«Οι Αθηναίοι είναι φιλόδοξοι και καλά κάνουν!»

«Οι Αθηναίοι είναι φιλόδοξοι και καλά κάνουν!» Facebook Twitter
«Orange Autoportrait!»
0

Τόπος συνάντησης μας η οδός Σοφοκλέους, τις μέρες του μεγάλου κρύου. Δρόμος πολύβουος, γεμάτος μαγαζιά με παντός τύπου είδη, εξ Ανατολών. Η σκηνή με τις ροδαλές φωτιές που ανάβουν οι άνθρωποι –προερχόμενοι αποκλειστικά απ’ τις χώρες του Ήλιου– για να ζεστάνουν τα χέρια τους, ενώ μιλάνε στο κινητό, καπνίζουν ή ψήνουν κάτι σαν τσαπάτα είναι θεαματική. Το θέαμα προκύπτει από το γεγονός ότι τίποτε δεν συμβαίνει με πρόθεση το θέαμα.

Εν τω μεταξύ... Κουρεία. Κουρεία. Κουρεία. Είναι το ρεφρέν του δρόμου. Ο συνωστισμός σ’ αυτά, από εκστασιασμένους πελάτες που αφήνονται σε χέρια «ειδικών», απίστευτος. Η «εκ πρώτης όψεως» βαριά μορφή ηλιθιότητας που έχουν τα πρόσωπα τους τρομάζει λίγο. Θέλει λίγο χρόνο για να κατανοήσεις τη διαφορετικότητά τους, και να ντραπείς για την ελληνική σου αυθάδεια.

«Κουρεύονται τόσο συχνά από μόδα, ή επειδή το αξιώνουν οι θρησκευτικές τους σέκτες;» Ρωτάμε, αλλά οι γλώσσες που μας αποκρίνονται είναι της Βαβέλ. Λόγω κρύου αποφασίζουμε να καθίσουμε στο μπαρ του ξενοδοχείου «τύπου Καρίμ Ρασίντ», που είναι στην αρχή του δρόμου. Την ευφορία που αισθανόμαστε τη χρεώνουμε στην περιοχή και στην αταξία της, και λιγότερο στον αρχιτέκτονα «τύπου» που το δημιούργησε.

Σου αρέσει η Αθήνα, το κέντρο;
Πολύ! Μου αρέσει να το βλέπω να αλλάζει, να μεταμορφώνεται. Αυτή η δυναμική μού αρέσει... Και όλοι αυτοί οι καινούργιοι κάτοικοί της, που μόλις είδαμε, ήρθαν την κατάλληλη στιγμή, κι αυτή τους παραδόθηκε. Ευτυχώς, γιατί σε λίγο όλη η Αθήνα θα κινδύνευε να μοιάσει με το Κολωνάκι. Αξιολύπητη κατάληξη – δεν θα της ταίριαζε καθόλου, θα πέθαινε δηλαδή έτσι κι αλλιώς.

(Μ’ αυτά και μ’ αυτά, και αφού ανανεώσαμε τον σεβασμό μας για την πόλη μας με τυπικά αθηναϊκό τρόπο –δηλαδή όλο αντιφάσεις–, επιστρέφουμε στο θέμα για το οποίο βρεθήκαμε να συζητήσουμε. Περί σύγχρονης τέχνης.)

Η τέχνη είναι χρήσιμη σε επίπεδο καθημερινής ζωής;
Η σύγχρονη τέχνη, επειδή αναφέρεται σε αυτό που συμβαίνει σήμερα, προϋποθέτει σύγχρονους θεατές. Σ’ αυτούς είναι χρήσιμη. Οι υπόλοιποι απλώς δεν κάνουν χρήση των υπηρεσιών της.

Παρακολουθώντας την πορεία της τέχνης παρακολουθείς την εποχή, θες να πεις. Από την άλλη, η τέχνη κρύβει και το εμπόριο. Ποτέ δεν έχασε κανείς αγοράζοντας τέχνη. Κάποιος είπε: Όπου υπάρχει αγορά, υπάρχει τέχνη...
Φαντάζεσαι κάποιος να έλεγε το αντίθετο; Όπου υπάρχει τέχνη υπάρχει και αγορά! Γιατί δεν ρωτάς τις γκαλερί; Και κυρίως εκείνες που δείχνουν σύγχρονα έργα, ή video, ή performances.

Μπορούν να υπάρξουν σπουδαίοι καλλιτέχνες που δεν κατορθώνουν να καθιερωθούν;
Μα ποιος είπε ότι η καθιέρωση είναι μέτρο αξιολόγησης; Το έργο είναι αυτό που είναι. Κι αν η καθιέρωση σημαίνει κοινή αποδοχή, αυτό με βάζει σε υποψίες. Στο τέλος φτάνεις να σκέφτεσαι περισσότερο τους αποδέκτες του παρά το έργο. Σημασία δεν έχει να κολακεύεις τους θεατές σου, ούτε και να στοχεύεις στην απόλυτη αποδοχή, δηλαδή την επιβεβαίωση από παντού. Έτσι την έχεις πατήσει.

Υπάρχει δουλειά σου που δεν σου αρέσει καθόλου;
Δεν θα το έλεγα. Τα έργα, είτε το θέλουμε είτε όχι, δείχνουν ένα κομμάτι αυτού που είμαστε. Μου έχει τύχει να ξαναδώ μετά από καιρό ένα έργο μου και να ξαφνιαστώ.

Πιστεύεις πως ένα μεγάλο μέρος της τέχνης που παράγεται στην Ελλάδα είναι μια καταναλωτική τέχνη που δεν θα μείνει;
Να μείνει πού; Πώς; Και, κυρίως, γιατί; Στην Ελλάδα παράγεται τέχνη, και σε πολλές περιπτώσεις δεν υστερεί από ό,τι προτείνεται σε μεγάλες διοργανώσεις –και αγορές κυρίως–, αφού μιλάς για κατανάλωση. Υπάρχουν και καλλιτέχνες και έργα. Θεσμοί και μηχανισμοί δεν υπάρχουν. Το καλλιτεχνικό έργο είναι ένα προϊόν, και η πολιτική εξαγωγιμότητάς του προϋποθέτει κυρίως να είναι ανταγωνιστικό. Τώρα, το πώς ένα έργο και ένας καλλιτέχνης, ο καλύτερος του κόσμου, γίνεται ανταγωνιστικός, είναι μια μεγάλη ιστορία. Κι ύστερα, είναι κι εκείνη η στροφή του Σαββόπουλου: Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης...

Η Αθήνα είναι μια σχετικά φθηνή πόλη;
Τι σχέση έχει αυτό με την τέχνη;

Έχει. Μια ακριβή πόλη προσφέρει κεντρίσματα να γίνουν σημαντικά πράγματα. Οι κάτοικοι της ακριβής πόλης είναι πιο φιλόδοξοι.
Από την εμπειρία μου, είναι δυσανάλογα ακριβή για ό,τι προσφέρει. Όσο για τους κατοίκους της, είναι φιλόδοξοι, και καλά κάνουν. Ο νεοέλληνας φαντάζεται τον εαυτό του ασύγκριτα μοναδικό, γι’ αυτό και πανάκριβο, απλησίαστο. Με τα χρήματα που χρειάζεται κανείς για να ζήσει στην Αθήνα θα μπορούσε να ζήσει και στο Τόκιο (και άνετα στις περισσότερες, αν όχι όλες, τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες).

Έχεις εμμονές, μανίες; Τα έργα γεννιούνται από μανίες, ξέρω.
Περίεργες αυτές οι λέξεις που χρησιμοποιείς, τις συναντάς και ως συμπτώματα παθήσεων, καταλαβαίνω όμως γιατί το λες... Τα τελευταία χρόνια δουλεύω πάνω στην ιδέα της «αναπνοής» ως μιας ενέργειας που μοιράζεται διαρκώς, δεν χάνεται και σκεπάζει τα πάντα. Αλλά στη δουλειά μας, όταν χρησιμοποιείς ένα υλικό –και πολύ περισσότερο αυτό το υλικό–, υπάρχει μια οντολογική μετατόπιση, κάτι που η ίδια η πρακτική της τέχνης γεννάει. Χρησιμοποιώ την αναπνοή ως στοιχείο κατασκευαστικό σε ένα ευρύτερο πεδίο, όπως η λειτουργία μιας λέξης μέσα σε μία πρόταση. Η λέξη διατηρεί τη σημασία της, αλλά το πώς αυτή ενεργοποιεί το νόημα της πρότασης είναι τα πάντα.

Και στον Σάμουελ Μπέκετ πώς έφτασες;
Δουλεύω σχεδόν δέκα χρόνια πάνω σ’ αυτή την ιδέα. Το κείμενο του Μπέκετ, εκτός από μεγαλοφυές, ήταν μια πρόκληση για να μεταφέρω μια θεατρική γλώσσα σε μια σύμβαση εικαστική, όπως αυτή της Μπιενάλε. Στο έργο ήθελα οι θεατές να αντιληφθούν το κείμενο με το σώμα τους, και η ανάσα τους, όπως η αναπνοή του Μπέκετ, να φέρνει στον νου το συνεχές παιχνίδι της ζωής και τη σπουδαιότητα της διαδρομής. Κάτι που, αφού αντέχει 35 δευτερόλεπτα, μπορεί να διαρκέσει για πάντα.

Γράφεις, κρατάς σημειώσεις;
Ναι, και μάλιστα σε σημειωματάρια που φτιάχνω μόνος μου – νιώθω πολύ περήφανος γι’ αυτό.

Πιστεύεις στον ιδεολογικοποιημένο καλιτέχνη;
Διαχωρίζουμε την ιδεολογία από την πολιτικοποίηση, έτσι; Κοίταξε, όπως έλεγε ο Γιάννης Κουνέλλης, «για να κάνεις τέχνη χρειάζεσαι μια γλώσσα, ένα όραμα και μια στρατηγική του μέλλοντος». Εάν δεν τα έχεις, δεν κάνεις –νομίζω– τέχνη, κάνεις απλώς επαφές. Και, εάν ιδεολογία –εκτός από στάση, τοποθέτηση, άποψη, κρίση, δράση και ό,τι άλλο θέλεις– σημαίνει και ευαισθησία μοίρασμα, άνοιγμα, περιέργεια, φόβο, γενναιοδωρία, πνευματικότητα... τότε είναι προϋπόθεση η ιδεολογία για την τέχνη.

Γιατί πια οι καλλιτέχνες δεν είναι αιρετικοί; Είναι περισσότερο ταξινομημένοι...
Αιρετικοί δεν υπάρχουν πια γιατί δεν υπάρχει Ιερά Εξέταση. Αλλού κερδίζεται ή χάνεται το στοίχημα. Οι μεγάλες πρωτοπορίες ανήκουν στον αιώνα που πέρασε. Σήμερα υπάρχει ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό σύστημα διακίνησης της πληροφορίας και της γνώσης. Και οι ταχύτητες είναι εκπληκτικές. Κάτι που μόλις τέλειωσες, το ανακαλύπτεις στο διαδίκτυο πολύ πιο αναπτυγμένο και καλύτερο την επόμενη μέρα. Η μοναδικότητα είναι υπό αμφισβήτηση, και ευτυχώς. Ξέρεις πόσο ανακουφιστικό είναι αυτό που κάνεις να μην είσαι ο μόνος που το σκέφτηκε;

Ο Έλληνας καλλιτέχνης δουλεύει σε ένα κλίμα κατωτερότητας;
Πώς σου ήρθε αυτό τώρα; Καθόλου. Ανώτερος, καλό ή κακό – αυτές είναι ηθικές αξίες, που προϋποθέτουν τιμωρία. Σε ένα σύστημα αντίληψης, μάλιστα, εντελώς αδιάφορο από αυτό που γεννάει τα έργα. Άσε που οι καλλιτέχνες, έτσι κι αλλιώς, εκτίθενται διαρκώς – και, ξέρεις, αυτό είναι μια αφάνταστα δύσκολη προ-υπόθεση.

Μέχρι τώρα έχεις συμμετάσχει σε μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις και Μπιενάλε, έχει να κάνει αυτό με τη βεβαιότητα που αισθάνεσαι;
Όλες οι μεγάλες αυτές συναντήσεις έχουν έναν χαρακτήρα δοκιμασίας, έναν άτυπα διαγωνιστικό χαρακτήρα όπου πρέπει να προτείνεις πάντα κάτι καινούργιο, το επόμενο βήμα αυτού που κάνεις, κάτι εντελώς νέο αλλά και απόλυτα συνεπές, όπου το ρίσκο είναι μεγάλο, και οι κατακτημένες βεβαιότητες με τις σίγουρες λύσεις κυριολεκτικά άχρηστες.
Είναι μια περιπέτεια που, όπως ξέρεις, ενεργοποιεί τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό – μια τυραννική διαδικασία όσον αφορά στη σύλληψη του έργου, αλλά και η λυτρωτική συγχρόνως αίσθηση που ακολουθεί την κούραση της υπέρ-έκθεσης. Μαθαίνεις να εκτιμάς, να ακούς, να μοιράζεσαι, να σέβεσαι, να χαμογελάς όταν φαίνεται πως τίποτα δεν προχωράει κι όλα χάνονται – σε διαμορφώνουν αυτές οι εκθέσεις, ξέρεις, το καταλαβαίνεις με τον καιρό.

Είναι σπουδαίο να παράγει ο καλλιτέχνης νέες ιδέες διαρκώς. Πόσο όμως πιέζεται; Να σου θυμίσω πως o Turner κρέμάστηκε στο κατάρτι, και ο Van Gogh έκοψε το αυτί του.
Αυτό που υπέφερε ο Van Gogh με το αυτί του, που το έκοψε για μια γυναίκα, δεν είναι τίποτε μπροστά σ’ αυτό που θα πάθαινε αν μάθαινε τις τιμές που έχουν τα έργα του σήμερα. Όπως και νάχει, οι καλλιτέχνες δεν είναι μηχανές ιδεών. Είναι καταθλιπτικό να φαντάζεται κανείς κάτι τέτοιο γι’ αυτούς... Και το πιο δυσάρεστο είναι να παρακολουθείς ανθρώπους να καίγονται από μόνοι τους στην προσπάθεια να υπέρ-συμμετέχουν, να είναι παντού. Είναι αδύνατο να έχεις πάντα να πεις κάτι ενδιαφέρον, που να μπορεί να συγκινήσει τους ανθρώπους.

Η δουλειά σου είναι δύσκολη στην ανάγνωσή της;
Κοίταξε, ένα έργο αυτονομείται μετά την έκθεσή του. Τραβάει το δρόμο του, όπως θα έλεγε και ο Μπέκετ. Που σημαίνει ότι διαβάζεται με χίλιους τρόπους, πέρα από τις δικές σου προθέσεις. Αλλά αυτό είναι και η μαγεία του. Να μοιράζεσαι με κάποιον την διαφορετικότητα της σημασίας του.

Ο καλλιτέχνης γεννιέται με ορισμένα χαρακτηριστικά;
Για να ισχυριστείς κάτι τέτοιο πρέπει να διαβάσεις τη ζωή ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή – αλλά είναι λίγο άδικο, και σίγουρα αδόκιμο. Εγώ πάντως γεννήθηκα πρόωρος, αν αυτό βοηθάει σε κάποιο συμπέρασμα...

Μπορεί ένας καλλιτέχνης να διδάξει κάτι;
Η στάση του, ίσως... Αν και, ποιος διδάσκεται σήμερα από στάσεις; Σίγουρα όμως ανοίγει πόρτες στους θεατές του. Το θέμα είναι ποιος έχει τη διάθεση να τις περάσει...

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Εικαστικά / «Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Αμφισβητώντας τις παραδοσιακές απεικονίσεις του ερωτισμού, η Ελένη Μπαγάκη, η Σοφία Μιτσώλα και η Janice Nowinski προσφέρουν τρεις διαφορετικές οπτικές για το τι σημαίνει να βλέπεις –και να σε βλέπουν– με τους δικούς σου όρους.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Αρτεμίσια και το πρωτο-φεμινιστικό κεντρί της

Εικαστικά / Η Αρτεμίσια Τζεντιλέσκι ήταν πολύ περισσότερο από μια εκδικήτρια ηρωίδα της ζωγραφικής

Μια νέα έκθεση στο Παρίσι επιχειρεί να αναδείξει το έργο της γενναίας καλλιτέχνιδας της μπαρόκ ζωγραφικής του 17ου αιώνα, με την πρώιμη φεμινιστική προσέγγιση, μέσα από μια φρέσκια οπτική, φωτίζοντας πτυχές πέρα από τη μυθολογία της προσωπικής της τραγωδίας και παρουσιάζοντας έργα της για πρώτη φορά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Εικαστικά / Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Η έκθεση «Διαδρομές στην τέχνη. Έργα από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος» στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων ξεδιπλώνει 150 χρόνια εικαστικής δημιουργίας μέσα από 99 έργα εμβληματικών και σύγχρονων δημιουργών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μέσα στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη 

Εικαστικά / Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης αναδεικνύει το άχρηστο σε τέχνη

Το εργαστήριο του χαράκτη, όπου ξεδιπλώνεται ένα σύμπαν βγαλμένο από κάποιο σκοτεινό παραμύθι, μεταφέρεται προσωρινά σε μια σχεδόν κρυμμένη αίθουσα του μουσείου Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ