Στο Rolling Stone με αφορμή μια σειρά συναυλιών που έχει προγραμματίσει ο Bob Dylan στην Νέα Υόρκη, πόσταραν ένα βίντεο που έχει ανέβει στο youtube την εποχή που η Patti Smith περιόδευε μαζί του, ανοίγοντας τις συναυλίες του. Ήταν το 1995 και για σύντομο χρονικό διάστημα. Την είχε προσκαλέσει ο ίδιος να τον συνοδεύσει στις τελευταίες συναυλίες της περιοδείας του. Εκτός όμως από αυτό της στάθηκε σε μια αρκετά δύσκολη ψυχολογικά περίοδο στην ζωή της και την καριέρα της, κάνοντας της μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί. Να τραγουδήσουν μαζί ένα δικό του κομμάτι πάνω στην σκηνή. Όταν μιλάει για την σύντομη αλλά αρκετά σημαντική συνεργασία τους, η Smith αισθάνεται ευγνωμοσύνη, σαν αυτή του η χειρονομία να της έσωσε την ζωή. Διηγείται χαρακτηριστικά:
«Μου πρότεινε να διαλέξω όποιο κομμάτι ήθελα από τον κατάλογο του για να το τραγουδήσουμε μαζί. Έτσι κοίταξα στο βιβλίο με τους στίχους του και συνειδητοποίησα τι μοναδική ευκαιρία μου έδινε. Ήταν κάποιος που θαύμαζα και λάτρευα από τα 15 μου και που μου έδινε την ευκαιρία να ερμηνεύσω μαζί του ένα από τα κομμάτια του. Και διάλεξα το ‘Dark Eyes’ και ο Bob και εγώ το τραγουδούσαμε μαζί για πολλές μέρες έπειτα.»
Η Smith εκείνο το διάστημα προσπαθούσε να ξεπεράσει τον χαμό του άντρα της Fred "Sonic" Smith των MC5 που είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν. Ταυτόχρονα προσπαθούσε να αναστήσει την καριέρα της μετά από ένα τεράστιο διάλειμμα 17 χρόνων. «Ειλικρινά δεν ήμουν σίγουρη πώς θα με δεχόταν το κοινό ή τι έπρεπε να κάνω. Το να με στηρίξει έτσι - ο Dylan- ήταν κάτι πολύ σημαντικό για μένα.»
Σχεδόν κάθε βράδυ, η Smith εμφανιζόταν στο τέλος περίπου της συναυλίας και έκαναν μαζί ένα τρυφερό ντουέτο σε ένα ξεχασμένο κομμάτι του από το 1985, το “Dark Eyes” που το είχε παίξει μια φορά μόνο παλιά. «Για μένα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία», είπε η Smith «Πραγματικά ένοιωθα μια τεράστια ευτυχία και αξιοπρέπεια όταν τραγουδούσα μαζί του. Σκεφτόμουν από μέσα μου πόσο σημαντικός μου ήταν, ένας ήρωας που μου έδινε μεγάλη χαρά.»
Η Patti Smith γνώρισε για πρώτη φορά τον Bob Dylan το 1975 όταν την είδε να παίζει με το συγκρότημα της στα πρώτα βήματα τους. Σε μια συζήτηση που είχε με τον Thurston Moore για το περιοδικό BOMB, το 1996 είχε πει:
«Τον γνώρισα στα παρασκήνια του Bitter End. Δεν είχαμε ακόμη ντράμερ τότε. Ήμασταν οι 4 μας μόνο και δεν μας είχαν υπογράψει ακόμη. Κάποιος μας είπε ότι ήταν εκεί. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Άρχισα να επαναστατώ. Έκανα κάποιες αναφορές, μερικά λοξά πράγματα για να του δείξω ότι ήξερα ότι ήταν εκεί. Και μετά ήρθε στα παρασκήνια. Ήταν πολύ ευγενικό από μέρους του. Με πλησίασε και γω στριφογύριζα συνέχεια. Ήμασταν σαν δύο πιτ μπουλ που κάνουν κύκλους. Ήμουν νέα και αφελής. Είχα πολύ αδρεναλίνη μέσα μου. Με ρώτησε, "Υπάρχουν τίποτα ποιητές εδώ πέρα;» Και του απάντησα, «δεν μου αρέσει η ποίηση πια. Η ποίηση είναι μια βλακεία."
Πραγματικά συμπεριφέρθηκα σαν βλαμμένη. Σκέφτηκα ότι δεν θα μου ξαναμιλούσε ποτέ. Και μετά την επόμενη μέρα είδα μια φωτογραφία στο εξώφυλλο της Village Voice. Ο φωτογράφος τον είχε βάλει να με αγκαλιάσει. Ήταν μια πολύ κουλ φωτογραφία. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα αλλά μου θύμισε τον τρόπο που είχα φερθεί. Μετά από μερικές μέρες τον είδα να περπατάει στο δρόμο. Έβαλε το χέρι του στο σακάκι του – μου άρεσε που φόραγε ακόμη τα ίδια ρούχα που είχε στην φωτογραφία - έβγαλε την Village Voice και μου είπε «Ποιοι είναι αυτοί οι δύο; Τους ξέρεις;» Και τότε χαμογέλασε και ήξερα ότι όλα ήταν μια χαρά. Την πρώτη φορά που τον άκουσα να τραγουδάει ήταν το 1964. Είχα πάει να δω την Joan Baez. Είχε αυτόν τον τύπο μαζί της. Τον Bobby Dylan. H φωνή του ήταν σαν να ακούς μοτοσυκλέτα να περνάει σε ένα χωράφι με καλαμπόκια.»
O Dylan σπάνια πλέον προσκαλεί κόσμο να τον συνοδεύσει πάνω στην σκηνή. --Μ.Π.
σχόλια