1o Κομματι Αφροδίτη Facebook Twitter
«Το Πεδίον μάς ζητάει ό,τι πιο πολύτιμο: χρόνο. Χρόνο επιεική. Για να ξεχάσουμε, να ξεχαστούμε, να χαμογελάσουμε, να μαλακώσουμε λιγάκι. Και, πάνω απ’ όλα, για να νιώσουμε τη δύναμη της ομορφιάς». Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi

Ξενάγηση στα Plāsmata: Κεφάλαιο 1

0

Είναι τρομερό μέρος το Πεδίον του Άρεως. Είναι όντως πεδίο, μου αρέσει περισσότερο αυτή η λέξη για να το περιγράψει παρά η λέξη πάρκο. Και λέγεται «Πεδίον του Άρεως» ― φαντάσου. Λέμε πράγματα τόσο πολλές φορές που δεν αντιλαμβανόμαστε τι ξεστομίζουμε. Δεν συνειδητοποιούμε ότι αναφερόμαστε στον θεό ή τον πλανήτη Άρη. Όταν, κάποια στιγμή, είδα μια ταμπέλα που έλεγε «Mars Field» και δίπλα «γήπεδο πετάνκ» κόλλησα άγρια. Εάν αυτό δεν είναι σουρεαλισμός, τότε τι είναι;  

Το Πεδίον σίγουρα δεν είναι αυτό που ήταν όταν πρωτοήρθαμε. Έχει ομορφύνει πολύ, κυκλοφορεί πολύ περισσότερος κόσμος και θεωρώ ότι έχουμε συμβάλει κι εμείς σε αυτό. Το Πεδίον δεν το επινοείς, το ανακαλύπτεις. Είναι πιο δυνατό από σένα, πιο γοητευτικό, πιο αναπάντεχο. Δείχνει φυσικό, ενώ σχεδιάστηκε πριν από 150 χρόνια από κάποιους που έκαναν πράξη ένα όραμα ασυνήθιστο γι’ αυτή την ταλαιπωρημένη πόλη. Και σε εκπλήσσει αβίαστα. Όπως και η φύση. Δεν ξέρεις τι θα δεις.

Κι όποτε πηγαίνεις, είναι διαφορετικό. Αλλιώς τον Φεβρουάριο, αλλιώς τον Απρίλιο. Γι’ αυτό στα πάρκα επιλέγουν φυλλοβόλα και όχι αειθαλή δέντρα: για να νιώθεις τις εποχές, να βουτάς σε μια ψευδαίσθηση δάσους. Το Πεδίον σε μυεί στη μαγεία της λεπτομέρειας. Ελαττώνει τις φιλοδοξίες, διορθώνει τις σκέψεις, έπειτα συμαζώνει τη θλίψη και την κάνει υποφερτότερη, εξαίρει την όσφρηση, για να «κλέψω» τον Καρούζο. Ξαπλώνεις στο παγκάκι, εστιάζεις στη φυλλωσιά που διάλεξες και κοιτάζεις επίμονα το έντομο που σκαρφαλώνει, σαν να είσαι εσύ ο David Attenborough όταν υμνεί την προσωπικότητα της αράχνης στα ντοκιμαντέρ του BBC. 

«Το Πεδίον δεν το επινοείς, το ανακαλύπτεις. Είναι πιο δυνατό από σένα, πιο γοητευτικό, πιο αναπάντεχο. Δείχνει φυσικό, ενώ σχεδιάστηκε πριν από 150 χρόνια από κάποιους που έκαναν πράξη ένα όραμα ασυνήθιστο γι’ αυτή την ταλαιπωρημένη πόλη. Και σε εκπλήσσει αβίαστα».

Το Πεδίον σού ζητάει να θυμηθείς τη βραδύτητα. Από εκεί προκύπτει η ικανότητα της παρατήρησης. Και της συγκίνησης. Πιο αργά, όλα πιο αργά. Με τη βραδύτητα διαστέλλεται ο χρόνος. Μισή ώρα στο Πεδίον και βγαίνεις ξεκούραστος. Γιατί το βλέμμα, οι αισθήσεις και το μυαλό θέλουν τεμπέλικο ρυθμό για να προλάβουν να απολαύσουν. Σκαντζόχοιροι, χελώνες, πουλιά, τσουκνίδες παρέα με αρμπαρόριζα, φοίνικες, ευκάλυπτοι και αθάνατοι που πεθαίνουν όταν ανθίσουν. Και άνθρωποι. Σκακιστές, ακροβάτες που δένουν σκοινί ισορροπίας ανάμεσα στα δέντρα, έφηβοι που γυμνάζονται στα μονόζυγα, skaters, yoga maniacs, joggers, κυρίες που γυρίζουν από την εκκλησία, κοπανατζήδες σπουδαστές, μουσικοί που κάνουν εξάσκηση, hiphoppers, παιδικά πάρτι, κουβέντες φίλων και μοναχικοί απολογισμοί ζωής. Και τώρα έρχονται και τα δικά μας Plāsmata. Διεκδικώντας αγκαλιές ανθρώπων μπροστά στα έργα. Αυτό μας αρέσει περισσότερο απ’ όλα. 

Ξενάγηση στα Plāsmata: Κεφάλαιο 1 Facebook Twitter
Μικρό μέρος του moodboard της επιμελήτριας της έκθεσης.

Είναι μαγικό το Πεδίον, και νομίζω ότι με αυτά τα τρυφερά Plāsmata που κάνουμε τώρα δανειζόμαστε ένα από τα χαρακτηριστικά του. Του λέμε «μπορούμε να πάρουμε λίγη από τη μαγεία σου και να τη χρησιμοποιήσουμε ως πρώτη ύλη και ως κριτήριο επιλογής των έργων που θα βάλουμε εδώ; Μπορούμε να μη σκεφτούμε τι είναι αλήθεια και να αφεθούμε στην παραίσθηση; Ας κινηθούμε κάπου εκεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο». Το Πεδίον μάς ζητάει ό,τι πιο πολύτιμο: χρόνο. Χρόνο επιεική. Για να ξεχάσουμε, να ξεχαστούμε, να χαμογελάσουμε, να μαλακώσουμε λιγάκι. Και, πάνω απ’ όλα, για να νιώσουμε τη δύναμη της ομορφιάς.   

Το Πεδίον μάς φιλοξενεί γενναιόδωρα. Δεν είμαστε εμείς οι οικοδεσπότες. Ούτε αυτήν τη φορά. Αλλά, γνωριζόμαστε. We’ve met before, haven’t we? Μας βάζει στο σπίτι του, αλλά λέει «έλα. Και φέρε και όποιον θέλεις. Θα σε φροντίσω. Αλλά, αυτό που θα κάνεις κοίτα να μου αρέσει. Μη με ταράξεις. Δεν σου ζητάω να με καταλάβεις. Να με νιώσεις σου ζητάω». Μια τέτοια συνομιλία ξεκινήσαμε στις βόλτες που αρχίσαμε να κάνουμε με την ομάδα εδώ και μήνες. Μια ανθρώπινη κουβέντα. Είμαστε ρομαντικοί; Ξέρω κι εγώ; Ας είμαστε. Πάντως, όλοι συμφωνήσαμε ότι ακούσαμε το πάρκο να μας λέει τέτοια λόγια: «Φτιάξε μου λίγο το κέφι, κάνε με να νιώσω λίγο πιο απαλά γιατί έχω ζοριστεί πολύ στο παρελθόν ― κι αυτό το έβλεπες ότι έχω ζοριστεί πολύ, ε; Τώρα θέλω λίγο πιο τρυφερά, θέλω λίγο να με χαϊδέψεις». 

We’ve met before, haven’t we? Γιατί, πέρα από τη φράση από το Lost Highway του David Lynch, είναι κάτι που το νιώθεις και με ανθρώπους και με τόπους και με πλάσματα όταν σε συνδέει ένα intimacy, μια οικειότητα και μια εμπιστοσύνη που δεν αντιστοιχεί στην αντικειμενική διάρκεια της γνωριμίας. Είναι και μια φράση που λες αν θες να γνωρίσεις κάποιον, σαν να λες «θα έπρεπε να έχουμε ήδη γνωριστεί».

1o Κομματι Αφροδίτη Facebook Twitter
Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi

Και τα Plāsmata τα ίδια θέλαμε να κατοικήσουν το Πεδίον και να νιώθεις ότι ήταν εκεί από πάντα. Ή ότι μπορούν να μείνουν εκεί για πάντα. Με αυτό το έργο ξεκινάμε, λοιπόν. Με αυτή την ερώτηση που εμπεριέχει την απάντηση. Και το υπογράφω με σχετική συστολή εγώ. Έτσι τα σκεφτήκαμε. Είναι τώρα αυτό επιμελητική προσέγγιση; Δεν ξέρω αν λέγεται έτσι. 

Η διαδρομή είναι η βόλτα. To Πεδίον είναι πολύπλοκο. Γι’ αυτό είναι ενδιαφέρον. Δεν θέλουμε απλώς να το διασχίσουμε. Θέλουμε να το ζήσουμε. Δεν θέλουμε απλώς να πάμε από την Κυψέλη στα Εξάρχεια ή από την Πατησίων στην Ευελπίδων. Μας αρέσουν η παρέκκλιση και η απόκλιση. Στη ζωή, γενικά. Στους ανθρώπους. Και στην τέχνη. Και εδώ. Από τον Ροδώνα στη Γαρδένια, από τις Αριές στο θέατρο Αλίκη. Οι σπείρες έχουν φτιαχτεί για να τις περπατήσεις και τα παρτέρια για να σταθείς.

Ο πιο σύντομος δρόμος είναι πάντα ο λιγότερο ενδιαφέρων. Η ασυνήθιστη διαδρομή σού δίνει την περιπέτεια. Ναι, υπάρχουν χάρτες. Όχι, όμως, για να φτάσεις πιο σύντομα. Υπάρχουν για να φτάσεις πιο ωραία. Μη βιάζεσαι να δεις τα έργα. Θα τα δεις. Κι αν κάποιο σού ξεφύγει αυτήν τη φορά, μπορείς να ξαναγυρίσεις. Κι αν χάσεις κάποιο, μπορείς να το αναζητήσεις, να το διεκδικήσεις. Είναι αλλιώτικος κόπος αυτός. Κι αν κάπου ξεχαστείς, πάλι δεν πειράζει. Αυτήν τη βόλτα την κάνεις ως αντίδοτο στο GPS. Και έχεις τόσα να πεις με τα έργα που θα συναντήσεις. Σαν τα ταξίδια. Τα αληθινά ταξίδια, όχι αυτά που κάνεις για δουλειά. Τα άλλα. Εκείνα που κάνεις με παρέα και πιάνετε κουβέντα με αγνώστους χωρίς βιασύνη. Εκείνα που παίρνεις τον χρόνο σου για να χορτάσεις τις λεπτομέρειες.   

Ξενάγηση στα Plāsmata: Κεφάλαιο 1 Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Εδώ, στο ανάμεσα. Τα Plāsmata απευθύνουν πρόσκληση σε έναν κόσμο μεταξύ πραγματικότητας και μη. Μου αρέσει πολύ η λέξη fiction, που δεν σημαίνει φαντασία αλλά το αποτέλεσμα της φαντασίας. Εκεί θέλουμε να βρεθούμε. Έτσι κι αλλιώς, η τέχνη εκεί ζει. Μεταξύ εμπειρίας και μύθου, μεταξύ του απτού και του άπιαστου. Και εκεί, τελικά, εντοπίζεται η αλήθεια. Μια αλήθεια που εμπεριέχει και όσα δεν συλλαμβάνουν η αντίληψη και η λογική. Μια αλήθεια που εμπεριέχει και το άρρητο, την αντίφαση, το παράδοξο, το μυστήριο και το μυστικιστικό. Τα έργα είναι το αποτέλεσμα της περιπέτειας της σκέψης των δημιουργών. Τα Plāsmata που βλέπεις δείχνουν πάρα πολύ κανονικά, μέχρι που συνειδητοποιείς ότι κάτι δεν… και αυτό το κάτι σε κάνει να χαμογελάσεις γλυκά ή γλυκόπικρα. Reality is overrated, λένε. Δεν μιλάμε τώρα σε πολιτικό επίπεδο, fake news και όλα αυτά τα πολύ σοβαρά. Μιλάω για κάτι άλλο, για την ψευδαίσθηση που έχουμε ότι ζούμε μια αντικειμενική πραγματικότητα, πράγμα το οποίο δεν υπάρχει ούτε για πλάκα. Και έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν βλέπει τίποτα με τον ίδιο τρόπο που το βλέπει κάποιος άλλος, και τίποτα δεν αισθάνεσαι με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά που το ζεις. 

cover
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή από μόνη της. Δεν θέλω, λοιπόν, να έρθεις στο Πεδίον και να σε «χτυπήσω» κι άλλο. Το ξέρεις ήδη ότι είναι άγρια τα πράγματα και νιώθω ότι θα σε υποτιμήσω αν σου πω ότι είσαι αδιάφορος για ό,τι συμβαίνει, κι έλα τώρα να σου δείξω εγώ πώς θα νοιαστείς. Τα Plāsmata λένε sweet little lies. Τόσο-όσο. Κάνουμε μια συμφωνία με την τέχνη. Είμαστε συνένοχοι στο υπονοούμενο. Τόσο-όσο. Για την ομορφιά και την παρηγοριά.  

Plāsmata συναισθηματικά και κρυμμένα. Όπως το Πεδίον δεν έχει όριο ηλικίας, έτσι και τα Plāsmata μιλάνε για όλους. Δεν είναι παιδικά, δεν είναι ενήλικα, δεν είναι διδακτικά, δεν είναι ακαδημαϊκά. Ακόμα κι αν σταθείς μπροστά σε κάποιο έργο και πεις «τι είναι αυτό τώρα εδώ;», μέσα στο κλίμα θα είσαι. Δεν θέλουμε να πούμε «και τώρα θα σου δείξω ποιοι είναι οι σημαντικοί καλλιτέχνες, τώρα θα σου μάθω ποια είναι η συλλογή του ιδρύματος, τώρα θα σου δείξω πώς εκτίθεται η σύγχρονη τέχνη στον δημόσιο χώρο». Τα Plāsmata δεν έχουν τίποτε απ’ όλα αυτά. Είναι εντελώς συναισθηματικά, είναι «έλα μωρέ, λίγη γλύκα». Τη χρειάζεσαι την κρυψώνα για να εκφραστεί ελεύθερα το συναίσθημα. Τα έργα, έτσι όπως έχουν κρυφτεί, θα είναι πιο γενναιόδωρα στην έκφραση του συναισθήματός τους. 

Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια του Ιδρύματος Ωνάση και curator της φετινής έκθεσης Plāsmata 3 στο Πεδίον του Άρεως. 

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μαρλέν

Εικαστικά / Marlene Dumas: «Η τέχνη είναι πάντοτε μια πράξη εναντίον της βίας»

Η κορυφαία Νοτιοαφρικανή ζωγράφος παρουσιάζει την πρώτη ατομική της έκθεση στην Ελλάδα, στην οποία τα έργα της διαλέγονται με αρχαιότητες από τις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πρόδρομος Τσιαβός: «Στην παρουσία μας στον δημόσιο χώρο ο στόχος μας δεν είναι απλά να κάνουμε μια έκθεση αλλά να ακούσουμε, να συζητήσουμε, να αφήσουμε κάτι πίσω μας»

Plāsmata 3 / Πρόδρομος Τσιαβός: «Στόχος μας δεν είναι απλά να κάνουμε μια έκθεση, αλλά να αφήσουμε κάτι πίσω μας»

Ο επικεφαλής Ψηφιακής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του Ιδρύματος Ωνάση μιλά με υπόκρουση τα ασταμάτητα τιτιβίσματα των πουλιών που έρχονται από τα σκιερά δέντρα του Πεδίου του Άρεως.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Ραλλού Μάνου, ο Γρηγόρης Σεμιτέκολο και η Ναυσικά Πάστρα σε μια συνάντηση με τη σύγχρονη τέχνη σε ένα εργοστάσιο στον Πειραιά

Εικαστικά / Η Ραλλού Μάνου, ο Γρηγόρης Σεμιτέκολο και η Ναυσικά Πάστρα «συνομιλούν» με τη σύγχρονη τέχνη

Οι τρεις Έλληνες πρωτοπόροι καλλιτέχνες που στιγμάτισαν την ελληνική δημιουργία, σε μια απρόσμενη διαγενεακή συνάντηση με τη Sagg Napoli και τον Mungo Thomson, σε ένα εργοστάσιο στον Πειραιά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
PLASMATA 3 TOPIC

Plāsmata 3 / Plāsmata 3: «Ο πιο σύντομος δρόμος είναι πάντα ο λιγότερο ενδιαφέρων»

Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, καλλιτεχνική διευθύντρια του Ιδρύματος Ωνάση, επιμελείται μαζί με την ομάδα της Στέγης μια έντυπη «ξενάγηση» στην έκθεση «Plāsmata 3: We’ve met before, haven’t we?», που παρουσιάζεται στο Πεδίον του Άρεως.
THE LIFO TEAM
O Jean Tinguely σατίριζε την εξάρτησή μας από την τεχνολογία πολύ πριν το AI

Εικαστικά / O Jean Tinguely σατίριζε την εξάρτησή μας από την τεχνολογία πολύ πριν το AI

Τα παράξενα μηχανικά γλυπτά του πρωτοποριακού καλλιτέχνη –του οποίου φέτος γιορτάζονται τα 100 χρόνια από τη γέννησή του με εκθέσεις σε όλο τον κόσμο– αποτελούν ένα σαρδόνιο σχόλιο και για τη σύγχρονη κοινωνία.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
2ο κομμάτι Αφροδίτη

Onassis Stegi / Ξενάγηση στα Plāsmata: Κεφάλαιο 2

«Μας αρέσει η παρέκκλιση και η απόκλιση. Στη ζωή, γενικά. Στους ανθρώπους. Και στην τέχνη. Και εδώ. Από τον Ροδώνα στη Γαρδένια, από τις Αριές στο θέατρο Αλίκη. Οι σπείρες έχουν φτιαχτεί για να τις περπατήσεις και τα παρτέρια για να σταθείς».
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΥ
Αφροδίτη 5.

Onassis Stegi / Ξενάγηση στα Plāsmata: Κεφάλαιο 5

«Και έχεις τόσα να πεις με τα έργα που θα συναντήσεις. Σαν τα ταξίδια. Τα αληθινά ταξίδια, όχι αυτά που κάνεις για δουλειά. Τα άλλα. Εκείνα που κάνεις με παρέα και πιάνετε κουβέντα με αγνώστους χωρίς βιασύνη. Εκείνα που παίρνεις τον χρόνο σου για να χορτάσεις τις λεπτομέρειες».
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΥ
«Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Εικαστικά / «Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Αμφισβητώντας τις παραδοσιακές απεικονίσεις του ερωτισμού, η Ελένη Μπαγάκη, η Σοφία Μιτσώλα και η Janice Nowinski προσφέρουν τρεις διαφορετικές οπτικές για το τι σημαίνει να βλέπεις –και να σε βλέπουν– με τους δικούς σου όρους.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Αρτεμίσια και το πρωτο-φεμινιστικό κεντρί της

Εικαστικά / Η Αρτεμίσια Τζεντιλέσκι ήταν πολύ περισσότερο από μια εκδικήτρια ηρωίδα της ζωγραφικής

Μια νέα έκθεση στο Παρίσι επιχειρεί να αναδείξει το έργο της γενναίας καλλιτέχνιδας της μπαρόκ ζωγραφικής του 17ου αιώνα, με την πρώιμη φεμινιστική προσέγγιση, μέσα από μια φρέσκια οπτική, φωτίζοντας πτυχές πέρα από τη μυθολογία της προσωπικής της τραγωδίας και παρουσιάζοντας έργα της για πρώτη φορά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Εικαστικά / Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Η έκθεση «Διαδρομές στην τέχνη. Έργα από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος» στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων ξεδιπλώνει 150 χρόνια εικαστικής δημιουργίας μέσα από 99 έργα εμβληματικών και σύγχρονων δημιουργών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μέσα στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη 

Εικαστικά / Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης αναδεικνύει το άχρηστο σε τέχνη

Το εργαστήριο του χαράκτη, όπου ξεδιπλώνεται ένα σύμπαν βγαλμένο από κάποιο σκοτεινό παραμύθι, μεταφέρεται προσωρινά σε μια σχεδόν κρυμμένη αίθουσα του μουσείου Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ