Η Μάρω Κοντού αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Η πρώτη μου ταινία ήταν τα Κίτρινα Γάντια του Σακελάριου. Εμείς του θεάτρου σνομπάραμε τον κινηματογράφο. Ήταν, βέβαια, ένας τρόπος να βγάζεις λεφτά, ιδιαίτερα για μένα που δεν ήμουν πλούσια. Όταν είπα στον Χορν ότι θέλω να γίνω Βουγιουκλάκη, μου είπε «Ευχή και κατάρα σου δίνω να μη γίνεις λαϊκό είδωλο. Φωτο: Freddie F. / LIFO

Η Μάρω Κοντού αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

1

Γεννήθηκα στο Κουκάκι, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, όπου είχε πάει η μητέρα μου επίσκεψη και την έπιασαν οι πόνοι. Αρχικά, ζούσαμε στον Πειραιά, αλλά επειδή ο πατέρας μου ήταν φυματικός, μου απαγορευόταν να τον βλέπω. Πέθανε όταν ήμουν δύο ετών και μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή μου και τη μητέρα μου, που έπιασε αμέσως δουλειά στο υπουργείο Παιδείας, μετακομίσαμε στη γιαγιά.

Το Κουκάκι τότε ήταν μια γλύκα: υπήρχαν μυρωδιές, όλα τα σπίτια μονά ή διπλά με κήπους, γύρω μας ζούσαν υπέροχες οικογένειες, οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν πάντα ανοιχτά. Γείτονές μας ήταν η οικογένεια του Μάριου Πλωρίτη, η φίλη μου Κατερίνα Γιουλάκη, παραπάνω έμενε η Νάνα Μούσχουρη.

Στην Οδό Ονείρων συναντήθηκα με την αφρόκρεμα της εποχής: Χατζιδάκις, Σολομός, Γκάτσος. Στη γενική, επειδή ένιωσα ριγμένη, καθώς δεν είχα δικό μου νούμερο, έφυγα. Γύρισα όταν μου είπαν ότι ο Μάνος έγραψε κάτι για μένα. Όταν άρχισε να μου διαβάζει τη «Μαύρη Φορντ», γραμμένη πάνω σ' ένα κουτί άφιλτρα, έβαλα τα κλάματα, δεν μου άρεσε καθόλου. Έρχεται ο Χορν και μου λέει: «Δεν έχεις ιδέα! Από την Οδό Ονείρων θα μείνουν η "Μαύρη Φορντ" και το "Ηθοποιός σημαίνει φως", που λέω εγώ». Μέχρι σήμερα ακούγεται με τη φωνή μου από το ραδιόφωνο.

• Από μικρή ζούσα σε έναν κόσμο δικό μου. Τεσσάρων χρόνων άφησα το χέρι της μητέρας μου μες στην εκκλησία, έβγαλα τα παπούτσια μου και άρχισα να χορεύω ξυπόλυτη, υπό τις ψαλμωδίες, στο κόκκινο χαλί. Μονίμως χόρευα μπροστά σ' έναν καθρέφτη και ονειρευόμουν ότι μια μέρα θα γινόμουν μεγάλη χορεύτρια. Στο γυμνάσιο ήμουν αθλήτρια και κολυμβήτρια και επειδή ήμουν πολύ ζωηρή κι έκανα παρέα με αγόρια με έγραψαν στο κατηχητικό. Παράλληλα με το γυμνάσιο παρακολουθούσα τη σχολή χορού της Κούλας Πράτσικα στο Κολωνάκι.

• Παρόλο που κέρδισα μια υποτροφία χορού για τη Γερμανία, η μητέρα μου απέκλεισε το ενδεχόμενο, λέγοντάς μου ότι θα έπρεπε να εργαστώ, όπως και η αδελφή μου, στην Εθνική Τράπεζα. Στις εξετάσεις έγραψα πάνω στο χαρτί «Δεν μ' ενδιαφέρει να προσληφθώ, με πιέζουν, ευχαριστώ». Το έμαθαν σπίτι κι έγινε μέγας καυγάς.

• Συμμετείχα στις οντισιόν του Ροντήρη, ως απόφοιτη της Πράτσικα, για τον χορό αρχαίας τραγωδίας. Από τις 60 που δώσαμε μείναμε 20, ανάμεσά τους κι εγώ μαζί με τη Μαίρη Χρονοπούλου. Η γιαγιά μου υποδέχτηκε το νέο ότι με πήραν στο Εθνικό με τη φράση «φτου σου, πουτανάκι»! Αν και μορφωμένη Σμυρνιά, ήταν συντηρητική. Εκείνη η φράση της επηρέασε από τη συμπεριφορά μου μέχρι το ντύσιμό μου για χρόνια. Βλέπεις, τότε είχαμε τις αρχές που παίρναμε από το σπίτι μας.

Συμμετείχα στην πρώτη παράσταση των Επιδαυρίων το 1954, τον Ιππόλυτο. Έμεινα στο Εθνικό τεσσερισήμισι χρόνια και ήταν μεγάλο σχολείο. Καθημερινά δίπλα σε ιερά τέρατα, όπως η Παξινού, ο Μινωτής, η Συνοδινού και πόσοι άλλοι. Τα καλοκαίρια Επίδαυρο, τους χειμώνες πλαισιώναμε παραστάσεις.

• Μόλις πήρα την άδεια ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο, άρχισαν οι προτάσεις από το ελεύθερο θέατρο. Πήγα αρχικά στον Δημήτρη Μυράτ και πληρώθηκα για μια παράσταση, η οποία δεν έγινε ποτέ. Τελικά, ακολούθησα με πρωταγωνιστικό ρόλο τον Ντίνο Ηλιόπουλο σε μια μεγάλη περιοδεία. Αμέσως μετά γνωρίστηκα με τον Δημήτρη Χορν. Δεν είχα καμία αυτοπεποίθηση, αλλά χάρη στη μεγάλη του επιμονή με έκανε συμπρωταγωνίστριά του στο Ρομανσέρο του Ζακ Ντεβάλ. Έμεινα μαζί του για τρεις σεζόν, μέχρι την Οδό Ονείρων.

• Στην Οδό Ονείρων συναντήθηκα με την αφρόκρεμα της εποχής: Χατζιδάκις, Σολομός, Γκάτσος. Έπαιζαν ο Χορν, η Βλαχοπούλου, η Κρούσκα, ο Κωνσταντίνου, ο Μαρίνος. Στη γενική, επειδή ένιωσα ριγμένη, καθώς δεν είχα δικό μου νούμερο, αλλά μόνο τραγούδια, έφυγα. Γύρισα όταν μου είπαν ότι ο Μάνος έγραψε κάτι για μένα.

Όταν άρχισε να μου διαβάζει τη «Μαύρη Φορντ», γραμμένη πάνω σ' ένα κουτί άφιλτρα, έβαλα τα κλάματα, δεν μου άρεσε καθόλου. Έρχεται ο Χορν και μου λέει: «Δεν έχεις ιδέα! Από την Οδό Ονείρων θα μείνουν η "Μαύρη Φορντ" και το "Ηθοποιός σημαίνει φως", που λέω εγώ». Μέχρι σήμερα ακούγεται με τη φωνή μου από το ραδιόφωνο και όταν, πριν από μερικά χρόνια, κάναμε δυο βραδιές με τον Κραουνάκη στο Ηρώδειο, με τις πρώτες νότες σηκωνόταν όλο το θέατρο.

• Η πρώτη μου ταινία ήταν τα Κίτρινα Γάντια του Σακελάριου. Εμείς του θεάτρου σνομπάραμε τον κινηματογράφο. Ήταν, βέβαια, ένας τρόπος να βγάζεις λεφτά, ιδιαίτερα για μένα που δεν ήμουν πλούσια. Όταν είπα στον Χορν ότι θέλω να γίνω Βουγιουκλάκη, μου είπε «Ευχή και κατάρα σου δίνω να μη γίνεις λαϊκό είδωλο. Μπορείς να παίζεις μέχρι τα 80 σου σε ωραίες δουλειές; Αυτό είναι ηθοποιός!». Δόξα τω θεώ, εκεί πάω, όπως φαίνεται.

• Παντρεύτηκα τον διευθυντή φωτογραφίας της Φίνος, Αριστείδη Καρύδη-Φουξ. Καθίσαμε μαζί μερικά χρόνια, χωρίσαμε κάποια στιγμή και διατηρήσαμε μια ωραία φιλία. Ήταν ένα ευτυχισμένο διαζύγιο. Τα τελευταία χρόνια, που ήταν βαριά άρρωστος, τον είχα στο σπίτι μου. Του στάθηκα γιατί ήμασταν φίλοι και η πρώτη μου αγάπη.

• Την παρακμή του κινηματογράφου το '70 τη θεώρησα πολύ φυσική, δεν με ξένισε. Όλα στην τέχνη παρουσιάζουν κάποτε μια κάμψη, διεθνώς. Υπάρχει μια δεκαετία ακμής και μετά ακολουθεί η πτώση. Μετά από αυτό είχα μόνο το θέατρο. Ως επί το πλείστον, κωμωδίες. Υπέροχα έργα που δεν τα σνομπάρω καθόλου. Δεν σνομπάρω καθόλου ούτε Τσιφόρο-Βασιλειάδη, ούτε Γιαλαμά-Πρετεντέρη, ούτε Ψαθά. Κάναμε ουρές με αυτά. Ήμουν συνθιασάρχισσα άλλοτε με τον Κωνσταντάρα, άλλοτε με τον Βουτσά ή τον Κωνσταντίνου.

• Καθώς άλλαζε η Ελλάδα, βίωνα τη μετάβαση όπως οι περισσότεροι Έλληνες. Μεταξύ αγωνίας, άγχους και απορίας. Εγώ συνέχισα να κάνω θέατρο, συμμετείχα στο Τι είδε ο Γιαπωνέζος με τον Λαζόπουλο, που λατρεύω το χιούμορ του - κάναμε και μια περιοδεία μαζί. Ακολούθησαν κάποιες θεατρικές βλακείες, κάτι επιθεωρήσεις που δεν μου άρεσαν, και είπα στοπ. Είπα, δεν θα ξανακάνω τα ίδια.

Ξαφνικά θέλησα να βγω από το χρυσό μου κλουβί και να βρεθώ με τον κόσμο. Έτσι, πήγα στον Δήμο Αθηναίων, όπου έζησα επτά συναρπαστικά χρόνια δίπλα στον Δημήτρη Αβραμόπουλο, και μετά, με την επιμονή του Έβερτ, συμμετείχα στις εκλογές με τον Κώστα Καραμανλή.

• Η Βουλή για μένα ήταν μια απογοήτευση, λόγω της εσωστρέφειας των πολιτικών. Νόμιζα ότι το να είσαι πολιτικός σήμαινε να κάνεις ό,τι μπορείς για τους άλλους. Αυτό έκανα ως πρόεδρος του 9,84, αυτό έκανα ως πρόεδρος στο Μητέρα, όπου με τοποθέτησαν. Δεκαεννέα μήνες στη Βουλή ένιωθα ξένο σώμα. Υπάρχουν και εξαιρέσεις με ιδανικά, αξιόλογοι άνθρωποι, αλλά η πλειονότητα έχει τις δικές της φιλοδοξίες.

• Δεν στέκομαι καθόλου στο παρελθόν. Είμαι με το ένα πόδι εδώ και το άλλο στο μέλλον. Τα παλιά τα θεωρώ ντεμοντέ. Λατρεύω τους νέους. Καθετί νέο με απασχολεί, μ' ενδιαφέρει, ζητάω το ανανεωτικό.

• Η πιο ωραία πλευρά της πόλης είναι το σπίτι μου. Τη στιγμή που βάζω το κλειδί στην πόρτα νιώθω την ελευθερία να είμαι ξυπόλυτη ή αχτένιστη. Κάνω χίλια δυο: ζωγραφίζω –έχω κάνει και μια έκθεση–, μαγειρεύω, ασχολούμαι με τις γλάστρες μου. Διατηρώ φιλίες πενήντα χρόνων και μαζί με αυτούς τους φίλους κάνω και τις διακοπές μου και τα πάντα. Τώρα αισθάνομαι την Ελλάδα ταπεινωμένη και δεν μ' αρέσει καθόλου. Φοβάμαι μήπως σφαχτούμε.

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ