Το αμερικανικό «πραξικόπημα» στην Μπιενάλε της Βενετίας και οι θεωρίες συνωμοσίες 60 χρόνια μετά

Το αμερικανικό «πραξικόπημα» στη Μπιενάλε της Βενετίας και οι θεωρίες συνωμοσίες που εξακολουθούν 60 χρόνια μετά Facebook Twitter
Ο Ράουσενμπεργκ ήταν χαρούμενος αλλά και ανήσυχος, δηλώνοντας την απόφασή του να καταστρέψει όλες τις μεταξοτυπίες που είχε χρησιμοποιήσει για να φτιάξει τους πίνακες που είχε εκθέσει, ώστε να μην μπορεί να επαναλάβει τον εαυτό του. Φωτ.: Getty Images/ Ideal Image
0

Η ΜΠΙΕΝΑΛΕ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ μπορεί να έχει χάσει σημαντικό μέρος της μοναδικής της λάμψης από τη στιγμή που υπάρχουν εδώ και χρόνια τόσες άλλες διεθνείς περιοδικές εκθέσεις σύγχρονης τέχνης, όμως για δεκαετίες, μετά την ίδρυσή της το 1895, ήταν μία από τις ελάχιστες στο είδος της. Η διοργάνωση γιορτάζει φέτος την 60ή της χρονιά στο Giardini και στο Arsenale της Βενετίας, αλλά κανείς δεν περιμένει πλέον ότι αυτή η εικαστική υπερπαραγωγή θα αλλάξει δραματικά τις αντιλήψεις για την σύγχρονη τέχνη, όπως έκανε κάποτε – όπως συνέβη με τον πιο εμφατικό και «σκανδαλώδη» τρόπο το 1964.

Ήταν η χρονιά που ένας από τους πιο επιφανείς εκπροσώπους της ποπ αρτ, ο Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ, 38 ετών τότε, έγινε ο πρώτος Αμερικανός καλλιτέχνης που κέρδισε το πολυπόθητο Μεγάλο Βραβείο Ζωγραφικής, που σήμερα ονομάζεται Χρυσό Λιοντάρι. Οι έντονες αντιδράσεις ξεκίνησαν αμέσως μετά την ανακοίνωση της βράβευσης, «Προδοσία στη Βενετία», ήταν η επικεφαλίδα ενός σχετικού άρθρου την επόμενη ημέρα.

Η άνευ προηγουμένου βράβευση ενός Αμερικανού καλλιτέχνη που, μια δεκαετία νωρίτερα, προμήνυε την κορύφωση του αμφιλεγόμενου είδους της ποπ αρτ επισφράγισε μια αργή αλλά σταθερή αλλαγή που βρισκόταν σε εξέλιξη από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: Η Νέα Υόρκη είχε επισήμως εκτοπίσει το Παρίσι από την καλλιτεχνική κορυφή. Ο κριτικός Τύπος στην Ευρώπη, ιδίως στη Γαλλία, έκανε λόγο για «πρωτοφανές σκάνδαλο». Η σπέκουλα, η σκανδαλολογία και οι θεωρίες συνωμοσίας έδιναν κι έπαιρναν.

Η τελική επιλογή του Ράουσενμπεργκ σίγουρα έδωσε σε όλους ένα καυτό θέμα συζήτησης. Μια κριτική έκανε λόγο για «τους σπόρους ενός νέου φασισμού».

Αυτό είναι το πλαίσιο αναφοράς που καθοδηγεί το Taking Venice [«Η κατάληψη της Βενετίας»], ένα νέο ντοκιμαντέρ της σκηνοθέτριας και βετεράνου κριτικού τέχνης της Νέας Υόρκης Αμέι Γουάλας. Το Taking Venice δεν παίρνει θέση για το αν υπήρξαν «ανέντιμες» ατασθαλίες που αμαύρωσαν τη διαδικασία της κριτικής επιτροπής για την επιλογή του Ράουσενμπεργκ, αν και αφήνει την αίσθηση ότι ο καλλιτέχνης κέρδισε εύκολα το βραβείο, αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν είχε και τόσο σημαντικό ανταγωνισμό.

Το αμερικανικό «πραξικόπημα» στη Μπιενάλε της Βενετίας και οι θεωρίες συνωμοσίες που εξακολουθούν 60 χρόνια μετά Facebook Twitter
«O έμπορος τέχνης», ο διάσημος γκαλερίστας Λίο Καστέλι, ο οποίος είχε μεθοδεύσει την άνοδο της αμερικανικής ποπ αρτ, συμπεριλαμβανομένου του Ράουσενμπεργκ, στο διεθνές εικαστικό στερέωμα. Φωτ.: Getty Images/ Ideal Image

Το χρίσμα που δόθηκε στον Ράουσενμπεργκ έπεσε βαρύ σε όσους δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι το Παρίσι –η κοιτίδα του Πικάσο, του Ματίς, του Μίρο, του Μπρανκούζι, ακόμη και του Ντισάν– είχε παραμεριστεί στη διεθνή πολιτιστική σκηνή από έναν τύπο που είχε γεννηθεί στο Τέξας και έκανε μεταξοτυπίες με εικόνες του προέδρου Κένεντι και φαλλικά πυραυλικά σκάφη. Είχε συντελεστεί ένα πολιτιστικό έγκλημα και η ενοχή έπρεπε να αποδοθεί.

Η αφήγηση του ντοκιμαντέρ για το τι πραγματικά συνέβη κατά το υποτιθέμενο «μαγείρεμα» του βραβείου διαμορφώνεται μέσα από τέσσερις προσωπικότητες-κλειδιά της υπόθεσης. Πρώτα βέβαια, «ο καλλιτέχνης», ο Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ. Ακολούθως, «ο έμπορος τέχνης», ο διάσημος γκαλερίστας Λίο Καστέλι, ο οποίος είχε μεθοδεύσει την άνοδο της αμερικανικής ποπ αρτ, συμπεριλαμβανομένου του Ράουσενμπεργκ, στο διεθνές εικαστικό στερέωμα. Τρίτη είναι «η insider», η Άλις Ντένι, παράγων της εικαστικής σκηνής της Ουάσινγκτον, σύζυγος ενός δικηγόρου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και φίλη της οικογένειας Κένεντι.

Για πρώτη φορά, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών είχε αποφασίσει να συμβάλει πολύ ενεργά στη χορηγία του αμερικανικού περιπτέρου στη Βενετία. Όποτε χρειαζόταν μια «ώθηση», όπως η εξασφάλιση ενός στρατιωτικού μεταγωγικού αεροπλάνου για τη μεταφορά έργων τέχνης μεγάλης κλίμακας μέσω του Ατλαντικού, η Ντένι ήταν ο άνθρωπος που έκανε τις απαραίτητες ενέργειες.

Τέλος, ο «επίτροπος» που οργάνωσε την αμερικανική παρουσία στην Μπιενάλε ήταν ο Άλαν Σόλομον, ο οποίος είχε μετατρέψει το Εβραϊκό Μουσείο του Μανχάταν σε θερμοκήπιο της πρωτοπορίας κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του ως διευθυντής, από το 1962 έως το 1964, μεταξύ άλλων με ατομικές εκθέσεις του Ράουσενμπεργκ και του πρώην εραστή του, Τζάσπερ Τζονς. Ο Σόλομον, όχι πολύ γνωστός σήμερα, ήταν ένας μπον βιβέρ με σπουδές στο Χάρβαρντ, γνωστός για την πολυμάθειά του στην ευρωπαϊκή ιστορία της νέας τέχνης. Πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 49 ετών το 1970, λίγους μήνες μετά τα εγκαίνια της τελευταίας του έκθεσης.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ που ήταν χορηγός έκανε ό,τι μπορούσε για να εξυπηρετήσει την αμερικανική παρουσία στη Βενετία αλλά και να ενισχύσει την αμερικανική προπαγάνδα εν μέσω Ψυχρού Πολέμου. Η έκθεση που είχε οραματιστεί ο Σόλομον ήταν πολύ μεγάλη για το σχετικά μικρό αμερικανικό περίπτερο, οπότε τέθηκε σε λειτουργία ένα παράρτημα που παραβίαζε τους κανόνες της διοργάνωσης, στο άδειο πρώην προξενείο των ΗΠΑ δίπλα στο παλάτσο-μουσείο της Peggy Guggenheim στο Μεγάλο Κανάλι, ενισχύοντας την αίσθηση πιεστικότητας που εξέπεμπε η παρουσία της υπερδύναμης.

Ο Σαμ Χάντερ, ένας Αμερικανός ιστορικός τέχνης με επιρροή, ήταν μια προσθήκη της τελευταίας στιγμής στην κριτική επιτροπή του βραβείου. Στο θρυλικό Teatro La Fenice της Βενετίας, μια αμερικανική παράσταση πρωτοποριακού χορού της τελευταίας στιγμής με πολύ επιφανείς συντελεστές –χορογραφία Μερς Κάνινχαμ, μουσική Τζον Κέιτζ και σκηνικά του Ράουσενμπεργκ– σημείωνε επίσης μεγάλη επιτυχία.

Όλα αυτά ήταν απλώς το πακέτο του δυναμίτη. Για την έκρηξη, κάποιος έπρεπε να ανάψει το φιτίλι και ο Σόλομον ήταν τελικά αυτός που έφερε τα σπίρτα. Η επιλογή του Μεγάλου Βραβείου ήταν πάντα το αποτέλεσμα υπόγειων συναλλαγών σε καπνισμένα παρασκήνια, αλλά ο Σόλομον έκανε κάτι πιο αποτελεσματικό. Καθώς η κριτική επιτροπή συσκεπτόταν κατ' ιδίαν, αυτός έδωσε συνέντευξη Τύπου όπου διένειμε μια επίσημη ανακοίνωση με τίτλο «Οι Αμερικανοί στη Βενετία» την οποία συνόδευε μια καρτ-ποστάλ της αρχαίας γέφυρας Ριάλτο σε αντιπαράθεση με έναν τρισδιάστατο πίνακα του Τζονς με την αμερικανική σημαία. Σε περίπτωση που ο συμβολισμός της εικόνας δεν ήταν αρκετός, το κείμενο δήλωνε: «Είναι φανερό όπου κι αν κοιτάξει κανείς ότι το παγκόσμιο κέντρο της τέχνης έχει μετατοπιστεί από το Παρίσι στη Νέα Υόρκη».

Η τελική επιλογή του Ράουσενμπεργκ σίγουρα έδωσε σε όλους ένα καυτό θέμα συζήτησης. Μια κριτική έκανε λόγο για «τους σπόρους ενός νέου φασισμού». Ο ίδιος ο καλλιτέχνης ήταν χαρούμενος αλλά και ανήσυχος, δηλώνοντας την απόφασή του να καταστρέψει όλες τις μεταξοτυπίες που είχε χρησιμοποιήσει για να φτιάξει τους πίνακες που είχε εκθέσει, ώστε να μην μπορεί να επαναλάβει τον εαυτό του.

Όσο για τις θεωρίες συνωμοσίας, δύσκολα μπορούν να στηριχτούν. Το βέβαιο είναι ότι, όπως δείχνει το ντοκιμαντέρ, πριν από εξήντα χρόνια, συντελέστηκε μια ιστορική καμπή.

Taking Venice Trailer

Με στοιχεία από The Los Angeles Times

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Εικαστικά / «Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Αμφισβητώντας τις παραδοσιακές απεικονίσεις του ερωτισμού, η Ελένη Μπαγάκη, η Σοφία Μιτσώλα και η Janice Nowinski προσφέρουν τρεις διαφορετικές οπτικές για το τι σημαίνει να βλέπεις –και να σε βλέπουν– με τους δικούς σου όρους.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Αρτεμίσια και το πρωτο-φεμινιστικό κεντρί της

Εικαστικά / Η Αρτεμίσια Τζεντιλέσκι ήταν πολύ περισσότερο από μια εκδικήτρια ηρωίδα της ζωγραφικής

Μια νέα έκθεση στο Παρίσι επιχειρεί να αναδείξει το έργο της γενναίας καλλιτέχνιδας της μπαρόκ ζωγραφικής του 17ου αιώνα, με την πρώιμη φεμινιστική προσέγγιση, μέσα από μια φρέσκια οπτική, φωτίζοντας πτυχές πέρα από τη μυθολογία της προσωπικής της τραγωδίας και παρουσιάζοντας έργα της για πρώτη φορά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Εικαστικά / Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Η έκθεση «Διαδρομές στην τέχνη. Έργα από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος» στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων ξεδιπλώνει 150 χρόνια εικαστικής δημιουργίας μέσα από 99 έργα εμβληματικών και σύγχρονων δημιουργών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μέσα στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη 

Εικαστικά / Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης αναδεικνύει το άχρηστο σε τέχνη

Το εργαστήριο του χαράκτη, όπου ξεδιπλώνεται ένα σύμπαν βγαλμένο από κάποιο σκοτεινό παραμύθι, μεταφέρεται προσωρινά σε μια σχεδόν κρυμμένη αίθουσα του μουσείου Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ