Η Γεωργία Σαγρή δεν θέλει να είναι χρήμα ή αριθμός. Θέλει να είναι άνθρωπος.

Η Γεωργία Σαγρή δεν θέλει να είναι χρήμα ή αριθμός. Θέλει να είναι άνθρωπος. Facebook Twitter
1
Η Γεωργία Σαγρή δεν θέλει να είναι χρήμα ή αριθμός. Θέλει να είναι άνθρωπος. Facebook Twitter
Για μένα, η τέχνη και η αισθητική είναι οι βάσεις της ηθικής και της πολιτικής. Αν δεν υπάρχει αισθητική στις διαπροσωπικές σχέσεις, πώς μπορεί να υπάρξει στη δημόσια σφαίρα συνείδηση για τον συνάνθρωπο; ... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO


Πριν από μερικές μέρες η Γεωργία Σαγρή βρισκόταν στην Πολωνία και στη Ζυρίχη, ενώ συχνά ταξιδεύει στην Αμερική, και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη, που τη θεωρεί βάση της, όπως και την Αθήνα. Όπως λέει και η ίδια, ζει σαν νομάς, δεν έχει κάποια βάση. «Η βάση σου είναι εκεί όπου είναι οι φίλοι σου» αναφέρει.


Το τελευταίο διάστημα έρχεται πιο συχνά στην Αθήνα και προσπαθεί να συμμετέχει πιο ενεργά στην κατάσταση που επικρατεί εδώ σε σχέση με την τέχνη, ενώ ετοιμάζεται να φύγει πάλι, αυτήν τη φορά για το Μαϊάμι, για να συμμετάσχει σε μια διπλή ατομική έκθεση με τον Diego Singh, και έπειτα σε άλλη μία, στη Νέα Υόρκη, στο Sculpture Center. Παράλληλα, δουλεύει πάνω σε μια περφόρμανς που θα παρουσιάσει τον επόμενο χρόνο στο Manifesta, στη Ζυρίχη. Την τελευταία φορά που είχα δει έργο της στην Αθήνα ήταν στον ίδιο χώρο που συναντιόμαστε σήμερα, στις αρχές του χρόνου, σε μια ομαδική έκθεση. Ξεχώριζε.

Πιστεύω πως θα 'πρεπε να προσπαθήσουμε να δούμε τι πραγματικά είναι αυτό που έχουμε, όχι τι μας λείπει σε σχέση με άλλα κέντρα. Δεν πρέπει να παραδινόμαστε σε σπασμωδικές και μιμητικές λύσεις.


«Είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει αλλαγή νοοτροπιών στην καθημερινότητά μας, και από την άποψη της καλλιτεχνικής παραγωγής και του τρόπου που εκλαμβάνουμε τη λειτουργία του εργαστηρίου, του έργου τέχνης, της παράστασης, μιας έκθεσης, ακόμα και της συναυλίας ή μιας διάλεξης, εάν δεν δομηθούν σχέσεις που θα στηρίξουν αυτήν τη διαδικασία» λέει. «Αρκετός κόσμος έχει επικεντρωθεί στο να γίνουν πράγματα στην Αθήνα, αλλά δεν βλέπω να υπάρχει στρατηγική. Συχνά αναρωτιέμαι πώς μπορείς να βοηθήσεις την καλλιτεχνική παραγωγή. Προφανώς, χρειάζεται να στηρίξεις τους δημιουργούς, αυτούς που κάνουν τέχνη. Όλα αυτά τα χρόνια στο εξωτερικό λέω ότι αυτό που συμβαίνει εδώ είναι πολύ ιδιαίτερο και γίνεται με μεγάλη δυσκολία και αυτοί που κάνουν οτιδήποτε δημιουργικό στην Ελλάδα έχουν φοβερά κότσια. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει ευθύνη για το αντικείμενο. Δεν γίνεται από μια απλή απόφαση. Για μένα, αυτό έχει μεγάλη σημασία. Είναι σημαντικό να βρούμε τον τρόπο να μπορέσουμε περισσότεροι άνθρωποι να πάρουμε ευθύνη για το τι παράγουμε και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να αναπτύξουμε και την ατομική και τη συλλογική μας παραγωγή. Έχουμε πρόβλημα εξωτερίκευσης. Μιλάμε συνέχεια για τα δικά μας προβλήματα, δεν βλέπουμε συνδέσεις με άλλες χώρες, με άλλα ρεύματα και άλλους δημιουργούς. Γινόμαστε στρυφνοί, γκρινιάρηδες και ατομικιστές. Όταν μιλάω για την Αθήνα, προσπαθώ να κάνω συνδέσεις με το παγκόσμιο τοπίο της τέχνης, της κοινωνίας, της πολιτικής και της οικονομίας. Πιστεύω πως θα 'πρεπε να προσπαθήσουμε να δούμε τι πραγματικά είναι αυτό που έχουμε, όχι τι μας λείπει σε σχέση με άλλα κέντρα. Δεν πρέπει να παραδινόμαστε σε σπασμωδικές και μιμητικές λύσεις».


Μιλάει χαμηλόφωνα και καμιά φορά η φωνή της μπερδεύεται με τους θορύβους που κάνουν οι μηχανές του καφέ. Μου αναφέρει ποιους θεωρεί τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή. «Στην Ελλάδα πάντα υπήρχαν σημαντικές γυναίκες. Η Μπία Ντάβου, η Λήδα Παπακωνσταντίνου, η Ρένα Παπασπύρου, αλλά και πιο σύγχρονες, η Μαργαρίτα Μποφίλιου, η Ελένη Καμμά, η Ραλλού Παναγιώτου, η Ντόρα Οικονόμου, η Βάσω Γκαβαϊσέ, είναι όλες τους εξαιρετικές, γυναίκες, καλλιτέχνιδες».

Η Γεωργία Σαγρή δεν θέλει να είναι χρήμα ή αριθμός. Θέλει να είναι άνθρωπος. Facebook Twitter
Είναι σημαντικό να βρούμε τον τρόπο να μπορέσουμε περισσότεροι άνθρωποι να πάρουμε ευθύνη για το τι παράγουμε και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να αναπτύξουμε και την ατομική και τη συλλογική μας παραγωγή... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO


Στη Νέα Υόρκη έζησε από κοντά και συμμετείχε σε ένα από τα πιο έντονα και σημαντικά πολιτικά και συλλογικά κινήματα που έχουν εμφανιστεί στην Αμερική τα τελευταία χρόνια, το Occupy. «Είναι πολύ δύσκολο να παραμείνουμε άνθρωποι μέσα στον ολοκληρωτισμό. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε για τα πιο απλά. Για τη φιλία, την αγάπη, τον άλλον, τη διαφορετικότητα, για να μπορούμε να αισθανόμαστε τον πόνο του ξεριζωμένου Σύριου, να έχουμε συναίσθηση ότι το πρόβλημα του άλλου είναι και δικό μας πρόβλημα από τη στιγμή που είμαστε όλοι μέρος αυτού του κόσμου. Χρειάστηκα πάνω από τρία χρόνια για να ξεπεράσω το σοκ της συνεχούς καταστολής μετά το Occupy, για να μπορώ να ταξιδέψω ή να αισθάνομαι ότι δεν είμαι υπό παρακολούθηση. Δεν είναι εύκολο. Αυτό που με είχε τρομάξει πιο πολύ είναι ότι οι φίλοι μου και οι άνθρωποι που ήταν γύρω μου δεν ήθελαν να μπουν σε αυτή την κατάσταση και απομονώθηκα. Μετά από πολλή μοναξιά ξεκινάς πάλι να παλεύεις, να προχωράς και να κάνεις τα πράγματα που πρέπει να κάνεις. Δεν σταματάς. Είναι αυτό που λένε "το ρυάκι γίνεται ποτάμι και το ποτάμι θάλασσα. Το ρυάκι δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς πια, έχει γίνει θάλασσα"».


Τη ρωτάω αν είναι αισιόδοξη με όσα βλέπει να συμβαίνουν τριγύρω μας. «Με στενoχωρεί πάρα πολύ το γεγονός ότι δεν υπάρχουν κινήματα ειρήνης. Το ότι ο κόσμος προσπαθεί να αντιδράσει στα γεγονότα και έχει, αντίθετα, πέσει σε απόλυτη απραξία. Δεν θέλει πλέον να φανταστεί και να δράσει, αλλά μόνο να αντιδράσει. Το να λύνουμε θέματα έτσι, από κεκτημένη ταχύτητα, δεν βοηθάει σε τίποτα. Χρειάζεται να δούμε τη συμπεριφορά μας και να καταλάβουμε αρχικά ποιο είναι το πρόβλημα μ' εμάς τους ίδιους, έπειτα στις μικρές μας κοινότητες, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, και μετά θα ζυμωθεί και το κοινωνικό, αλλά καθετί πρέπει να ξεκινάει από μικρή κλίμακα και να αναπτύσσεται, να καλλιεργείται. Οτιδήποτε ξεκινάει μαζικά σκάει σαν φούσκα, γιατί δεν έχει σταθερές συναισθηματικές βάσεις. Έτσι λειτουργούμε και με το προσφυγικό ζήτημα. Προσπαθούμε να βρούμε τη λύση χωρίς να γνωρίζουμε σφαιρικά τι γίνεται και τι συμβαίνει. Το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται κάτω από συνθήκες πολέμου, ότι έπρεπε με κάποιον τρόπο να μετακινηθούν από κει που βρίσκονταν, μας φαίνεται ουρανοκατέβατο. Ο πόλεμος στη Συρία δεν ξεκίνησε χθες και πολλοί αντιμετωπίζουν το προσφυγικό μονάχα ως αποτέλεσμα και όχι ως ένα από τα φαινόμενα της τερατογένεσης του καπιταλισμού, της πολυεθνικοποίησης των κρατών και της ίδιας της μορφής της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης.

Είναι πολύ δύσκολο να παραμείνουμε άνθρωποι μέσα στον ολοκληρωτισμό. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε για τα πιο απλά. Για τη φιλία, την αγάπη, τον άλλον, τη διαφορετικότητα.


Για μένα, η τέχνη και η αισθητική είναι οι βάσεις της ηθικής και της πολιτικής. Αν δεν υπάρχει αισθητική στις διαπροσωπικές σχέσεις, πώς μπορεί να υπάρξει στη δημόσια σφαίρα συνείδηση για τον συνάνθρωπο; Πώς μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς αισθητική; Η τοποθέτησή μας μέσα στον κόσμο είναι αισθητικό ζήτημα, δεν είναι ιδεολογικό, ούτε και πολιτικό. Η ερώτηση από πού ερχόμαστε και πού πάμε είναι συνεχής και η τέχνη δίνει εργαλεία για να βρούμε οντολογικές και συλλογικές απαντήσεις. Οι τρόποι που ζούμε, οι τρόποι που κατασκευάζουμε τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν, η νοηματοδότηση της ζωής μας, είναι τέχνη. Εάν χαθεί αυτή η ανάγκη και την ανάγουμε μονάχα σε ορθολογικούς μηχανισμούς, παρακμάζουμε ως κοινωνία και ως άνθρωποι.


Επομένως, η αισθητική πρέπει να διεισδύσει στην πολιτική. Οι πολιτικοί πρέπει να μάθουν ή, καλύτερα, να θυμηθούν αυτήν τη διαδικασία νοηματοδότησης της ζωής. Διαφωνώ με τη θεωρία της στρατευμένης τέχνης. Η τέχνη, ήδη ως συνθήκη, δημιουργεί τη βάση για να γίνουν όλα τα υπόλοιπα, μας δείχνει τρόπους να μεταλλάσσουμε και να νοηματοδοτούμε την τωρινή πραγματικότητα, δίνει υλική υπόσταση σε άλλες πραγματικότητες που έρχονται ή που έχουν ξεχαστεί, και το κάνει αυτό με τη σύμπραξη όλων των αισθήσεων. Παράγει νόημα εκεί που τελειώνουν οι λέξεις. Η πολιτική έχει τεράστια έλλειψη αισθητικής γιατί έχει καταστρέψει τη σχέση που έχει η σκέψη με τις αισθήσεις και τα αισθήματα.

Η Γεωργία Σαγρή δεν θέλει να είναι χρήμα ή αριθμός. Θέλει να είναι άνθρωπος. Facebook Twitter
Μετά από πολλή μοναξιά ξεκινάς πάλι να παλεύεις, να προχωράς και να κάνεις τα πράγματα που πρέπει να κάνεις. Δεν σταματάς. Είναι αυτό που λένε "το ρυάκι γίνεται ποτάμι και το ποτάμι θάλασσα... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO


Όλοι χρειαζόμαστε ένα καταφύγιο. Πνευματικό, κοινωνικό, συλλογικό καταφύγιο, για να αισθανθούμε έστω και λίγο ότι δεν είναι απαραίτητο να γίνουμε μηχανές για να αντεπεξέλθουμε σε αυτό που συμβαίνει. Μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι, να είμαστε δημιουργοί της ζωής μας, μπορούμε να συνεχίσουμε να παίρνουμε αποφάσεις για το πώς ζούμε και το πώς συμπεριφερόμαστε. Δεν είναι απαραίτητο αυτό να κλειστεί σε μια ολοκληρωτική ιδέα.


Όλη η παγκόσμια πραγματικότητα πιέζεται να φορμαριστεί σε έναν τρόπο. Αυτός ο τρόπος είναι των χρημάτων και των αριθμών, κάτι που με βρίσκει εντελώς αντίθετη. Το θέμα, βέβαια, είναι πόσο συνειδητοί είμαστε σε σχέση με αυτό τον πόλεμο και με ποιους τρόπους παλεύουμε. Εγώ παλεύω με τους φίλους και τους συντρόφους μου, με τη φωνή, το σώμα μου και την τέχνη μου. Υπάρχουν πολλών ειδών καταφύγια: κοινωνικά κέντρα, καταλήψεις, σπίτια, πάρκα, μπαρ και γωνιές όπου συναντιόμαστε και μεγεθύνουμε κύκλους διαφορετικών δομών, σχέσεων και εμπειριών. Nα γίνουμε πιο δυνατοί. Nα νοιαστούμε, να μιλήσουμε, να διαφωνήσουμε, να βρούμε χρόνο να διαβάσουμε, να κοιτάξουμε γύρω μας και να αναλύσουμε και, έπειτα, όταν θα είναι η κατάλληλη στιγμή, θα εμφανιστούμε όλοι μαζί.


Η τέχνη είναι η εξάσκηση της εμφάνισης και της εξαφάνισης και σε στιγμές πολέμου ένα τέτοιο όπλο είναι πολύ σημαντικό».

30/11/15-15/01/16: Διπλή ατομική έκθεση με τον καλλιτέχνη Diego Singh, «Business meeting with dry ear», Central Fine, Miami, FL / 24/01-04/04/16: Συμμετοχή στην ομαδική έκθεση στο Sculpture Center (N.Y.), «The Eccentrics» / 02/02/16, περφόρμανς «Sunday stroll undone and redone», επιμέλεια Ruba Katrib / Ιούνιος 2016: Manifesta 11, επιμέλεια Christian Jankowsky, Ζυρίχη

 

H φωτογράφηση της Γεωργίας Σαγρή έγινε στην Ύλη[matter]HYLE (hyle.gr/hyle.mobi)

 

 

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Εικαστικά / Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Η έκθεση «Διαδρομές στην τέχνη. Έργα από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος» στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων ξεδιπλώνει 150 χρόνια εικαστικής δημιουργίας μέσα από 99 έργα εμβληματικών και σύγχρονων δημιουργών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μέσα στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη 

Εικαστικά / Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης αναδεικνύει το άχρηστο σε τέχνη

Το εργαστήριο του χαράκτη, όπου ξεδιπλώνεται ένα σύμπαν βγαλμένο από κάποιο σκοτεινό παραμύθι, μεταφέρεται προσωρινά σε μια σχεδόν κρυμμένη αίθουσα του μουσείου Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H εκρηκτική συνάντηση του Francis Bacon με τον Peter Beard

Σαν σήμερα / Φράνσις Μπέικον: «Σιχαίνομαι εννιά στις δέκα ζωγραφιές που βλέπω, ανάμεσά τους και τις δικές μου»

Σαν σήμερα το 1992 πεθαίνει ο σπουδαίος αιρετικός Βρετανός ζωγράφος και ανατόμος της ανθρώπινης υπαρξιακής αγωνίας. Ο Βασίλης Κιμούλης είχε μεταφράσει αποκλειστικά για τη LIFO αποσπάσματα από τις εκρηκτικές συνομιλίες του Μπέικον με τον φωτογράφο Peter Beard.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ