Έφη Μουρίκη: Ο άνθρωπος, όταν ταπεινώνεται, συνήθως αναζητάει το μεγαλείο

Έφη Μουρίκη: Ο άνθρωπος, όταν ταπεινώνεται, συνήθως αναζητάει το μεγαλείο Facebook Twitter
Πιστεύω ότι σε μια τόσο βίαιη εποχή όπως η σημερινή, σε παγκόσμια κλίμακα και όχι μόνο στην Ελλάδα πρέπει να απλώνουμε πιο εύκολα το χέρι μας στη διαφορετικότητα, να είμαστε πιο ανοιχτοί και όχι τόσο κάθετοι και μονοδιάστατοι στις απόψεις μας.
0

Η ηθοποιός Έφη Μουρίκη υποδύεται μια μάνα που έρχεται αντιμέτωπη με τον δολοφόνο της ανήλικης κόρης της στο ψυχολογικό θρίλερ «Frozen» της Bryony Lavery. Τρία πρόσωπα συναντιούνται στη σκηνή, ο ψυχολογικά διαταραγμένος serial killer, μία δικαστική ψυχίατρος που τον παρακολουθεί και η μητέρα.


Αν και το αγγλικό θεατρικό έργο μοιάζει να απέχει από την ελληνική πραγματικότητα, σταδιακά καταλαβαίνεις ότι τα συναισθήματα που ξεδιπλώνονται και κυρίως οι πληγωμένες προσωπικότητες των ηρώων είναι απολύτως αναγνωρίσιμες.


Άλλωστε, οι ακραίες αποκαλύψεις ενοχλητικών κοινωνικών φαινομένων και τα σοκαριστικά εγκλήματα των τελευταίων ετών αποδεικνύουν περίτρανα ότι η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχής δεν έχει σύνορα. Από αυτήν τη διαπίστωση ξεκινήσαμε τη συζήτησή μας με τη γνωστή ηθοποιό, στο πλαίσιο μιας συνέντευξης σχετικά με το έργο που ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο.

Ένα χαρακτηριστικό της κοινωνίας γενικότερα είναι ότι δεν μας έχουν μάθει να αγαπάμε τις αδυναμίες μας. Ξεχνάμε ότι είμαστε απλοί, κοινοί θνητοί, υπάρχει μια λατρεία για τον «σούπερμαν». Πέρα από τα κοινά χαρακτηριστικά μας, καλώς ή κακώς όλοι μας προσπαθούμε για το ανώτερο.


— Εσείς βρίσκετε στο θέμα του «Frozen» κάτι που μας αφορά ως κοινωνία ή το θεωρείτε μακρινό;

Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια συναντάμε όλο και συχνότερα ανάλογα περιστατικά στη χώρα μας είναι σημαντικό. Ίσως μέχρι πριν από λίγα χρόνια να μην ήταν τόσο πολλά ή να μην έβγαιναν στη δημοσιότητα. Τώρα, πια, τα συναντάμε συχνά, δυστυχώς.

Η συγγραφέας είναι λάτρης της αρχαίας τραγωδίας και προσπάθησε να κρατήσει αυτήν τη δομή. Μάλιστα, σε κάποιες σημειώσεις της μιλάει για τις «Βάκχες» και την Αγαύη. Το έργο, νομίζω, αφορά πάρα πολύ την Ελλάδα του σήμερα και λόγω της βίας που συναντάμε στην καθημερινότητά μας.


— Άρα, είναι κάτι περισσότερο από το πορτρέτο ενός εγκληματία και τη διαχείριση μια απώλειας.

Από τη μία είναι το πορτρέτο ενός εγκληματία, μαζί με τα αίτια που τον οδήγησαν σε αυτό το έγκλημα. Από την άλλη, η ίδια η συγγραφέας λέει ότι έγραψε αυτό το έργο για να δείξει το κουράγιο των απλών ανθρώπων. Ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις οι άνθρωποι συγχωρούμε και πηγαίνουμε παρακάτω.


Πιστεύω ότι σε μια τόσο βίαιη εποχή όπως η σημερινή, σε παγκόσμια κλίμακα και όχι μόνο στην Ελλάδα, αυτό είναι κάτι που πρέπει να το θυμόμαστε. Να απλώνουμε πιο εύκολα το χέρι μας στη διαφορετικότητα, να είμαστε πιο ανοιχτοί και όχι τόσο κάθετοι και μονοδιάστατοι στις απόψεις μας. Έτσι, μπορούμε πραγματικά όχι μόνο να συγχωρήσουμε κάποιον αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό και να πάμε παρακάτω. Όταν έχουμε οργή μέσα μας, νιώθουμε ενοχή εμείς οι ίδιοι.

Έφη Μουρίκη: Ο άνθρωπος, όταν ταπεινώνεται, συνήθως αναζητάει το μεγαλείο Facebook Twitter
Η Δέσποινα Κούρτη και η Έφη Μουρίκη πρωταγωνιστούν στην παράσταση.


— Η οργή δεν οδηγεί στη βία;

Δεν υπάρχει κάτι πιο ακραίο στην κοινωνία μας από κάποιον που σκοτώνει παιδιά. Ξέρουμε ότι ακόμα και μέσα στις φυλακές υπάρχει ένας άγραφος νόμος παγκοσμίως εναντίον τους και τους σκοτώνουν. Σε κάτι τόσο ακραίο θα πρέπει και το κράτος, και η επιστήμη και εμείς να σκεφτούμε κάπως διαφορετικά. Με το έργο η συγγραφέας δεν αθωώνει την πράξη. Η βία φέρνει βία.


Είναι καταπληκτικό, αλλά με αφορμή το θέμα που δημιούργησε η συγγραφέας, παρουσιάζοντας μια γυναίκα να συγχωρεί τον δολοφόνο του παιδιού της, έψαξα και μελέτησα την περίπτωση πάρα πολλών γυναικών που χρειάστηκε να συγχωρέσουν για να πάνε παρακάτω.


— Εσείς από τι πιαστήκατε για να την ερμηνεύσετε;

Η συγκεκριμένη γυναίκα είναι εγκλωβισμένη στις ενοχές της γιατί έστειλε το παιδί της κάπου και έγινε ό,τι έγινε. Γαντζώνεται από το άλλο της παιδί, που στην ουσία είναι ένας ζωντανός νεκρός. Ζει στη σκιά, δεν του δίνουν σημασία ‒ έτσι συμβαίνει συνήθως με αυτά τα παιδιά, παχαίνουν, το ρίχνουν στο ποτό, έχει επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεσή τους η όλη κατάσταση. Είναι αόρατα και οι γονείς πολλές φορές νιώθουν ενοχές γιατί ζει το ένα παιδί και έφυγε το άλλο.


Εν προκειμένω, ήταν να στείλει τη μεγαλύτερη κόρη να πάει ένα κλαδευτήρι στη γιαγιά, αλλά τελικά στέλνει τη μικρότερη, η οποία πέφτει θύμα του δολοφόνου. Οι ενοχές είναι βαριές και, τελικά, η κόρη γίνεται σχεδόν μητέρα της μητέρας της και την οδηγεί στο να συγχωρήσει τον δολοφόνο.


Πολλές φορές οι παιδικές ψυχές, τα νεότερα παιδιά, είναι πολύ πιο καθαρά σε σχέση με το τι θέλουν και πώς βλέπουν την ίδια τους τη ζωή. Νομίζω ότι αυτό είναι που την οδηγεί στη συγχώρεση. Έτσι προχωράει προς τη ζωή και αφήνει πίσω τον θάνατο.

— Τι άλλες αναφορές είχατε;

Για μένα, ένας ηθοποιός πρέπει να διαβάζει λογοτεχνία. Επειδή ακριβώς στη λογοτεχνία ο συγγραφέας παρουσιάζει ανάγλυφα και τη σκέψη του ήρωα, μας δείχνει τα συναισθήματά του. Μελετάς χρόνια για να φτάσεις να γνωρίσεις την ανθρώπινη ύπαρξη.


Στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι ένας ετοιμοθάνατος ήρωας λέει μια πολύ σημαντική φράση στον πρίγκιπα Μίσκιν: «Πείτε μου, γιατί νιώθω μέσα μου πάρα πολλή αδικία και οργή και μίσος για τα πάντα γύρω μου, τι να κάνω;». Κι εκείνος του απαντάει: «Προχωρήστε και συγχωρέστε την ευτυχία των άλλων».


Νομίζω ότι εκεί είναι η ουσία όλων, στο ότι είμαστε ανίκανοι να προχωρήσουμε και μένουμε στάσιμοι, αποκτώντας εμμονές. Κυρίως δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε την ευτυχία των άλλων, το ότι εμείς είμαστε κοντά στον θάνατο, ενώ κάποιος άλλος προχωράει. Θέλουμε ο άλλος να πονέσει σχεδόν περισσότερο απ' όσο πονάμε εμείς οι ίδιοι.


Στο έργο, η μητέρα λέει ότι δεν θέλει να δει τον δολοφόνο να πεθαίνει, γιατί δεν θα υποφέρει όσο υπέφερε το παιδί της. Θέλουμε ο άλλος να πονέσει ακόμα πιο πολύ.

Συγχρόνως, ο Τσέχοφ λέει σε ένα γράμμα του ότι η αδιαφορία είναι το τελευταίο όπλο της αξιοπρέπειας. Αυτό ήταν άλλο ένα κλειδί σε σχέση με τον ρόλο και μέχρι πού μπορεί να φτάσει μια γυναίκα. Μπορεί να πονέσει, να μισήσει, να θέλει να εκδικηθεί, να έχει οργή, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αδιαφορήσει.


Λέει η ηρωίδα ότι δεν μπορεί να νιώσει οτιδήποτε για τον δολοφόνο του παιδιού της. Αλλά μπορεί να αδιαφορήσει και να πάει παρακάτω.

Έφη Μουρίκη: Ο άνθρωπος, όταν ταπεινώνεται, συνήθως αναζητάει το μεγαλείο Facebook Twitter
Η Έφη Μουρίκη με τον Σωτήρη Χατζάκη που υποδύεται τον ψυχολογικά διαταραγμένο serial killer.


— Το αγγλικό θέατρο αντλεί τη θεματολογία του από κοινωνικά θέματα. Οι Έλληνες συγγραφείς αρνούνται να το κάνουν.

Εμείς οι Έλληνες γενικότερα έχουμε μια τάση να κλείνουμε τα μάτια μας σε ό,τι πρόβλημα υπάρχει, να μην κοιτάμε το δικό μας σπίτι, τον εαυτό μας. Νομίζω ότι είναι μια χαρακτηριστική στάση του Έλληνα. Η έξυπνη παροιμία «να πεθάνει ο γάιδαρος του διπλανού μου» είναι ενδεικτική της κατάστασης. Στην Πελοπόννησο, μάλιστα, λέμε «γάιδαρος» και όχι «κατσίκα».


Είχα διαβάσει ένα γκάλοπ παλιότερα, όταν οι πολιτικοί ήταν ακόμα ψηλά στα μάτια του κόσμου, και στην ερώτηση «ποιον θα εμπιστευόσασταν να αναλάβει τα οικονομικά του σπιτιού σας» η απάντηση ήταν «κανένας». Με πολύ μεγάλη ευκολία τούς ψηφίζουμε να κυβερνήσουν τη χώρα, αλλά στο σπίτι μας δεν βάζουμε κανέναν. Μικρό χωριό, κακό χωριό.

— Όλα αυτά που οδήγησαν στην κρίση αξιών και στην οικονομική καταστροφή.

Νομίζω ότι το πρόβλημα υπήρχε και πριν έρθει η κρίση. Ένα μικρό ποσοστό νομίζω πως το έχει συνειδητοποιήσει, αλλά ως λαός συνεχίζουμε να έχουμε τη νοοτροπία που περιγράφει ο Σαρτρ στο «Κεκλεισμένων των θυρών», όπου όταν η Εστέλ, μια ηρωίδα, έρχεται αντιμέτωπη με τη φράση «είμαστε νεκροί», απαντάει «όχι, μη λέτε αυτήν τη λέξη, δεν είμαστε νεκροί, είμαστε απόντες».


Νομίζω ότι συνεχίζουμε να κλείνουμε τα μάτια μας σε μερικά θέματα. Όχι ότι δεν υπάρχει μια μερίδα του κόσμου που έχει συνείδηση. Προσπαθούν, και αυτό είναι το πολύ θετικό, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει και η άλλη πλευρά! Η τηλεόραση μας δείχνει τις χειρότερες πλευρές μας. Δεν είναι δυνατόν αυτά τα ριάλιτι να έχουν τέτοια απήχηση φέτος.


— Μα, υπάρχει πάντα η ανώριμη πλευρά.

Νομίζω ότι με αυτή την κατάσταση η ανώριμη πλευρά έγινε ακόμα πιο ανώριμη και η συνειδητοποιημένη ακόμα πιο συνειδητοποιημένη.


— Ξέρετε, είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσει ο μέσος πολίτης τις τεράστιες αλλαγές που συντελούνται αυτήν τη στιγμή.

Ζούμε σε μια εποχή που προχωράει πάρα πολύ γρήγορα, προχωράνε οι τέχνες, οι επιστήμες, η τεχνολογία, τα πάντα. Έρχονται νέα πράγματα στην επιφάνεια. Πιστεύω ότι πρέπει να προχωράμε. Το φεμινιστικό κίνημα, όταν ξεκίνησε, μπορεί να είχε και υπερβολή, αλλά οτιδήποτε βοηθάει στην ελευθερία και στην εξέλιξη των ανθρώπων με βρίσκει σύμφωνη.


Πιστεύω πάρα πολύ στην ελευθερία και στον σεβασμό στις επιλογές του άλλου. Μερικές φορές χρειάζεται ακόμα και η υπερβολή. Καλώς γίνονται. Το σύστημα είναι πάρα πολύ γερό και δεν αφήνει καθόλου εύκολα τη νέα φωνή να ακουστεί. Πολλές φορές αυτό γίνεται με βία, όπως σε πολλές επαναστάσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια της Ιστορίας, αλλά πιστεύω ότι οι υπερβολές είναι απαραίτητες για να προχωρήσουμε.


Εύχομαι στα νέα παιδιά, επειδή πολλές φορές η οικογένεια μπορεί να γίνει φυλακή γι' αυτά, να αρχίσουν να γίνονται πιο ανοιχτοί και πιο απελευθερωμένοι άνθρωποι σε σχέση με όλα αυτά.

 

— Η ελληνική κοινωνία αντιστέκεται με σθένος.

Παραμένει μια φαλλοκρατική και συντηρητική κοινωνία. Σας διαβεβαιώ ότι στο θέμα της γυναίκας είμαστε πάρα πολύ πίσω. Αυτό το βλέπω σε καθημερινή βάση, από το πώς της συμπεριφέρεται η κοινωνία.


— Φτάνει μέχρι και σε ακραία εγκλήματα.

Συνήθως, όταν μια γυναίκα πέσει θύμα βιασμού, το να πάει στο δικαστήριο είναι ένας δεύτερος βιασμός. Γιατί το παραμικρό που έχει κάνει στη ζωή της, που μπορεί να είναι απολύτως φυσικό, εκεί παίρνει άλλες διαστάσεις και την κάνει δακτυλοδεικτούμενη.


Δεν είναι τυχαίο ότι βγήκαμε πρώτοι στα σχόλια μίσους στο Διαδίκτυο. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι τέλειος και όταν έρχονται οι δυσκολίες νιώθει και αδικημένος και οργισμένος, αλλά αυτό δεν πρέπει να διαιωνίζεται και να χτυπάμε τον απέναντι.


Βεβαίως και πρέπει να εκτονώνουμε την οργή μας, να πενθούμε την απώλεια, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να προχωρήσουμε.


Ένα άλλο χαρακτηριστικό της κοινωνίας γενικότερα είναι ότι δεν μας έχουν μάθει να αγαπάμε τις αδυναμίες μας. Ξεχνάμε ότι είμαστε απλοί, κοινοί θνητοί, υπάρχει μια λατρεία για τον «σούπερμαν». Πέρα από τα κοινά χαρακτηριστικά μας, καλώς ή κακώς όλοι μας προσπαθούμε για το ανώτερο.


Αν δεν αγαπήσουμε τις αδυναμίες μας, κινδυνεύουμε να παρεκτραπούμε. Ένα τρανταχτό παράδειγμα ενός ανθρώπου που μίσησε τις αδυναμίες του, ενώ ήταν ένας κοινός θνητός, είναι ο Χίτλερ, που έφτιαξε τον Υπεράνθρωπο και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε. Και σήμερα το έχουμε πολύ έντονα αυτό γύρω μας. Ο άνθρωπος, όταν ταπεινώνεται, συνήθως αναζητάει το μεγαλείο.

Info

Frozen

Μετάφραση: Αννίτα Δεκαβάλλα

Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης

Παίζουν: Σωτήρης Χατζάκης, Έφη Μουρίκη, Δέσποινα Κούρτη

Θέατρο Από Μηχανής (Ακαδήμου 13, 210 5232097, www.amtheater.gr)

Παρασκευή, Σάββατο 21:00 και Κυριακή 20:00

Μέχρι Κυριακή 10 Φεβρουαρίου

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Στην Ελλάδα οι θεατρικοί συγγραφείς είναι άστεγοι»

Ρεπορτάζ / «Στην Ελλάδα οι θεατρικοί συγγραφείς είναι άστεγοι»

Η πλήρης αδιαφορία και η υποτίμηση που επιδεικνύει ο κρατικός μηχανισμός απέναντι στη νεοελληνική δραματουργία καταπνίγουν τις φιλοδοξίες των νέων αλλά και των καταξιωμένων συγγραφέων, ενώ καταστρέφουν κάθε ελπίδα προώθησης του σύγχρονου ελληνικού έργου στο εξωτερικό.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Άρτεμις Χρυσοστομίδου εμπνεύστηκε ένα θεατρικό έργο κοιτάζοντας μια διαρροή του αποχετευτικού

Θέατρο / Η Άρτεμις Χρυσοστομίδου εμπνεύστηκε ένα θεατρικό έργο κοιτάζοντας μια διαρροή του αποχετευτικού

Μια σύντομη κουβέντα με τη συγγραφέα και σκηνοθέτη της παράστασης «Πώς θα αποφύγετε τα ατυχήματα της καθημερινής ζωής» που κάνει πρεμιέρα στο Bios
ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΣΤΑΜΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ