ΤΟ 2020 ΕΙΝΑΙ Η ΧΡΟΝΙΑ που η ντίσκο επέστρεψε, μόνο που όλοι τελικά την περάσαμε κλεισμένοι στα σπίτια μας και όχι σε κάποια πίστα ή σε κάποιο κλαμπ/μπαρ να χορεύουμε τα χιτ της νέας εποχής μέχρι πρωίας. Είναι ένα θέμα το πώς βιώνουμε τη μουσική που βγαίνει τελευταία: από απόσταση, χωρίς ουσιαστική διασκέδαση (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και μέσα από τα social media και τον ψηφιακό κόσμο.
Σε αυτόν τον ταλαιπωρημένο, από κάθε άποψη, καιρό, επομένως, έτυχε μάλλον απρογραμμάτιστα –ή και όχι– ορισμένα από τα μεγαλύτερα γυναίκεια ονόματα της ποπ να στρέψουν το βλέμμα προς τις δεκαετίες του '70 και του '80 και να πιάσουν εκ νέου ένα από τα πιο χορευτικά είδη της μουσικής.
Μάλλον, καλύτερα, ο Covid-19 ήρθε ακάλεστoς γενικότερα και πιο ειδικά στην περίπτωση π.χ. της Dua Lipa με το Future Nostalgia, τον πρώτο δίσκο - ένδειξη ότι ξαναγυρνάμε στην αστρόσκονη, τις ντισκομπάλες, την περμανάντ και τις πούλιες. Βέβαια, αναγκάστηκε να το κυκλοφορήσει γιατί διέρρευσε πρόωρα οπότε δεν σήκωνε περαιτέρω σκέψεις.
Προσωπικά, είμαι ακόμη περίεργη αν η Murphy σοβαρολογούσε ότι ετοιμάζει μια ρέγκε δουλειά, όταν έπαιρνε συνέντευξη από την Jessie Ware για το Interview τον περασμένο Ιούνιο.
Ακολούθησε το Chromatica της Lady Gaga που άλλαξε ημερομηνίες μέχρι να βγει για να μην πέσει μέσα στην πρώτη καραντίνα. Αντίθετα η Jessie Ware δεν πτοήθηκε και το απρόσμενο What's Your Pleasure?, ένα άλμπουμ που έκανε για να αποδράσει από την πραγματικότητα, και ένα από τα καλύτερα της χρονιάς, κατάφερε να αναστήσει τη σχεδόν ξεχασμένη μουσική της καριέρα.
Δεν ήταν η μόνη που ένιωθε μια ανάγκη για εξωστρέφεια και απόδραση όταν τριγύρω καταρρέει ο κόσμος. Το ίδιο συνέβη και στην Kylie Minogue που η νέα της δουλειά συνέπεσε με το δεύτερο κύμα πανδημίας στην Ευρώπη.
Το Disco –κατευθείαν στο ψητό από τον τίτλο (sic)– είναι το 15ο άλμπουμ της και έρχεται δυο χρόνια μετά το Golden του 2018. Απέχει μίλια ηχητικά από την προηγούμενη απόπειρά της σε πιο country μονοπάτια, αλλά και εδώ συνυπογράφει τα τραγούδια με επιρροές από Abba, Donna Summer, Bee Gees, Earth Wind and Fire και Studio 54.
Στα 12 κομμάτια του, η 52χρονη ντίβα γιορτάζει την αισιοδοξία και τη δύναμη της αγάπης και της μουσικής που λειτουργεί θεραπευτικά. Αν και κάπως άνισα. Τo βασικότερο πρόβλημά του είναι ότι δεν υπάρχει ένα αξιομνημόνευτο κομμάτι, όπως μας συνήθιζε στο παρελθόν, και ενώ είναι βουτηγμένο στο γκλιτερ, δεν φαίνεται να λάμπει αρκετά: τουλάχιστον το μισό άλμπουμ ακούγεται κάπως αδιάφορο. Λειτουργεί, δε, περισσότερο όταν χαζεύεις τις εικόνες που το συνοδεύουν μέσα από τα διάφορα βίντεο στο YouTube.
«Can we all be as one again?» τραγουδάει στο πρώτο σινγκλ, το Say Something, μια ζεστή queer μελωδία που όλο και κάτι σου θυμίζει από τα '80s αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι. Ίσως είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, που παραδόξως δεν είναι ντίσκο αλλά ποπ και συγκινεί κάπως μέσα στην αθωότητά του, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι γράφτηκε και ηχογραφήθηκε στο πρώτο lockdown από το σπίτι της στο Λονδίνο, σε ένα αυτοσχέδιο στούντιο, ενώ ανησυχούσε για την οικογένεια της πίσω στη Μελβούρνη κι ενώ παρακολουθούσε το Tiger King, όπως όλοι.
Kylie Minogue - Say Something
Φυσικά, για τους ακροατές της στη Βρετανία όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα, μια και το άλμπουμ πήγε στο νούμερο 1 των τσαρτ, και μάλιστα η Minogue έγινε η πρώτη γυναίκα καλλιτέχνις που καταφέρνει να έχει άλμπουμ στην κορυφή για 5 συνεχόμενες δεκαετίες, τα Kylie (1988), Enjoy Yourself (1989), Greatest Hits (1992), Fever (2001), Aphrodite (2010), Golden (2018) και Step Back In Time: The Definitive Collection (2019).
Το Disco κλείνει με το Celebrate You, ένα κομμάτι ενδυνάμωσης για μια κοπέλα, με τους στίχους «you ain't ordinary». Δυστυχώς, δεν χαρακτηρίζεις έτσι το άλμπουμ: εκτός από 2-3 στιγμές δεν σου αφήνει πολλά, πέρα από τις καλές του προθέσεις.
Το αντίθετο μπορεί να πει κανείς για το Róisín Machine της Róisín Murphy, μια εξωπραγματική κυκλοφορία που η δημιουργία της εκτείνεται εδώ και 10 χρόνια περίπου, παράλληλα με τα επίσημα στούντιο άλμπουμ της. Άνθισε μέσα από μια μακροχρόνια και εμπνευσμένη συνεργασία με τον μουσικό παραγωγό Richard Barrat, (DJ Parrot, Crooked Man).
Το Simulation, το 8λεπτο έπος που ανοίγει τον δίσκο ήταν και το πρώτο που έγραψαν και κυκλοφόρησε το 2012. Το ίδιο συνέβη και με το Jealousy, κομμάτι που τον κλείνει και κυκλοφόρησε το 2015. Όσον αφορά την περίπτωση του Incapable, το σκαρφίστηκε το 2010, την εποχή που χώριζε από τον εικαστικό Simon Henwood, εννιά μήνες από τη γέννηση της κόρης τους.
Και τα τρία κομμάτια βρήκαν στέγη στο φετινό της άλμπουμ, όπου εμβαθύνει σε είδη όπως η Chicago house, η nu-disco και η electro-pop. Μια διάθεση πειραματισμού διακατέχει όλο τον δίσκο που ηχητικά ακούγεται σαν ένα χορευτικό σετ που θα έκανε κάποιος σε κλαμπ, ενώ τα τραγούδια αποφεύγουν τις τετριμμένες ποπ φόρμες και μοιάζουν περισσότερο σαν vintage 12-ιντσα σινγκλ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Murphy καταπιάνεται με ντίσκο ρυθμούς αλλά τους πάει ένα βήμα, ένα επίπεδο παραπέρα. Όχι μόνο τελειοποιεί τον ήχο της, όπως γράφει ο Αλέξης Πετρίδης, επιδεικνύει μια εξαιρετική αντίληψη που έχει για την ποπ και χορευτική μουσική. Είναι αλήθεια, σχεδόν δεν παίρνεις ανάσα από τον τρόπο που εναλλάσσονται τα κομμάτια, όπως π.χ. το Kingdom of Ends, την πιο ανατριχιαστική στιγμή του Machine.
Róisín Murphy - Kingdom of Ends
Είναι ένα άλμπουμ για το τέλος μια σχέσης; Αρκετές στιγμές υπονοείται κάτι τέτοιο, όπως στο εξαιρετικό Murphy's Law, όπου τραγουδάει αποφασιστικά: Every since we broke up/ I've been afraid to go out/ But I won't be a prisoner/ Locked up in this house/ I feel my story's still untold/ But I'll make my own happy ending/ But I'd rather be alone/ Than making do and mending («Από τότε που χωρίσαμε/ Φοβάμαι να βγω έξω/ Αλλά δεν θα γίνω αιχμάλωτη/ Δεν θα κλειδωθώ μέσα σε αυτό το σπίτι/ Νιώθω ότι η ιστορία μου δεν έχει ειπωθεί ακόμη/ Αλλά θα φτιάξω το δικό μου χαρούμενο τέλος/ Αλλά προτιμώ να μείνω μόνη μου/ Παρά να το διορθώσω»). Αυτός ο μονόλογός της για την ανάκτηση της ιστορίας της και το χαρούμενο τέλος ακούγεται και στην εισαγωγή του Simulation, σαν να κατοχυρώνει τις επιλογές της.
Η μηχανή της μπορεί να μην είναι αποκύημα του εγκλεισμού των τελευταίων μηνών αλλά συνδιαλέγεται άμεσα με τη συγκεκριμένη συνθήκη και τα συναισθήματα που νιώθουμε αυτή την εποχή. Όταν αυτό γίνεται αβίαστα και από μόνο του, τότε σημαίνει ότι πρόκειται για μια σπουδαία συγκυρία.
Προσωπικά, είμαι ακόμη περίεργη αν η Murphy σοβαρολογούσε ότι ετοιμάζει μια ρέγκε δουλειά, όταν έπαιρνε συνέντευξη από την Jessie Ware για το Interview τον περασμένο Ιούνιο. Είχα μείνει με την εντύπωση ότι αναφερόταν στο Róisín Machine – τέλος πάντων, ό,τι κι αν εννοούσε, ανυπομονώ.
