Τα παλιά τα θεωρώ ντεμοντέ. Λατρεύω τους νέους. Καθετί νέο με απασχολεί, μ' ενδιαφέρει, ζητάω το ανανεωτικό.

• Η πιο ωραία πλευρά της πόλης είναι το σπίτι μου. Τη στιγμή που βάζω το κλειδί στην πόρτα νιώθω την ελευθερία να είμαι ξυπόλυτη ή αχτένιστη. Κάνω χίλια δυο: ζωγραφίζω –έχω κάνει και μια έκθεση–, μαγειρεύω, ασχολούμαι με τις γλάστρες μου. Διατηρώ φιλίες πενήντα χρόνων και μαζί με αυτούς τους φίλους κάνω και τις διακοπές μου και τα πάντα. Τώρα αισθάνομαι την Ελλάδα ταπεινωμένη και δεν μ' αρέσει καθόλου. Φοβάμαι μήπως σφαχτούμε.

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Γιάννης Μπέζος

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Μπέζος: «Ίσως είμαι λίγο παλιομοδίτης»

Δεν έκανε ποτέ διαχωρισμούς ανάμεσα στο εμπορικό και το ποιοτικό. Πιστεύει πως κάνει μια παράξενη και αιρετική δουλειά: να πείσει τον θεατή να ξεχάσει πως είναι ο Μπέζος που πάρκαρε το αυτοκίνητό του έξω από το θέατρο - και να τον ταξιδέψει σε έναν άλλο κόσμο. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τhis that keeps on – a personal archaeology –

Θέατρο / H ανασκαφή του Δημήτρη Παπαϊωάννου σε μια γη που έχει το σχήμα της καρδιάς

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δημιούργησε ένα νέο πρότζεκτ κατόπιν ανάθεσης του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης για τα σαράντα χρόνια από την ίδρυσή του, που το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει σε μια και μοναδική παράσταση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μεγάλες παραγωγές, γυναίκες στη σκηνοθεσία - Η θεατρική σεζόν ανοίγει δυναμικά

Θέατρο / Μεγάλες παραγωγές, γυναίκες στη σκηνοθεσία - Η θεατρική σεζόν ανοίγει δυναμικά

Διεθνείς σκηνοθέτες και σχήματα, δυνατά καστ, κλασικά και σύγχρονα έργα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων: Το φθινοπωρινό ρεπερτόριο των αθηναϊκών σκηνών το λες και φιλόδοξο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βέντερς, Σουίντον, Ροντρίγκες, Λάνθιμος και Αγγελάκας: Αυτό είναι το φετινό πρόγραμμα της Στέγης

Θέατρο / Σουίντον, Λάνθιμος, Βέντερς, Ροντρίγκες και Αγγελάκας: Το φετινό πρόγραμμα της Στέγης

Η Στέγη γιορτάζει τα 15 χρόνια της με ένα πρόγραμμα άκρως οικογενειακό, δημιουργικό και, όπως πάντα, με πολλές εκπλήξεις και απρόσμενες συναντήσεις δημιουργών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όταν ο Χίτλερ (σχεδόν) συνάντησε τον Φρόιντ

Θέατρο / Όταν ο Χίτλερ (σχεδόν) συνάντησε τον Φρόιντ

Τέσσερις φορές βρέθηκαν στο ίδιο μέρος ο Χίτλερ και ο Φρόιντ. Τι θα γινόταν αν είχαν συναντηθεί; Αυτό επιχειρεί να διανοηθεί το θεατρικό έργο «Ο δρ Φρόιντ θα σας δει τώρα, κυρία Χίτλερ» που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο Λονδίνο.
THE LIFO TEAM
Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ