«Bros» του Ρομέο Καστελούτσι στη Στέγη: Ένας σπάνιος συνδυασμός ηδονής και ενόχλησης

«Bros» του Ρομέο Καστελούτσι στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση Facebook Twitter
Μπορούν τα σώματα να σπάσουν τις αλυσίδες τους και να διαπραγματευτούν το μέλλον τους, αψηφώντας τον Νόμο που τα διαμόρφωσε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο; Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
0

Αν ο Φουκό είχε δίκιο, τότε το παιχνίδι της πολιτικής σήμερα διεξάγεται πάνω στα σώματά μας. 

Δεν υπάρχει μορφή εξουσίας που να μη λαχταρά ένα κομμάτι μας, να μην επιδιώκει να ορίσει τις συνήθειές μας, τις στάσεις και τις μετακινήσεις μας, τι μπαίνει και τι βγαίνει από τις οπές μας, τι κάνουμε με τα ωάρια και με τα έμβρυά μας, τι σχέση έχουμε με τα μικρόβιά μας, πότε και πώς πεθαίνουμε, ακόμη και τι επιτρέπεται να κάνουμε με τη σορό μας.

Υπό το λάβαρο της κανονικότητας –αυτής της πιο καθοριστικής λειτουργίας της εξουσίας στον κόσμο μας–, οικογένεια και κράτος συνασπίζονται προκειμένου να επιδοθούν σε μια εξονυχιστική παρατήρηση, σ’ έναν ακόρεστο έλεγχο της καθημερινής ζωής των παιδιών-υπηκόων τους, μη διστάζοντας, μάλιστα, να ασκήσουν βία προς χάριν της συμμόρφωσής τους.

Δεν υπάρχει μορφή εξουσίας που να μην ονειρεύεται πειθήνια σώματα, σώματα που υπακούουν στον Νόμο, που φέρουν τον Νόμο, που έχουν διαποτιστεί από τη λογική του (ή την αυθαιρεσία του), ζούνε δηλαδή με το φόβητρό του αλλά ταυτόχρονα τον έχουν καταπιεί, τον έχουν ενστερνιστεί, και προσπαθούν, με τη σειρά τους, να τον επιβάλουν. 

Στην παράσταση του Καστελούτσι δεν υπάρχει κείμενο (εκτός από μερικές επιγραφές): όλα συμβαίνουν στα όρια των σωμάτων. Αυτά ακολουθούν εντολές, αυτά βασανίζονται, αυτά ματώνουν. Και στο τέλος αυτά παραδίδονται σε σπασμούς, σε ένα είδος ομαδικής επιληπτικής κρίσης.

Ως επί το πλείστον, (ανά)μέσα σε τέτοια σώματα διάγουμε τον βίο μας. Υπάρχει δυνατότητα διαφυγής; Μπορούν τα σώματα να σπάσουν τις αλυσίδες τους και να διαπραγματευτούν το μέλλον τους, αψηφώντας τον Νόμο που τα διαμόρφωσε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο;

«Bros» του Ρομέο Καστελούτσι στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση Facebook Twitter
Ο Καστελούτσι δεν αφηγείται μια μονοσήμαντη ιστορία. Όπως είπε και ο ίδιος, δεν κάνει «θέατρο καταγγελίας» αλλά «θέατρο ομίχλης». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο Καστελούτσι αναρωτιέται επιλέγοντας να φέρει επί σκηνής μια κραυγαλέα περίπτωση, ένα αστυνομικό σώμα (ίσως όχι και τόσο τυχαίο ότι το αποκαλούμε έτσι), η όψη του οποίου παραπέμπει αμυδρά, όπως επεσήμανε ο ίδιος μετά το τέλος της παράστασης, στην Αμερική της δεκαετίας του εβδομήντα. 

Σταδιακά εισερχόμαστε στον χώρο τους, τον χώρο που ορίζουν με τις πράξεις τους αυτοί οι «bros», εκεί όπου διεξάγουν τα μικρά τελετουργικά της «αδελφότητάς» τους, εκεί όπου αφήνουν τις δυνάμεις των μυστικών πρακτικών τους να εκδιπλωθούν άφοβα και να τους ενώσουν σε ένα αρραγές σύνολο με κοινούς κώδικες και συναφείς επιδιώξεις.

Οι πρώτες εικόνες της συνύπαρξής τους διαγράφονται αποκαρδιωτικές: άλλοι χασκογελούν ανάλγητα ενόσω «στήνονται» για να φωτογραφηθούν πίσω από τον κατάκοιτο γέροντα-ατραξιόν, άλλοι παίζουν ζάρια, άλλοι διασκεδάζουν κλωτσώντας μια φασκιωμένη κούκλα που μοιάζει με άψυχο παιδί... «Δεν ξέρουν τι να κάνουν, οπότε αντιγράφουν», μας έχει προειδοποιήσει ένα από τα ρητά της έναρξης. «Δεν έχουν ιδέες, δεν μπορούν να βρουν υλικό, οπότε χρησιμοποιούν τους εαυτούς τους».

Πώς θα βγούμε από αυτή τη μηχανή, αν είμαστε διαρκώς εντός της;

Αχός ποδοβολητού, εκπυρσοκροτήσεις, συνεχείς μετακινήσεις, στρόβιλος επιθυμιών, λιβιδινικές πολλαπλότητες που εκτινάσσονται όπως οι υγροί πίδακες από τις φιάλες του παιχνιδιάρικου, αυτοσχέδιου μουσικού «οργάνου», το οποίο, έχοντας εκτοπίσει το περιστρεφόμενο πολυβόλο-γίγαντα της έναρξης, καταλαμβάνει τώρα τη σκηνή χύνοντας νότες και υγρά κι αφυπνίζοντας τις εντάσεις που καραδοκούν κάτω από τις ομοιόμορφες στολές της υποταγής.

«Bros» του Ρομέο Καστελούτσι στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση Facebook Twitter
Στην παράσταση του Καστελούτσι δεν υπάρχει κείμενο (εκτός από μερικές επιγραφές): όλα συμβαίνουν στα όρια των σωμάτων. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Πράγματι, οι ισορροπίες γρήγορα αλλάζουν. Όσο περνάει η ώρα, ολοένα και περισσότερο η βία που ασκούν οι «bros» επιστρέφει στους ίδιους, σαν μπούμερανγκ, για να τους αναστατώσει, να εκτρέψει τα οργανωμένα, πειθαρχημένα σώματά τους, να μπολιάσει τους θύτες με την οδύνη των θυμάτων, να οδηγήσει στην αντιστροφή των ρόλων, στη σύγχυση των ταυτοτήτων, στο σπάσιμό τους. 

Από τα θραύσματα κανένας δεν ξέρει τι θα γεννηθεί (ούτε καν ο πάνσοφος Μπέκετ, το ασπρόμαυρο φωτογραφικό πορτρέτο του οποίου φιλοξενείται φευγαλέα επί σκηνής). Οι ψυχικές διαδικασίες διαθέτουν τεράστια δυνατότητα ευελιξίας, αναπροσαρμογής, δημιουργικότητας, αρκεί να δοθεί η πρωτοκαθεδρία στο σώμα, μοιάζει να λέει ο Καστελούτσι.

Πώς, όμως, θ’ ανοίξει ο δρόμος των διαπραγματεύσεων πέρα από το καθεστώς της νόησης και της λογικής; Μόνο αν εξοβελιστεί η υπερβατικότητα της Ιδέας, το δικαστήριο του ορθού λόγου, ο άνθρωπος-νομοθέτης, μόνο τότε θα γκρεμιστεί η μάσκα του κυριαρχικού Εγώ που έχει φέρει την κοινωνία και τον πλανήτη σε τέτοιο πρωτοφανές αδιέξοδο.

Η χειραφέτηση των σωμάτων, αυτό μας απομένει: η κατάλυση των παγιωμένων θέσεων, η ιχνηλάτηση των ορίων του πόνου και της χαράς, η εξερεύνηση ανοίκειων επιδράσεων, η ελεύθερη εκδίπλωση πέρα από ιδεολογίες, θρησκείες, και πάσης φύσεως ρυθμιστικές κοσμοθεωρίες. Με το σώμα επικοινωνούμε, μετά έρχεται το πνεύμα, λέει ο Σπινόζα. 

Κανένας πλέον δεν κατανοεί τον προφήτη Ιερεμία, τον γέροντα που εμφανίζεται στην αρχή της παράστασης μονολογώντας σε μία γλώσσα δήθεν μυστικιστική και ακατανόητη. «Ο ιεροφάντης, ένας από τους γραφειοκράτες του θεού-δεσπότη», σημειώνει ο Ντελέζ.

Το λογοκεντρικό υποκείμενο απέτυχε, ας δοκιμάσουμε ένα άλλο μοντέλο, βασισμένο στις εντασιακότητες, στις δονήσεις, σε όλα όσα, θεατά και αθέατα, πυροδοτούν μια διαφορετική μορφή λογισμού, μια ασυνείδητη επεξεργασιακή διαδικασία, μια μυστική αλληλεγγύη μεταξύ των επιμέρους κομματιών εκείνης της άγνωστης και θορυβώδους ζωής που εκτυλίσσεται δίπλα μας, αδάμαστη και απειθάρχητη, και μας περιμένει.

«Bros» του Ρομέο Καστελούτσι στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση Facebook Twitter
Από τα θραύσματα κανένας δεν ξέρει τι θα γεννηθεί (ούτε καν ο πάνσοφος Μπέκετ, το ασπρόμαυρο φωτογραφικό πορτρέτο του οποίου φιλοξενείται φευγαλέα επί σκηνής). Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Η ψευδαίσθηση ότι το δίκαιο θα μας σώσει από τη βία εγκαθιδρύοντας μια τάξη που ρυθμίζει τη βία (Μπένγιαμιν) έχει διαρραγεί. Οι αστυνομικοί είναι βίαιοι, επειδή τους επιτρέπει ο Νόμος να είναι (Καστελούτσι ακολουθώντας τον Μπένγιαμιν). «Ο νόμος των όλων βασιλέας / των θνητών και αθανάτων / δικαιώνει το πιο βίαιο έργο / με το πανίσχυρο χέρι του», έγραφε ο Πίνδαρος επισημαίνοντας πρώτος τη σκανδαλώδη σύνθεση των δύο κατεξοχήν αντιθετικών αρχών, της Βίας και της Δίκης (Agamben). Και είναι, επίσης, το Κράτος και η Βία οι δύο μορφές που επιβλέπουν το δέσιμο του Προμηθέα με αλυσίδες στην κορυφή του Καυκάσου, σύμφωνα με τον Αισχύλο. 

Οι αρχαίοι ήξεραν. Και τώρα, όμως, έχουμε ακόμα επιλογή: αν η πολιτική έχει γίνει βιοπολιτική, αν ο αγώνας κυριαρχίας διαδραματίζεται περισσότερο από ποτέ επί των σωμάτων, τότε αυτά είναι που καλούνται να συνθέσουν, με νύχια και με δόντια (κυριολεκτικά), το locus της αντίστασης. 

Στην παράσταση του Καστελούτσι δεν υπάρχει κείμενο (εκτός από μερικές επιγραφές): όλα συμβαίνουν στα όρια των σωμάτων. Αυτά ακολουθούν εντολές, αυτά βασανίζονται, αυτά ματώνουν. Και στο τέλος αυτά παραδίδονται σε σπασμούς, σε ένα είδος ομαδικής επιληπτικής κρίσης.

Όμως ακριβώς επειδή κοπιάζουν, αλληλεπιδρούν, χτυπούν και χτυπιούνται, κάτι σημαντικό δείχνει να μετακινείται. Το labour που παράγεται επί σκηνής ενεργοποιεί παράλληλα το σώμα του θεατή – ως όλον, αλλά και κάθε όργανο χωριστά... 

«Bros» του Ρομέο Καστελούτσι στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση Facebook Twitter
Η ψευδαίσθηση ότι το δίκαιο θα μας σώσει από τη βία εγκαθιδρύοντας μια τάξη που ρυθμίζει τη βία (Μπένγιαμιν) έχει διαρραγεί. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο Καστελούτσι δεν αφηγείται μια μονοσήμαντη ιστορία. Όπως είπε και ο ίδιος, δεν κάνει «θέατρο καταγγελίας» αλλά «θέατρο ομίχλης». Ανιχνεύει τις άρρητες διεργασίες, τις ροές, τις ανταλλαγές, τις μεταμορφώσεις. Τα υλικά της τέχνης του είναι τα Σώματα: κυρτωμένα ή ευθυτενή, ένστολα ή γυμνά, ανδρικά ή παιδικά, μαραμένα ή ανθηρά, τσακισμένα ή επιβλητικά.

Η Αισθητική του δεν αφορά το Κάλλος αλλά τις μετακινήσεις της σάρκας, τις αλληλουχίες των αισθήσεων, εκείνα τα ύψη και τα βάθη που είναι δύσκολο, ή μάλλον αδύνατον, να τους αντισταθείς, όσο κι αν σε φοβίζουν.

Μια αισθησιακή αποπλάνηση, ένας σπάνιος συνδυασμός ηδονής και ενόχλησης, ο οποίος περιέργως αποκτά διάσταση πολιτική. Και αυτός ο συνδυασμός είναι ο μόνος Νόμος που ο Καστελούτσι αναγνωρίζει.

Bros
Σύλληψη και σκηνοθεσία: Ρομέο Καστελούτσι
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση - Κεντρική Σκηνή
Ακόμα δύο παραστάσεις (sold out): Σάβ 1/10, 20:30 & Κυρ 2/10, 17:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση: Ο καλλιτεχνικός προγραμματισμός για τη σεζόν 2022-23

Θέατρο / Στέγη Ιδρύματος Ωνάση: Ο καλλιτεχνικός προγραμματισμός για τη σεζόν 2022-23

Τζον Μάλκοβιτς, Ρομέο Καστελούτσι, Ρομέν Γαβράς, «Σπιρτόκουτο The Musical», Ευριπίδης Λασκαρίδης, Ευθύμης Φιλίππου και άλλα κορυφαία διεθνή και εγχώρια ονόματα στο ρεπερτόριο της Στέγης για τη νέα σεζόν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Χορός / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Μακάρι να ήμουν απόλυτα λαϊκός καλλιτέχνης»

Η Λουίζα Αρκουμανέα είδε τον «Εγκάρσιο Προσανατολισμό» στο Λονδίνο και έκανε μια διεξοδική συζήτηση με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, με αφορμή την ελληνική πρεμιέρα του νέου του έργου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση τον Δεκέμβριο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η αστυνομική βία πρωταγωνιστεί στην καθηλωτική παράσταση του Ρ. Καστελούτσι στο κέντρο των Βρυξελλών

Θέατρο / Η αστυνομική βία πρωταγωνιστεί στην καθηλωτική παράσταση του Ρ. Καστελούτσι στο κέντρο των Βρυξελλών

Η παράσταση του Καστελούτσι κάνει κατάληψη στον δημόσιο χώρο και έχει να κάνει με την αστυνομία. Καθώς διαδραματίζεται μπροστά στα κτίρια της αστυνομίας η μίμηση δε θα μπορούσε να είναι πιο πιστή, έντονη και πειστική.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ