H ARCA TOY 2025 είναι μια χαρούμενη Arca, μια Arca με ενέργεια και δυναμισμό, που δεν θυμίζει την Arca του αφόρητου μελοδράματος που παρουσίασε στη σκηνή του Sonar πριν από μερικά χρόνια. Aπ’ ό,τι δείχνουν και τα πρόσφατα single της, «Puta» (ναι, σημαίνει αυτό που υποψιάζεσαι) και «Sola», μετά από μια αρκετά μακρά περίοδο πειραματισμού που την είχε κάνει απόμακρη και δύσκολη στην ακρόαση, έχει επιστρέψει σε πιο ποπ φόρμες και έχει έντονα χορευτική διάθεση.
Το ρεγκετόν το έχει στο αίμα της, όπως και το μελόδραμα, κι όταν τα συνδυάζει, το αποτέλεσμα είναι ακαταμάχητο. Η εισαγωγή με το «Rakata» ήταν ιδανική και, όπως ήταν αναμενόμενο, ξεσήκωσε τον κόσμο που είχε κατακλύσει την πλατεία και ενθουσίασε και την ίδια, γιατί έδωσε τον καλύτερο εαυτό της – έστω αυτόν που πρόλαβε να δώσει στο μάλλον λιτό show της. Το κοινό ήταν το καλύτερο δυνατό, ήξερε τα κομμάτια της, φώναζε το όνομά της, έδειχνε ότι περνάει καλά και αυτό σίγουρα της έφτιαξε κι άλλο τη διάθεση, γιατί δεν σταμάτησε να χαμογελάει και να λέει «ευχαριστώ πολύ» (στα ελληνικά), κάνοντας όμως και διαλείμματα για να χαριεντιστεί στην κούνια που υπήρχε στη σκηνή, με ambient ιντερλούδια που της επέτρεπαν να πάρει ανάσα.
«Όλη η συναυλία ήταν ένα roller coaster που σε πήγαινε από χαμηλά ψηλά και το αντίστροφο. Πότε είχε ένταση, πότε χαλάρωνε. Η κίνηση της Arca, η φωνή της, το μέγεθός της, τα τεράστια μαλλιά της, το εύρος της, όλα συναρπαστικά».
Ήταν σαφώς η καλύτερη Arca που έχω δει, με αρκετά «χιτ» να παρελαύνουν, αλλά το σόου της δεν ήταν ένα best of με όλες τις επιτυχίες της, ίσως γι’ αυτό αρκετός κόσμος έφυγε με μια αίσθηση ανικανοποίητου. «Tiro», «Al Alma Que Te Trajo», «Prada», «Reverie», «Riquiqui», «Time», «Sola», δεν είπε και λίγα, αλλά 65 λεπτά ήταν λίγα για να χορτάσει ένα κοινό που είχε έρθει να δει μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες για τη μουσική του πλανήτη αυτήν τη στιγμή.
Μακάρι να την ξαναδούμε. Επτά άτομα που παρακολούθησαν το show της με ενθουσιασμό στον Λυκαβηττό μοιράζονται την εμπειρία:
Μαρία Δάτσικα, account manager, 32
Είμαι από αυτά τα φυτά που, πριν πάνε σε συναυλία, μελετάνε τα μαθήματά τους. Μπαίνω κανονικά, κοιτάω τη set list και ψάχνω τα κομμάτια για να πάω διαβασμένη στο μάθημα. Βλέποντας τα κομμάτια στη set list της Arca, συνειδητοποίησα ότι ήμουν ήδη καλά διαβασμένη. Είχα μια φοβία ότι είχε αφήσει πίσω της τα «Reverie/ Desafio» – είναι κάπως πιο abstract συγκριτικά με την dark bimbo πλέον ταυτότητά της. Κι όμως, με διέψευσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και η ερμηνεία on stage; Chef's kiss.
Djorestisl, 30
Έχει κάτι μαγικό το να βλέπεις ένα άτομο μόνο του πάνω σε μια σκηνή και να κερδίζει την απόλυτη προσοχή σου. Ήταν ειλικρινές και πανέμορφο. Ένιωσα περήφανος για ένα άτομο που δεν γνωρίζω προσωπικά, για κάποια που ανήκει στην κοινότητά μας. Ήταν κάτι περισσότερο από μουσική ή εικόνες – ήταν παρουσία, μεταμόρφωση και καθαρή έκφραση. Και το γεγονός ότι το έζησα με ανθρώπους που εκτιμώ το έκανε ακόμα πιο ξεχωριστό.
Κωνσταντίνος Δουμπενίδης, εικαστικός, 41
Ήταν πολύ ωραίο που ήρθε η Arca στην Αθήνα με την υποστήριξη του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου – είναι σημαντικό να βλέπουμε τέτοιους καλλιτέχνες με πειραματικό ήχο σε τέτοιο πλαίσιο. Ο Λυκαβηττός ήταν ιδανική τοποθεσία, με τον περίπατο μέχρι εκεί και τη θέα στην πόλη να κάνουν την εμπειρία ακόμα πιο ξεχωριστή. Η βραδιά ξεκίνησε με την Evita Manji, που ήταν χαρά μας να την ακούσουμε ξανά – ειδικά τα φωνητικά της ξεχώρισαν και έδωσαν ωραία ενέργεια στην αρχή.
Όταν βγήκε η Arca, ξεκίνησε με ρυθμούς ρεγκετόν και ο κόσμος ενθουσιάστηκε. Όμως ο ήχος δεν βοήθησε όσο θα θέλαμε – σε κάποια σημεία ένιωθες ότι κάτι χανόταν από τη δύναμη της μουσικής της. Επίσης, σε σχέση με άλλες εμφανίσεις της, έλειπε το εικαστικό στοιχείο και σε κάποιες στιγμές φαινόταν λίγο αμήχανη. Παρ’ όλα αυτά, το κοινό ήταν ζεστό, συμμετείχε έντονα και υπήρχε όμορφη επικοινωνία μαζί της. Ήταν μια βραδιά με ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά άξιζε η εμπειρία.
Μίνα Καλογερά, copywriter, 35
Περιμένοντας να πέσει ο ήλιος και να ανέβει η Arca στη σκηνή, ανυπομονούσα έστω για κάτι μικρό από τα mindblowing visuals που έχω δει ανά τα χρόνια σε άλλα live της, που πέφτω πάνω τους στο YouTube κατά καιρούς. Αυτό το Σάββατο δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Σίγουρα είχε κέφι, σίγουρα είχε ρυθμό. Είχαν πλάκα τα παιχνίδια που έκανε με την κούνια. Όλη η συναυλία ήταν ένα roller coaster που σε πήγαινε από χαμηλά ψηλά και το αντίστροφο. Πότε είχε ένταση, πότε χαλάρωνε. Η κίνησή της, η φωνή της, το μέγεθός της, τα τεράστια μαλλιά της, το εύρος της, όλα συναρπαστικά. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας ήταν χαρούμενη, κάτι που δεν βλέπεις συχνά, πήγαινε πάνω κάτω και σκαρφάλωνε στους πυλώνες με τα φωτορρυθμικά. Φουλ ντίβα, φουλ γλυκιά, φουλ γάτα, έλεγε συχνά πυκνά «ευχαριστώ», νιαούριζε, έκανε «πρρρ» σαν γάτα και μας πέταγε άκυρες ελληνικές λεξούλες με τη χαριτωμένη προφορά της.
Σωτήρης Τζοβάρας, γραφίστας, 23
Πιστεύω ότι ήταν ένα αδιανόητο performance, τόσο από άποψη σκηνικής παρουσίας όσο και από άποψη φωνητικής απόδοσης (η φωνή ακούγονταν τόσο καθαρά που στην αρχή νόμιζα ότι ήταν playback). Η σειρά με την οποία παίχτηκαν τα κομμάτια ήταν άψογη, και για μένα η ατμόσφαιρα κορυφώθηκε στο «Reverie». Μακάρι να κράταγε άλλες δυο ώρες.
Πετρίνα Κίτη, δημοσιογράφος, 29
Όταν ανακοινώθηκε πως έρχεται η Arca στην Αθήνα για το φεστιβάλ, τολμώ να πω πως δεν το είχα πάρει καν χαμπάρι – άσε που αποφεύγω να κοιτάζω τι συναυλίες παίζουν αυτή την περίοδο, καθώς βιώνω την απόλυτη αφραγκία. Δεν σκόπευα να πάω, όμως η Ειρήνη, που ξέρει πάντα τι παίζει στην πόλη και είχε ένα έξτρα εισιτήριο, διάλεξε την πιο queer φίλη της για να της προτείνει να δουν μαζί αυτή την καλλιτέχνιδα – που αν μη τι άλλο έχει εδραιωθεί ως icon στην κοινότητα και η μουσική της μας κάνει να αιωρούμαστε, κάνοντας κλικ-κλακ τις νυχάρες μας.
Βγαίνοντας από το μετρό, όλα τα κουίρια περιμένουν απ’ έξω τις αργοπορημένες φίλες τους και νιώθω ένα αίσθημα ευφορίας να με κατακλύζει και ένα στραβό χαμογελάκι σκάει καθώς στρίβω το τσιγάρο μου για να περιμένω τη δική μου αργοπορημένη φίλη. «Όλα στο ίδιο μέρος πάμε», σκέφτομαι.
Φτάνουμε στον Λυκαβηττό με την ταξάρα μας και δυο φίλους που συναντήσαμε τυχαία. Μόλις είχαν ανοίξει οι πόρτες. Τα looks ήταν όλα σκισμένα καλσόν, καγκουροκουιρίλα στο έπακρο, κοντά φουστάκια και γκλιτεράτο μακιγιάζ. Μερικές φίλες δεν φοβήθηκαν την τακούνα στο πετραδάκι, και στην παρέα συμφωνήσαμε πως έχουν μαζευτεί όλες οι φάσιον κουίνς εδώ. Όλες ψιλογνωριζόμαστε, αλλά μας αρέσει να κρατάμε και υφάρα, ξέρεις, πώς αλλιώς;
Πρώτο act, η @porschelane2000 με signature Soraya Oronti look και εμάς να το κουνάμε, δεύτερο act Εβίτα Μάντζι με ambient αιθέριο ήχο, μάς έβαλε στο mood για το ambiance της Arca. «Παιδιά, δεν πρόκειται να βγει πριν νυχτώσει», τους διαβεβαιώνω.
Κατά τις δέκα τα φώτα πέφτουν και μεταξύ μας απλώνεται μια δόνηση. Τσιρίδες, κ.λπ., βγαίνει με ενέργεια και ένα απόλυτο Ottolinger μαύρο ασύμμετρο look με ενσωματωμένες ζαρτιέρες και γίνεται χαμός, χωρίς βέβαια να έχουν γεμίσει οι κερκίδες του θεάτρου.
Δεν θα σας πω ψέματα, δεν έχω ακούσει εντατικά τη μουσική της, πέρα από playlists, πάρτι και αράγματα σε σπίτια με κουίρ παρέες, οπότε δεν είχα συγκεκριμένες προσδοκίες. Ήθελα να κουνήσω τον κώλο μου και να περάσω καλά με τους «ομοίους» μου.
Ρε φίλε, ήμουν δέκα μέτρα από τη σκηνή και την έβλεπα μόνο μέσα από την οθόνη της διπλανής μου όταν δεν φασωνότανε με τη δικιά της ή δεν μίλαγε με το παρεάκι της, εκ των οποίων μερικοί είδαν όλη τη συναυλία με την πλάτη γυρισμένη στη σκηνή. Οκ, τουλάχιστον η μία μετέφραζε όσα έλεγε η Arca στα ισπανικά.
Η πρωταγωνίστρια δεν μας έκανε τη χάρη να πει μερικά από τα certified bangers της, και έδωσε πολλά ambient κομμάτια καθώς στροβιλιζόταν σε ένα κρεμασμένο στεφάνι, με τα μακριά μαλλιά της να ανεμίζουν στο αθηναϊκό αεράκι. Πανέμορφη, αέρινη αλλά και με έντονη παρουσία. «Ευχαριστώ», έλεγε πού και πού συνεσταλμένη. Και αφού μας είπε πως όλο πρόσθετε κομμάτια στη λίστα, στη μία ώρα και πέντε λεπτά το σόου έκλεισε.
«ARCA-ARCA-ARCA-ARCA-ARCA» φωνάζαμε, αλλά τα φώτα άναψαν και η Arca δεν βγήκε για encore. Ομολογουμένως, δεν το «κουβαλήσαμε» αρκετά, δεν επιμείναμε ιδιαίτερα, αλλά κι εκείνη έδωσε ένα πιο «εκτελεστικό» σόου. Όταν με ρωτάνε πώς πέρασα στο live λέω «οκ, ωραία ήταν».
Ειρήνη Αχιλλέως, event producer, 24
Η εμπειρία της Arca στον Λυκαβηττό ήταν για μένα ανάμεικτη. Από τη μία, το κοινό ήταν πραγματικά εντυπωσιακό, όλοι ντυμένοι με απίστευτο στυλ, από τα πιο ωραία outfits που έχω δει εδώ και καιρό. Ένιωθες ότι ήσουν μέσα σε μια ζωντανή, queer ουτοπία. Το ηλιοβασίλεμα πάνω από την Αθήνα πριν μπει η Arca επίσης μαγικό, και κάποιες στιγμές ένιωσα πραγματικά ωραία και μέσα στο vibe και στην ατμόσφαιρα. Παρ’ όλα αυτά, ως συναυλιακή εμπειρία, ένιωσα ότι κάτι έλειπε. Υπήρχε αρκετό κενό ανάμεσα στα σετ και, ενώ κάποιο σετ σε ανέβαζε, το επόμενο ίσως σε έβγαζε λίγο από το mood. Όσο φαντασμαγορική κι αν είναι η Arca, πίστευα πως μπορούσε να προσφέρει κάτι ακόμα πιο καθηλωτικό, αυτό το κάτι που θα σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό.
