Ο Carl Cox, τελεία και παύλα. Δεν χρειάζεται να πεις κάτι άλλο γι' αυτόν τον άνθρωπο. Τι να κάνεις, να απαριθμήσεις τα επιτεύγματά του; Τα βραβεία του; Τα ρεκόρ του; Τη σπουδαιότητα της παρουσίας του στον χώρο του DJing και της μουσικής γενικότερα; Τα highlights της συγκλονιστικής του καριέρας; Το πόσο σταρ και συγχρόνως απλός και ταπεινός είναι; Τη σημασία της μακροχρόνιας παρουσίας του εκεί έξω; Τον ειλικρινή σεβασμό και θαυμασμό που τρέφουν οι συνάδελφοί του για εκείνον; Τη λατρεία του κόσμου; Τα λόγια φαντάζουν τουλάχιστον φτωχά και περιττά. Γι' αυτό δανείζομαι, με όλο τον σεβασμό, τα λόγια μιας άλλης αγαπημένης DJ, της Cassy, που μίλησε πρόσφατα για εκείνον, και τα οποία με εκφράζουν απόλυτα.
«Πρώτο και κύριο, ο Carl Cox είναι "πραγματικός" DJ. Μάλλον είναι ο πιο επιτυχημένος "πραγματικός" DJ στον πλανήτη και δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί που μπορούν να το αμφισβητήσουν αυτό. Παλιά ήταν επίσης ο μόνος DJ που μπορούσες να τον δεις να παίζει παντού: σε rave πάρτι στη Γερμανία, στην Αγγλία, στην Ολλανδία. Η σκηνή ήταν πάντα κάπως διαχωρισμένη, όμως εκείνος έπαιζε τη μία νύχτα με τον Jeff Mills και την επόμενη με τον David Morales. Αν ρωτήσεις τον μάνατζερ του θρυλικού Twilo (Νέα Υόρκη) ποια νύχτα των '90s ήταν η πιο επική και ασφυκτικά γεμάτη, θα σου απαντήσει πως ήταν εκείνο το βράδυ που έπαιξε ο Carl με τον Danny Tenaglia. Ακόμα και σήμερα είναι ο μόνος DJ που ξέρω, ο οποίος μπορεί να παίξει όλα αυτά τα διαφορετικά στυλ της techno σε τόσο διαφορετικά ακροατήρια. Είναι, επίσης, ο μοναδικός techno DJ που ξέρω που μπορεί να έχει δικό του stage σε όποιο φεστιβάλ γουστάρει! Το πιο σημαντικό; Μετά από τόσα χρόνια, το DJing είναι ακόμα το πάθος του. Δεν έχει σταματήσει να μιξάρει, να κάνει αυτό που αγαπάει. Δεν έχει γίνει επιχειρηματίας ή άνθρωπος της μπίζνας. Δεν έχει παρατήσει την αγάπη του. Είναι απλώς ένας σούπερ σταρ DJ, ένας "πραγματικός" σούπερ σταρ DJ. Γι' αυτό είναι πρότυπο για μένα και για εκατοντάδες άλλους DJs».
Αν υπήρχε τρόπος να απαγορευτούν τα κινητά στα dancefloors, θα ήμουν ο πρώτος που θα το υποστήριζε ένθερμα και θα έλεγε «ναι, απαγορεύστε τα κινητά!». Γιατί, η αλήθεια να λέγεται, είναι ένας ουσιαστικός περισπασμός από τον πραγματικό λόγο για τον οποίο βρίσκεσαι εκεί.
— Την τελευταία φορά που είχαμε μιλήσει ήταν πριν από σχεδόν 20 χρόνια, backstage στο +Soda, πριν από την εμφάνισή σου. Χαίρομαι που τα ξαναλέμε.
Μα, γιατί μας πήρε τόσο καιρό; (γελάει) Φανταστικές εποχές, έχω φοβερές αναμνήσεις από τότε και χαίρομαι πολύ που είμαστε και οι δύο εδώ και ακόμα σε αυτήν τη δουλειά.
— Δεν υπάρχει άνθρωπος σ' αυτόν τον πλανήτη που δεν μιλάει με συγκλονιστικά λόγια για την προσφορά σου στη μουσική και όχι μόνο. Εσύ, όμως, ποια θεωρείς πως είναι η πραγματική προσφορά σου;
Όλη μου τη ζωή μοιράζομαι την τεράστια αγάπη μου για τη μουσική. Ακόμα και ως μαθητής στο σχολείο καθόμουν με τους φίλους μου και άκουγα «αυτήν τη μουσική». Αν πέτυχα να κάνω κάτι στη ζωή μου, είναι το γεγονός ότι κατάφερα να το κάνω όλο αυτό σε ένα παγκόσμιο επίπεδο και συνεχίζω να το κάνω μετά από τόσα χρόνια. Αυτό που μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω είναι το ότι μοιράζομαι τη μουσική με τους ανθρώπους, τους βλέπω να είναι χαρούμενοι, να χαμογελούν κι όλο αυτό προέρχεται από ένα μοναδικό μέρος, την καρδιά μου.
Προσωπικά, αυτό θέλω να νιώθω πως πρόσφερα σε τόσους ανθρώπους και, φυσικά, περιλαμβάνει και τις αναμνήσεις. Κάθε δίσκος, κάθε κομμάτι που έχω παίξει έχει δημιουργήσει μία ανάμνηση την οποία κουβαλούν μαζί τους όταν αποχωρούν από τον εκάστοτε χώρο, μια μοναδική στιγμή που μοιραστήκαμε εγώ κι αυτοί. Είμαι πολύ χαρούμενος που έχω αυτή την προσοχή του κόσμου, που τους ενδιαφέρει πού βρίσκομαι αυτήν τη στιγμή της ζωής μου, αυτό δημιούργησα τελικά.
— Άρα η προσφορά σου είναι το ότι έδωσες απλόχερα στον κόσμο χαρά και ευτυχία;
Ναι, 100%. Όταν παίζω έναν δίσκο και τους βλέπω να χαμογελούν επειδή νιώθουν καλά με τον εαυτό τους, άσχετα με το πώς είναι η ζωή τους εκείνη τη στιγμή, αυτό συμβαίνει επειδή μοιράζομαι την αγάπη μου για τη μουσική. Δεν έχει καθόλου να κάνει με μάνατζερ, ατζέντηδες, likes στα κοινωνικά δίκτυα, αν με ψήφισαν στον τάδε διαγωνισμό. Είναι μια πάρα πολύ απλή εξίσωση. Εγώ μοιράζομαι ένα τραγούδι κι εσένα σου αρέσει αυτό που σου δίνω, το οποίο είναι μέρος της δικής μου ζωής, του γούστου μου. Κάθε κομμάτι που μοιράζομαι το αγαπώ, θέλω να το μοιραστώ, το έχω επιλέξει για κάποιον λόγο. Λατρεύω να σου προσφέρω κάτι που έχει ουσία για μένα και μια λογική πίσω από τη φαινομενικά απλή επιλογή του. Άρα, δεν συνδέομαι μόνο εγώ με τους ανθρώπους αλλά η μουσική συνδέει κι εκείνους μεταξύ τους. Έτσι, μου αρέσει πολύ να είμαι κάτι σαν πρεσβευτής, κοινωνός μουσικής. Είμαι DJ, δεν έχω σταματήσει να το αγαπώ αυτό το επάγγελμα και όσο το αγαπώ, θα συνεχίσω να το κάνω.
— Πώς έχεις καταφέρει να διαχειριστείς μια τέτοια εξωπραγματική καριέρα όλα αυτά τα χρόνια; Υπήρξε κάποιο προσωπικό κόστος;
Το πραγματικό κόστος ήταν η οικογένεια και οι φίλοι. Δεν κατάφερα να περάσω τον χρόνο που ήθελα με τη μητέρα μου, η οποία πέθανε πριν από λίγα χρόνια, δεν ήμουν εκεί να την αποχαιρετήσω. Ουσιαστικά, δεν κατάφερνα να βλέπω τους γονείς μου, ειδικά από τότε που μετακόμισαν στα Μπαρμπέιντος. Στην αρχή, και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80, δεν είχα τα χρήματα για να ταξιδέψω εκεί και μετά είχα όλο και περισσότερη δουλειά και λιγότερο χρόνο. Είναι κρίμα που δεν μπορούσα να βλέπω την οικογένειά μου, τις αδερφές μου, την ανιψιά μου, όσο θα ήθελα. Η επιτυχία που ήρθε μου στέρησε τη δυνατότητα να ωριμάσω δίπλα στους φίλους και στην οικογένειά μου.
— Είσαι ένας από τους πολύ λίγους που συνέβαλαν στο να γίνει η συγκεκριμένη σκηνή αυτό που είναι σήμερα. Ουσιαστικά, η χορευτική μουσική σκηνή κι εσύ «μεγαλώσατε» μαζί. Ποιες είναι οι μεγαλύτερες αλλαγές που εντοπίζεις;
Δεν υπήρχε το Ίντερνετ! (γελάει) Το Ίντερνετ άλλαξε τα πάντα. Δεν είχες τη δυνατότητα να τραβάς selfies, να κοιτάς συνεχώς το κινητό σου, όλους αυτούς τους περισπασμούς που μας οδήγησαν σε αυτό που έχει γίνει το clubbing σήμερα, έχουν αλλάξει τόσο πολλά! Πας, για παράδειγμα, στο στούντιο και φτιάχνεις ένα πολύ καλό άλμπουμ με 12 κομμάτια. Θέλεις να βγεις εκεί έξω και να παίξεις 6-7 από αυτά, που έχεις χύσει αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα για να γίνουν κι αυτό που έγιναν, άρα θέλεις να δεις τους ανθρώπους να το εκτιμούν, να το νιώθουν, να δίνουν προσοχή. Αυτό που σίγουρα δεν θέλεις να δεις είναι ανθρώπους στην πίστα με γυρισμένη την πλάτη τους σ' εσένα, να στέκονται ακίνητοι με το κινητό στο χέρι. Πραγματικά, δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό και συμβαίνει συνεχώς! Αυτό είναι, λοιπόν, το συστατικό που έχει αλλάξει.
Αν υπήρχε τρόπος να απαγορευτούν τα κινητά στα dancefloors, θα ήμουν ο πρώτος που θα το υποστήριζε ένθερμα και θα έλεγε «ναι, απαγορεύστε τα κινητά!». Γιατί, η αλήθεια να λέγεται, είναι ένας ουσιαστικός περισπασμός από τον πραγματικό λόγο για τον οποίο βρίσκεσαι εκεί. Αν κρατάς ένα κινητό και ηχογραφείς ή κινηματογραφείς τη στιγμή, δεν χορεύεις! Δεν ακούς καν το τραγούδι που παίζει, απλώς απαθανατίζεις τη στιγμή που θέλεις, υποτίθεται, να ξαναζήσεις, έχοντας στην πραγματικότητα χάσει αυτήν τη στιγμή. Μια στιγμή είναι ένα σημείο στον χρόνο τώρα, όχι μετά. Θέλω την προσοχή σου τώρα, γιατί –πού ξέρεις;– μπορεί να είναι η τελευταία φορά που θα με δεις να παίζω. Και η τελευταία σου ανάμνηση από αυτή την τελευταία μου φορά θα είναι με το κινητό σου σηκωμένο στον αέρα, με τη μουσική παραμορφωμένη στο βίντεο, θα είναι μαύρο σκοτάδι, άρα δεν θα βλέπεις και τίποτα, κοινώς δεν ήσουν καν εκεί (γελάει). Αλήθεια θα ήθελα να το δω αυτό, έστω και μία φορά, να απαγορευτούν τα κινητά.
— Παλιά, επίσης, οι DJs ήταν DJs, οι παραγωγοί ήταν παραγωγοί και υπήρχαν λίγοι που μπορούσαν να κάνουν και τα δύο. Σήμερα πρέπει να είσαι και DJ και παραγωγός και remixer. Αυτά δεν φτάνουν, όμως, άρα πρέπει να έχεις και τη δική σου δισκογραφική, αργότερα πρέπει να μπει ένα κομμάτι σου στα tops του Beatport, λίγο αργότερα πρέπει να έχεις πολλά likes στο Facebook, followers στο Instagram και στο Twitter, σίγουρα θα ακολουθήσει και κάτι άλλο... Τι γίνεται;!
(Γελάει δυνατά) Σωστά όλα, αυτή είναι η κατάσταση στον κόσμο πλέον. Για να αποκτήσεις δημοτικότητα σήμερα πρέπει να έχεις κάνει οπωσδήποτε έναν πολύ επιτυχημένο δίσκο. Τι σημαίνει όμως «ένας πολύ επιτυχημένος δίσκος»; Δεν ξέρουμε. Αν είναι ένας δίσκος με ήχο, εύπεπτος και εμπορικά εκμεταλλεύσιμος, τότε όλοι τρέχουν προς αυτή την κατεύθυνση. Κι αυτόν τον ήχο κάποιοι θα καταφέρουν να τον παραγάγουν, οι περισσότεροι όμως όχι, πρέπει να είσαι ο πρώτος, δεν πρέπει να είσαι ο δεύτερος ή ο τρίτος. Παλιά έκαναν τη μουσική που τους αντιπροσώπευε ως καλλιτέχνες, σήμερα όμως...
Ας το πάμε αλλιώς: είσαι DJ στην εποχή μας. Αμέσως θα χρειαστείς έναν μάνατζερ κι έναν ατζέντη. Για ποιον λόγο, αφού η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν μπορείς καν να τους πληρώσεις! Από τη στιγμή που οφείλεις να τους πληρώσεις, πρέπει να γίνεις εμπορικός, ώστε να έχεις αυτήν τη δυνατότητα κι ένα αντίκρισμα – ακριβώς έτσι δουλεύει η μπίζνα σήμερα. Αν όντως κάνεις μια επιτυχία, παίρνεις τα απαιτούμενα likes και την προσοχή που ιδανικά θα ήθελες να έχεις, ίσως και την πιθανότητα να εμφανιστείς σε ένα από τα μεγάλα φεστιβάλ. Αν καταφέρεις να το κάνεις αυτό, μπήκες στη φάση. Αν δεν το καταφέρεις, έχεις ημερομηνία λήξης. Άρα πρέπει να «παίξεις» με τα δεδομένα της κοινωνίας και της βιομηχανίας, όμως απαρνιέσαι την καλλιτεχνική σου ελευθερία. Αν κάνεις έναν επιτυχημένο δίσκο, πρέπει να κάνεις άλλον έναν, ώστε να προχωρήσεις, κι έτσι θα γίνεσαι όλο και πιο εμπορικός-ή. Τότε έρχονται τα φεστιβάλ, τότε αρχίζουν να ασχολούνται πιο ένθερμα οι μάνατζερ και ανεβαίνουν οι αμοιβές.
Δεν νομίζω πως πολλοί από τους νέους DJs έχουν επιβιβαστεί σε πτήση της EasyJet. Εγώ ακόμα παίρνω πτήσεις της EasyJet, δεν με νοιάζει καθόλου. Όμως οι περισσότεροι που πιάνουν την καλή δεν θέλουν να πετούν με τις κανονικές εταιρείες και προτιμούν τα ιδιωτικά τζετ. Όλα αυτά, βέβαια, κοστίζουν και από πού θα έρθουν όλα αυτά τα ποσά; Έτσι, αρχίζουν τα τσεκ να φουσκώνουν, ανεβαίνει το ποσοστό του μάνατζερ, το ποσοστό του ατζέντη, το ποσοστό των PR. Αυτό είναι το καθεστώς στη βιομηχανία σήμερα και όταν θελήσουμε να πάμε σε έναν ποιοτικό καλλιτέχνη-ιδα θα διαπιστώσουμε πως δεν υπάρχει κανείς, αφού όλοι φοβούνται να κάνουν ποιοτική μουσική, γιατί νιώθουν ότι δεν θα τους βγάλει πουθενά. Εκεί κάνουν το λάθος, γιατί όντως θα σε πάει κάπου, στην περίπτωση που πιστεύεις σ' αυτήν και επιμείνεις, έχεις υπομονή.
Αυτό έκανα σε όλη μου τη ζωή και μάλλον είναι ο λόγος για τον οποίο βρίσκομαι ακόμα εδώ σήμερα. Αν ακολουθούσα τις μόδες, δεν θα μιλούσαμε εμείς οι δύο ξανά σήμερα μετά από τόσα χρόνια. Το πιο πιθανό θα ήταν να έκανα ηλιοθεραπεία σε κάποιο τεράστιο γιοτ στις Βερμούδες, πίνοντας Πίνα Κολάντα (γελάει). Δεν θα με απασχολούσε τίποτα. Λόγω των επιλογών που έκανα μπορώ σήμερα να παίζω στα μέρη που παίζω και να είμαι ο άνθρωπος που είμαι, αγνοώντας τι κάνουν οι άλλοι, συνεχίζοντας να παίζω και να μοιράζομαι τη μουσική.
— Σε αυτό το πλαίσιο, ένα από αυτά που θαυμάζω πολύ σ' εσένα είναι το ότι βοηθάς νέους και ταλαντούχους DJs/παραγωγούς να γίνουν γνωστοί και σίγουρα είσαι ένας από τους ελάχιστους που έχουν βοηθήσει και υποστηρίξει τόσο σθεναρά τις γυναίκες στον χώρο.
Όταν εντοπίζω ένα ταλέντο, το υποστηρίζω. Πριν από 7 χρόνια, όταν μου έκαναν μια συνέντευξη στο «DJ Mag», μετά την ερώτηση για το ποιους βλέπω να έρχονται με δύναμη στo μέλλον, τους είπα: «Ακούστε με προσοχή, η Nicole Moudaber είναι μία από τις πιο υποτιμημένες DJs στη σκηνή και πρέπει να κάνετε κάτι γι' αυτό». Κάθε φορά που την άκουγα να παίζει ήταν τόσο μοναδική και ιδιαίτερη, μου άρεσε ο ήχος της, αλλά και η στάση της απέναντι στη δουλειά. Το μόνο που ήθελα ήταν να τους κάνω να καταλάβουν πως αυτή η γυναίκα είναι φανταστική! Για μένα, το να υποστηρίξω τη δουλειά της κι αυτό που είναι –πάντα με ένα όριο και σεβασμό, αφού έπρεπε να «πετάξει» με τα δικά της φτερά και να σταθεί στα δικά της πόδια– ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω, ώστε να έρθει στο προσκήνιο. Και στο κομμάτι της παραγωγής τής έδωσα να μου κάνει κάποια remixes σε κομμάτια που ήταν πρόκληση, όμως ποτέ δεν διάλεξε τον εύκολο δρόμο. Για παράδειγμα, το «Chemistry» ήταν ένας πολύ σημαντικός δίσκος για μένα ‒ πήρε το κομμάτι και το μεταμόρφωσε σε ένα τερατώδες techno remix, άρα όλα αυτά που κατάφερε τα οφείλει στον εαυτό της. Εγώ απλώς χαίρομαι πάρα πολύ που κατάφερα να στέκομαι πίσω της με αυτόν τον τρόπο.
Πάντα το έκανα αυτό, ακόμα και τις παλιές εποχές, τότε που ήμουν ένθερμος υποστηρικτής δύο απίστευτων κοριτσιών, της Lisa Loud και της Nancy Noise. Αγαπώ τη Smokin' Jo, την DJ Heather, τη Honey Dijon, η λίστα είναι ατελείωτη. Να μην ξεχάσω τη Charlotte de Witte, την Amelie Lens, την Ellen Allie, την ANNA από τη Βραζιλία... Όλα αυτά τα κορίτσια είναι wow!(γελάει). Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα περισσότερη ποικιλομορφία στον χώρο του DJing. Γιατί, γιατί, γιατί να υπάρχουν τόσο πολλοί άνδρες; Στην τελική, οι περισσότεροι δεν είναι καν τόσο καλοί όσο αυτές. Χώρια που παίρνουν και τα εύσημα, ενώ το ταλέντο τους απέχει παρασάγγας από το ταλέντο που έχουν αυτά τα κορίτσια.
Υπάρχει ένα κορίτσι που ονομάζεται Anfisa Letyago, μόλις την υπέγραψα στην Intec Records. Είναι απίστευτη και πολύ γλυκός άνθρωπος, επίσης είναι εξαιρετικά ταλαντούχα και την υποστηρίζω πολύ αυτή την εποχή. Χαίρομαι που τη βλέπω να τα πηγαίνει καλά και να ανεβαίνει συνεχώς, πιστεύω πως θα κάνει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα στο μέλλον, βασικά πιστεύω πως σιγά-σιγά θα βρεθεί στην κορυφή.
— Σκέφτεσαι καθόλου το μέλλον, κάνεις πλάνα, το προετοιμάζεις ή αφήνεσαι στη ροή των πραγμάτων και του χρόνου;
Κοίτα, κάποια στιγμή θα πρέπει να κρεμάσω τα ακουστικά μου κι ελπίζω να καταφέρω να παραμείνω στη σκηνή και στη βιομηχανία. Έχω επενδύσει ήδη σε μια εταιρεία που ονομάζεται Babylon, βρίσκεται στην Αυστραλία και μαζί τους συνδιοργανώνουμε ένα φεστιβάλ στη μέση του πουθενά, σε ένα απίστευτο σημείο. Θέλω να συνεχίσω τα Pure Εvents, που κι αυτά τα ξεκίνησα από την Αυστραλία, αλλά θέλω να τα φέρω και στην Ευρώπη. Ήδη κάναμε ένα στη Νέα Υόρκη και ο επόμενος σταθμός μας είναι η Πράγα. Θα συνεχίσω να τα χτίζω και κάποια στιγμή θα απομακρυνθώ, έχοντας μια ανάμειξη στις διοργανώσεις. Ανακαίνισα το προσωπικό μου στούντιο, που είχα παρατήσει λίγο, και θέλω να αφιερώσω χρόνο στη μουσική και στις παραγωγές.
Επίσης, ξεκίνησα μια καινούργια δισκογραφική παρέα με τον Christopher Coe, την Awesome Soundwave, που θα εστιάσει σε καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής μουσικής που παρουσιάζουν τη μουσική τους live. Θα κάνουμε την πρώτη της παρουσίαση στο ADE (Amsterdam Dance Event) φέτος, όπου θα παίξουν κάποιοι καλλιτέχνες ζωντανά, αλλά κι εγώ θα κάνω ένα ειδικό DJ set σε συνεργασία με την Pioneer. Θα παρουσιάσουμε έναν ιδανικό τρόπο να παίξεις ένα DJ set, πολύ πιο κοντά σε μια live λογική. Αν είσαι εκεί, θα χαρώ πολύ να σε δω και να το απολαύσουμε μαζί από το backstage, αφού τα πούμε από κοντά και στην Αθήνα.
— Το ξέρεις, φαντάζομαι, πως η Αθήνα αλλά και όλη η Ελλάδα σε λατρεύει και σε περιμένουν όλοι με ενθουσιασμό.
Πάντα φεύγω με τις πιο όμορφες αναμνήσεις από την Ελλάδα και πάντα περνάω εξαιρετικά σε όλα τα κλαμπ που έχω εμφανιστεί όλα αυτά τα χρόνια. Εκτιμώ πολύ την αγάπη σας και την αγάπη που δείχνετε σ' αυτό που κάνω και ανυπομονώ να δημιουργήσω κι άλλες, νέες αναμνήσεις, που θα κρατάω ζεστά μέσα μου στο μέλλον.
CARL COX 24/7 FULL DOCUMENTARY
Ο Carl Cox θα βρίσκεται στο Techniques Festival Day 1 στο Gazi Music Hall, το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου.
σχόλια