Φιλαρέτη Κομνηνού Facebook Twitter
Η ζωή με έχει μάθει να μη χτίζω τα όνειρά μου σε μπαζωμένα ρέματα γιατί κάποια στιγμή το μπαζωμένο ρέμα θα φέρει την κατάρρευση. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Φιλαρέτη Κομνηνού: «Με πληγώνει το ότι δεν διεκδικούμε πλέον το αυτονόητο»

0

Κατάγομαι από τη Μακεδονία. Επειδή ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός, δεν μπορώ να πω πού ακριβώς γεννήθηκα, γιατί αλλάζαμε συνέχεια πόλεις. Άλλαζα σχολεία, άλλαζα σπίτια, και αυτό κατά κάποιον περίεργο τρόπο συνεχίστηκε μετά και στη ζωή μου, στον χώρο του θεάτρου. Δηλαδή ήμουν για πολλά χρόνια ένα παιδί που δεν αισθανόταν μονιμότητα, ότι εκεί που είναι θα μείνει για πολύ καιρό. Έχω ξεχάσει πια πόσα σπίτια έχουμε αλλάξει οικογενειακώς λόγω των μεταθέσεων του πατέρα μου και πια έχω χάσει και τον λογαριασμό σε πόσα θέατρα έχω παίξει, πόσα καμαρίνια έχω αλλάξει, πόσες συνεργασίες έχουν ξεκινήσει και κάποια στιγμή είχαν ημερομηνία λήξης. Όλο αυτό με έκανε να είμαι ένα παιδί μαθημένο να προσαρμόζεται στις καινούργιες καταστάσεις που έρχονταν κάθε φορά. Μου αρέσει αυτός ο κατά κάποιον τρόπο τσιγγάνικος τρόπος ζωής, ο φόβος της πλήξης που δημιουργεί μια μόνιμη κατάσταση με έκανε κάθε φορά να ψάχνω ένα καινούργιο τοπίο, γι’ αυτό και μετά από κάποια χρόνια άρχισα να ταξιδεύω πάρα πολύ και να ψάχνω προορισμούς μακρινούς, όχι τόσο τουριστικούς.  

• Δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός όταν ήμουν μικρή, δεν είχα συνειδητοποιήσει την κλίση μου, γιατί δεν είχε καμία σχέση το οικογενειακό περιβάλλον με καλλιτεχνικά. Ωστόσο, από τα εφηβικά μου χρόνια υπήρχε ένα ένστικτο που με οδηγούσε, ένιωθα να με μαγνητίζει ο χώρος της υποκριτικής. Στο σπίτι του παππού μου στο Καλλίφυτο Δράμας, όπου περνούσαμε το καλοκαίρι, μάζευα όλα τα εγγόνια και τους έπαιζα κάτι δραματικό. Η μεγαλύτερη ευχαρίστησή μου ήταν να τους βλέπω να κλαίνε.

Το να πάω να δω μια ωραία παράσταση, να επισκεφθώ μια έκθεση ζωγραφικής, τη στιγμή που λίγο μετά θα έρθω αντιμέτωπη με την ασχήμια της πόλης μου δεν είναι πολιτισμός.

• Κατάγομαι από Μικρασιάτες, οι παππούδες ήταν πρόσφυγες, και από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω ως παιδί είναι να είμαστε στους καναπέδες τα εγγόνια και η γιαγιά να μας λέει ιστορίες από τη Μικρασιατική Καταστροφή: πώς γλιτώσανε, πώς περπατήσανε μέσα στα βουνά, που τους κυνηγούσαν οι Τούρκοι. Τα παραμύθια που άκουγα, δηλαδή, δεν ήταν τόσο η Χιονάτη και η Σταχτοπούτα αλλά τα παραμύθια της γιαγιάς, τα οποία μετά ένιωθα ότι έπρεπε να αναπαραστήσω, να τα δείξω στα άλλα παιδιά της οικογένειας και να ζήσουμε όλη αυτήν τη δραματικότητα. Νομίζω ότι η σχέση μου με την υποκριτική δημιουργήθηκε και τυχαία, αν πιστεύουμε ότι υπάρχει το τυχαίο στη ζωή μας. Ενώ ήμουν στο πανεπιστήμιο, στη Φιλοσοφική, ένα βράδυ στην περίφημη ταβέρνα «Δόμνα» της Θεσσαλονίκης μού λέει μια κοπέλα «σε δύο μέρες θα πάω να δώσω στη δραματική σχολή του Κρατικού». Τη ρώτησα «τι θα δώσεις ακριβώς;» «Ένα ποίημα και έναν μονόλογο». Δεν είπα σε κανέναν τίποτα, γύρισα στο σπίτι μου, έψαξα να βρω ένα ποίημα του Ελύτη κι έναν μονόλογο της Ηλέκτρας και κρυφά απ’ όλους πήγα κι έδωσα εξετάσεις. Επειδή, πάλι, πιστεύω ότι κάτι γίνεται στο σύμπαν που μας οδηγεί, αν στην επιτροπή δεν ήταν ο Μίνως Βολανάκης, δεν θα είχα καμία τύχη στην υποκριτική. Ήταν ο διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου και έτυχε να είναι εκεί όταν έδωσα τις εξετάσεις, οι οποίες, σύμφωνα με τα δεδομένα τότε, ήταν ένα Βατερλό, δηλαδή και τα λόγια μου ξέχασα και από το τρακ δεν μπορούσα να σταθώ όρθια και ζήτησα να καθίσω σε μια καρέκλα. Οπότε, όταν έφυγα από κει, είχα το αίσθημα της ήττας βαθιά ριζωμένο μέσα μου, έφυγα ταπεινωμένη. Μετά από λίγες μέρες μου τηλεφωνούν από τη σχολή και μου λένε «πέρασες»! Εκ των υστέρων έμαθα ότι έθεσε βέτο ο ίδιος ο Βολανάκης, είπε «εγώ αυτήν τη μικρή τη θέλω». Για χρόνια με αποκαλούσε έτσι, «η μικρή», γι’ αυτό και ευγνωμονώ την τύχη μου και τον άνθρωπο αυτόν, γιατί δεν νομίζω ότι θα επιχειρούσα ξανά να δώσω εξετάσεις. Κάτι γίνεται και στροφάρει η ζωή σου ανάλογα με τη συνάντηση που μπορεί να έχεις και για μένα αυτή η συνάντηση ήταν σημαδιακή.

Φιλαρέτη Κομνηνού Facebook Twitter
Το όφελος από την ασχολία με το θέατρο είναι ότι σου επιτρέπει να παρατηρείς μια εφηβεία και, ασχέτως της βιολογικής ηλικίας, να μην εγκαταλείπεις το παιδί που έχεις μέσα σου, να μην το αποχαιρετάς.  Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

• Οι γονείς μου για ενάμιση χρόνο δεν ήξεραν τίποτα, νόμιζαν ότι πήγαινα στη Φιλοσοφική και παρακολουθούσα μαθήματα. Το μάθανε τελείως συμπτωματικά. Με φώναξε μια μέρα ο κλητήρας της σχολής, μου είπε «κάποιος κύριος θέλει να σε δει στο γραφείο» και βρέθηκα απέναντι στον πατέρα μου. Δεν με μάλωσε, δεν είπε τίποτα, με κοίταξε όμως με ένα βαθύ αίσθημα απογοήτευσης στο βλέμμα του που έλεγε «το κορίτσι μου, αυτή που ήθελα να γίνει καθηγήτρια, που ήταν στο πανεπιστήμιο, θα γίνει θεατρίνα;». Καρφώθηκαν στη μνήμη μου η απογοήτευση και το παράπονό του και δεν τα ξεπέρασα εύκολα. Βέβαια, συμφιλιώθηκα και με τον πατέρα μου και με την αντίδρασή του, γιατί ήταν μια γενιά που το επάγγελμα του ηθοποιού δεν το θεωρούσε και τόσο ευυπόληπτο. Από τη μια το συνέδεε με κάτι κάπως ανήθικο και από την άλλη ήταν ένα επάγγελμα που δεν σου εξασφάλιζε κάτι σίγουρο οικονομικά. Ήταν αδιανόητο το να εγκαταλείψεις μια πανεπιστημιακή καριέρα και να κυνηγάς δουλειά ως ηθοποιός. Τον πατέρα μου τον κατάλαβα μετά από χρόνια και αισθάνομαι ότι αντέδρασε όπως όλοι οι πατεράδες και τα αρσενικά εκείνης της εποχής. Δεν ήρθε ποτέ να με δει στο θέατρο, αλλά με δέχτηκε, ξαναγύρισα στο σπίτι – γιατί έφυγα από το σπίτι για ένα διάστημα όταν το μάθανε, μάζεψα τα πράγματά μου κι έμεινα στο σπίτι μια φίλης. Ωστόσο, πολύ γρήγορα παντρεύτηκα και έκανα τον γιο μου, έτσι αισθάνθηκαν τουλάχιστον ότι έχω κάνει οικογένεια.

• Τη Φιλοσοφική την τέλειωσα – και είδες τι παιχνίδια παίζει η ζωή; Αυτό που ήθελε ο πατέρας μου τού το έκανα δώρο, πήρα το πτυχίο μου και μετά, για πολλά χρόνια, υπήρξα επίκουρη καθηγήτρια και αργότερα αναπληρώτρια στο τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών. Δηλαδή η πανεπιστημιακή μου καριέρα κατά κάποιον τρόπο συμβάδιζε πάντα με το θέατρο. Υπήρξα και τυχερό παιδί, γιατί ήταν μια εποχή που συναντιόμουν με πάρα πολύ έντονους και σημαντικούς ανθρώπους.

• Η πρώτη παράσταση που έπαιξα ήταν το Ημέρωμα της στρίγκλας και νομίζω ότι το θέατρο με υποδέχτηκε με τους καλύτερους όρους. Επειδή τότε υπήρχε αξιοκρατία, η νεαρή ηθοποιός έπρεπε να παίξει κάτι πολύ μικρό, έτσι πήγα στην οντισιόν που έκανε ο Σεβαστίκογλου, ο οποίος είχε μόλις έρθει από το Παρίσι. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε οντισιόν και με διάλεξε να παίξω τον ρόλο της Μπιάνκα δίπλα στη Μάγια Λυμπεροπούλου. Ήταν μια παράσταση που χαρακτηρίστηκε εκ των υστέρων ως ιστορική γιατί παίχτηκε και στον Λυκαβηττό και είχε έρθει όλος ο θεατρικός κόσμος να τη δει. Μετά ακολούθησαν οι παραστάσεις με τον Ανδρέα Βουτσινά που επίσης ήταν μέντοράς μου, μου έμαθε την υποκριτική αλφάβητο. 

• Από τότε που κατέβηκα και εγκαταστάθηκα στην Αθήνα το 1996 έπαιξα σε αρκετές παραστάσεις του Εθνικού. Μία απ’ αυτές ήταν η Λυσσασμένη Γάτα, αργότερα ήταν το Τρίτο Στεφάνι, έπαιξα στον Ιππόλυτο στην Επίδαυρο και σε πολλές.

Φιλαρέτη Κομνηνού Facebook Twitter
Φαίδρα στον Ιππόλυτο το 2004. Μαζί της η Μπέτυ Βαλάση
Φιλαρέτη Κομνηνού Facebook Twitter
Στον ρόλο της Μάγκη στη Λυσσασμένη Γάτα με τον Δάνη Κατρανίδη το 1998

• Η διδασκαλία με έκανε να είμαι πιο απαιτητική και με τους μαθητές μου αλλά και με τον εαυτό μου, γιατί είναι αμφίδρομη η σχέση με τη νέα γενιά που καταλαβαίνεις ότι θέλει να σπάσει το κατεστημένο. Σε κάνει να συστήνεσαι ξανά και να αμφισβητείς αυτό που εσύ θεωρείς ότι έχεις κατακτήσει. Η διδασκαλία ήταν κέρδος και για μένα, γιατί έβαλα ερωτηματικό σε πράγματα που θεωρούσα δεδομένα κι έτσι τα τοποθέτησα σε άλλη βάση· αν ένας ηθοποιός της δικής μου γενιάς εμμένει σε αυτά που ξέρει, μηρυκάζει και αναπαράγει συνεχώς κάτι που ίσως κρίθηκε επιτυχημένο, αρχίζει σιγά σιγά να βαριέται και ο ίδιος. Ένας λόγος που πήγα στο θέατρο ήταν ότι ήθελα να αντιμετωπίσω αυτόν τον έμφυτο φόβο που είχα για την πλήξη. Συνειδητοποίησα ότι πιο πολύ με ενδιαφέρει η έρευνα στο θέατρο και στην υποκριτική, παίρνοντας βεβαίως και το ρίσκο μιας αποτυχημένης ερμηνείας. 

• Αυτή η τάση της αποδόμησης και του εκμοντερνισμού που γίνεται καμιά φορά και ελαφρά τη καρδία και με μια απλοϊκότητα και ευκολία δημιουργεί ένα άλλου είδους κατεστημένο: να κάνω κάτι που δεν έχει συμβεί, να κάνω το διαφορετικό. Όταν αυτό είναι το κίνητρό σου για να κάνεις την τέχνη, κάτι δεν πάει καλά. Ποια είναι η έμπνευσή σου, μόνο να προκαλέσεις; Ένας μεγάλος θεατράνθρωπος, ο Όστερμαϊερ, είπε ότι είναι πολύ μπανάλ πια να ανεβαίνει μια παράσταση για να σοκάρει – που αυτός κι αν έχει κάνει τολμηρές παραστάσεις. Κι αφού ο καθένας περνάει την εφηβεία του, κάνει την επανάστασή του στον τομέα της τέχνης του, καταλήγει ότι καταντά μια μπαναλιτέ κι αυτό, το να ξεκινάς με αυτή την προϋπόθεση, ότι θα κάνω οπωσδήποτε κάτι γιατί πρέπει να σοκάρω. Από την άλλη, η νέα, τολμηρή ματιά επιβάλλεται, γιατί με αυτόν τον τρόπο αξιοποιείς τα ερεθίσματα της εποχής σου. Όταν αυτήν τη στιγμή έχουμε μια πρωτοφανή έκρηξη βίας, δεν μπορείς να παρουσιάζεις έργα ήσυχα και τακτοποιημένα. Μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι από το «Fragile» του Στινγκ που λένε «η βία δεν οδηγεί πουθενά, και για όλους αυτούς που γεννήθηκαν κάτω από ένα θυμωμένο αστέρι ας μην ξεχνάμε πόσο εύθραυστοι είμαστε». Δεν ξέρω αν αυτό που βιώνουμε τώρα, αυτή η βιαιότητα στις συμπεριφορές, στις σχέσεις, οι γυναικοκτονίες, είναι αποτέλεσμα της πανδημίας ή μια παγκόσμια κρίση, αλλά είναι σοκαριστικό και δεν ξέρω πού θα οδηγήσει. Δεν ξέρουμε αν ζούμε την κορύφωση του φαινομένου και κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει ή αν αρχίζει να εγκαθίσταται μια καινούργια νοοτροπία, ιδεολογία ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

• Η Αθήνα, αν κανείς την δει αντικειμενικά και χωρίς συναισθηματική εμπλοκή, με το βλέμμα του ταξιδιώτη, είναι μια βρόμικη πόλη, άναρχη, και κάποια σημεία της είναι και πολύ άσχημα. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και κάποια ξέφωτα που είναι όμορφα, στην Πλάκα, στο Θησείο, αυτά που είναι γύρω από τον Ιερό Βράχο, όπου ξαφνικά ανασαίνεις και λες «πόσο πιο όμορφη θα μπορούσε να είναι αυτή η πόλη!». Είναι μεγάλη η ευθύνη των κατοίκων σε όλο αυτό, όλων εμάς που ας πούμε ότι έχουμε δημόσιο λόγο. Μου έρχεται στον νου μια ιστορία που μου είπαν φίλοι Μεξικανοί όταν ήμουν στο Μεξικό: επειδή το ιστορικό κέντρο της πόλης ήταν μια άθλια περιοχή, σε συνέντευξη που έδωσε σε ένα φαντασμαγορικό σόου μια διάσημη ηθοποιός τους, η Μαρία Φέλιξ, βγήκε μπροστά στην κάμερα και κατήγγειλε και έβρισε τον δήμαρχο, λέγοντας «αυτήν τη στιγμή δεν έχει καταντήσει απλώς το ιστορικό κέντρο παμβρόμικο αλλά έχει αυξηθεί και η εγκληματικότητα. Θα έπρεπε να βγάλεις το παντελόνι σου, γιατί δεν αξίζεις τίποτα». Την επόμενη μέρα βγήκαν συνεργεία καθαρισμού στο κέντρο, μέσα σε είκοσι μέρες καθαρίστηκε και πήραν και ειδικά μέτρα προστασίας όσον αφορά την εγκληματικότητα. Εκεί επηρέασε την κατάσταση η γνώμη μιας διασημότητας, εδώ αναρωτιέμαι ποιος δικός μας θα βγει και θα μιλήσει και θα τον πάρει κανείς στα σοβαρά.   

Φιλαρέτη Κομνηνού Facebook Twitter
Αυτό που μπορεί να μου δώσει μεγάλη χαρά αυτόν τον καιρό και να με κάνει να κάθομαι χωρίς πολλά λόγια να χαζεύω και να χαμογελάω είναι να βλέπω την εγγόνα μου. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

• Τα δημόσια πρόσωπα στην τέχνη οφείλουν να εκφράζουν τη γνώμη τους και να παίρνουν τα ρίσκα τους. Η αγωνία να είναι αρεστοί σε όλους, γιατί αυτό εξυπηρετεί την καριέρα τους, αυτόματα τους κάνει αδιάφορους και ανάλγητους – εγώ πάντα θαύμαζα τους ακτιβιστές καλλιτέχνες, αυτούς που κατάφεραν να μη γίνει απλώς μια μάσκα ναρκισσισμού η δημοφιλία τους, η δημοσιότητά τους γενικά.

820
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

• Εμείς κάνουμε τη δουλειά μας και προσπαθούμε να την κάνουμε όσο καλύτερα γίνεται – όσοι έχουν αναλάβει το συγκεκριμένο έργο στον δήμο ας βρουν τι πρέπει να κάνουν, δεν με αφορά το πώς. Αυτοί οι άνθρωποι είναι διαχειριστές της εξουσίας που τους δώσαμε εμείς, ας βρουν λοιπόν τους τρόπους, ας συμβουλευτούν τους ειδικούς και ας περάσουν σε άμεση δράση. Έχω κάνει καταγγελία για όλες τις μηχανές και τα αυτοκίνητα που έχουν ξεμείνει στους δρόμους εγκαταλειμμένα χρόνια, που τους έχουν βγάλει τα πιο πολλά σιδερικά κι έχουν μείνει κάτι κουφάρια, τα οποία μόνο βρομίζουν και δημιουργούν μια εικόνα θλιβερή, και μου απάντησαν «δεν έχουμε χώρους να τα μαζέψουμε». Και γιατί ως πολίτης να μπω στη διαδικασία να λυπηθώ το κράτος; Ας βρει χώρους, γιατί πρέπει απαλλαγούμε από αυτή την εικόνα της πόλης σε μόνιμη εγκατάλειψη, παραδομένη στη μιζέρια και τη βρόμα. Και μιλάμε για μια περιοχή σαν το Θησείο, που το επισκέπτεται το 95% των τουριστών. 

• Όταν ταξιδεύεις, αυτό που κερδίζεις και κατακτάς είναι ότι επισκέπτεσαι χώρες που είναι οργανωμένες και διαπιστώνεις την ποιότητα ζωής των κατοίκων, ότι αυτά τα πράγματα μπορούν να γίνουν αν υπάρχουν άνθρωποι στα κέντρα εξουσίας υπεύθυνοι, που ξέρουν και μπορούν να εξασφαλίσουν την ποιότητα ζωής στην καθημερινότητα. Την ίδια στιγμή αυτό σού δημιουργεί την αίσθηση ότι πρέπει να διεκδικεί ο πολίτης, γιατί είναι δικαίωμά του να ζει σε μια πόλη τουλάχιστον καθαρή. Αλλά υπάρχει μια παθητικότητα και κάτι σαν ανοσία πια, μια αδιαφορία και ένας απόλυτος πεσιμισμός ότι ζούμε σε μια χώρα όπου τίποτα δεν θα αλλάξει. Με πληγώνει αυτό, το ότι δεν διεκδικούμε πλέον το αυτονόητο. Μιλάμε για πολιτισμό εμείς οι άνθρωποι της τέχνης, αλλά πολιτισμός είναι η ίδια η καθημερινότητά μας. Το να πάω να δω μια ωραία παράσταση, να επισκεφθώ μια έκθεση ζωγραφικής, τη στιγμή που λίγο μετά θα έρθω αντιμέτωπη με την ασχήμια της πόλης μου δεν είναι πολιτισμός. 

• Ρομαντικά μιλώντας, θα σου έλεγα ότι, ναι, η τέχνη μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Είναι έμφυτη η ανάγκη στον καθένα μας να έρχεται σε επαφή με οτιδήποτε χαρακτηρίζεται ως τέχνη. Δεν αρκεί να έχεις ένα πολύ ωραίο σπίτι και ένα πολύ ωραίο αυτοκίνητο, η απουσία της τέχνης στη ζωή μας προκαλεί μιζέρια. Για μένα, επίσης, η τέχνη, πέρα από οτιδήποτε άλλο, είναι και καταφύγιο, παρηγοριά. Σε εποχές όπως αυτή που ζήσαμε με την πανδημία και τον εγκλεισμό, που έβλεπα τις αγαπημένες μου ταινίες, τις οποίες ανακάλυψα ξανά, ειδικά των μεγάλων Ιταλών δημιουργών, αισθανόμουν ότι μπορούσα να αντιμετωπίσω και, αν θέλεις, να ξεγελάσω τη μοναξιά που έφερε η πανδημία. Ήταν σαν ψυχοφάρμακο οι ταινίες. Γι’ αυτό και νιώθεις ένα είδος ευγνωμοσύνης απέναντι σε αυτό που πρόσφερε η τέχνη με την κάθε μορφή της στον άνθρωπο.

• Η αλήθεια είναι πως είναι κάπως μοναχική η πορεία μου γιατί δεν αισθάνομαι ότι ανήκω σε μια συγκεκριμένη παρέα ή σε συγκεκριμένα θέατρα, έτσι ώστε κάθε χρόνο να βρίσκομαι εκεί. Καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να επιθυμεί και να νοσταλγεί αυτή την οικειότητα που σου δημιουργεί μια ομάδα με ανθρώπους που γνωρίζεις και δεν χρειάζεται κάθε φορά να συστηθείς απ’ την αρχή, αλλά, από την άλλη, και αυτή η διαδρομή του ελεύθερου σκοπευτή φαίνεται πως με γοητεύει και γι’ αυτό και την ακολουθώ, γιατί η δουλειά μας έχει κάτι το τυχοδιωκτικό. Ήμουν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος δεκατρία χρόνια και είχα την ψυχολογία του θερμοκηπίου, γι’ αυτό και αποφάσισα να κάνω αυτή την εσωτερική μετανάστευση και να έρθω στην Αθήνα. Έχει το ρίσκο του αυτό, αλλά, από την άλλη, και το απρόβλεπτο κάθε καινούργιας συνεργασίας έχει τη γοητεία του. 

• Το όφελος από την ασχολία με το θέατρο είναι ότι σου επιτρέπει να παρατηρείς μια εφηβεία και, ασχέτως της βιολογικής ηλικίας, να μην εγκαταλείπεις το παιδί που έχεις μέσα σου, να μην το αποχαιρετάς.  

Φιλαρέτη Κομνηνού Facebook Twitter
H Φιλαρέτη Κομνηνού στο Εγώ, μια δούλα του Νίκου Χατζόπουλου. Φωτ.: Ελπίδα Μουμουλίδου

• Το έργο Εγώ, μια δούλα που έχει γράψει ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης είναι από τη σύλληψή του ανατρεπτικό. Έρχεται μια γυναίκα, η δούλα της Εκάβης, και ανατρέπει το ιερό τοτέμ που είναι η Εκάβη, που για χάρη της γράφτηκαν τραγωδίες. Μέσα από το χιούμορ και μια πολύ σαρκαστική διάθεση έρχεται να μιλήσει εκ μέρους μιας ανώνυμης γυναίκας, γιατί οι δούλες στο αρχαίο δράμα ποτέ δεν έχουν όνομα, και ουσιαστικά να κρίνει και να κατακρίνει τη συμπεριφορά μιας βασίλισσας που έχει γίνει ιερό θύμα πολέμου και παγκόσμιο σύμβολο. Η ιδιαιτερότητα που έχει το κείμενο του Χατζηγιαννίδη είναι ότι συνομιλώ με έναν μουσικό και δέχομαι ερωτήσεις απ’ αυτόν μέσω της μουσικής του. Επίσης, υποδύομαι μια γυναίκα με έντονη λαϊκότητα, έντονο θυμικό – παρόμοια υποκριτική συμπεριφορά δεν είχα μέχρι τώρα επιχειρήσει. Υπάρχει μια φράση στο έργο που λέει «στον στίχο 890 η Εκάβη δεν γυρίζει σε μια δούλα και της δίνει παράγγελμα να φέρει μπροστά της τον Πολυμήστορα; Ε, εγώ είμαι αυτή! Το όνομά μου, βέβαια, δεν αναγράφεται πουθενά, αλλά έτσι είναι, όλες εμείς ήμασταν ανώνυμες». Δηλαδή, δίπλα στα πρόσωπα που κρίθηκαν ως μυθικά υπήρξαν πάρα πολλοί άνθρωποι που η ανωνυμία τους δημιουργεί και ένα είδος οργής γιατί κανένας δεν μιλάει γι’ αυτούς, περνάνε στην Ιστορία πάντα χωρίς να ονοματίζονται, είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Το έργο αποκαθηλώνει κατά κάποιον τρόπο το πρόσωπο της Εκάβης. Τη συγκεκριμένη παράσταση σκηνοθετεί ο Νίκος Χατζόπουλος και η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνω ιδιαίτερα και τη συνεργασία μας και τις υπέροχες συζητήσεις μας.

• Αυτό που μπορεί να μου δώσει μεγάλη χαρά αυτόν τον καιρό και να με κάνει να κάθομαι χωρίς πολλά λόγια να χαζεύω και να χαμογελάω είναι να βλέπω την εγγόνα μου, να συναντιέμαι ξανά δηλαδή με την παιδική αθωότητα, ένα πλάσμα που είναι γεμάτο περιέργεια και με τις ματάρες της προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται γύρω της.  

• Η ζωή με έχει μάθει να μη χτίζω τα όνειρά μου σε μπαζωμένα ρέματα γιατί κάποια στιγμή το μπαζωμένο ρέμα θα φέρει την κατάρρευση. Και σ’ το λέω αυτό γιατί ανήκω σε μια γενιά που πιστέψαμε, τρέξαμε στις πορείες, διαμαρτυρηθήκαμε, φάγαμε ξύλο για ιδέες που πιστεύαμε, που τις υπερασπιζόμασταν και όταν έγινε η ανατροπή και η κατάρρευση νιώσαμε το κενό. Και μετά, επειδή έχεις ανάγκη από κάτι να σε στηρίζει, μοιραία επενδύσαμε πια στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό που θα έλεγα για μας, τους Έλληνες, είναι «φτάνει πια με την παθητικότητα, επιβάλλεται να διεκδικείς άλλη ποιότητα ζωής...» 

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η μεγάλη επιστροφή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη

Οθόνες / Η μεγάλη επιστροφή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη

Δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία του σειρά και ενώ μεσολάβησαν δύο μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες, ο χρυσός σεναριογράφος-σκηνοθέτης-πρωταγωνιστής επιστρέφει στο μέσο που τον ανέδειξε με τον «Maestro», που σηματοδοτεί και επίσημα την έναρξη μιας νέας εποχής στην τηλεοπτική μυθοπλασία.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ